Het is niet de eerste keer dat Siebelink dit flikt. Zijn eerdere werk Knielen op een bed violen werd terecht een bestseller. Zijn verhalen zijn natuurlijk, alsof ze er altijd al zijn geweest en niet ontsproten zijn in het hardwerkende brein van de schrijver. Het is alsof zijn woorden jouw woorden zijn.

Zielsverwantschap

Marc Cordesius, de hoofdpersoon in Suezkade, torst zijn verleden met zich mee. Hij denkt eraan te kunnen ontsnappen wanneer hij als leraar Frans op een middelbare school aan het werk gaat. Door zijn knappe verschijning en innemende persoonlijkheid wordt hij in eerste instantie door iedereen op de school met veel warmte ontvangen. Hij lijkt zijn plek te hebben gevonden, en even is zijn verleden naar de achtergrond verdrongen. Alles lijkt te zijn zoals het moet zijn.

Niet alleen de school en zijn werk, maar vooral de liefde die hij voelt voor een van zijn leerlingen, de Marokkaanse Najoua, geeft hem het gevoel dat alles goed is. Het is een liefde die alles overstijgt; het gaat niet om begeerte of het willen bezitten van de ander, maar om een mengeling van diepe vriendschap en zielsverwantschap. Uiteindelijk blijkt deze liefde te groots te zijn voor deze wereld, te perfect en te mooi om bewaarheid te worden.

Vlees en bloed

Siebelink weet als geen ander hoe hij een omgeving moet weergeven. Zijn beschrijvingen zijn poëtisch, maar tegelijk zo duidelijk dat al je zintuigen aangesproken worden. Zo beeldend zijn zijn woorden dat je het ziet, hoort en bijna kan ruiken.

Hij snoof de penetrante geur van vochtige muren op, gekerfd door de inwerking van ondefinieerbare zuren. Op de vloer lag een onheilspellende smeerboel van kapotgesmeten bierflesjes en doorweekte proefwerkblokken (…) Hier heerste een sfeer van onmiskenbaar verval. Dit waren zieke lokalen die naar koorts roken, die huilden en huiverden. Een niemandsland.

Ook weet Siebelink personages te creëren die niet een verhaaltje uitbeelden, maar mensen zijn van vlees en bloed. Marc Cordesius is zoals we allemaal zijn, in meer of mindere mate.

Eén die zich om hem bekommerde, één die misschien de donkere schaduw zag, erger dan verdriet, diep in zijn blik, die niemand, ook Najoua niet, had kunnen uitwissen, een onstilbaar, hopeloos gevoel dat onder alles hing wat hij deed. Op dat punt was hij ontoegankelijk, ontsnapte aan allen. Van zijn wanhoop had hij zijn hoogstpersoonlijke geloof gemaakt.

Gevallen engel

Net als in Knielen op een bed violen, blijft Siebelink dicht bij zijn eigen wereld en zichzelf. Hij weet waar hij het over heeft, en misschien verklaart dat mede zijn succes. De middelbare school is, door zijn verleden als leraar Frans, voor hem een vertrouwde plek. Moeiteloos schrijft hij over de gang van zaken. De school blijkt een perfecte plek om de relaties tussen mensen te beschrijven. De roddels, de jaloezie, de vriendschappen tussen de docenten, alles wat mensen verbindt of juist uit elkaar drijft, komt aan bod. De school is een samenleving in miniatuurformaat.

En net als in het echte leven zijn er mensen die erbuiten vallen, zoals Marc, doordat ze anders zijn, zich niet willen conformeren. Marcs nieuwe leven op de school, zijn kleine eilandje binnen de school, zijn lokaal met de oude Parijse metrokaart en zijn poes met de naam Gevallen Engel: niets is bestand tegen de weerstand. Zijn verleden haalt hem in.

Siebelink is in staat geweest om een boek te schrijven dat na blijft zinderen als je het hebt dichtgeslagen. Het doet iets met je, het zet je wereld even op de kop. Het doet wat grote literatuur moet doen: al je emoties aanspreken om je vervolgens verdwaasd, en vol vragen, achter te laten.

Een drugsverslaafde pornoacteur heeft een auto-ongeluk. Zijn eens zo perfecte lichaam is verminkt door ernstige brandwonden. Overal is pus en vocht. Zijn penis is geamputeerd omdat hij net voor het ongeluk een scheut bourbon over zijn kruis had gegoten. Er volgen gruwelijke operaties en kuren van huidpellen en -transplantaties. Het slachtoffer beschrijft zijn lot met sadistische precisie en plant ondertussen zijn zelfmoord.

Viking

Dan stapt een onbekende vrouw op de acteur af. Ze geeft geen blijk van afschuw als ze oog in oog staat met de ‘Kentucky fried mens’ en vertelt hem dat ze elkaar kennen uit de veertiende eeuw. In een reeks van bezoeken vertelt ze hem liefdesverhalen uit lang vervlogen tijden. Ze vertelt over een Italiaans liefdespaar in tijden van de pest en een homoseksuele viking onder invloed van paddestoelen. Tussendoor schetst ze haar leven als non in een Duits klooster en hoe de liefde tussen hem en haar ontsprong toen hij binnen werd gebracht als verbrande huursoldaat.

De vrouw, die luistert naar de wonderlijke naam Marianne Engel, lijdt aan iets wat tussen manische depressiviteit en schizofrenie in hangt. Ze is beeldhouwster en maakt waterspuwers naar de  aanwijzingen van God, die tot haar komen via stemmen uit de steen. Haar religieuze fanatisme intrigeert de hoofdpersoon, maar ondertussen raakt hij meer en meer in de ban van de door haar verklaarde liefde tussen hen. Hij onderzoekt de historische details uit haar levensverhaal en kan geen fouten ontdekken.

~

Pikhouweel

Zeven jaar heeft de Canadese schrijver Davidson nodig gehad om deze roman te scheppen. Om alle achtergrondinformatie over Duitse kloosters, Japanse glasblazerij en brandwondenbehandelingen op te zoeken. Het debuut leverde hem uiteindelijk het bedrag van een miljoen op. Dat is echter geen indicatie van onbetwiste kwaliteit.

Als de hoofdpersoon Mariannes gedrag beschrijft heeft Davidsons toon iets weg van het ‘hufterrealisme’ van Kluun en de liefde voor erotisch detail van Wolkers:

Toen de pizza’s waren bezorgd, ging ze naar drie hoeken van de kamer, om haar Drie Meesters om toestemming te vragen – ‘Jube, Domine benidicere’ – en ze ging pas weg toen zij hun goedkeuring hadden uitgesproken. Ze zat onvast tussen de brokken steen en at als een beest, zich nauwelijks bewust van mijn aanwezigheid. Uit haar mond hing een kaassliert naar beneden tot aan haar linkertepel, en ik wilde er het liefst als een mozarella-commando van abseilen om haar heerlijke borsten te bestormen.

Verder paart Davidson psychologische inzichten altijd aan een luchtig sadisme. ‘Een brandwondenslachtoffer kan heus wel een meisje aan de haak slaan – maar eigenlijk met een pikhouweel.’

Ook is het boek volgeschreven met ironische oneliners en clichématige lovestories. Als je de hoofdpersoon in een afkickscène volgt op zijn kleurrijke reis naar de hel – inclusief aartstengel en begeleiding van de homoseksuele viking –  komt de uitleg dat dit de persoonlijk versie van Dantes reis is een beetje overdreven over. De waterspuwer is desondanks zeer goed leesbaar door zijn verweving van exorbitante religiositeit met sadisme en de zelfkritiek van een brandwondenslachtoffer.