De eerste dag van het festival wordt ingeluid met een parade vanaf de camping naar het festivalterrein. De Amsterdamse band My Baby start het festival met een kleurrijke en muzikale optocht om vervolgens de grootste tent te openen met een show. Voor de festivalgangers die DTRH anders willen beginnen is er vanaf de ochtend een yoga-les te volgen in Tramontana. Ook kunnen ze aansluiten bij stijldansen in Le Salon en vanaf half drie gaan  de voetjes van de vloer tijdens NL Hiphop & Beats Galore op de Wilde Haren x Desperados stage. Voor ieder wat wils dus.

De zon doet hard haar best, waardoor veel mensen besluiten te chillen in het gras aan de waterkant. Het fijne aan het festival is dat het terrein direct aan de recreatieplas van De Groene Heuvels ligt waardoor je lekker een frisse duik kunt nemen tijdens het festival. De hippe opblaasbare eenhoorns en flamingo’s zijn zonder twijfel hét item tijdens deze editie: overal in en buiten het water duiken ze op. Op de heuvel bij de Hotot kun je comfortabel zitten én muziek luisteren. Aan het begin van de avond staat daar het Engelse Bear’s Den, die de zonaanbidders langzaam maar zeker in de tent weet te lokken. De show is precies wat we gewend zijn van de heren: dansbare hitjes, akoestische parels en een dankbaar geluid. Sinds de laatste release Red Earth & Pouring Rain zijn de optredens van de band gelikter geworden. Hoewel nummers als ‘Emeralds’ en ‘Dew On The Vine’ foutloos gespeeld worden is het geheel hier en daar te veilig en soms zelfs wat saai. Jammer, want de band heeft een aantal hele mooie nummers in het repertoire zitten. Pas bij afsluiter ‘Agape’ lijken de mannen én het publiek wat losser te worden, maar helaas zit het er dan alweer op.

Tussen de optredens door is het voor velen nog even de laatste zonnestralen pakken met een hapje of drankje in de handen. Ook dit jaar heeft het festival weer allerlei foodtrucks op het terrein staan. De verrassing van vandaag is de Rotdog van Hanswurst uit Rotterdam: een calorieknaller waar je je vingers bij aflikt. Je krijgt er genoeg energie van om door te gaan naar de volgende show in de Hotot: Bonobo, de ideale act om het ‘relaxte’ gevoel nog even vast te houden. Bonobo heeft de opvallende zangeres Szjerdene meegenomen, een goede toevoeging aan de show, met name visueel gezien. Ze is met haar felgroene outfit een ware nimf in de dromerige visuals van landschappen en natuurverschijnselen. Toch moet Bonobo het wat muziek betreft het meer hebben van de instrumentale stukken: tracks als het eerste ‘Migration’ en de magische stukken in ‘Transits’ zijn de hoogtepunten van de set.

In de Teddy Widder laat Rag ‘n Bone Man zich van zijn beste kant horen. De opvallende rauwe vocals van de Britse singer-songwriter knallen tot ver buiten de tent. Rory Graham, zoals de zanger ook wel heet, ziet er misschien wel stoer uit maar weet menigeen te raken met zijn emotionele teksten. Opvallend is de uitvoering van hit ‘Skin’ die normaal vrij uitbundig is maar vanavond ingetogen gespeeld wordt op de piano. Erg mooi, maar misschien beter op z’n plek tijdens een clubtour met kleinere podia. Uiteraard wordt wereldhit ‘Human’ door het publiek uit volle borst meegezongen, wat Graham (nog steeds) versteld doet staan. Heel fijn om te zien!

De vrijdagavond staat naast de elektronische acts Weval, Trentemoller en Nathan Fake natuurlijk in het teken van headliner Moderat. Het kleinere zusje van Lowlands en haar gasten verwelkomen de mannen van Modeselektor en Apparat met alle liefde ter opwarming van de show op Lowlands later deze zomer. Vanaf de eerste track wordt het publiek letterlijk omvergeblazen: het geluid van de bassen staat zó onwijs hard dat je zelfs met oordoppen in last hebt van je oren. Gelukkig doet dat weinig af aan de kwaliteit van het optreden van de elektronische formatie. Het is duister, het prikkelt en de set zit vol verrassingen. Het ene moment droom je weg op de magische vocals van Apparat, terwijl je het andere moment niet stil kunt blijven staan op nummers zoals ‘A New Error’ en het opzwepende ‘Milk’. Wanneer het geluid de laatste paar songs is bijgesteld maakt het het dansende publiek niet meer uit: Moderat is de absolute winnaar van de eerste festivaldag.

