In 1993 werden we door het Engelse neo-glamrockgroepje Suede verrast met een werkelijk overdonderend debuutalbum. De kenmerkende stem van Brett Anderson viel direct op en gaf de liedjes van Suede gedurende hun bestaan een extra diepgang. Veel liedjes werden door Brett Anderson’s partner Bernard Butler geschreven. Dat ook na het vertrek van Butler de albums van Suede bleven staan, bevestigt dat Brett Anderson een begenadigd songsmid genoemd mag worden. Na Suede richtte hij de band The Tears op, die een kort leven beschoren was. In 2007 bracht Brett Anderson zijn eerste soloalbum uit, dat nu opgevolgd wordt door Wilderness.

Boeiend en fascinerend

Op Wilderness krijgt hij vocale ondersteuning van een dame. Een zoektochtje op het internet levert de naam op van Emmanuelle Seigner die Brett Anderson hier vergezelt. Na zijn samenwerking met Stina Nordenstam en Jane Birkin heeft Brett Anderson opnieuw een prachtige stem naast zich in ‘Back to You’. De sfeer die het album uitstraalt is precies de sfeer die ook Stuart Staples weet op te roepen op zijn soloalbums en met zijn band Tindersticks. Dan moet je de zware stem van Staples wel vervangen door de hoge falsetachtige stem van Brett Anderson. De aparte combinatie van stemmen levert een boeiend en fascinerend werkstuk op. De ingetogenheid van het werk maakt het luisteren naar Wilderness iets dat op vele momenten zal passen. Al bij het openingsnummer ‘A Different Place’ loopt je, als liefhebber van aangrijpende liedjes, bij wijze van spreken het water al in de mond.

Geen goedkoop sentiment

Muziek zoals die op Wilderness wordt gebracht heeft al snel de neiging door te slaan naar slijmerigheid of goedkoop sentiment. Brett Anderson is echter zo’n vakman dat hij nimmer over het randje gaat op dit album. Toch lijdt het album wel een klein beetje onder de eenvormigheid van het tempo. Af en toe had het best wat omhoog gemogen met het aantal beats per minuut.

Naast dat kleine smetje is de speelduur van een iets meer dan een halfuur wel heel kort als je nog zo lekker aan het genieten bent. Misschien was het anders toch te bitterzoet geworden.

Het is alweer dertig jaar geleden dat Marillion werd opgericht. Het was echter pas vier jaar later, in 1983,dat ze debuteerden met het schitterende Script For A Jester’s Tear. We zijn inmiddels toe aan het vijftiende studioalbum. Met deze dubbelcd, die ook in twee losse delen verkrijgbaar is, viert Marillion het dertigjarig jubileum. Happiness Is The Road heeft één deel onder de titel Essence en één deel genaamd The Hard Shoulder.

Marillion heeft zijn naam destijds ontleend aan het boek Silmarillion van Tolkien. Over het algemeen kunnen we daar de eerste albums van Marillion ook best aan verbinden. Door de jaren heen is Marillion echter in stijl geëvolueerd naar wat ze nu zijn. Een groep die invloeden van The Beach Boys, Marvin Gaye, Interpol, The Doors, Traffic, Pink Floyd en David Bowie weet te versmelten tot een speciale soort progrock. Eigenlijk zouden we moeten schrijven: ‘Marillion-rock’, omdat hij wel heel herkenbaar is. Waren ze tot 1987 vooral rond de charismatische persoonlijkheid Fish gegroepeerd, na die tijd nam bandlid Steve Hogarth, die zich tegenwoordig Steve H. noemt, de zang voor zijn rekening en zijn ze meer een hechte groep. In die post-Fish jaren ontwikkelde Marillion zich en kwam met een nieuw hoogtepunt: Brave. Het nu uitgekomen vijftiende album doet niet onder voor wat Marillion al die jaren heeft gemaakt. Toch is het een plaat met twee gezichten.

Essence

Album nummer een is Essence en draagt het titelnummer van het project: ‘Happiness Is The Road’. Dat is meteen ook het prijsnummer van die eerste schijf. Startend met diverse geluiden als sfeerelementen, wordt er opgebouwd naar een klassiek Marillion-nummer. De tekst gaat over De Kracht Van Het Nu, een boek van Eckhart Tolle, dat Steve H. kreeg van een Nederlandse arts die hem dat voorschreef tegen de stress, in plaats van pillen. Het is de hekkensluiter van de eerste plaat, maar na twee minuten (irritante) stilte volgt nog een jam onder de titel ‘Half Full Jam’. We mogen bij de beoordeling van Essence niet zomaar over ‘Dreamy Street’ heen stappen, dat zo prachtig in stijl het album opent. De cd speelt zich helemaal af rond de grote vraag van het leven: ‘Waar draait het allemaal om ?’ Een waar conceptalbum dus.

The Hard Shoulder

De tweede cd, onder de titel The Hard Shoulder, gaat over buitenaardse wezens (‘The Man From The Planet Marzipan’), Amerika, liefde (‘Half The World’) en gezondheid (‘Whatever Is Wrong With You’). Het album vormt een contrast met het eerste van dit tweeluik. Alle songs staan min of meer op zichzelf. Sommige tracks hebben een beetje het space-achtige geluid dat we ook kennen van Arjen Lucassens ‘Ayreon’. De twee delen vormen geen eenheid maar wel een nieuwe dimensie in de Marillion-muziek. In totaal hebben we te maken met ruim 110 minuten niet te versmaden muziek.

Marillion kan er nog wel eens dertig jaar tegenaan, als ze zich maar blijven ontwikkelen zoals we dat nu al jaren van ze gewend zijn. Happiness Is The Road is uitsluitend via de website van de band te bestellen, vanaf 20 oktober 2008. De gelimiteerde uitgave van het superdeluxe dubbelalbum zal in een indrukwekkende verpakking verschijnen, maar slechts een beperkte tijd leverbaar zijn. Hoe het ook verpakt is, de pracht en zeggingskracht van de muziek zijn onmiskenbaar.

Concerten Marillion in Nederland:

21 november 2008 De Waerdse Tempel – Heerhugowaard

22 november 2008 IJsselhal – Zwolle
23 november 2008 013 – Tilburg
24 november 2008 Vereeniging Nijmegen

20-22 maart 2009 Marillion Weekend – Center Parcs Port Zélande – Ouddorp