Iris Kensmil Biennale Arte 2019
Kunst / Reportage
special: Biënnale Arte Venetië 2019
Iris Kensmil Biennale Arte 2019

Hokjes slechten

Curator Ralph Rugoff, directeur van de Hayward Gallery in Londen, gaf de 58ste Biënnale Arte in Venetië een overkoepelende titel mee: May You Live In Interesting Times. Onder deze titel liggen verschillende thema’s, zoals klimaatverandering, genderfluïditeit en dekolonisatie. Ze duiken overal op, vormen zo een statement en geven coherentie aan het geheel, zoals onder meer te zien is op de twee hoofdlocaties van de Biënnale: de Giardini en de Arsenale.

Giardini

Mondo Cane, Jos De Gruyter en Harald Thijs, Belgisch paviljoen.

In het stadspark Giardini bevinden zich de landenpaviljoens. Meteen bij binnenkomst staan de paviljoens van België (het oudste paviljoen) en Nederland broederlijk naast elkaar, hoewel ze inhoudelijk hemelsbreed van elkaar verschillen. De Belgische inzending, Mondo Cane (Hondenwereld) en de Nederlandse, The Measurement of Presence, vallen namelijk respectievelijk speels en cerebraal te noemen. Jos De Gruyter en Harald Thijs, twee kunstenaars die nauw samenwerken, hebben Vlaamse figuren (poppen) tot leven gewekt: Flap en Flop, de Rattenvrouw, De Zot, enzovoort. Ze kregen bezoek van hun landgenoot psychiater Dirk De Wachter, maar twee Vlaamse dames meenden, ten onrechte, dat dit een fake figuur was en bij de expositie behoorde…

Iris Kensmil Nederlands Paviljoen Biennale Arte 2019

Iris Kensmil, Nederlands Paviljoen.

Remy Jungerman en Iris Kensmil hebben namens Nederland De Stijl als uitgangspunt genomen, in combinatie met hun eigen achtergrond, zoals de kabra tafra (offertafel) uit de winti-traditie laat zien. Eigenlijk vormt het feit dat werk van de in 2017 overleden kunstenaar Stanley Brouwn ontbreekt ook een statement; zijn weduwe wenste niet dat hij in het hokje van de zwarte kunst zou worden gedrukt en zag van deelname af.

In het Zwitserse en Russische paviljoen wordt een genderfluïde persoon getoond, om naar het volgende thema over te springen. Zwitserland toont een video van een danser met een bikini, Rusland liet zich voor een grote installatie inspireren door Rembrandts doek De verloren zoon in de Hermitage. De vader heeft op dit schilderij een mannen- en een vrouwenhand. De zoon in het Russische werk is niet – zoals op het doek – geknield, maar staand weergegeven en lijkt op een beeld van Donatello; we zijn immers in Italië. De muziek is gebaseerd op het werk van Wagner, die nauwe banden had met Venetië. Zo kun je óók grenzen overschrijden.

Arsenale

Zanele Muholi

Zanele Muholi, hoofdtentoonstelling Arsenale.

Voor de voormalige marinewerf Arsenale stelde Rugoff de hoofdtentoonstelling samen. De kunstenaars die in de Giardini exposeerden, komen hier terug. De kunstwerken zelf dragen soms een boodschap uit rond de genoemde thema’s (klimaatverandering, gender en dekolonisatie), maar zijn soms ook ‘gewoon’ mooi.

Neem de grote foto’s van Zanele Muholi, die op enkele plaatsen in het gebouw terugkomen en zowel getuigen van humor als van een fraaie gestrengheid. Bij binnenkomst zie je links en rechts een zwarte vrouw van wie het haar ofwel uit gevlochten touw bestaat ofwel uit pannensponsjes; de boodschap is duidelijk en gaat nog steeds op: degenen die het restaurant schoon hielden waren voornamelijk zwarte mensen.

De klimaatverandering komt bijvoorbeeld terug in het ecologische tableau Biologizing the Machine (tentacular trouble) van de Zuid-Koreaan Anicka Yi: het water van het verzakkende Venetië, met daarboven een soort lampions waarin insecten rondvliegen.

Satellieten

Sean Scully Jacobsladder

Sean Scully, Jacobsladder.

Prachtige ‘gesprekken’ gaan de kleinere satelliettentoonstellingen aan met al aanwezige kunst in een bepaald gebouw. Frappant is bijvoorbeeld de ‘gouden’ installatie The Death of James Lee Byars in de Santa Maria della Visitazione en de gouden achtergrond van de stèle van doge Marcantonio Memmo (1612-1615) in de Basilica San Giorgio Maggiore. Te raak om toevallig te zijn, zou je denken. Eerder een voorbeeld van afspraken over de eeuwen heen.

