Tag Archief van: landscape

Film / Films

Schatten en verderf in de woestijn

recensie: Sahara

.

~

Je zou Sahara kunnen zien als een Kameleon voor volwassenen. De kids gaan naar het tweede deel van de Friese tweeling, en pa en ma naar Sahara. In beide films kan er gelachen worden, komen er kwajongens in voor en moet er een probleem worden opgelost. Vooruit, dit is een extreme vergelijking, maar hij is wel nodig om je een idee te geven dat het niveau van deze film niet superhoog is: hij is gewoon vermakelijk.

Tempo

Het verhaal van deze film, dat gebaseerd is op boeken van Clive Cussler over beroepsavonturier Dirk Pitt, bestaat uit twee delen. Pitt (Matthew McConaughey), zoekt naar een schat terwijl arts Eva (Penélope Cruz) probeert te achterhalen wat de bron is van een dodelijke ziekte in Afrika. Uiteraard kruisen deze personen elkaars pad. Beide verhalen worden in het begin goed neergezet en mede door het hoge tempo van de film zit je er al snel in. Tot op een gegeven moment de spanning en het avontuur wat wegzakken, en naar het eind toe de verhaallijnen wat snel worden afgewerkt, wat een ontevreden gevoel geeft.

~

De meest wilde fantasieën zijn in het script uitgewerkt, dus de film gaat regelmatig over the top. Op een gegeven moment merk je ook dat er meer nadruk ligt op de grappen dan op het avonturenverhaal zelf. Dat zorgt voor een vreemde combinatie, want hoe serieus moet je de film nog nemen? Dat Sahara niet verzandt in een flauwe komedie is vooral te danken aan de acteurs, die eruit zien alsof ze echt in de woestijn thuis horen. Al zou je kunnen twijfelen over de beeldschone Penélope Cruz, die je niet meteen in zo’n zandbak zou verwachten. Zij is dan ook nodig om de liefde te laten kriebelen. Andere hoofdrollen zijn weggelegd voor Matthew McConaughey en Steve Zahn, die soms stoer, dan weer schattig als echte avonturiers door het beeld zoeven. Zij leggen allen hun ziel en zaligheid in deze film.

Avonturenfilm of komedie

Uiteraard roept een titel als Sahara natuurlijk meteen beelden bij je op. Landschappen die je gelukkig ook genoeg in de film terug ziet en die mooi in beeld zijn gebracht. Mede daardoor en dankzij de goede acteerprestaties geen onvoldoende voor deze wat vreemde avonturenfilm, waarvan je op een gegeven moment niet meer zo goed weet wat je er nou mee aan moet. Het was al stukken beter geweest als de makers duidelijker voor een genre hadden gekozen: een avonturenfilm of een komedie. Een kleine mix is zeker niet verkeerd, maar heeft in deze film niet de uitwerking gehad die hij had moeten hebben. Verder hadden de scriptschrijvers eigenlijk meer moeten durven kiezen voor één verhaallijn, want nu mis je een echt krachtig uitgewerkt verhaal en blijft het bij een vermakelijke, luchtige film.

Film / Films

Schatten en verderf in de woestijn

recensie: Sahara

.

~

Je zou Sahara kunnen zien als een Kameleon voor volwassenen. De kids gaan naar het tweede deel van de Friese tweeling, en pa en ma naar Sahara. In beide films kan er gelachen worden, komen er kwajongens in voor en moet er een probleem worden opgelost. Vooruit, dit is een extreme vergelijking, maar hij is wel nodig om je een idee te geven dat het niveau van deze film niet superhoog is: hij is gewoon vermakelijk.

Tempo

Het verhaal van deze film, dat gebaseerd is op boeken van Clive Cussler over beroepsavonturier Dirk Pitt, bestaat uit twee delen. Pitt (Matthew McConaughey), zoekt naar een schat terwijl arts Eva (Penélope Cruz) probeert te achterhalen wat de bron is van een dodelijke ziekte in Afrika. Uiteraard kruisen deze personen elkaars pad. Beide verhalen worden in het begin goed neergezet en mede door het hoge tempo van de film zit je er al snel in. Tot op een gegeven moment de spanning en het avontuur wat wegzakken, en naar het eind toe de verhaallijnen wat snel worden afgewerkt, wat een ontevreden gevoel geeft.

