Tag Archief van: film

Film / Serie

Het waardige zusje van Game of Thrones?

recensie: House of the Dragon

House of the Dragon speelt zich 172 jaar voor de geboorte van Daenerys Targaryen af. Huis Targaryen wordt uiteengescheurd wanneer een familiestrijd losbreekt: er is een opvolger nodig voor koning Viserys. Het gevolg? Een bloederige burgeroorlog. Is deze prequel een waardige opvolger van Game of Thrones?

Het conflict begint wanneer er geen duidelijke opvolger is voor koning Viserys. Een meer waarheidsgetrouwe naam voor het conflict zou zijn Team Rhaenyra (zijn eerste dochter) versus Team Alicent (moeder van zijn tweede zoon) zijn. Beide partijen zijn bekend onder stoerdere namen, te weten The Blacks en The Greens.

Nieuwe cast belooft veel goeds

Er zitten veel tijdsprongen in de serie. Gedurfd, want op het moment dat je net gewend bent aan Milly Alcock (Rhaenyra) en Emily Carey (Alicent), worden ze vervangen door oudere versies van henzelf: Emma D’Arcy en Olivia Cooke. Tussen de beide gecaste actrices van Rhaenyra zitten veel gelijkenissen. Je krijgt hierdoor echt het gevoel dat je het personage ziet opgroeien. Cooke (28) in de rol van Alicent lijkt echter een verkeerde keuze in casting. De acteurs die haar kinderen spelen zijn 27 en 25. Ze is dus maar één jaar ouder dan haar medespelers, maar vertolkt de rol van hun moeder. Dit maakt het leeftijdsverschil op het witte doek ongeloofwaardig.

Als acteur speelt Paddy Considine (Peaky Blinders) vaak duistere en gevaarlijke personages. Maar zijn rol in House Of The Dragon is die van de goede, plichtsgetrouwe koning. De uitvoering van Considine is in aflevering acht hartverscheurend, (spoiler alert!) wanneer we hem met zijn laatste adem de troon zien beklimmen. Terwijl hij de troon bereikt, staan The Greens aan de zijkant van zijn gemaskerde, door ziekte geteisterde gezicht. The Blacks bevinden zich juist in het gezichtsveld van Viserys, samen met hen die van hem houden. Zo’n klein detail tilt de aflevering uiteindelijk naar een hoger niveau.

Matt Smith (The Crown), speelt de rol van Daemon, de broer van Viserys. Smith is de perfecte acteur om een gelaagd en onvoorspelbaar personage neer te zetten. Hij weet de kijker in te pakken met zijn speelse charisma, maar heeft een plots angstaanjagend randje zoals we dat van de Targaryens kennen.

Veranderingen met genoeg herkenbaarheid

Doordat de prequel ver voor Game of Thrones (GOT) plaatsvindt, zijn er geen bekende gezichten, maar wel te zien zijn de voorouders van Huis Lannister en Huis Stark. De burgeroorlog zorgt ervoor dat leden van deze grote huizen worden gerekruteerd voor hulp. Ingewikkeld wordt het niet, want de serie heeft minder personages en minder verhaallocaties dan GOT.

Sinds GOT te zien was, is het ‘politieke landschap’ in de filmwereld nogal veranderd. De cast bestaat namelijk uit meer acteurs en actrices van kleur. Wanneer actrices D’Arcy en Cooke bij de première worden gevraagd om de serie in drie woorden te beschrijven, antwoorden ze, afzonderlijk van elkaar nog wel: ‘Too many men.’

Goed nieuws voor de GOT fans

Kijkers die fan waren van de muziek van Ramin Djawadi hebben niks te klagen. De openingstitel is dezelfde. De muziek in de serie is voldoende verschillend om fris, maar toch herkenbaar te blijven. Oplettende kijkers horen dat bepaalde noten van het Targaryen-thema in GOT terugkomen in House of the Dragon. Afgezien van een paar extreem donkere scènes die heel snel voorbij zijn, is de productiekwaliteit zoals verwacht – fantastisch, episch en indrukwekkend.

Minder actie, meer emotie

Het eerste seizoen bestrijkt een periode van 25 jaar. De échte strijd moet nog beginnen. Voor sommige kijkers is het verhaaltempo te langzaam. Om de complexe relatie tussen de personages te snappen, is het wel belangrijk om een duidelijke verhaallijn neer te zetten. Anders dan bij GOT focust het script zich wat meer op emotie dan op actie.

Helaas duurt het nog twee jaar voordat we het vervolg kunnen zien. Maar dat is het, gezien de aanloop in het eerste seizoen, meer dan waard!

 

 

Film / Serie

Het waardige zusje van Game of Thrones?

recensie: House of the Dragon

House of the Dragon speelt zich 172 jaar voor de geboorte van Daenerys Targaryen af. Huis Targaryen wordt uiteengescheurd wanneer een familiestrijd losbreekt: er is een opvolger nodig voor koning Viserys. Het gevolg? Een bloederige burgeroorlog. Is deze prequel een waardige opvolger van Game of Thrones?

Het conflict begint wanneer er geen duidelijke opvolger is voor koning Viserys. Een meer waarheidsgetrouwe naam voor het conflict zou zijn Team Rhaenyra (zijn eerste dochter) versus Team Alicent (moeder van zijn tweede zoon) zijn. Beide partijen zijn bekend onder stoerdere namen, te weten The Blacks en The Greens.