In de laatstgenoemde kerk staat de Jacobsladder van Sean Scully: een omhoog torende stapeling van gekleurde lagen die wel heel erg veel weg heeft van de horizontalen van het werk zonder titel van Donald Judd in het Stedelijk Museum Amsterdam. In dit geval een voorbeeld van een universele, minimalistische taal.

Geheime tip

In het Conservatorium van Venetië tenslotte is de satelliettentoonstelling The Spark is You te zien, met werk van hedendaagse Iraanse kunstenaars. Eén ervan is Navid Nuur, die in Den Haag woont en werkt. Op de binnenplaats staat zijn drieluik The Tuners, drie schilderijen waarop hij doodles aanbracht, zoals mensen dat doen wanneer ze een pen uitproberen. Het lijken lijnen die alleen of samen aan het wandelen zijn geslagen, hoewel er een zekere ordening en ritme in zit. Ze hebben wat weg van talige tekens of een grafische partituur, wat toepasselijk is met alle toonladders en flarden muziek op de achtergrond. Het triptiek verdient meer aandacht dan het tot nu toe kreeg. Het slecht vele hokjes, zoals veel kunstwerken op deze geslaagde editie van de Biënnale ieder op hun eigen manier doen.

Interview

VIDEO: Interview met Boukje Schweigman en Ivar Berix over Val

special: Interview met Boukje Schweigman (Schweigman&) en Ivar Berix (Calefax)

Steffen van Zundert sprak Boukje Schweigman (Schweigman&) en Ivar Berix (Calefax) over de schoonheid van de val en hun gelijknamige voorstelling. Val is een muzikale ode aan het vallen. Dit seizoen te zien in de grote zaal.

 

 

Muziek / Album

Eindelijk echt nieuw werk

recensie: Odelion

Wat kun je als liefhebber van een artiest toch uitkijken naar nieuw werk. Na een periode waarin Margriet Sjoerdsma verdienstelijk het werk van Eva Cassidy vertolkte is het nu tijd voor eigen werk. Onder de naam Odelion brengt ze zelfgeschreven muziek ten gehore.

In februari jongstleden kreeg Sjoerdsma de oeuvreprijs uitgereikt in het Schillertheater te Utrecht. Zo voegde ze zich in de reeks waarin ook Herman van Veen en Lenny Kuhr zich mogen rangschikken. De lovende kritieken en uitverkochte zalen rond de reeks A Tribute to Eva Cassidy legden de lat hoog voor wat daarna zou komen.

Odelion

Margriet Sjoerdsma kruipt in het pseudoniem van Odelion om ons van een fraaie set aan nieuwe, eigen composities te voorzien. Ze slaat daarbij muzikaal een nieuwe weg in om aan de andere kant toch haar grootste liefde te bedrijven: het schrijven en uitvoeren van mooie liedjes. Om deze liedjes te laten ontstaan trok Sjoerdsma zich terug in een stil huisje in Noorwegen. Een periode van zelfreflectie zorgde voor de juiste voedingsbodem, ver weg van drukte en stress en vooral teruggeworpen op zichzelf, het zalven van wonden van een gebroken hart en het durven loslaten van het verleden op weg naar een nieuwe toekomst. De overweldigende stilte en kracht van de natuur horen we terug in het dozijn nieuwe liedjes dat we onder de naam Odelion tot ons mogen nemen. Slechts in de openingstrack ‘Blue Eyed Boy’ wordt ze in de compositie bijgestaan door Arie Storm. De overige liedjes zijn volledig van eigen signatuur. Met dit persoonlijke album onderschrijft Sjoerdsma dat ze een mooie, gevoelige hand van componeren heeft.

Het grote genieten

In een bezetting waar ruimte is voor koperblazers en een voltallige band is het knap om liedjes toch ook klein te houden. Het getuigt van grote klasse dat Sjoerdsma daarin slaagt met een uitgelezen team en haar keuze aan plaatsen waar Odelion het levenslicht mocht zien. Opgenomen in Duitsland in Fattoria Musica, gemixt in Gotland (Zweden) en gemasterd door de man die ook Damian Rice van een prachtig geluid voorzag: Pete Maher. Ze liet zo niets echt aan het toeval over. Alleen de inspiratie moest vloeien in Noorwegen en dat heeft het gedaan. Vanaf de openingstrack houdt Sjoerdsma de luisteraar geboeid en betrokken. ‘Blue Eyed Boy’ groeit al snel tot de lieveling of het ankerpunt van het album. ‘Forgiveness’ noemt ze inmiddels haar lijflied, waarin ze het gebroken hart etaleert vol van verwachtingen en teleurstellingen. In het opzwepende ‘Lying Hears The Lie Awake At Night’ rekent Sjoerdsma af met familiedemonen. De echte fan weet allang dat de zangeres regelmatig tegen de jazz aanschuurt. Ook op Odelion horen we dat in het voorlaatste liedje, ‘Three Stars’, in een onweerstaanbare vrijage.