De nacht is echter nog lang niet afgelopen. Sterker nog: Moderat heeft de vrijdagnacht niet beter kunnen inluiden. In het sfeervolle Bos staat de Bos Bios waar menigeen zit te griezelen bij de interessante anime van Spirited Away. Op het Vuige Veld zorgen dj’s Brutus & Friend voor een dansbare nacht en in Le Salon kun je terecht voor Fiesta Macumba. Om dan nog maar niet te spreken over de vele kampvuren, gezellige wijnbars en onontdekte plekjes op het festival.

Wat vannacht en eigenlijk al de hele dag opvalt is het feit dat het een stuk drukker is op DTRH dan de jaren ervoor. De organisatie heeft dit jaar ervoor gekozen om het terrein groter te maken, waardoor er plek is voor meer mensen. Toch voelt het niet ruimtelijker, juist omdat er ook meer aanwezigen op het terrein zijn. Het sterke ingrediënt van dit festival was eerdere jaren juist het rustige, het kleine en het intieme, alsof je het idee hebt dat je echt een weekend ‘down the rabbit hole’ en dus in een andere geheime wereld bent. Hopelijk vinden we dat magische aspect dit weekend nog ergens anders terug.

De tournee van Eivør staat in het teken van het zojuist verschenen album Slør, dat enige weken geleden in de Engelse editie uitkwam. In 2015 verscheen het album in de Faeröerse versie, hetzelfde jaar dat ze Bridges maakte. In de tussentijd releaste ze op de Faeröereilanden nog de soundtrack van At The Heart of a Selhie. Hier sleepte ze haar achttiende lokale prijs voor in de wacht.

Het dozijn is vol

De Engelse versie van Slør is haar twaalfde album. We tellen dan een kinderboek en cd met kinderliedjes en een EP’tje niet mee. Zoals al een paar keer het geval is geweest, heeft Eivør een collega-artiest uit haar geboorteland mee op tournee.

De show wordt geopend door Konni Kass. Kass is gezegend met een mooie stem en schrijft haar liedjes zelf. Normaal treedt zij op met een band van drie personen, maar dit keer is ze solo en speelt ze naast toetsen ook elektrische gitaar. Verder komen de ritmes en begeleiding uit de laptop. Ondanks de computer weet Kass een heel organisch geluid te creëren. Tijdens haar korte show ontstaat direct de hoop dat ze ook met Eivør een stukje meezingt, omdat haar stem daar mooi bij zal kleuren. Kass speelt voornamelijk liedjes van haar debuutalbum Haphe.

Na de pauze is het uiteraard de beurt aan Eivør. Ze opent met twee nummers van het zojuist verschenen Engelse album Slør. Als eerste horen we ‘Fog Banks’ (Faeröerse titel: ‘mjørkalókar’) gevolgd door ‘Broken’ (Faeröerse titel: ‘brotin’). Vervolgens zingt ze het daaropvolgende lied weer in haar moedertaal. Een taal die ze later vergelijkt met het Nederlands voor wat betreft de klank. Ze verstaat onze taal net zomin als wij die van haar. Ze heeft overigens wel perfect “Dankjewel” leren zeggen en gebruikt dat vanavond dan ook.

Mooie samenzang

Halverwege de set van Eivør wordt Konni Kass aan de band toegevoegd. Ze zingen samen een prachtige uitvoering van het lied ‘Rain’. Hier horen we hoe mooi de stemmen bij elkaar kleuren. Toch moet Kass haar meerdere erkennen in Eivør, die met haar geschoolde stembanden veel hoger komt.

Als vaste begeleiders zijn wederom Hogni Lisbeg en Mikael Blak van de partij. Lisberg verzorgt, als Kass er niet is, de achtergrondvocalen, terwijl hij ondertussen voor het mooie slagwerk zorgt. Blak speelt toetsen en basgitaar.

Eivør trakteert vooral op liedjes van haar laatste drie albums: Bridges en de twee versies van Slør. Het onvermijdelijke nummer ‘Trøllabundin’ maakt al dertien jaar deel uit van haar set, maar gaat nog steeds niet vervelen. Op de Engelse versie van haar nieuwste album is het helaas niet vertaald naar het Engels; dat was wel een leuke verrassing geweest. Het is dan ook het enige lied dat in Faeröers is gebleven.