Nieuwe cast belooft veel goeds

Er zitten veel tijdsprongen in de serie. Gedurfd, want op het moment dat je net gewend bent aan Milly Alcock (Rhaenyra) en Emily Carey (Alicent), worden ze vervangen door oudere versies van henzelf: Emma D’Arcy en Olivia Cooke. Tussen de beide gecaste actrices van Rhaenyra zitten veel gelijkenissen. Je krijgt hierdoor echt het gevoel dat je het personage ziet opgroeien. Cooke (28) in de rol van Alicent lijkt echter een verkeerde keuze in casting. De acteurs die haar kinderen spelen zijn 27 en 25. Ze is dus maar één jaar ouder dan haar medespelers, maar vertolkt de rol van hun moeder. Dit maakt het leeftijdsverschil op het witte doek ongeloofwaardig.

Als acteur speelt Paddy Considine (Peaky Blinders) vaak duistere en gevaarlijke personages. Maar zijn rol in House Of The Dragon is die van de goede, plichtsgetrouwe koning. De uitvoering van Considine is in aflevering acht hartverscheurend, (spoiler alert!) wanneer we hem met zijn laatste adem de troon zien beklimmen. Terwijl hij de troon bereikt, staan The Greens aan de zijkant van zijn gemaskerde, door ziekte geteisterde gezicht. The Blacks bevinden zich juist in het gezichtsveld van Viserys, samen met hen die van hem houden. Zo’n klein detail tilt de aflevering uiteindelijk naar een hoger niveau.

Matt Smith (The Crown), speelt de rol van Daemon, de broer van Viserys. Smith is de perfecte acteur om een gelaagd en onvoorspelbaar personage neer te zetten. Hij weet de kijker in te pakken met zijn speelse charisma, maar heeft een plots angstaanjagend randje zoals we dat van de Targaryens kennen.

Veranderingen met genoeg herkenbaarheid

Doordat de prequel ver voor Game of Thrones (GOT) plaatsvindt, zijn er geen bekende gezichten, maar wel te zien zijn de voorouders van Huis Lannister en Huis Stark. De burgeroorlog zorgt ervoor dat leden van deze grote huizen worden gerekruteerd voor hulp. Ingewikkeld wordt het niet, want de serie heeft minder personages en minder verhaallocaties dan GOT.

Sinds GOT te zien was, is het ‘politieke landschap’ in de filmwereld nogal veranderd. De cast bestaat namelijk uit meer acteurs en actrices van kleur. Wanneer actrices D’Arcy en Cooke bij de première worden gevraagd om de serie in drie woorden te beschrijven, antwoorden ze, afzonderlijk van elkaar nog wel: ‘Too many men.’

Goed nieuws voor de GOT fans

Kijkers die fan waren van de muziek van Ramin Djawadi hebben niks te klagen. De openingstitel is dezelfde. De muziek in de serie is voldoende verschillend om fris, maar toch herkenbaar te blijven. Oplettende kijkers horen dat bepaalde noten van het Targaryen-thema in GOT terugkomen in House of the Dragon. Afgezien van een paar extreem donkere scènes die heel snel voorbij zijn, is de productiekwaliteit zoals verwacht – fantastisch, episch en indrukwekkend.

Minder actie, meer emotie

Het eerste seizoen bestrijkt een periode van 25 jaar. De échte strijd moet nog beginnen. Voor sommige kijkers is het verhaaltempo te langzaam. Om de complexe relatie tussen de personages te snappen, is het wel belangrijk om een duidelijke verhaallijn neer te zetten. Anders dan bij GOT focust het script zich wat meer op emotie dan op actie.

Helaas duurt het nog twee jaar voordat we het vervolg kunnen zien. Maar dat is het, gezien de aanloop in het eerste seizoen, meer dan waard!

 

 

Film / Films

Een aangrijpend welles nietes

recensie: Malcolm & Marie

In het geheim ontwikkelde en produceerde Sam Levinson, tevens filmmaker van Euphoria, het intrigerende drama Malcolm & Marie (2021). Met een prijs voor opmerkelijke cinematografie, virtuozenprijs en een handvol nominaties is dit juweeltje nu nog op Netflix te vinden.

Een memorabele avond om de première van Malcoms debuutfilm te vieren, verzuurt door een intense, intellectuele dialoog tussen de filmmaker en zijn vriendin Marie. Hoewel niemand zin heeft naar een reeks tirades te luisteren, blijf je aan de lippen van de acteurs, John David Washington en Zendaya, hangen door hun vlotte reacties, ingenieuze zinsconstructies en briljante acteerwerk.

Een verstoorde relatie

Opmerkelijk is dat het gedrag van de twee niet zo zwart-wit is als de beelden, wat te zien is aan de verdeelde meningen onder de kijkers over hoe de toekomst van het stel eruit dient te zien. Indien dit de heftigste ruzie ooit is tussen Malcolm en Marie, valt hun relatie nog te redden volgens sommigen. Anderen stellen dat de ruzie veel meer blootgeeft over de dynamiek in hun relatie. Na meerdere analyses van hun gesprekken is het duidelijk dat deze worden gevoerd tussen een narcist en een afhankelijke partner.

Toen de film werd uitgebracht, was er veel ophef over het twaalfjarige leeftijdsverschil tussen de acteurs. Dat Zendaya al van kinds af aan een beroemde actrice is, heeft hier ook zeker een rol gespeeld. Of dit een bewuste keuze was of niet, bevordert het absoluut de dynamiek tussen Malcolm en Marie.