Sjoerdsma heeft met Odelion een alter ego neergezet, waarvan we alleen maar kunnen hopen dat ze zich daar niet achter verbergt, maar vooral zichzelf blijft zoals we in haar liedjes horen. Kwalitatief heeft ze de lat voor een vervolg opnieuw een trede hoger gelegd. De grote klasse die Margriet Sjoerdsma etaleert zal haar in het najaar naar vaderlandse theaters brengen, maar verdient ook internationaal de aandacht.

Live in Nederland:

11-10-2019 Concertgebouw Amsterdam
26-10-2019 Paradox Tilburg
16-12-2019 Verkadefabriek Den Bosch
9-5-2020 Lawei Drachten
15-5-2020 Harmonie Leeuwarden
28-5-2020 Cool Heerhugowaard
29-5-2020 Orpheus Apeldoorn

 

Muziek / Album

Imposante trilogie

recensie: Freedom to Glide – The Anti-War Trilogy: Seed / Fall / Rain

Als groep leg je de lat hoog als je zegt een trilogie te gaan maken. Freedom to Glide heeft zichzelf deze uitdaging opgelegd. De redelijk onbekende band deed er negen jaar over om de trilogie te vervolmaken. Nu het laatste imposante deel Seed is verschenen is de pracht van het drieluik helder!

Rain & Fall

Met het uitbrengen van Seed heeft Freedom to Glide met stijl haar Anti-War Trilogy afgerond. Dit project begon in 2013 met Rain en toen ze zich daarmee oplegden om een trilogie te volbrengen, lag de lat vanwege de kwaliteit van Rain meteen hoog. Het album beschrijft het falen van de Eerste Wereldoorlog om al het geweld te stoppen. Op de hoes lezen we “so my brothers fell like rain, every raindrop bears a name”; het schildert daarmee duidelijk het decor waarin het album zich bevindt. Met titels als ‘Riders On A Wave’ en ‘Price Of Freedom’ weten we al snel uit welke hoek de wind waait.

Drie jaar later verschijnt Fall waarin de link met Rain in het titelnummer wordt bezongen. Een oog met een traan siert de hoes en in het boekje van de Deluxe Edition lezen we de spreuk: “No one is so foolish as to prefer war to peace – instead of sons burying their fathers, fathers bury their sons (Herodotus)”. De bitterheid over het voortduren van oorlogen is op en top helder in de uitingen van Freedom to Glide.

Seed

Het sluitstuk van de trilogie is met recht een mijlpaal te noemen in het oeuvre van de band. Het lijkt wel of hier de overtreffende trap van de band hoogtij viert. Het beste is tot het laatste bewaard, of is het misschien de groei van de band in die negen jaar? De hoes wordt gesierd met een helpende hand van boven die reikt naar vele opgestoken handen. Het dertien tracks tellende album sluit af met ‘Seed Of Hope’, dat vanwege de titel een positieve afsluiter lijkt te zijn. Als we de tekst tot ons laten komen, blijkt het echter meer een liedje te zijn dat straalt van de hopeloosheid, getuige de slotzin waarin de band zegt: ‘de zaadjes van hoop sterven in de eindeloos vallende regen’. En zo zijn we weer bij het begin van de trilogie: Rain.

Freedom to Glide wordt gevormd door het duo Pete Riley en Andy Nixon, die voorheen in de Pink Floyd Tribute band Dark Side of The Wall speelden. De bandleden schreven in de periode waarin ze werkten aan dit magnum opus nog een aantal stukken die ze los uitbrachten of op een EP. Blijkbaar vonden ze dat niet goed genoeg om op een van de albums van de trilogie te laten landen. Zo zien we dat ze kwaliteit wilden uitstralen en na beluistering is het oordeel dat ze dat inderdaad doen. Freedom to Glide voegt voldoende eigenheid toe aan haar muziek, al is de referentie zelfs zonder deze wetenschap af en toe zeker hoorbaar als een welkom moment van herkenning.

 

Muziek / Album

De innemende en persoonlijke liedjes van Lori

recensie: Lori Lieberman – The Girl and the Cat

Lori Lieberman zou haar hele carrière kunnen genieten als haar uitvoering van ‘Killing Me Softly’ een wereldhit was geworden. Nu ging deze eer naar Roberta Flack terwijl Lieberman absoluut de eerste was die dit door Norman Gimbel & Charles Fox geschreven lied opnam. Toch is het voor haar geen reden om op haar lauweren te rusten. Met haar achttiende album rijgt ze een nieuw meesterwerk aan haar discografie. Met The Matangi Quartet uit Nederland bevestigt Lieberman de bijzondere band die ze met ons land heeft. De première van het album vindt dan ook plaats in het Amsterdamse Concertgebouw.