Als afsluiter van de show krijgen we een bijzonder mooie uitvoering van het lied ‘Famous Blue Raincoat’ van Leonard Cohen. Eivør bewonderde Cohen. ‘Falling Free’ wordt als laatste toegift gespeeld. Kass speelt hier op de saxofoon. Datzelfde lied sluit ook het album Slør af in een live-uitvoering als bonustrack. Het is een krachtige afsluiter van wederom een prachtig concert.

De Canadees Colter Wall tikt net de eenentwintig jaar aan, maar heeft een verrassende stem voor zo’n jonge artiest. Zijn trillende bariton doet denken aan Johnny Cash en zijn liedjes lijken op composities van Townes van Zandt. Maar toch is Wall vooral zichzelf en geboren met een mooi instrument, dat hij gelukkig inzet om fraaie country/folk-muziek te maken.

Roem vooruit

Het debuutalbum Colter Wall werd afgelopen maand uitgebracht, maar wist al voor de releasedatum veel liefhebbers te behagen. Het gebeurt niet vaak dat er reikhalzend wordt uitgekeken naar een album van een beginnend singer-songwriter. Meestal is er eerst een album alvorens de weg naar bekendheid wordt ingeslagen. Wall is het gelukt om die nieuwsgierigheid – en zelfs al wat roem – te oogsten alvorens de release plaatsvond.

De Nightclub van het Roepaen in Ottersum is op deze snikhete juni-avond gevuld met een flinke groep liefhebbers. Van heinde en verre zijn ze gekomen om te kijken en te luisteren naar deze Canadees, die een grote toekomst wordt voorspeld. Als de voorspellingen uitkomen, is dit waarschijnlijk zelfs de laatste keer dat je hem kan zien in zo’n intieme setting. Wall keek uit naar het optreden op dit podium sinds hij Steve Earle in New York ontmoette. Earle vertrouwde hem toe dat het Roepaen podium wat hem betreft het fijnste in zijn soort is in Nederland om op te treden. Halverwege het optreden kan Wall dit dan ook beamen.

Het voorprogramma wordt verzorgd door John Clay, die later nog een aantal liedjes samen met Colter Wall doet. Clay’s optreden wordt geplaagd door het feit dat hij zijn gitaar niet goed gestemd lijkt te krijgen en een mondharmonica bespeelt, die zijn beste tijd gehad heeft. De liedjes lijken evenwel goed. Alleen was Clay’s optreden veel beter geweest als hij zonder microfoon had gezongen. Zijn krachtige scherpe countrystem komt onversterkt beter tot zijn recht. Dat wordt later tijdens het optreden met Wall dan ook bevestigd.

Rijp om gehoord te worden

Het optreden van Colter Wall opent met hetzelfde liedje als zijn debuut: ‘Thirteen Silver Dollars’, dat hij schreef in november vorige jaar. Het is meteen duidelijk dat Wall de hooggespannen verwachtingen waarmaakt. Zijn stem is live net zo’n bijzondere beleving als de geluiden die ons vooraf digitaal bereikten. De kleine, magere verschijning klinkt als een spreekwoordelijke klok. Sprekend is zijn stem al laag, maar als hij gaat zingen is het een werkelijke openbaring, die je muzikale geest doet zinderen van genot. De liedjes van Wall zijn allen van de verhalende stijl en hebben daarmee zeggingskracht. Puttend uit de liedjes van zijn EP en zijn zojuist verschenen album Colter Wall horen we natuurlijk veel bekende liedjes, waar we ook voor gekomen waren. Extra’s zijn er in de vorm van een cover van Robert Johnson, maar ook een van Jimmie Rogers: ‘Yodel Number 9’, dat hij ook noemt in ‘Thirteen Silver Dollars’ zonder het daar ook maar een moment te coveren.

We horen ook een nieuw liedje dat op zijn volgende plaat zal verschijnen: het op Doc Watson geïnspireerde ‘Steketee 19 and 81’, dat hij schreef toen het hem niet lukte om een nummer van Watson te spelen.

Tegen het einde van het optreden nodigt hij John Clay uit op het podium om de dobro te bespelen en te zingen. Een prachtige uitvoering van ‘Motorcycle’ klinkt door de zaal. In de daaropvolgende nummers wordt Clay gevraagd mee te zingen. Zonder microfoon klinkt zijn stem als een machtige aanvulling op de diepwarme stem van Wall. Samen zijn ze oersterk.

Colter Wall laat na ruim een uur spelen een verpletterende indruk achter. Met een warm muzikaal hart verlaten we de zaal om de artiest nog even op te zoeken, de hand te schudden en zijn handtekening te verzamelen. Wall gaat inderdaad een pracht toekomst tegemoet maar is nu reeds rijp om gehoord te worden.