Marie was enkel twintig en aan het afkicken van haar drugsverslaving toen haar relatie met Malcolm begon. Hij was haar steunpilaar tijdens deze moeilijke periode, wat hij maar al te graag benadrukt. Telkens wanneer Marie moeizaam haar tekorten en relationele problemen aan bod brengt, zoals het feit dat Malcolm haar niet bedankt heeft tijdens zijn speech en haar onvoldoende aandacht schenkt, verwerpt hij de uitspraken door haar gek te noemen. Hij vernoemt zijn ervaringen met andere vrouwen en werpt Maries zelfmoordpoging in haar gezicht. Dat een deel van het publiek deze psychische mishandeling en manipulatie niet herkent en de dialoog slechts zou labelen als een heftige ruzie, maakt het scenario des te realistischer.

Een indrukwekkende charme

De acteerprestaties waarin met name Zendaya uitblinkt zijn fenomenaal. Zes keer is de Amerikaanse ster welverdiend genomineerd voor haar indrukwekkende acteerwerk. Met behulp van een eufemistisch script krijgen we te zien hoe de actrice in de ene scène in onverbiddelijke close-up hartenleed in haar gezichtsuitdrukking tovert en in de andere een overtuigende drugsverslaafde kan neerzetten.

Ondanks de beladen gesprekken is Malcolm & Marie een zeer pakkende film. Door de selectie warme nummers als Down and Out in New York City van James Brown en geavanceerde filmtechnieken is het moeilijk weg te kijken. Hoewel sommige zinnen uit het script in een echte ruzie waarschijnlijk niet gebruikt zouden worden, dragen deze bij aan de charme van de film.

“Do you know how disturbing it is that you can compartmentalize to such a degree that you can abuse me while eating mac and cheese?”

Triangle-of-Sadness_st_4_jpg_sd-high_Photo-by-Fredrik-Wenzel-Copyright-Plattform-Produktion
Film / Films

Kommer op zee

recensie: Triangle of Sadness – Ruben Östlund
Triangle-of-Sadness_st_4_jpg_sd-high_Photo-by-Fredrik-Wenzel-Copyright-Plattform-Produktion

De uitdrukking triangle of sadness verwijst in de film naar het treurig ogende driehoekje tussen de gefronste wenkbrauwen en het neusbotje van een jong mannelijk model (Lewis). Maar eigenlijk is de hele film een Bermudadriehoek van triestheid waarin zo ongeveer alle ideeën over menselijke beschaving schipbreuk lijden. Ja, er kan best veel gelachen worden, maar vrolijk wordt het nooit.

Regisseur Ruben Östlund maakt het liefst ‘ongemakkelijke’ films voor mensen met een sterke maag. Zijn laatste productie, Triangle of Sadness (2022), is rijkelijk voorzien van kots en stront maar sleepte mooi wel een Gouden Palm in de wacht in Cannes. Hij roert kennelijk iets aan, zijn filmkunst prikkelt. De vraag is: heeft hij ook echt iets te zeggen?

Het verhaal is niet zo ingewikkeld. We beginnen met een flashy casting waar we kennismaken met het jonge model Lewis. Lewis blijkt al snel te daten met een populaire influencer die denkt dat alles voor haar betaald wordt, Yaya. In het eerste bedrijf zitten we bij Lewis en Yaya aan tafel in een flashy restaurant terwijl ze ongemakkelijk kibbelen over wie de rekening betaalt. ‘Talking about money is not sexy’, brengt Yaya in. Echt romantisch wordt het niet meer die avond.

Cruising away

Gelukkig heeft Yaya meer pijlen op haar boog. Zij en Lewis kunnen – gesponsord natuurlijk – in het tweede bedrijf mee op een exotische cruise. Aan boord treffen we verder een keur aan nouveau riche gasten – veel kapitaal, weinig ontwikkeling – en een bemanning die helemaal gaat voor de ultieme dienstbaarheid (lees: vette fooi). Dat de kapitein een alcoholistische socialist is, compliceert de reis wel een beetje. Maar geen nood, op het befaamde ‘kapiteinsdiner’ staat hij zijn mannetje wanneer hij geconfronteerd wordt met een ernstige klacht over de smoezelige zeilen op het cruiseschip. ’This is a motorized vessel’.

Helaas is het diner wel gepland op een onstuimige dag. Is het het voedsel of zijn het de golven? Hoe dan ook, de misselijkheid slaat ongenadig toe. Terwijl het schip alle kanten op klotst, legen de arme/rijke passagiers zowel van boven als van onderen vol overgave hun geplaagde magen. Heen en weer glijdend door de derrie klampt een oud dametje zich vast aan de toiletpot. In de gang zitten radeloze gefortuneerden in reddingsvesten te wachten op de Apocalyps. Een rijke Rus die fortuin heeft gemaakt met mestverkoop – ‘I sell shit’ – maakt zich meester van de intercom en waarschuwt de opvarenden sardonisch voor een vreselijke schipbreuk. Er kan best veel gelachen worden.

Trits machtsverhoudingen

Nog hilarischer wordt het wanneer het schip inderdaad vergaat en een select groepje overlevenden aanspoelt op een (ogenschijnlijk) onbewoond eiland. Meteen wordt duidelijk dat de rollen hier helemaal zijn omgedraaid. Alleen de Filipijnse toiletjuffrouw blijkt zich in de nieuwe situatie goed te kunnen redden. Ze kan vuur maken, ze kan vissen vangen met haar blote handen, kortom het hele zwikje is volkomen van haar afhankelijk. Al gauw roept zij zich met ieders instemming uit tot nieuwe kapitein. Volgens influencer Yaya gloort er een mooi, rechtvaardig matriarchaat. Maar het lachen vergaat haar al snel wanneer de nieuwe boss haar knappe vriendje Lewis uitkiest als seksslaaf.