Geen lichte kost

Wie oppervlakkig luistert naar het album The Girl and The Cat geraakt niet direct vol diepe emotie. Wel ervaart de luisteraar dan reeds de innemende schoonheid van de composities en de uitvoering daarvan. Wie dieper graaft en in de teksten van Lori Lieberman duikt, zal bij een volgende luisterbeurt heel anders tegen de fraaie composities aankijken. Lieberman heeft niet de makkelijkste onderwerpen tot haar songteksten laten doorklinken. De emotie is de ene keer van een breed – en soms zelfs van wereldformaat als ze in ‘Martha and Me’ het verhaal vertelt van een 9/11 weduwe als een van de velen. Ze verloor haar man Dave, die als brandweermanheld omkwam in de bestrijding van de gevolgen van de aanslag. Het titelnummer ‘The Girl and The Cat’ verhaalt over een dochter, die haar demonen van drugsgebruik probeert af te schudden. Van een dochter die haar eigen weg gaat en een moeder die daarin haar berusting moet vinden.

Toch ook licht

Lieberman zingt in ‘Woman’ misschien wel het mooiste liedje van het album dat snel in je vezels gaat zitten. Het gaat over de vrouw die ze misschien zelf wel is: breekbaar en toch sterk. De gedachten gaan hier terug naar de albumopener ‘You Can’t Take It Back’, waarin ze de euthanasie van haar vader van zich af lijkt te zingen in de woorden “you can’t take it back once you let it go”. Aangrijpend, als je beseft wat ze hier bezingt. Maar ze gaat dit lastige onderwerp pas werkelijk te lijf in ‘Blue in London’, verhalend over zijn zelfgekozen einde dat haar zonder begrip achter zou laten.

Met de cover van Don McLeans ‘Empty Chairs’ heeft ze niet de enige van het album te pakken. Op een liedje van Daniël Lohues heeft ze een eigen interpretatie gemaakt. ‘As Long As’ is een bewerking van ‘Als de liefde maar blijft winnen’. Even is het vrolijk op het album van Lieberman, maar vervolgens vertelt ze met ‘Like Blue’ over een verschrikkelijk voorval, waarbij een vrouw uit een vliegtuig wordt gezogen richting de eeuwigheid. De emoties blijven je rond de keel vliegen als je diep naar de liedjes luistert. Maar de emoties zijn zo mooi verpakt, dat een oppervlakkige luisterbeurt alles weer even wegpoetst. Lieberman is erin geslaagd een diepgravend en emotioneel album te maken dat blaakt van de schoonheid. Zonder tekstbesef levert The Girl and The Cat vele uren luistergenot. Triestheid en emoties kunnen zo schoongewassen worden door de melodie en wonderschone uitvoering.

 

Live in Nederland:

7-10 Amsterdam, Concertgebouw (Lori Lieberman & Matangi Quartet) – album premiere
8-10 Den Haag, Paard (Lori Lieberman & Matangi Quartet)
9-10 Middelharnis, Diekhuus (An evening with Lori Lieberman)
10-10 Leeuwarden, Neushoorn (An evening with Lori Lieberman)
13-10 Enschede, Metropool, (An afternoon with Lori Lieberman)
15-10 Heerlen, Parkstad (Lori Lieberman & Matangi Quartet)
16-10 Nijmegen, Doornroosje (Lori Lieberman & Matangi Quartet)

Malford Milligan & The Southern Aces
Muziek / Reportage
special: Lustrumeditie festival schittert
Malford Milligan & The Southern Aces

Terug naar Tiengemeten

Het tweedaagse festival Terug naar Tiengemeten sluit haar lustrum op een prachtige zondag. De weergoden zijn het festival goed gezind. Een stralende zomerdag en een programma dat beloftes maakt voor de muziekbeleving. Voor liefhebbers van Americana-muziek is het een prachtige oase.

Het zaterdagprogramma ging aan 8WEEKLY voorbij, maar van muziekliefhebbers die beide dagen aanwezig waren, vernamen we zondagavond op de boot terug naar de wal dat de zondag veruit te prefereren viel. Toch keek iedereen terug op een geslaagde vijfde editie van het kleinschalige festival. Gezien de locatie kan het festival qua bezoekers niet ver boven de vijfhonderd gasten huizen.

Van Hoek maakt hoge verwachtingen waar

We arriveren met de speciale Salonbootvaart op Tiengemeten aan de kleine steiger bij de herberg, net voor het optreden van De Baron. Als Maurice van Hoek en band worden aangekondigd als een ‘must have’ van organisator Hans Oosterhofs vrouw, stijgen de verwachtingen naar nog grotere hoogten dan ze al waren. Direct als Van Hoek met ‘Traveling Man’ zijn set inzet weten we dat hij met zijn band de verwachtingen helemaal gaat waarmaken. Het spelplezier straalt van het podium en de band is prima op elkaar ingespeeld, niet in het minst vanwege de vrolijke frontman Maurice, die de touwtjes stevig in handen heeft. In een set van bijna een huur laat Van Hoek horen hoe hij in 2019 de countrymuziek heeft omarmd. Met een EP en een album als wapenfeiten heeft Van Hoek zijn draai helemaal gevonden. Hij laat zich begeleiden door toetsen, bas, drums en pedalsteel/elektrische gitaar terwijl hij zelf de akoestische gitaar hanteert.

