Indiaantje spelen
Met INDIAAN voert het jonge talentencollectief van De Warme Winkel een sterke performance op, maar laat de politieke discussie links liggen.
INDIAAN is de nieuwe voorstelling van De Hotshop – cooler dan de Warme Winkel getiteld; een tikkeltje provocerend, de blokletters bijna pesterig. Het doet al raden dat De Hotshop zich hiermee op een thema heeft geworpen dat een wezenlijk probleem vormt in de kunst: de representatie van de Ander. Want hoewel de discussie in Nederland aanzienlijk minder speelt – we missen er de historische achtergrond waarschijnlijk voor – weten ze in Amerika al lang dat “cowboytje en indiaantje” spelen lang niet zo onschuldig is als het lijkt. Hoe beeld je de Ander uit, zonder te vervallen in suffe stereotypes of week romanticisme? Met die vraag speelt De Hotshop in INDIAAN.
De voorstelling opent met ‘Colors of the Wind’ van Disney ’s Pocahontas. Het nummer is een treffend voorbeeld van de neiging tot romantisering: de indiaan als Nobele Wilde, die nog over de kennis beschikt die ‘Wij’ al lang verloren zijn. Het is ook de variant van exotisme die allereerst door de spelers belichaamd wordt, om later onderuit te kunnen halen.
‘We zijn ook allemaal veel te wit’
In eerste instantie lijken de makers een theatrale variant van “indiaantje spelen” neer te gaan zetten. De kostuums – een mix van clichématige veren in het haar en badslippers aan de voeten – zijn geestig en de performance is sterk; al wordt de rust in het middendeel wel erg lang opgezocht. Vervolgens – wanneer de spelers uit hun rol zijn geschoten – gaat het meer neigen naar een spreekbeurt over de indianen. De ironische omkering waarin dit alles bevraagd wordt, komt pas vrij laat in de voorstelling, in een komische monoloog: ‘We zijn ook allemaal veel te wit!’ roept een van de spelers (Joke Emmers) terwijl ze haar verentooi gefrustreerd op de grond gooit, niet langer bereid om nog mee te dansen rondom een totempaal.
Ondanks de ironische bodem, hapert het ergens. Nergens wordt het echt ongemakkelijk (al is het goed te verdedigen dat dit het publiek en niet de makers te verwijten is) en wanneer de ironische bedoeling van de makers naar boven komt, ligt het er wel erg dik bovenop. ‘Dit is niet oké!’ roept Joke Emmers vele malen in haar slotmonoloog. Maar dat wisten we stiekem al, dus wat leren we precies? In een tijd dat white-washing in Hollywoodfilms en de praktijk van Zwarte Piet, heftig bediscussieerd worden, had INDIAAN een interessante toevoeging aan de discussie kunnen bieden, maar daarvoor worden nu te weinig nieuwe inzichten geleverd.
Om 10 uur ’s ochtends is het terrein al open voor bezoek: bij Tramontana is er yoga en in het bos bij de Bos Bios vind je De Burcht. Voor velen is het deze ochtend wederom in eerste instantie een rechte lijn naar een van de koffietentjes op het terrein. Met een cappuccino met dubbele shots espresso begeven we ons naar het Vurige Veld waar om 11:00 uur pianist Joep Beving geprogrammeerd staat. Het blijkt alles te zijn wat deze brakke ochtend nodig heeft: intense pianogeluiden die het veldje vullen waar mensen langzaam maar zeker wakker worden. Binnen no time is het veld helemaal gevuld met dromers. Er worden aardig wat tranen weggepinkt: Joep geeft aan dat het fijner werkt wanneer er niet na ieder nummer geklapt wordt. Daar houdt het publiek zich netjes aan en dat werkt ontzettend goed. Hierdoor is het optreden nóg intenser dan normaal: de klanken van onder andere ‘Sleeping Lotus’ (over zijn slapende dochter) en ‘Hanging D’ dringen diep binnen. Bijzonder en prachtig tegelijk.
Wonder boven wonder is het energielevel weer aangevuld na dit speciale optreden. Dat is ook wel nodig voor de show van Maggie Rogers. Je kent haar misschien wel van het YouTube-nummer Alaska, waar Pharrell helemaal gek op was. Uiteindelijk werd dit nummer een echte hit, hierdoor zijn de verwachtingen hooggespannen. Maar Maggie weet iedere verwachting te vervullen met haar aanstekelijke 80s pop. Hoewel je af en toe merkt dat ze licht nerveus is (wat niet gek is gezien het feit dat dit nog maar haar derde festivalshow is) zet de jonge zangeres uit Amerika een hele fijne begin-van-de-middag show neer. De heupen komen weer een beetje los en het knikken van de hoofden kan weer beginnen: Maggie knalt en blaast de Teddy Widder omver. Dat had ze zelf ook niet helemaal verwacht, te horen aan haar verbaasde dankwoord aan het eind. Om even flink los te gaan staat vervolgens Temples geprogrammeerd in de Hotot: een throwback naar de jaren 70 in muziek en looks. De synths zijn een welkome verrassing deze middag en laten niet alleen de hoofden knikken, maar ook de voetjes van de vloer gaan. Het optreden is lekker hard, een stuk harder dan we van de Britse mannen gewend zijn, maar is na een aantal tracks ook genoeg. Het blijft een beetje voortkabbelen zonder echte uitschieters.
