Whipster

Onlangs nog leverde Whipster een bijdrage aan de Schaamte en Woede-cd, een sympathiek initiatief van Groninger muzikant Saro Paradiso. Paradiso ageert hiermee tegen het inhumane uitzettingsbeleid van minister Rita Verdonk en specifiek tegen de uitzetting van vijftig uitgeprocedeerde Groninger asielzoekers. Al snel vond hij tal van Groninger bands – onder meer The Monroes, Green Hornet, Meindert talma en The Negroes en Benjamin B. – bereid, belangeloos mee te werken aan een protest-cd waarvan de opbrengst ten goede komt aan de Werkgroep Vluchtelingen Vrij in Groningen.

Road Apple

Road Apple, waarvan de titel refereert aan een Pogues-citaat, is verschenen op het My First Sonny Weismuller Records label van Konkurrent-baas Aldo Perotti, waar Whipster in goed gezelschap vertoeft van bands als Lawn , Travoltas, The Gasoline Brothers (waarvan debuutalbum ‘Hm!‘ in januari 2006 verschijnt) en Club Diana. De productie van Road Apple komt voor rekening van producer Edwin Pot (die samen met Heddema in Dandruff speelde!!).

De zang van Peter van der Heide klinkt nog altijd als een mix van Tom Petty en Mark Knopfler; net geen zingen, net geen praten. Pluspunt: Dagblad van het Noorden-recensent Van der Heide mag dan geen groot zanger zijn, hij pretendeert het ook niet. De gastvocalen komen dit keer gelukkig iets minder prominent naar voren dan op Strange; een kwestie van een betere afstelling in de eindmix.

De muziek: dromerige, melancholieke indie met americana invloeden (zie ook Audiotransparent); grote spanningsbogen zonder climax, trage voortslepende melodielijnen met in de gitaren nog steeds veel reverb en feedback. The Shadows, Calexico en ook Yo la Tengo zijn nooit ver weg. Het album bevat op steelgitaar een gastbijdrage van ex-Urban Dance Squad-gitarist René van Barneveld, terwijl ook vaste gastgitarist Rudy Lentze weer van de partij is. Live zal het drietal worden aangevuld door gitarist Arjan Grooten, mede verantwoordelijk voor het artwork van de cd.

in de categorie ‘Beste Nederlandse album 2005’

Feitelijk trekt Whipster op Road Apple de lijn door die op het debuut werd ingezet. Met de aantekening dat de inktzwarte gevoelens van onmacht, depressie en verstikkende apathie van weleer hebben plaatsgemaakt voor hoop, vertrouwen, troost en empathie. Wat mij betreft een serieuze kanshebber in de categorie ‘Beste Nederlandse album van 2005’. Erg mooie plaat!!