Arm versus rijk, ondergeschikte versus baas, vrouw versus man … Uiteindelijk wordt de hele trits machtsverhoudingen door regisseur Östlund vakkundig op de hak genomen. Voor zover de weinigen die het zullen overleven – de redding is veel dichterbij dan ze weten – nog illusies koesterden over onze beschaving, zijn ze die aan het eind wel helemaal kwijt. De film van Östlund is een absolute aanrader voor liefhebbers van zwarte humor. Maar zijn bijna nihilistische kijk op de mensheid levert weinig nieuwe inzichten op. Dat we collectief in staat zijn een hoop triestheid te veroorzaken, wisten we al. En dat we daar soms maar beter om kunnen lachen ook.

Film / Films

Een romantische take op kannibalisme

recensie: Bones and All - Luca Guadagnino
Photo by Yannis Drakoulidis / Metro Goldwyn Mayer Pictures

Geteisterd door het feit dat ze een kannibalist is, besluit Maren een tocht te maken door het ruige Midden-Westen van de Verenigde Staten, eind jaren 80. Om te begrijpen waar haar kannibalistische aard vandaan komt, zal ze haar jeugd onder ogen moeten zien, maar ook de ervaringen van andere zogeheten eaters moeten aanhoren en zichzelf moeten omarmen zoals ze is. De trekjes van een mensenverslinder verdwijnen namelijk niet zo snel, zo leren we uit Bones and All, en daar zal ze aan moeten wennen.

In Bones and All, een film geregisseerd door Luca Guadagnino en gebaseerd op het gelijknamige boek van Camille DeAngelis, ontdekt Maren (Taylor Russell) de verschillende, bloederige lagen van het kannibalistische bestaan. Ze raakt bedroefd wanneer ze zich realiseert dat er geen ontkomen aan is, maar zodra ze dieper verwikkeld raakt in het mysterieuze denken en doen van het kannibalisme, ontmoet ze andere personen die vastgeketend zijn aan het leven als eater, net als zij. Zo ontmoet ze Lee (Timothée Chalamet), een kannibalist die zichzelf kan inleven in Maren en haar innerlijke worstelingen. Ze besluiten samen de tocht door de Verenigde Staten voort te zetten. Daar laat gevaar om elke hoek zijn klauwen laat zien, maar er blijft genoeg ruimte voor een intieme band tussen de twee eters.

Een horrorverhaal om bij weg te zwijmelen

Hoewel het verhaal draait om een kannibalistisch leven, waar bloed en ingewanden haarscherp in beeld gebracht worden, speelt romantiek een grote rol in de film. Zodra de lugubere gebeurtenissen waar Maren mee moet leren omgaan, zijn gepasseerd, merk je dat de film afkoerst op een romantisch coming-of-age verhaal waar je hart van wegsmelt. De eerste ontmoeting, de eerste kus, liefdesverdriet en uiteindelijk de hereniging van het liefdeskoppel. Momenten die je in vrijwel elke zwijmelfilm terugziet, maar waar Guadagnino toch een originele draai aan weet te geven. Hij geeft een intense horrortwist aan de zoetsappige romance, waardoor het onschuldige liefdesbeeld op een ijzingwekkende manier verstoord wordt. Het gebeurt niet vaak dat deze twee genres zo dichtbij elkaar komen, maar de regisseur weet de genres harmonieus met elkaar te kruisen.

In eerdere werken van Luca Guadagnino is te zien hoe hij romantiek op een vernieuwende en onschuldige manier in beeld kan brengen, en dat die roze wolk in een handomdraai vernietigd kan worden, waardoor je de film verlaat met een treurig gevoel. Dit was eerder al het geval bij zijn film Call Me By Your Name, waarin Chalamet ook de hoofdrol had. Ook in zijn nieuwste film komt dit terug.

Empathie voor een kannibaal

Van Chalamet wisten we dat hij zijn rollen als geen ander kan vertolken (en zijn werk in deze film is geen uitzondering), maar van Russel hebben we eerder niet veel vernomen. Toch drukt ze beslist haar stempel op deze film. Haar personage weet ze op een indrukwekkende en zeer realistische manier neer te zetten. Haar kannibalistische trekjes in de film, zoals wanneer ze haar eerste stukje mensenvlees naar binnen werkt en de hopeloosheid wanneer ze een lange tijd niks krijgt om op te teren, laten je geloven dat het de normaalste zaak van de wereld is om kannibalist te zijn. Je ontwikkelt empathie voor bloeddorstige moordenaars, gevormd door de onschuldige, humoristische tienertrekjes van beide acteurs en de mooie emotionele reis die zij samen afleggen, zowel in het innerlijk als daarbuiten, door de VS.

Het is een indrukwekkende nieuwe take op het horrorgenre waar Timothée Chalamet en Taylor Russel de romantiek realistisch in beeld weten te brengen en met hun emoties de harten van de kijkers weten te veroveren, om ze later weer hard te verscheuren. Een beeldschone mengeling van genres die je normaal gesproken niet samen ziet, maar Luca weet het toch te flikken het als een samenhangend geheel neer te zetten. Bones and All is een coming-of age film waar je maag van omdraait, en waar menig horror- en romantiekfanaat van zal smullen.

Film / Films

Levensadem

recensie: Mes frères et moi
dmitriy-ermakov-AXzC9pew07w-unsplashUnsplash

Binnen een Italiaanse familie van sjacheraars zijn er vier totaal verschillende broers die aan het begin van de film Mes frères et moi kort worden voorgesteld: Abel, de oudste, Mo, Hedi en Nour. Hun vader is overleden en hun moeder ligt op bed aan de beademing. Adem – daar gaat het over in deze film van de Franse cineast Yohan Manca.

