~

Plaatjes kijken

Echt stoer zijn Godin en Dunckel nooit geworden. Als je de korte documentaire bekijkt – via het opendisc-systeem maakt je computer automatisch contact met de exclusieve extra’s op Airs nieuwe website -, blijken Dunckel & Godin nogal suffe, zijige types. In deze film mompelen ze wat over de ontwikkeling van de band, terwijl ze met hun modieuze kapsels hip doen tegen een computergegenereerde achtergrond. En passant maken ze nog sluikreclame voor de nieuwe Macbook, die goed past in hun gestileerde voorkomen. Het is meer plaatjes schieten dan dat er iets verteld wordt.

~

Air in Kyoto

Naar eigen zeggen hebben Dunckel en Godin zich voor Pocket Symphony laten beïnvloeden door het Verre Oosten. Zo leerde Godin een Japans snaarinstrument, de shamisen, te bespelen bij een Japanse meester. Volgens de documentaire koos Air voor de Aziatische insteek op aanraden van een beschonken vriendin. De prozaïsche verklaring op de website luidt echter dat Pocket Symphony de toon voortzet van het laatste nummer van Talkie Walkie (2004), Alone in Kyoto, dat alleen in de titel naar Japan verwijst. Maar op het vlotte Talkie Walkie viel Alone in Kyoto nu juist buiten de boot. Het was de trage, moeilijke afsluiter van een lekker in het gehoor liggende plaat.

Moeizaam luisteren

En zo kost ook Pocket Symphony wat meer moeite, om het voorzichtig uit te drukken. De eerste single Once Upon a Time is bijvoorbeeld een liedje met bloednerveus toetsenriedeltje en een ongeïnspireerde tekst die tot in den treuren herhaald wordt. Zelfs de nummers met gastvocalen van Jarvis Cocker en Neil Hannon helpen niet mee. Pulp-zanger Cocker zucht mee op het futloze One Hell Of A Party, maar klinkt alsof hij een zware verkoudheid heeft. Ook die gezellige Neil Hannon, frontman van The Divine Comedy, kan met zijn ijle, maar expressieve stem Somewhere Between Waking And Sleeping niet redden.

Luchtig behang

Gek genoeg zijn het juist de liedjes waar Dunckel & Godin tezamen de vocalen verzorgen, die wél goed klinken. Godin kan eigenlijk helemaal niet zingen, maar Left Bank komt tenminste overtuigend over. Uitblinker is het hypnotische Napalm Love, inclusief maffe samples en inopportune teksten als “I’m burning my love/ I’m burning alive/ burning alive”. De meeste nummers Pocket Symphony zijn echter muzikaal behang. En dan geen kleurrijk behang dat je met plezier urenlang aandachtig bestudeert maar behang zoals je dat aantreft bij modieuze minimalisten: grijs.

De mannen van Moss zijn vooral bedreven in korte – soms een schaamteloze één minuut veertien – liedjes met kop en staart, en prachtige breaks. De zang is op sommige nummers vierstemmig en duidelijk verwant aan Crosby, Stills, Nash & Young en de Beach Boys. Het geluid is soms breekbaar, dan weer zwierig. Neem de single Light of My Life; werkelijk prachtig. De laatste jaren zelden zo een schitterend nummer gehoord. Op The Long Way Back lijkt de band de ware opvolger van wijlen Excelsior-vaandeldrager Daryll-Ann; de zanglijnen refereren duidelijk aan die van Coen en Jelle Paulusma en Anne Soldaat. En ook het gitaarwerk van laatstgenoemde is zeker van invloed geweest.

Fotograaf: Timo Sorber

Frontman Marien Dorleijn is overigens geen onbekende in de scene. Hij won in 1999 de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Zag je Moss de afgelopen tijd als voorprogramma van Coparck, Bettie Serveert of Johan, dan was je getuige van een overtuigende band die je onherroepelijk een vrolijk gevoel bezorgde. Een band ook, die in korte tijd de voorprogrammastatus is ontgroeid. Supergeconcentreerd en op indrukwekkende wijze musicerend. Moss heeft veel in de oefenruimte gebivakkeerd en kan inmiddels wijzen op een lange gig list.

He did it again

Komt dat op de plaat dan wel over? Wees gerust, dat is zeker het geval. De afgelopen jaren werkte de band voor hun debuut nauw samen met producer en Excelsior-baas Frans Hagenaars. En dat is te horen. Een ronkende Fender Rhodes en dartelende gitaren sijpelen uit de speakers. He did it again. Een prachtig jaren ’70 geluid, met een hedendaagse twist. Dit is popmuziek waar het hart sneller van gaat kloppen. Bij Nederlandse bands als Moss weet je nooit zeker of er een grootse muzikale toekomst voor hen is weggelegd. Mijn voorzichtige voorspellingen zijn echter als volgt: een van de volgende Essent Awardswinnaars en in augustus op Lowlands in de India-tent. Hoog in de jaarlijstjes van 2007, zowel voor Plaat van het Jaar als Song van het Jaar. In 2008 op de festivals, inclusief Noorderslag, en een succesvolle toer langs alle poptempels in den lande. Velen zullen dan allang weten dat The Long Way Back voor een prachtig gelopen route heeft gezorgd.

Moss live:
22-02 Get Records
Amsterdam

23-02 Plein 79
Den Bosch

25-02 Effenaar
Eindhoven

02-03 Kultuurhuis
Arnhem
15-03 Doornroosje
Nijmegen
31-03 Underground
Lelystad
01-04 Plato Gigant
Apeldoorn

05-04 NAI
Rotterdam

13-05 De Instuif
Wijk aan Zee
21-06 Zomerfestival
Becancon (FR)