~

De meest wilde fantasieën zijn in het script uitgewerkt, dus de film gaat regelmatig over the top. Op een gegeven moment merk je ook dat er meer nadruk ligt op de grappen dan op het avonturenverhaal zelf. Dat zorgt voor een vreemde combinatie, want hoe serieus moet je de film nog nemen? Dat Sahara niet verzandt in een flauwe komedie is vooral te danken aan de acteurs, die eruit zien alsof ze echt in de woestijn thuis horen. Al zou je kunnen twijfelen over de beeldschone Penélope Cruz, die je niet meteen in zo’n zandbak zou verwachten. Zij is dan ook nodig om de liefde te laten kriebelen. Andere hoofdrollen zijn weggelegd voor Matthew McConaughey en Steve Zahn, die soms stoer, dan weer schattig als echte avonturiers door het beeld zoeven. Zij leggen allen hun ziel en zaligheid in deze film.

Avonturenfilm of komedie

Uiteraard roept een titel als Sahara natuurlijk meteen beelden bij je op. Landschappen die je gelukkig ook genoeg in de film terug ziet en die mooi in beeld zijn gebracht. Mede daardoor en dankzij de goede acteerprestaties geen onvoldoende voor deze wat vreemde avonturenfilm, waarvan je op een gegeven moment niet meer zo goed weet wat je er nou mee aan moet. Het was al stukken beter geweest als de makers duidelijker voor een genre hadden gekozen: een avonturenfilm of een komedie. Een kleine mix is zeker niet verkeerd, maar heeft in deze film niet de uitwerking gehad die hij had moeten hebben. Verder hadden de scriptschrijvers eigenlijk meer moeten durven kiezen voor één verhaallijn, want nu mis je een echt krachtig uitgewerkt verhaal en blijft het bij een vermakelijke, luchtige film.

Muziek / Album

Een grote man blijft overeind

recensie: Pajo - PAJO

Grote jongens in de wereld van de muziek hebben vaak de neiging om een andere afslag te nemen dan je van ze gewend bent. Lovenswaardig? Jawel. Applaus? Soms. Vreemde paden hoeven immers niet altijd beter te zijn. Vaak hebben dergelijke onverwachte wendingen eerder iets pretentieus. Met Neil Young als vaandeldrager van de uitzonderingen blijkt het vaak dat solerende mannen van bands uit vervlogen tijden vroeger een stuk succesvoller waren. Ondanks de duizenden die faalden, blijft de verleiding prikkelen en proberen vele muzikanten het alleen. Hoe dat uit gaat pakken bij de soloplaten van Billy Corgan, Frank Black en Bob Mould moet we maar afwachten. Nu David Pajo in zijn eentje een plaat heeft gemaakt, halen de critici echter zonder twijfel de pluimen uit het vet. Maar of ze terecht gegeven worden is dan de vraag.

~

De naam Pajo klinkt in de underground als een sirene: bij deze naam let iedereen op. En niet voor niks, Pajo mag er immers wezen. Nadat hij in het begin van de jaren negentig met Slint een kleine muzikale aardverschuiving teweegbracht, verscheen hij steeds weer op eigenzinnige wijze aan het firmament. Zo schuwde hij het experiment niet met bands als Papa M, M en Aerial M, verstevigde bij tijd en wijle het geluid van onder andere Tortoise en Bonnie ‘Prince’ Billy, en werd hij ingehuurd door Billy Corgan om Zwan de nodige ‘underground-credibility’ te geven. Toch behield Pajo altijd zijn eigen smoel, bleef hij eerlijk tegenover zichzelf en deed hij wat hem goed leek. Hij is iemand waar critici het later over eens zullen zijn: “Die Pajo, dat was een hele grote.”

Knutselen met een laptop

Wie dacht dat alle kanten van Pajo waren belicht, wordt bij het beluisteren van PAJO voor de zoveelste keer verrast. Er worden opnieuw grenzen verlegd. Waarschijnlijk geïnspireerd door zijn samenspel met Will Oldham, test de man zijn singer/songwriters-kunsten, maar dan wel op een moderne manier. Met een akoestische gitaar onder zijn ene en een laptop onder zijn andere arm werd de zolder opgezocht; daar speelde hij de nummers van PAJO, die na vele jamsessies waren ontstaan, nagenoeg in een take op de laptop in. Zo hier en daar klinkt er wat ondersteuning van knisperende, soms compromisloze, elektronische beats of een drumcomputer, maar het is vooral de gitaar en ’s mans bedeesde stem die naar voren komen. Na de opnames is er wat gerommeld met alle mogelijkheden van het studioprogramma, waardoor het geluid meerdere dimensies heeft gekregen.