Nour – een rol (en wat voor een!) van Maël Rouin Berrandou – zet thuis twee geluidsboxen op de gang, richting de slaapkamer waarin zijn comateuze moeder ligt. Zo kan ze genieten van de operamuziek die ze draaide toen ze pas was getrouwd. Nour draait de muziek ook voor zichzelf. Aria’s uit bijvoorbeeld La Traviata van Verdi, gezongen door Maria Callas en Luciano Pavarotti, schallen tot ergernis van de andere drie broers door het huis. De film zou zomaar in de tijd van Callas en Pavarotti (al schelen ze een generatie) kunnen spelen, want moderne media als mobieltjes en dergelijke komen niet in beeld.

Een heimelijke traan

De 14-jarige Nour heeft een Taakstraf in Gemeenschapsdienst (TIG) opgelegd gekregen en moet de gang verven van de school waarop hij zit. Aan het eind van de gang hoort hij pianoklanken en zingen uit een klaslokaal komen en hij gaat op onderzoek uit. Hier geeft de jonge operazangeres Sarah (Judith Chemla) gedurende de zomer gratis zangles aan een stel meisjes die bij Nour op school zitten.

Hij begint te zingen, nog ongeschoold en eerst heimelijk op de gang zodat niemand in de klas hem ziet. Hij zingt de aria waar zijn moeder in het bijzonder zo van houdt: Una furtiva lagrima uit L’eliser d’amore van Donizetti. Een aria over iets anders heimelijks: een heimelijke traan die rolt over de wangen van jonge mensen en die heeft te maken met de dood; op het eind van de film zien we de traan echt rollen over het gezicht van Abel, wanneer hij hun moeder dood op bed aantreft. ‘Moeder is gestopt met ademhalen. Met een glimlach, schijnt’, denkt Nour aan het graf. En weer klinkt de aria, nu uit een draagbare cd-speler die hij heeft meegenomen.

Adem in – adem uit

Tussen die twee ademhalingen speelt het verhaal zich af: van de volgens de baas van TIG te zachte antwoorden van Nour, de eerst nog voorzichtige ademhaling op de gang, naar de uiteindelijk steeds vrijer zingende jongen in Sarah’s klas, tot het stoppen met ademhalen door moeder. Je kunt het ademen ook figuurlijk opvatten: Nour die zoekt naar ademruimte om te proberen zijn droom waar te maken binnen de weinige ruimte die de drie broers hem gunnen. Broers die niet snappen welke rol muziek voor Nour speelt. Abel wil liever dat zijn broer pizza’s gaat bezorgen, wat hij overigens ook doet.

Het gaat ook over welke belangrijke rol muziek überhaupt kan hebben voor mensen die willen ontsnappen aan het naargeestige leven in een achterstandswijk in een Zuid-Frans, niet met name genoemd havenstadje.

Desolaatheid én licht

Sarah zegt in de film dat muziek je helpt het leven anders te bekijken en sterker te worden. Wat niet wegneemt dat Manca het desolate, wat armzalige van een gezin zonder vader, met een stervende moeder en de vier jongens niet wegpoetst. De gewelddadige rol van de politie die op zoek is naar drugs is al even rauw in beeld gebracht.

Manca plaatst het huis in al zijn desolaatheid tegenover het in licht gevangen lokaal op de school van Nour. De karakters van de broers, en van Nour zelf, groeien gaandeweg in de film. Dat is prachtig gedaan, door bijvoorbeeld het openbloeiende gezicht van Nour en de traan van Abel, die niet zo kwaad is als hij lijkt en de familie bij elkaar wil houden. En dat zonder dat er in de film ook maar één moment sprake is van kitsch.

Op het eind van de zomervakantie krijgt Nour van Sarah een kaartje voor een opera-opvoering waarin zij optreedt. Ze lijkt voor hem te zingen, want je moet altijd iemand in de zaal uitzoeken om voor te zingen of te spelen. Dat heeft ze hem geleerd en brengt ze nu zelf in praktijk. Levensecht, zoals de hele film die rond het thema levensadem cirkelt.

Gezien op Picl
Nog te zien tot 13 maart 2023

Film / Films

The Menu is een feest voor de zintuigen

recensie: The Menu - Mark Mylod

The Menu van Mark Mylod begeleidt de kijker op een hoog culinair tripje langs de zintuigen. Wanneer Tyler (Nicholas Hoult) zijn partner Margot (Anya Taylor-Joy) meeneemt naar een prestigieus restaurant op een afgelegen eiland, staat hen een duister eetfestijn te wachten. Twaalf exclusieve gasten zullen het diner van hun leven meemaken.

Cult-achtige taferelen

Zowel de gasten als het personeel aanbidden één centraal figuur: de mysterieuze chefkok Slowin (Ralph Fiennes). Wanneer de chef een vraag stelt en de gehele staf luidkeels  “yes chef!” roept, wordt duidelijk dat ze hem zien als een god. Hij is een bijzonder persoon: geleerd, gedreven, maar ook ijskoud. Zijn enige doel is het delen van zijn levenswerk in de vorm van ‘het menu’.

Ook de enthousiaste Tyler wilt niets liever dan het regime van Slowin ondergaan en hangt als een puppy aan zijn lippen. Slowin beslist, vertrekken is geen optie. Het heeft iets weg van een cult. Margot vindt het daarentegen maar moeilijk om mee te gaan in dit circus en biedt her en der een nuchtere kijk op de gebeurtenissen. Haar scepsis botst duidelijk met het fanatisme van Tyler. In eerste instantie heeft dit een komisch effect, maar de kritische Margot zet ons ook aan het denken: want wat schuilt er eigenlijk achter het strakke regime van Slowin? Wat wilt hij vertellen, en bovendien, waarom?