‘Loosing My Mind’ is een tweede hoogtepunt van het optreden van Van Hoek. Na drie kwartier verlaat hij met band het podium, maar wordt door het publiek teruggeroepen voor een toegift. Met ‘I’ll Be on My Way’ sluit Maurice van Hoek zijn optreden op Terug naar Tiengemeten machtig af. Het intro van het nummer lijkt met de Hammondklanken even te sturen naar ‘With A little Help From My Friends’, dat even Woodstock in herinnering roept. Van Hoek heeft met zijn overtuigende optreden zeker nieuwe aanhangers gemaakt!

 

Malford Milligan schittert

Malford Milligan & The Southern Aces zorgen er door de krachtige stem van de frontman en de geoliede band al voor dat de festivalbezoeker het gevoel bekruipt dat het hierna niet meer beter gaat worden. Milligan en band openen met ‘The Man I Used to Be’ en leggen de lat direct heel hoog. Het uur dat volgt vliegt werkelijk voorbij. De hoge lat wordt meer dan eens overtroffen. ‘River Runs Deep’, geschreven door Stephen Bruton, raakt de festivalbezoekers zonder twijfel allen diep in het soulhart. Je moet werkelijk totaal niet van soul houden om niet geroerd te worden door de zang van Milligan.

Het publiek begint spontaan meet te zingen als Milligan het Otis Redding-nummer ‘I’v Got Dreams to Remember’ inzet, dat hij zeker zo mooi als het origineel weet te vertolken. Een ander hoogtepunt is het eerder in de set gespeelde titelnummer van het recente album Life Will Humble You. ‘Meesterlijk’ mag deze song, geschreven door Jack Hustinx en Malford Milligan, zeker genoemd worden. De stem van Milligan heeft door de jaren heen een extra rasperig randje gekregen wat zijn zwarte stemgeluid alleen maar meer kracht heeft bijgezet. Ondanks de witte verschijning van de albino Milligan klinkt hij net zo donker als James Brown.

De toegift is een waanzinnige vertolking van het door Charlie Rich geschreven ‘Feels Like Going Home’. Milligan zingt met een gevoel of het werkelijk het laatste liedje is dat hij ooit zal zingen. Hij start het nummer samen met Roel Spanje op piano en raakt je diep in je hart als hij deze gospel zingt. Ook als je totaal niet gelovig bent, voel je dat hier iemand zingt over de naderende dood. Het nummer krijgt nog een diepere lading als de volledige band zich warm om de zang van Milligan weet heen te krullen. Wat een waardig einde van een uur lang op en top genieten! We kunnen naar huis met deze warme avondgroet.

 

Festivalsluiting met traditionele bluegrass

Tim Knol is met zijn band The Blue Grass Boogiemen in de huid gekropen van de zeer traditionele muziekstroming van de Blue Grass. Dit is een muziekstroming die zijn oorsprong kent aan het einde van de jaren vijftig. Met bijna de hele band rond één microfoon laten Knol en consorten de tijd van de jaren vijftig herleven. Spijtig genoeg voelt het optreden niet als de uitsmijter van het festival; die hadden we werkelijk in het optreden ervoor. Zeker geen slecht optreden, maar Blue Grass biedt een heel smal spectrum dat niet een uur lang kan boeien, hoe goed je het ook beheerst.

Met een heerlijk, muzikaal bevredigd gevoel van een kleinschalig festival, dat groots weet te laten genieten, worden we door de Salonboot weer naar het vasteland gebracht, terwijl de zonsondergang de hemel machtig kleurt. Zo wordt zelfs de overtocht een fraai slotakkoord van deze festivaldag.

 

Boeken / Non-fictie

Waar is de onzichtbare hand?

recensie: Adam Smith - De welvaart van landen

Adam Smiths klassiek filosofische werk over de vrijemarkteconomie is voor het eerst integraal vertaald in het Nederlands. Toen An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations in 1776 verscheen was het voor die tijd een ‘bestseller’ die binnen zes maanden was uitverkocht.

The Wealth of Nations is al sinds jaar en dag vrij verkrijgbaar op internet. Klassieke teksten zoals die van Smith zijn immers rechtenvrij. Wie het Engels machtig is kan zich laven aan honderden pagina’s economische theorie en zal na goed lezen welgeteld één keer het beroemde begrip ‘onzichtbare hand’ tegenkomen. Dit aan Smith vervlochten idee van het zelfregulerende effect van een markt waarbij het najagen van eigenbelang door kapitalisten het collectieve belang dient, is alom bekend. Voor velen is dat genoeg om te weten en te overwegen.