Spiderland

Pajo beweegt zich gedurende de plaat tussen wijlen Elliott Smith en Simon & Garfunkel, ten tijde van Bookends in, bijvoorbeeld in het schitterende Ten More Days en Manson Twins. De plaat kent over het algemeen rustige nummers en het tempo gaat eigenlijk alleen omhoog bij het fijne Baby, Please Come Home. Toch is dat kalme tempo niet storend. Nummers als Oh, No, No en Icicles zijn werkelijk pareltjes. Bijna de hele plaat houdt Pajo zijn moderne singer/songwriters-pet op, maar aan het einde blijkt het bloed te kruipen waar het niet gaan kan: het spannende Francie grijpt terug op Pajo’s beste dagen. Die dagen toen hij met Slint bezig was aan misschien wel de mooiste plaat van de jaren ’90; Spiderland. Is PAJO dan zo’n typisch ‘tussendoortje’? Neen, verre van. Werp de pluimen maar in de ring. Pajo heeft het weer eens geflikt.

Boeken / Fictie

De som der delen

recensie: Tineke Beishuizen - Als zand door mijn vingers

De literaire thriller is niet meer weg te denken uit de hedendaagse bestsellerlijsten. Het ene na het andere boek wordt onder deze noemer de markt opgebracht. Na het grote succes van o.a. Nicci French zijn het vooral debutanten die zich op het pad van de literaire thriller wagen. Deze keer heeft journaliste en columniste Tineke Beishuizen een nieuw boek aan het genre toegevoegd.

In Beishuizens debuutroman Als zand door mijn vingers maken we kennis met Emma van der Merwe die op verjaardagsbezoek gaat bij haar zus Floor. Tenminste dat was de bedoeling, daar aangekomen treft ze echter een leeg huis aan. De verdwijning van Floor is een volkomen raadsel. Is zij zelfstandig vertrokken of is iets niet in de haak? Emma heeft geen flauw idee, maar doet verwoede pogingen de waarheid te achterhalen.

Literaire thriller

Als we het genre literaire thriller onder de loep nemen dan vallen er een paar dingen op. Negen van de tien keer is er sprake van een vrouwelijke hoofdpersoon, en even zo vaak komt deze persoon plotseling in aanraking met de dood of een vermoedelijke dood. Verder staat deze vrouwelijke hoofdpersoon er grotendeels alleen voor en hecht niemand enige waarde aan haar visie op het gebeurde. Langzamerhand begint ze dan zelf ook te twijfelen aan haar opvattingen, waarbij ze ook het geloof in zichzelf dreigt te verliezen. Ondanks deze onzekerheid zet de hoofdpersoon toch door en uiteindelijk blijkt er inderdaad meer aan de hand dan de rest van de wereld aanvankelijk dacht. Als zand door mijn vingers voldoet aan al deze kenmerken.

Als de mate waarin genrekenmerken terugkomen in een boek bepaalt hoe goed dat boek is, dan hebben we hier te maken met een absolute topper. Helaas is het leven niet zo simpel. Het geheel vormt dan misschien in sommige gevallen meer dan de som van de delen. Af en toe is het ook wel eens minder. En in dit specifieke geval zitten we zo ongeveer in het midden. Het betreft hier geen wereldtopper, maar het debuut van Beishuizen is wel degelijk het lezen waard.

Daadkracht

Emma heeft zo haar problemen maar wordt niet, zoals in dit genre nog wel eens wil gebeuren, een besluiteloos en deerniswekkend personage. In literaire thrillers gaan de gebeurtenissen vaak met de hoofdpersonages op de loop, en ook hier is dat in zekere mate het geval. Maar uiteindelijk is het toch Emma zelf die de belangrijkste conclusies trekt en een heldhaftige daad verricht. Een dergelijke daadkracht tref je in andere thrillers maar zelden aan, het maakt van Emma een interessant en krachtig personage. Het is fijn om ook eens een literaire thriller te lezen waarin een vrouw zelf iets kan ondernemen en niet steeds meegesleurd wordt in de maalstroom van de ontwikkelingen om haar heen.