Spanning zo scherp als een mes

Met een zeer sterke spanningsopbouw en een aantal verrassende plottwists slaagt The Menu erin om de kijker op het puntje van de stoel te doen zitten. Iedere gang die chef Slowin en zijn crew opdienen geeft steeds iets meer inkijk in hoe bizar de gedachtegang van de chef eigenlijk is. De complexe gerechten zullen voor de gasten steeds meer gaan proeven naar wanhoop. En die wanhoop is ongetwijfeld ook voelbaar bij de kijkers van deze bloedstollende film.

Fraai acteerwerk, fraaie set

Het succes van de film is behalve aan de fraai opgebouwde spanningsopbouw ook te danken aan het knappe staaltje acteerwerk. Vooral Fiennes imponeert. Hij weet chef Slowik neer te zetten als een interessante en een gelaagde persoonlijkheid die zich naarmate de film vordert steeds meer laat zien. Ook Taylor-Joy overtuigt in de rol van Margot met haar dubbele agenda. Het sterke acteerwerk wordt ondersteund door een prachtige set. Het moderne restaurant met gigantische seasight ramen voelt zowel luxueus als beklemmend aan. Een tegenstelling die het totaalplaatje van The Menu goed samenvat.

 

 

Film / Films

Claustrofobie in een utopisch bestaan

recensie: Don't Worry Darling - Olivia Wilde

Superster Florence Pugh vervult de hoofdrol in de dramathriller Don’t Worry Darling. Zij speelt een door de jaren 50 geïnspireerde huisvrouw genaamd Alice die met haar man Jack (Harry Styles) een harmonieus leventje leidt in een oud-Amerikaanse gemeenschap genaamd Victory, op voorwaarde dat ze zo weinig mogelijk spreken over hun vorige bestaan. Een bestaan waar geen ruimte meer voor is binnen deze ‘perfecte’ utopie.

Het leven binnen de Victory-gemeenschap maakt deel uit van een experiment, geleid door de baas van het Victory-project genaamd Frank (Chris Pine). Van haar leven vóór het experiment kan Alice zich niet veel herinneren, enkel wat losse flarden. Maar wanneer een medebewoonster van de gemeenschap zich losrukt van de retro-utopie en Alice geteisterd wordt door vage herinneringen aan haar vroegere leven, besluit ze het bestaan waar zij nu in leeft in twijfel te trekken. Wat is het duistere dat zich schuilhoudt achter dit idyllische bestaan?

Knap staaltje acteerwerk

Ondanks dat de film in een zonnige, bijna hemelse setting speelt, voel je onheil in de lucht hangen. Dat onheil wordt knap verbeeld met diverse plotwendingen en dreigende scènes, maar wordt vooral gedragen door het acteerwerk van hoofdrolspeelster Florence Pugh.

Uit haar rol in Midsommar bleek al dat Florence Pugh een bijzondere actrice is. Haar rol in Don’t Worry Darling is de kers op de taart. De film geeft je een claustrofobisch gevoel. Het gevoel dat je niet kan ontsnappen, hoe graag je het ook wilt. Florence Pugh begrijpt dit gevoel en weet het uitmuntend over te brengen op het doek, waardoor je zelf ook een bonkend hart krijgt tijdens het kijken. Maar ze draagt dit niet alleen. Doordat de andere karakters er alles aan doen om hun vorige bestaan te vergeten en de castleden dit goed weten over te brengen door rake dialogen en indringende shots, met daarbovenop de onheilspellende muziek, zie je hoe Florence langzaam in het nauw wordt gedreven. De uitdrukkingen van de actrice laten je echt geloven dat ze vastzit binnen deze utopie.

Doorgewinterde acteur Chris Pine weet de rol van de slechterik goed te vertolken en maakt de Victory-utopie extra sinister. Van Harry Styles valt daarentegen niet veel goeds te zeggen. Hij kan prima de boze echtgenoot uithangen, maar de rol vraagt meer van de acteur. Hoewel Styles nog vrij nieuw is in de acteerwereld, verwacht je voor een grote rol als deze dat de popster toch wel iets meer kan dan emotieloos zijn tegenspeelster aankijken en op dezelfde, monotone manier zijn boosheid uitstralen. Als je hem afzet tegen een actrice als Florence Pugh, wordt hij al snel overtroffen.

Onderhoudende plottwists

Toch weet regisseur Olivia Wilde een goed verhaal neer te zetten en een hoofdpersonage met diepgang te creëren, een vrouw die je de hele film wilt aanmoedigen. De plotwending tegen het einde laat je beduusd achter, maar zorgt er helaas voor dat er een aantal open eindes zijn waar de regisseur in deze film geen antwoord op heeft gegeven.

Desondanks is Don’t Worry Darling een onderhoudende film, met plottwists die je steeds weer op het verkeerde spoor zetten. Florence houdt je aandacht wel gevangen, en ze laat je het acteerwerk van Styles al snel vergeten. Met een schitterende setting en spannende sfeer waar het hart sneller van klopt, warm je er gegarandeerd van op tijdens deze barre dagen.

Film / Kunst / Muziek / Theater / Film / Kunst / Muziek
special:

8WEEKLY podcast – Seizoen 2 aflevering 1

De gevarieerde redactie van online cultuurmagazine 8WEEKLY.nl bespreekt het recente cultuurnieuws, nieuwe releases, evenementen en festivals. Wij bespreken scherpe culturele stellingen en geven cultuurtips over boeken, films, muziek, podiumkunsten, beeldende kunst en meer!