In dat opzicht is het belangrijkste nut van een complete Nederlandse vertaling dat Smith niet alleen toegankelijker wordt voor een groter publiek, maar ook dat de misverstanden omtrent zijn economische theorie laagdrempeliger kunnen worden aangepakt en andere ideeën dan de onzichtbare hand binnen handbereik komen.

Hachelijke zaak

Het blijft een hachelijke zaak om klassiekers te recenseren. De recensies in de tijd van Smith zelf waren al lovend over het werk en sindsdien is het een van de meest invloedrijke werken geweest in de politieke en economische filosofie. Als zelfs de Schotse filosoof David Hume het boek van Smith prijst om ‘zoveel diepte, gelegenheid en scherpzinnigheid, aangevuld met interessante feiten’, dan lijkt het nog weinig zin te hebben om er meer over te zeggen. Ja, we kunnen vaststellen dat Smith boeiender schrijft dan de saaie Marx, maar voor de rest moet je als recensent je plaats kennen.

Een recensie van een klassieker heeft daarom ook veel meer het doel om de tekst opnieuw onder de aandacht te brengen, dan om het werk zelf te beoordelen. Uitgeverij Boom blijft wat dat betreft onvermoeibaar in de serie Grote Klassieken belangrijke literaire, filosofische en geesteswetenschappelijke werken in vertaling uitbrengen. Het moet vaker zijn opgemerkt, maar sinds 2017 is de serie in een nieuw jasje gegoten en dat moet voor velen nog steeds wennen zijn, of zelfs een doorn in het oog blijven. Wie immers de prachtige serie in de grijze met gouden rand bedrukte covers aan het verzamelen was (want dat doet men bij uitstek met series), krijgt daar nu zuurstokgekleurde edities voor terug. Het blijft gissen naar goede redenen hiervoor, behalve een vernieuwingsdrang omwille van het vernieuwen. Opmerkelijk bovendien dat reeds bestaande grote klassieken ook in een nieuw jasje zijn gegoten, maar lang niet allemaal. Waar begint iemand derhalve met verzamelen?

Veenbaas

Terug naar het werk van Smith. Dat is uitstekend vertaald door Jabik Veenbaas, die eerder al verantwoordelijk was voor enkele andere vertalingen binnen de serie en belangrijke vertalingen van grote filosofische werken op zijn conto heeft, waaronder de Kritieken van Kant die ook bij Boom verschenen. Het moet een monstrueus werk zijn geweest om de 1000 pagina’s aan economische theorie te vertalen. Daarbij zijn er honderden pagina’s aan tekst die enkel relevant en waarschijnlijk vooral interessant waren in de tijd van Smith, maar waar de lezer zich nu werkelijk doorheen moet worstelen. Bij het lezen van het werk dringt zich constant de vraag op wie dit tegenwoordig nog systematisch helemaal lezen wil. Dat moeten de absolute liefhebbers zijn met een bijzondere voorkeur voor moderne economie en geschiedenis.

Ten geleide

Wat zonder meer boeiend is om in één ruk uit te lezen, is het uitgebreide ten geleide van Veenbaas wat als een zelfstandig inleidend essay kan worden gelezen op het werk van Smith. Zo’n toevoeging is geen vanzelfsprekendheid in de serie Grote Klassieken. Soms is een inleiding namelijk summier, soms is er een kort nawoord en vaker is er niet of nauwelijks een gedegen inleidende studie op het werk. Wie echter daadwerkelijk van plan is zich onder te dompelen in de lange verhandelingen van Smith over de economische theorie, heeft een waardevolle steun aan Veenbaas. Een register ontbreekt dan weer wel, zoals dat bij Kierkegaards Of/Of bijvoorbeeld het geval is. In het geheel van de serie lijken dergelijke keuzes nogal willekeurig.

Zichtbaar

Het boek was destijds een groot succes. De eerste druk was al na zes maanden uitverkocht en de verkopen van nieuwe drukken bleven voorspoedig lopen. Toen ik een uitgever vroeg naar zijn verwachting omtrent de oplage van deze Nederlandse vertaling, schatte hij in dat Boom er zeker niet meer dan 800 zou hebben gedrukt. Een snelle uitverkoop zou ook niet voor de hand liggen, al zijn er mensen die de uitgaven opkopen om ze later voor een hogere prijs te verkopen. Volgens hem blijft het een risico om dit soort kostbare projecten uit te geven, zoals ook is gebleken bij De ondergang van het avondland.