Butler

Een groot nadeel van deze roman is het plot. Zodra bekend is of Floor nu ontvoerd, vermoord of gewoonweg verdwenen is, wordt het je als lezer ook duidelijk wie daar dan verantwoordelijk voor is. Het duurt echter nog een tijdje voordat dit inzicht ook tot Emma is doorgedrongen. Het is maar goed dat er geen butler meedoet in dit verhaal, want dan zou het helemaal direct duidelijk geweest zijn wie ‘het’ gedaan heeft. Nu wordt je neefje van zes misschien nog verrast door de ontknoping.

Tineke Beishuizen heeft een ‘klassieke’ literaire thriller geschreven die vlotter wegleest dan gemiddeld. Een roman die qua personages menig liefhebber kan plezieren, maar die qua plot nogal teleurstelt. Als alle delen vervolgens opgeteld worden dan komt de som op een gemiddelde uit. Maar wiskunde was dan ook niet mijn sterkste kant.

Kunst / Expo binnenland

Een stumpertje uit het asiel

recensie: No Ghost just a Shell

Het van Abbe museum in Eindhoven heeft als eerste museum een gehele tentoonstelling opgekocht. Deze primeur in de kunstwereld roept natuurlijk de nodige vragen op.

Richard Phillips, <i>AnnLee</i>, 2002. Olieverf/doek, 198,5 x 249,5 cm
Richard Phillips, AnnLee, 2002. Olieverf/doek, 198,5 x 249,5 cm

Pierre Huyghe & Phillippe Parreno begonnen in 1997 samen het project Anna Sanders, l’histoire d’un sentiment, waarin ze een fictief personage gestalte gaven in de vorm van een magazine. Langzaam bladerend door het blad vormde je een idee van een personage. Het vervolg hierop was een project wat de kunstenaars omschrijven als: “Un film d’imaginaire”. Ze hadden gehoord dat er in Japan bedrijven waren die fictieve personages verkochten van het type dat wij hier in het westen al gauw als ‘manga’ zouden duiden. Deze bedrijven creëren dus karakters voor de manga-industrie, die ze op hun beurt inzet als strip/tekenfilmfiguur, inclusief de daaraan gelieerde merchandising.

Asielbezoek

De kunstenaars besloten om uit een catalogus van zo’n bedrijf een inhoudsloos, naamloos, tweedimensionaal karakter te kopen. Ze kozen voor een karakter zonder geschiedenis en zonder noemenswaardige kwaliteiten. Zoals sommige mensen ‘een nobel gebaar maken’ door uit het asiel een stumpertje aan te schaffen, in plaats van een mooie hond of kat. Parreno: “De figuur had een heel melancholische blik, alsof ze bewust was van het feit dat ze niet heel erg geschikt was waarvoor ze eigenlijk was gecreëerd”.

AnnLee

Zoals ook gebeurt wanneer een nieuw kind op de aarde komt, gaven de kunstenaars hun karakter een – in Azië veel voorkomende – naam: AnnLee. Zodat ze als een “gewoon persoon” in de realiteit kon staan. Phillippe Parreno en Pierre Huyghe maakten allebei een film over het karakter waar AnnLee zichzelf gelijktijdig in twee verschillende Parijse galeries voorstelde aan het publiek. Al gauw lieten ze ook andere kunstenaars toe om de persoon AnnLee leven in te blazen. Zo groeide de ‘persoonlijkheid’ van AnnLee en werd ze steeds reëler ervaren. Uiteindelijk oordeelden de aanvankelijke ‘eigenaars’ van AnnLee dat ze om een ‘echt persoon’ te worden ook daadwerkelijk ‘vrij’ diende te zijn. Ze zou daarom als elk ander individu zelfbeschikkingsrecht moeten hebben. De kunstenaars besloten om de rechten (via een omweg) aan haarzelf te verkopen. Ze kreeg alle rechten op de tot dan toen gemaakte werken en afbeeldingen die haar gestalte gaven. Een stichting zou er op toezien dat er behalve de al bestaande afbeeldingen geen nieuwe zouden worden gemaakt. Volgens Pierre Huyghe “om haar te bevrijden van representatie”.

Pensioen

Het Van Abbemuseum toont in haar kelder de complete serie afbeeldingen. Toch is de omvang van de tentoonstelling bescheiden. Wellicht iets te bescheiden voor een dergelijke primeur. Aan de andere kant past de vorm erg goed bij het fragiele karakter van AnnLee; in Japan kon ze immers ook al geen grote verhalen overleven.