De 8weekly podcast is terug met een nieuw! Seizoen 2, veel van hetzelfde maar in een nieuw jasje. Jorien, Vick en Sanne nemen het laatste nieuws op gebied van cultuur met je door. Voor dit nieuwe seizoen doen zij dat ook aan de hand van een aantal nieuwe rubriekjes. Zo vindt er een heuse battle plaats tijdens de ‘One Minute of Fame’, vertelt Vick zijn ‘Rant’ haarfijn wat hij van soepgooiende klimaatactivisten vindt. De ‘Spotlight’ staat dit keer op de Top2000. Bespreekt Jorien de ‘Remake’ The Prom en vindt Sanne dat de film Amsterdam een ‘Opsteker’ verdient.

Wat vind jij, de luisteraar van onze podcast? Heb je tips? Laat het ons weten via de 8WEEKLY socials –> Instagram, Twitter en Facebook.

Luister nu hier naar de podcast!

Film / Films

Wie een kuil graaft …

recensie: Decision to Leave – Park Chan-wook

De onlangs uitgebrachte film Decision to Leave (2022) wordt alom bejubeld. Zo sleepte de Zuid-Koreaanse regisseur, Park Chan-wook, op het festival van Cannes de prijs voor Beste Regisseur in de wacht. Is het romantische misdaaddrama inderdaad zo goed? Er valt niet zoveel op af te dingen.

De Zuid-Koreaanse cinema zit internationaal in de lift, dat moge duidelijk zijn. Het grote succes van producties als Oscarwinnaar Parasite (2019) en Netflixhit Squid Game (2021) kan weinigen zijn ontgaan. Regisseur Park Chan-wook timmert al flink wat jaren aan de weg en is bekend geworden door films als Oldboy (2003) en Handmaiden (2016). Zijn oeuvre bestaat grotendeels uit gewelddadige drama’s die visueel hoge ogen gooien. Zijn jongste film, Decision to Leave, vormt hierop geen uitzondering.

Ode aan Hitchcock

De film begint met een verdacht sterfgeval. Onderaan een steile rots wordt het – inmiddels ook door insecten ontdekte – lichaam van een bergbeklimmer van middelbare leeftijd gevonden. Aan inspecteur Hae-jun (gespeeld door Park Hae-il) en zijn collega de taak om de juiste verklaring te vinden. Al gauw komt de kersverse weduwe in beeld. Weet de opvallend jonge en aantrekkelijke Seo Rae (vertolkt door Tang Wei) er misschien meer van? Hae-jun volgt haar gangen maar al te graag. Niet alleen houdt hij wel van nachtelijk surveilleren – een soort remedie tegen zijn slapeloosheid – maar nog belangrijker, hij is duidelijk ook gebiologeerd door de raadselachtige Seo Rae. Wanneer zij ‘spontaan’ vertelt dat ze last heeft van hoogtevrees moet de speurneus in Hae-jun wel helemaal wakker worden.

De lange ode aan Hitchcock is moeilijk te missen voor filmfans. In de ban van een mysterieuze schoonheid; hoogtevrees; muziek die zo door Bernard Herrmann geschreven kon zijn… De verwijzingen naar Vertigo zijn legio en ze komen de hele film terug. Wanneer Seo Rae vrij laat in de film een ziekenhuisbezoek aflegt met een rozenboeket, denk je bijna automatisch aan het legendarische knotje van Madeleine in Vertigo. Het is ook behoorlijk gedurfd, Park Chan-wook vraagt zo zelf om een vergelijking met Hitchcocks meesterwerk. Wat voegt Decision to Leave daaraan toe?

Wondermiddeltjes, smartphones en natuursymboliek

Dat de film volgepakt is met leuke bijzonderheden is een understatement. Terloops passeren bijvoorbeeld een stuk of vier middeltjes tegen slapeloosheid de revue. Nachtelijk surveilleren; je voeten in een teiltje water dompelen; een half uur zonnen in de middagpauze; en – indirect – een lekker kommetje schildpaddensoep … : het is vermakelijk hoe de regisseur met zulke ludieke details strooit. Hetzelfde geldt voor het gebruik van de smartphone, die een interessant en eigentijds rekwisiet in de film vormt. Selfies, onthullende audio-opnamen, een cruciale app die afgelegde hoogtemeters registreert: het communicatiemiddel speelt een belangrijke rol in het ontwarren van de complexe knopen in het misdaadverhaal. Niet voor niets krijgt Seo Rae het advies om haar mobieltje onvindbaar te maken door hem zo ver mogelijk weg te gooien in de zee.

Het spelen met de symboliek van natuurelementen als rotsen en zee is een andere fraaie toevoeging. Voor de toeschouwer is het, te midden van de overvloed aan details en symbolen, overigens niet altijd eenvoudig om de draad vast te houden. Temeer omdat Park Chan-wook realiteit en fantasie wel eens in elkaar laat overlopen en op het laatst ook wat fragmentarischer te werk gaat, mogelijk om de duur van de (behoorlijk lange) film in de hand te houden. Dat vermindert het kijkplezier een beetje, maar het zou niemand mogen weerhouden om deze ingenieuze film te gaan zien.

Zelfde metafoor, andere film

De relatie tussen de beide hoofdpersonen ontwikkelt zich ietsje anders dan in Vertigo en is verrassend en goed doordacht. Maar de broeierige chemie tussen de hoofdrolspelers van Hitchcocks film wordt niet geëvenaard, de mimiek en dialogen van Seo Rae en Hae-jun overtuigen gewoon wat minder. Uiteindelijk is de metafoor dezelfde, op het laatst trekt de misleidster zelf aan het kortste eind en krijgt het spreekwoord ‘Wie een kuil graaft voor een ander … ’ een heel markante invulling. De hele setting is echter zo anders dan bij Hitchcock dat het leentjebuur spelen weinig afbreuk aan de film doet. Hij is veel meer dan een remake, maar wel erg schatplichtig aan de kleine Engelsman met zijn ellenlange schaduw.