Het lijkt er echter niet op dat een boek als De welvaart van landen een dergelijk tragisch lot is beschoren. Op de eerste plaats is het onderdeel van een serie en het heeft daardoor een grotere aantrekkingskracht dan een zelfstandige uitgave. Op de tweede plaats is het een door en door klassieke tekst die altijd wel een weg vindt naar hedendaagse lezers en het onderwijs. We moeten in ieder geval blij zijn met uitgevers die misschien in tegenstelling tot wat Smith zelf zou adviseren, tijd, geld en energie blijven investeren om klassiekers zichtbaar onder de aandacht te brengen.

Film / Films

Vriendschap in een wereld van verschil

recensie: Green Book

In de roadtrip movie Green Book zien we een bijzondere vriendschap opbloeien tussen een toppianist van kleur en een blanke arbeider ten tijde van de sterke segregatie in de Verenigde Staten. Dit op waarheid gebaseerde verhaal wordt op een ingrijpende, soms tedere, maar vooral komische manier vertolkt door de twee hoofdrolspelers.

Verrassend is dat regisseur Peter Farrelly in tegenstelling tot zijn humoristische films Something About Mary, Dumb and Dumber en Shallow Hal, hier een serieuzer verhaal neerzet. De overeenkomst ligt in de droge grapjes die ook in Green Book veel aan bod komen. Soms doen de accenten van de uit verschillende milieus afkomstige personages wat absurdistisch en stereotyperend aan, maar wellicht geeft dit ook de werkelijkheid weer in het verdeelde Amerika van de jaren 60.

Tegenstellingen

Je komt gelijk in de sfeer met een levendig swing-optreden in de New Yorkse Copacobana uit 1962, waar de slinkse Tony Vallenlonga (Viggo Mortensen) werkt als uitsmijter. Zijn Italiaanse gezin in Brooklyn heeft het niet breed, dus als de club wordt gesloten probeert hij op allerlei manieren geld te verdienen. Tony, die zich in thuissituaties racistisch opstelt, neemt verrassend genoeg een chauffeursklus aan bij de hoogopgeleide, welgemanierde Afro-Amerikaanse toppianist Dr. Donald Shirley (Mahershala Ali). Tony moet hem van show naar show begeleiden tijdens zijn tour door het gesegregeerde Zuiden van de VS. Dat blijkt geen makkelijke taak.

Vriendschap

Tijdens deze tour ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen de twee personages, die in eerste instantie niets met elkaar gemeen lijken te hebben. De verfijnde en gesloten Dr. Shirley laat steeds meer van zichzelf zien aan de grove Tony. Een typisch gevalletje van grote bek, mét groot hart. De verschillen tussen hen worden in beeld gebracht in droge situaties wanneer ze samen fastfood eten tot aan tedere momenten waarin Dr. Shirley helpt met het schrijven van romantische brieven aan Tony’s vrouw. De verschillen worden nog meer geaccentueerd in de schrijnende momenten waarin de rassenongelijkheid pijnlijk duidelijk wordt. Zoals wanneer Dr. Shirley voor de zoveelste keer ergens de toegang wordt geweigerd, of hij zonder gegronde reden wordt aangehouden. Sterk is de scène waarin Dr. Shirley verslagen aangeeft het zat te zijn om maar in hokjes gestopt te worden, terwijl hij voor het ene hokje ‘te wit’ is en voor de ander juist ‘te zwart’. Dit is een boodschap die ook vandaag, zo’n 60 jaar later, nog leeft.

De mentaliteitsverandering van Tony stemt het meest hoopvol. Beetje bij beetje brokkelen zijn racistische denkbeelden af doordat hij steeds meer te weten komt over het leven van zijn gekleurde landgenoten. Dit toont aan dat een open houding leidt tot verbinding tussen verschillende leefwerelden, zelfs in een verdeelde maatschappij. De vriendschap van de twee is uitzonderlijk en geeft daardoor niet de situatie van die tijd weer. Zo was de situatie volgens critici toentertijd veel minder rooskleurig dan de film laat zien. Het is deels ook daarom dat de familie van Dr. Shirley zich niet kon vinden in de vertolking en daarom helaas niet heeft meegewerkt aan de productie. Zo zou de relatie tussen de mannen niet zo hecht zijn geweest als in de film te zien is. Daarnaast heeft Dr. Shirley niet in Europa gestudeerd zoals gesuggereerd wordt in de film, maar volgde hij een opleiding aan ‘black institutions’. Vanwege onder andere deze onjuiste weergave van Dr. Shirley heeft Mahershala Ali achteraf zijn excuses aangeboden aan de familie van de toppianist. Maar het is wel een op een waarheid gebaseerd verhaal, waarin twee mensen toch in die tijd tot elkaar zijn gekomen. Zoiets mag doorverteld worden.

Theater / Interview
special: Interview met Khalia Campbell (Alvin Ailey American Dance Theater)

Interview met Khalia Campbell van het Alvin Ailey American Dance Theater uit New York

Steffen van Zundert interviewt danseres Khalia Campbell in de thuishaven van het Alvin Ailey American Dance Theater: de Ailey studio in New York, New York.