Film / Films

Iets teveel magie in de grote stad

recensie: Hawaii, Oslo

Op een broeierige zomeravond in Oslo wordt een man aangereden door een ambulance. Al snel verzamelt zich om het slachtoffer een groep omstanders; mensen die meer met elkaar te maken blijken te hebben dan je op het eerste gezicht zou denken.

~

Het is alweer een kleine zeven jaar geleden sinds de Noorse regisseur Erik Poppe een flink aantal prijzen in de wacht sleepte met zijn debuutfilm Schpaaa (Bunch of Five). Maar Poppe neemt de tijd voor het maken van zijn films. Langzaam groeien in het project, dat is zijn werkwijze. Daarbij regisseerde hij tussendoor nog enkele afleveringen van een Noorse politieserie.

Jeugdliefde

Hawaii, Oslo telt vijf verhaallijnen die naar het einde toe met een bewonderenswaardige precisie in elkaar vallen. Zo is er Leon, een jonge man die zijn dagen slijt in een inrichting. Alles in zijn leven is gericht op zijn aankomende verjaardag, de dag dat hij eindelijk zijn jeugdliefde Åsa opnieuw zal ontmoeten. Ook Trygve, de gedetineerde broer van Leon, wordt nauwgezet gevolgd. Hij is vastbesloten te vluchten naar Hawaï tijdens de paar uur dat hij op verjaardagsbezoek mag bij zijn broertje.

Ziekenbroeder

~

Natuurlijk kan ik hier alle personages en verhaallijnen uitgebreid gaan voorstellen, maar dat heeft weinig zin. Poppe zelf neemt daarvoor ruimschoots de tijd. Overigens niet op een manier die het verhaal ophoudt. Als kijker word je midden in het verhaal geslingerd om gaandeweg langzaam te ontdekken wie wie is. Toch is één personage nog de moeite van het vermelden waard: Vidar, een ziekenbroeder uit de inrichting waar Leon zit. Hij speelt een belangrijke, zo niet beslissende rol in Hawaii, Oslo. Beslissend in die zin dat zijn karakter de plot een heel andere draai geeft dan je gedurende de film verwacht.

Magisch

Het verrassingseffect is groot, maar toch is het juist deze plot waarin Hawaii, Oslo een beetje teleurstelt. Want waarom kan Poppe (hij nam tevens een deel van het scenario voor zijn rekening) het niet houden bij een meer realistisch einde? Ook zonder de magische draai was Hawaii, Oslo een fijne film geweest om naar te kijken. Sterker misschien zelfs, want waarom zou alles altijd zo moeten aflopen als de bioscoopbezoeker het graag ziet?

Grens

Ook in de rest van de film ligt de (magische) symboliek er zo nu en dan wat dik bovenop, maar gelukkig heeft Poppe, afgezien van het einde, precies de grens gevonden van het toelaatbare. Dat is overigens ook precies waarnaar hij naar eigen zeggen op zoek was bij het maken van deze film. De acteurs krijgen stuk voor stuk de ruimte om te schitteren. Of liever gezegd, om een echt persoon neer te zetten. En zelfs al blijven sommige vragen onbeantwoord (want wat doet Leon eigenlijk in een inrichting?), het versterkt alleen de indruk die de film achterlaat van een momentopname. Hawaii, Oslo is ‘slechts’ het verhaal van een paar mensen, van één dag in een grote stad.

Lees ook ons interview met regisseur Erik Poppe!

Boeken / Fictie

Betoverend boek

recensie: Rodrigo Rey Rosa - Betoverde stenen

.

~

Op het oog lijkt Betoverde stenen een simpel boekje: het is niet dik, de hoofdstukken zijn kort en de woorden zijn niet moeilijk. Maar schijn bedriegt. Meteen vanaf het begin ontspint zich een verhaal met vele vertellers. De lezer wordt overspoeld met namen, waardoor het zeker in het begin wel eens moeilijk is de draad niet kwijt te raken. Dit wordt nog versterkt doordat Rey Rosa geen gebruik maakt van een alwetende verteller, waardoor er veel aan de verbeelding van de lezer wordt overgelaten. Is de vriendschap tussen twee personen echt of verraadt de een de ander om zijn rol in het ongeluk te verkleinen? Ook de familierelaties zijn onduidelijk.