In de Hotot staat Milky Chance even later op de planken: toegankelijke gitaarmuziek met prachtig mondharmonicawerk. Het geheel is niet ontzettend spannend, maar werkt wel goed voor dit tijdstip op deze dag. Hitje ‘Stolen Dance’ is de absolute topper van de show: tot ver achterin de grootste tent van het festival wordt er meegejoeld en gedanst. Dat is meer dan verdiend voor de sympathieke muzikanten. Ook Xavier Rudd krijgt de nodige schouderklopjes wanneer het gaat om sympathie. De goedlachse hippie betovert het publiek met zijn didgeridoo en rauwe stem. Dat de zanger uit Australië van alles wat leeft op de aarde houdt is niet onbekend: de lyrics van zijn tracks, van onder andere ‘Mother Earth’, zeggen genoeg. Xavier heeft het publiek goed onder zijn duim, wat blijkt uit het vele geklap en gejuich. ‘Follow The Sun’ mag natuurlijk niet ontbreken en laat zowel de aanwezigen als de zanger met een grote glimlach achter.
Anne van Zantwijk 
Foto van Sophia Bustin 
Filmdepot - by Mark de Blok 
Aan de lengte van de rij bij The Village Coffee is wel te zien dat het voor velen een heftige eerste nacht is geweest. De medewerkers van de Utrechtse koffietent werken zich in het zweet om iedereen van een bakkie pleur te voorzien om de tweede festivaldag te overleven. Met de lekkere sound van Moderat in ons achterhoofd staat de Engelse producer SOHN als eerste op het programma. De link met producer James Blake is nergens ver te vinden, hoewel de show van Chris Taylor, de man achter SOHN, net iets spannender is om naar te kijken én naar te luisteren. De langzame beats van onder andere ‘The Wheel’ geven net dat beetje energie die we nodig hebben deze middag. Wanneer track ‘Lights’ volledig verkeerd begint, geeft de producer dat met een grote lach toe en vraagt of het oké is om opnieuw beginnen. Doet een beetje denken aan die keer dat hij in Tivoli de Helling zo serieus opging in zijn eigen beats en van zijn krukje afviel. Dit soort dingen geven hem juist de persoonlijkheid die je op sommige punten in de set weleens mist.
Van de beats van SOHN naar de zwoele sound van het Vlaamse Bazart. De band heeft als voorprogramma van Oscar and the Wolf reeds vele successen geboekt. Het is dan ook duidelijk te zien en te horen dat Bazart uit dezelfde richting als Oscar and the Wolf komt: iets minder extravagant als Max Colombie maar zeker net zo losjes in de heupen. Zanger Mathieu Terryn kan de tent net zo goed opzwepen zoals Colombie dat altijd bij zijn shows doet. In de eerste paar rijen in het publiek zijn tientallen Belgen te vinden die stuk voor stuk de hits mee kunnen zingen. Ook onder de Nederlanders blijkt Bazart behoorlijk populair te zijn: bij de afsluitende hit ‘Goud’ kan niemand meer stil blijven staan. De Hotot is weliswaar iets te groot voor Bazart, maar bij gebrek aan grotere bands is het voor dit tijdstip prima.
De grote afsluiter van de zaterdagavond is Fleet Foxes. De indierockers uit Amerika nemen de proef op de som door te openen met nieuw werk van het album Crack Up dat nog maar een week uit is. Gedurfd, vooral als je als band een festivaldag mag afsluiten. Het lukt de mannen dan ook niet om de aandacht van het publiek volledig vast te houden. Waar normaal gesproken de grootste tent van DTRH aan het eind van de avond volstaat, loopt de tent nu met het nummer leger. Vreemd is dat niet: wanneer de spanning ver te zoeken is, moet je dat maar ergens anders doen. Met name het oudere werk zoals ‘He Doesn’t Know Why’ en hitje ‘White Winter Hymnal’ doen het goed. Daarom gaan waarschijnlijk veel mensen op de helft van de set naar de show van Nicholas Jaar in de Teddy Widder. Begrijpelijk, maar ook jammer dat een van de weinige headliners toch niet helemaal de juiste keuze bleek te zijn.
Unsplash 
This work is from the William P. Gottlieb collection at the Library of Congress. Rights and restrictions. In accordance with the wishes of William Gottlieb, the photographs in this collection entered into the public domain on February 16, 2010. 
Ria van Dijk 