Film / Films

Magisch realistisch insomnia mysterie

recensie: Memoria - Apichatpong Weerasethakul

De film Memoria (2021) van regisseur en scenarist Apichatpong Weerasethakul is al een paar keer in de prijzen gevallen. Hij heeft de juryprijs op het 74e Festival van Cannes gewonnen en tevens de hoofdprijs op het 57e Film Festival van Chicago. En dat is begrijpelijk. Het is geen alledaagse film en hij bestaat uit meerdere verhaallagen, vaak op verschillende manieren te interpreteren. Een must-see voor de liefhebber van films met diepere dimensies en magisch realistische elementen.

Het verhaal speelt zich af in Colombia. Volgens de regisseur een plek met veel historie door de oude beschavingen en een landschap dat, in zijn ogen, de groeven van een brein bevat. Een land waar hij als kind vaak over las – over de anaconda’s en koppensnellers-stammen – en dat veel met zijn verbeeldingskracht deed. De filmmaker komt zelf uit Thailand. Het is een internationale film waarin de gesproken talen Engels en Spaans zijn.

Flirten met het bovennatuurlijke

Een Britse antropoloog, Jessica, wordt opgeschrikt door terugkomende luide knallen die alleen zij lijkt te horen. Ze kan er niet door slapen en gaat op zoek naar de oorzaak. Tijdens de film raakt ze bevriend met een archeoloog en een geluidstechnicus. De laatste helpt haar het geluid te reproduceren. De archeoloog voorziet haar zoektocht van een diepere laag.

Actrice Tilda Swinton is goed gecast voor de rol van Jessica. Haar excentrieke verschijning past perfect bij het karakter. Daarnaast is haar spel uitstekend. Het scenario is poëtisch geschreven. In de conversaties komen de perceptie en herinneringen van Jessica ter discussie te staan. Bijvoorbeeld als personen die zij al dood had gewaand nog steeds leven of als mensen met wie ze heeft gepraat niet lijken te bestaan. Komt dit door haar slaaptekort of heeft het met het geluid te maken? Er zijn meer van dit soort verwijzingen. Ook een verhaal dat verteld wordt over een zogeheten volk van ‘onzichtbaren’ in het Amazonewoud heeft een mysterieuze insteek. De stamoudsten zouden er door middel van bezwerende spreuken voor zorgen dat de buitenwereld hen met rust laat. De archeologische opgravingen in de film gaan de dialoog aan met dit soort verhalen, alsof er grafschennis wordt gepleegd en er transcendentale krachten loskomen.

Het is een film die flirt met het bovennatuurlijke en hij heeft magisch realistische aspecten – niet zo gek als de hoofdpersoon last heeft van slapeloosheid. Het bovenzinnelijke en het magisch realisme zijn ingebakken in de Latijns-Amerikaanse samenleving, je hoeft maar naar Gabriel García Márquez of Jorge Luis Borges te kijken om daar bewijs voor te zien. Deze hang naar het bovennatuurlijke komt duidelijk naar voren in een scène waar Jessica een dokter opzoekt voor haar klachten. Deze onderzoekt haar en komt met een paar rationele, medische constateringen. Als Jessica vraagt of ze misschien wat kalmeringspillen voorgeschreven kan krijgen, raadt de arts dit af maar overhandigt haar meteen een foldertje met de mededeling: ’Jezus is bij u’. Het geloof in het metafysische staat pal naast de rationaliteit.

De mooiste scène uit de film is als Jessica aan een dorpeling met een grote herinneringskracht vraagt of hij haar wil tonen hoe hij slaapt, alsof ze wilt weten hoe het ook alweer moet. De man gaat voor haar op de grond in het gras liggen en lijkt ineens dood. Als de man na een lange tijd ontwaakt vraagt ze: ‘Hoe was het? De dood?’ De man antwoordt: ‘Goed.’

Sterke cinematografie, iets teveel uitleg

De cameravoering heeft vaak wat weg van een bewegende foto, zonder cameraverplaatsing, en zaken gebeuren zoals ze gebeuren. Zoals een parkeerplaats bij nacht waar autoalarmen achter elkaar aanslaan om vanzelf weer allemaal uit te doven. De tijd komt onaangetast voorbij zonder dat er gesneden wordt. Alles wordt uitgestrekt en dit geeft je de rust om de situatie gedetailleerd op te nemen. Het geeft een verstilling en traagheid aan het verhaal dat past bij de perceptie van een slapeloos persoon, alsof je door een rivier nat cement waadt om de overkant te bereiken.

De film is een sterk staaltje verteltechniek waar je meerdere keren naar kunt kijken. Alleen de scène waar de bron van de knal wordt getoond is wat teleurstellend. De filmmaker had dat beter kunnen oplossen en daarmee de kracht van de film overeind kunnen houden. Het voelt alsof hij het teveel wil uitleggen – zoals een moordenaar in een misdaadroman aan het einde uitgebreid uit de doeken doet hoe de moord gepleegd werd – terwijl het sterker is om het niet zo direct te tonen. Om die reden krijgt de film niet het maximale aantal sterren.

 

Memoria draait niet meer in de bioscoop, maar is te bekijken via YouTube voor een klein huur- of koopbedrag.