Meerdere interpretaties

De niet altijd even duidelijke verhoudingen tussen de personen worden nog eens benadrukt door het taalgebruik dat in al zijn eenvoud toch meerduidig is: de lezer mag zelf de korte zinnen interpreteren waaruit de bondige dialogen bestaan. Er zijn meerdere interpretaties mogelijk en zo wordt het steeds moeilijker om goed en kwaad uit elkaar te houden. Is iedereen wel wie hij zegt te zijn?

Ondoorzichtig

De ondoorgrondelijkheid van het verhaal draagt bij aan het ondoorzichtige beeld van Guatemala-stad dat Rey Rosa wil scheppen. Guatemala is net als veel landen in Zuid-Amerika een land waar spionage en omkoping op alle niveaus plaatsvinden en zoals elke grote stad, is Guatemala-stad een verzameling en uitvergroting van de slechtste eigenschappen van een land. Misdaad is aan de orde van de dag en jeugdbendes zijn na zonsondergang de onbetwiste heersers van de straat. Tenzij het om geld of geweld gaat is iemands woord geen garantie, zelfs niet als het om een kind gaat.

Vergeet niet dat je in Guatemala bent. Een wagen heet Raptor; een andere Liquid. Ze zeggen dat in een van de stalletjes cocaïne en crack wordt verkocht. Je kan maar beter niet protesteren.

Nazingen

Rey Rosa is volgens kenners de meest interessante hedendaagse auteur uit Guatemala. Betoverde stenen is geen opwekkend, maar wel een interessant boek. Rey Rosa schetst op een trefzekere en overtuigende manier een beeld van Guatemala, zonder daarbij een bladzijde teveel te gebruiken. De kennismaking is even heftig als kort, maar blijft nog lang nazingen. De personages gaan een eigen leven leiden in je hoofd en het verhaal krijgt nieuwe wendingen, terwijl de tekst hetzelfde blijft. Dat is de grootste prestatie van Rodrigo Rey Rosa.

Bij Menken Kasander & Wigman verschenen van Rodrigo Rey Rosa eerder de novellen Bomengevangenis/De Schepenlichter, Wat Sebastiaan droomde, Na de vrede, Verloren wraak en De Afrikaanse kust.

Muziek / Album

Veel beter hoor je ze niet

recensie: The Proov - Battle Mode

The Proov, een Nederlandse hiphopformatie met internationale uitstraling, maakt kwalitatief erg goede hiphop. De afgelopen jaren brachten ze redelijk succesvolle platen uit, traden vaak op en er werd stiekem al een beetje over de landgrenzen heen gegluurd. Het mag dan een verrassing heten dat er geen platenlabel werd gevonden die de nieuwe plaat van The Proov wilde uitbrengen. “Ach, dan doen we het toch lekker zelf!” moeten ze gedacht hebben. Major-label V2 nam de distributie voor haar rekening dus nu kan iedereen Battle Mode gewoon bij de platenzaak halen.

Een Engelstalige hiphopplaat uit Nederland. Mag het dan wel Nederhop heten? Over de labeltjes wordt af en toe druk gediscussieerd. Ze gaan hun gang maar. Wat in ieder geval als een paal boven water staat, is dat er over de kwaliteit geen discussie hoeft plaats te vinden. The Proov staat echt op eenzame hoogte aan de top van de Nederlandse hiphopscène. Het is haast niet te geloven dat de leden, Cee Major, MC Gumshoe en DJ SDub, gewoon uit Nederland komen. De producties en raps klinken alsof een stel hiphoppers uit een New Yorkse buitenwijk de Europese (Britse) hiphop heeft ontdekt en aan het muziekmaken geslagen zijn.

Weifelende start

Na een kwartiertje Battle Mode ben je hier misschien nog niet van overtuigd. De plaat start namelijk wel erg weifelend. De eerste twee nummers, Two Entropies en Heroic, zijn prima oldskool-hiphoptracks, alleen vrij downtempo en lauw. Goede nummers voor zo halverwege een cd maar als openingstracks grijpen ze je niet bij de strot. Deze worden gevolgd door het wat flauwe She’s Mine dat ook nog niet echt wil swingen. Gelukkig begint The Proov hierna echt warm te draaien en worden de remmen los gegooid. De single The Ultimate knalt uit de boxen: duistere raps over een stevige beat, begeleid door ouderwetse computerbliepjes. De duistere sfeer van The Ultimate doet denken aan het stevige, organische werk van een goede Timbaland-productie en de raps roepen een Britse underground-hiphopsfeer op. De opgefokte sfeer en de snelle beats maken van The Ultimate misschien wel het beste hiphopnummer ooit in Nederland gemaakt.