Muziek / Album

On-Nederlandse Karakters

recensie: Nederpop met internationaal tintje

Sabrina Starke zat in de Nederlandse jury van het festival. Hier bespreken we haar nieuwe album. Idan Raichel trad naast Madonna op in de show van het Eurovisiesongfestival. Madonna deed stof opwaaien, terwijl Raichel gewoon fantastisch speelde.

Dat Nederland won met het liedje van Duncan Laurence is natuurlijk een prachtprestatie. Jammer dat het wachten op het album van Laurence zo vreselijk lang duurt. We moeten teren op dat ene liedje ‘Arcade’, dat inmiddels ook akoestisch is verschenen en samen met het origineel ook is uitgekomen op een vinyl 45-toerenplaatje. Laten we dan maar eens kijken naar twee productievere artiesten die ook gekoppeld zijn aan het evenement en de aandacht eveneens meer dan verdienen!

Sabrina Starke

Het album van Sabrina Starke werd in fases uitgebracht. Eerst verscheen het album digitaal. Op Record Store Day 2019 verscheen de vinylversie en nu is er dan de CD. De Record Store Day-uitgave bevat meerwaarde in de vorm van drie extra tracks die de andere uitgaven ontberen. Zo horen we op het vinyl de nummers ‘All In Your Head’, ‘We Have It All’ en ‘Is This Love?’, die volledig ontbreken op de andere geluidsdragers. De fan met platenspeler zal daarom gemakkelijk kiezen voor de volledige uitgave op fraai rose vinyl.

De in Rotterdam geboren Starke debuteerde in 2008 met het album Yellow Brick Road, dat ze opnam voor het vermaarde Blue Note-label. Ze had reeds in 2006 de Grote Prijs van Nederland gewonnen in de categorie singer-songwriter, maar haar carrière startte dus wat later door. Met Underneath The Surface mag ze niet aan de aandacht ontglippen, want het is wederom een prachtalbum geworden met nog altijd de internationale link naar een Eryka Badu. Starke opereert in de hoek van jazz, soul, een tikje pop met reggae; een mix die toch echt onweerstaanbaar is in deze snikhete zomer van 2019. Het album kent geen zwakke momenten. Of je nu kiest voor streaming, cd of de volledige versie op vinyl: het is allemaal meer dan af en heel on-Nederlands.

Starke verdient het om zowel in ons land door te breken naar het grote publiek als om internationaal de aandacht te krijgen. Laat je nog even verleiden door de track ‘Status Quo’ met de fraaie akoestisch bas die je zalft aan de oren en je een langzaam doch dwingend ritme oplegt. Dit wordt gecombineerd met de heerlijke zang van Starke, die je zonder omwegen ook even laat denken aan Lauren Hill van The Fugees.

 

Idan Raichel

De link met het Eurovisiesongfestival is aanleiding om het nieuwe album van Idan Raichel eens onder de aandacht te brengen. Het album And If You Will Come To Me verscheen al wat eerder dit jaar maar bleef helaas onder de radar. In tegenstelling tot het voorlaatste album van Raichel, waarbij hij zich alleen op de piano begeleidde, hebben we nu te maken met een full-band-album. Natuurlijk zingt Raichel in zijn moedertaal, het Hebreeuws; dat maakt de teksten onverstaanbaar voor een groot deel van de wereld. Gelukkig worden de titels van de liedjes vertaald in het Engels weergegeven. Wie de moeite neemt om de cd te kopen wordt getrakteerd op een boekje met vertalingen van de volledige songteksten.

Het album opent met ‘Galgal Mistovev (Spinning Wheel)’ waarna op ‘Ahava Ka’zo (A Love Like This)’ de ruimte wordt geboden aan zangeres Zehava Ben, die gezegend is met een fijne, heldere stem, die fraai kleurt naast die van Raichel. Het is niet de enige samenwerking die superster Raichel op dit album laat horen. Zo horen we ook Danay Suarez, Berry Sakharof en de bij ons meer bekende Bombino. Die laatste schittert in ‘Imidiwanine (My Friends)’, waarin we een mengeling horen van Israëlische klanken met meer Afrikaanse invloeden. Voor fans van Raichel, waar ik mijzelf toe mag rekenen, is het een album dat van begin tot eind blijft boeien door de afwisseling. Iedereen die hunkert naar zijn prachtige werk alleen achter de piano, kan opgelucht ademhalen en luisteren naar de pianoversie van ‘Ve’Eem Tavo’ree Elay (And If You Will Come To Me)’, het titelnummer en tevens de fraaie afsluiter van het album.

Laten we hopen dat Idan Raichel wat gaat profiteren van zijn optreden tijdens het Eurovisiesongfestival. In Nederland zijn er genoeg fans die hem willen horen! Dat bewijst hij keer op keer als hij in ons land komt optreden.