Heerlijke uitsmijter

De rest van de plaat staat vol met on-Nederlands goede hiphop. De intermission Skid Sublime is erg sfeervol en laidback, Business is muzikaal erg leuk (met name het jazzy basloopje) en in het titelnummer laat The Proov horen dat ze ook de ruige kant van de hiphop onder de knie heeft. All the World is a Stage swingt, kreunt en pompt en het refrein wordt naar een hoger niveau getild door de mooie vocalen van Dee Ferguson. De pakkende vibe wordt bijna tot aan het einde van de plaat vastgehouden, ware het niet dat het laatste nummer, However the Wind Blows ‘het’ toch niet heeft. Gelukkig krijgen we met bonustrack Dopetraffic nog een heerlijke uitsmijter waardoor Battle Mode je uitgeteld op de bank doet ploffen. Veel beter hoor je ze niet in Nederland, neem dat maar van mij aan.

Muziek / Album

Inktzwarte, dreigende en onheilspellende sensatie

recensie: A Frames - Black Forest

Wie ‘de nieuwste sensatie op Sub Pop’ hoort, moet zijn oren meteen gaan spitsen, want was het niet dat dit label meer dan eens aan de voet stond van een groot muzikaal succes? Nirvana, Soundgarden en Afghan Whigs verschenen er in een mooi verleden. Vandaag de dag pronken de mensen van Sub Pop met Sleater-Kinney, Kinski en The Thermals. En het bandje dat de ‘nieuwste sensatie’ moet waarmaken is A Frames, een trio uit Seattle, Washington. Een zware last met zo’n roemrijke geschiedenis. Maar de band lijkt zich er niet druk om te maken. Ze beuken er op hun geesteskind Black Forest lustig op los.

~

De band bestaat al sinds de late jaren 90 en is vanaf die tijd bezig geweest met het verwerken van hun grote invloed, The Butthole Surfers, in hun eigen muzikale ideeën en creëerden daarmee hun gestripte vorm van neo-moderne, experimentele noise. Het is de kwade en hoekige gitaar van zanger Sullivan die voor een groot deel het geluid bepaald. Zijn blikkerige en afstandige stem en de robotachtige drums van Finberg bepalen de sfeer op de platen en de lage bas en de vriendelijke stem van Min Yee vult de rest van het geluid op.

Zwarte bladzijde

Black Forest is de derde in een schitterende hoes verpakte plaat van A Frames en de eerste die bij Sub Pop verschijnt. Deze derde toont niet alleen dezelfde rauwheid en ideeën als zijn voorgangers, maar combineert de sterke punten ervan en gaat er vervolgens met gemak overheen. Desondanks blijft het donkere art-punk, met veel drones en tierlantijntjes. Je hoort er niet alleen de muzikale invloeden van Joy Division, ook titels als Eva Braun, U-Boat en Death Train verwijzen naar de zwarte bladzijdes in menig geschiedenisboekje. Althans op het eerste gezicht, want de Death Train komt in het nummer meer naar voren als het spookschip ‘de Vliegende Hollander’. U-boat heeft weinig met dat te maken waar de gedachte het eerste naar uitgaat, terwijl in Eva Braun de schoonheid van Hitlers dame wordt bezongen.

De knoppen van Reznor

Black Forest klinkt als een nooit uitgebrachte plaat van Joy Division, waarbij Trent Reznor achter de knoppen heeft gezeten. De kanttekening die erbij moet worden geplaatst is dat Reznor voor de verandering zijn studio naar zijn schuur heeft gesleept, want de muziek klinkt hol en het heeft het afstandelijke wat Kraftwerk soms heeft. De opener Black Forest I wekt de spanning op en diens opvolgers weten het tot aan het einde van de plaat vast te houden. Nummers als Memoranda, Black Forest II, Galena en Negative laten het hart van de muziekliefhebber sneller kloppen, maar of we te maken hebben met de nieuwste sensatie, daarvoor durft deze liefhebber zijn handen vooralsnog niet voor in het vuur te steken.

Muziek / Album

Eén oogje open

recensie: Timo Maas - Pictures

.

~

Pictures is wat ingetogener en compacter dan zijn voorganger. De Düsseldorfer lijkt meer gekozen te hebben voor de cd als geheel in plaats van een verzameling ijzersterke nummers. Leuk voor de luisteraar, jammer voor de DJ’s en het dansvloervolk. Die zullen moeten wachten op remixes. De beats lijken iets meer op rustige breakbeats dan op de standaard 4-to-the-floor-ritmes die een nummer als Old School Vibes een dansbaarheidsfactor van 10+ mee wist te geven. Op zich lijkt Pictures best op Loud, alleen gaat het wat minder hard allemaal: het is iets minder loud.

Duistere sound

Dit neemt niet weg dat Pictures een erg goede plaat is. Het zijn allemaal uitstekende nummers maar er staan weinig echt opvallende tracks op de cd. De eerste die er echt uitspringt, is High Drama met een haast angstaanjagende zang van Neneh Cherry. Iets meer up-tempo dan de meeste andere nummers en zo duister als met een zonnebril op kijken naar een zwarte emmer met olie in een pikdonkere kelder. Ogen dicht en wegdansen maar. Misschien stiekem toch één oogje open want het is wel een beetje een eng nummer… Een ander opvallend nummer is Release met Rodney P., een rapper wiens stijl in wat doet denken aan Dizzee Rascal. Het nummer brengt een mix van dancehall, hiphop en 2step, uiteraard overgoten met de op Pictures immer aanwezige duistere Maas-sound. Een erg interessant nummer, al valt hij wel een beetje buiten de Pictures-boot.

Brian Molko

Neneh Cherry en Rodney P. zijn niet de enige gastvocalisten op Pictures. Placebo-voorman Brian Molko neemt een prominente plaats in met drie nummers: het titelnummer, de eerste single First Day en Like Siamese. Zijn stem past perfect bij de sfeer die Maas met zijn muziek oproept. Tikkeltje duister, meeslepend, monotoon. Ook Kelis is weer van de partij. Op Loud zong ze op prachtige wijze de opener Help Me, nu doet ze het op 4 Ur Ears. Helaas niet zo mooi als Help Me, maar haar zachte maar indringende stem past perfect op Pictures. Timo heeft een erg fijn neusje voor vocalisten. Zo is Pictures een fijn werkje geworden maar wel een beetje duister…

Muziek / Album

Melanie neemt zichzelf veel te serieus

recensie: Melanie C - Beautiful Intentions

.

~

Bij de Spice Girls al was Mel nooit mijn favoriet; dat suffe gesport van haar trok me nooit zo aan. Ik viel echter als een blok voor haar rockende solosingle Going Down. Mijn eenzame enthousiasme en de hoop dat ze een vrouwelijke Robbie Williams zou worden vervloog snel. Waar Williams soepel switcht tussen verschillende genres en zijn ongekende ego zo nu en dan bewerkt met de broodnodige doses zelfspot, neemt Melanie zichzelf wel erg serieus, en ze maakt spijtig genoeg ook nog eens de muziek die daar volgens haar bij hoort.

Investering

Gitaarmuziek met zo hier en daar een ballad dus. Intens en uit het hart zal ze het zelf wel noemen, maar spannend is het niet en een markt is er al evenmin voor. Dat Melanies solocarrière minder soepel zou verlopen dan haar kickstart Northern Star beloofde, bleek al bij de opvolger Reason: niemand was geïnteresseerd in dit volstrekt overbodige product en platenmaatschappij Virgin was de eerste om te onderkennen dat er geen markt meer was voor Sporty Spice. Mel werd dus aan de kant gezet, maar het meisje had dusdanig veel verdiend aan de Spice Girl-grap dat ze bijna anderhalf miljoen dollar investeerde in haar eigen maatschappij. Met Beautiful Intentions moet ze dus goed boeren, anders dreigt het faillissement.

Ontbrekende diepgang

Nu wens ik in principe niet veel mensen het ongeluk toe, maar rauwig zal ik niet zijn wanneer blijkt dat Beatiful Intentions de schappen niet uit te branden is. Hoewel haar derde plaat op sommige punten interessanter is dan voorganger Reason, lijkt een vierde album wat overdreven. Een up tempo nummer als Last Night on Earth is weliswaar te pruimen, maar voegt werkelijk niets toe aan het poplandschap. En dan laten we de oersaaie rustige nummers nog maar even links liggen. Melanie neemt zichzelf na de Spice Girls te serieus om hits te kunnen scoren en ontbeert de diepgang om interessant te zijn.