De kater wordt achtergelaten op de camping, en hoewel het rond een uurtje of één minder druk is dan op dezelfde tijd een dag eerder, loopt het terrein toch al aardig vol. Voor de echte vroege vogels is er in de ochtend al Tai Chi in de Lima, maar de meeste spieren worden pas een paar uur later warm gemaakt in de X-Ray. De energieke electropop van het in Stockholm gevestigde Kate Boy galmt uit de bunker. Met beatklappers als ‘Northern Lights’ en ‘In Your Eyes’ weten ze menig Lowlandsbezoeker uit hun brakke roes te halen. Hoewel Kate Boy ook niet op een wat later tijdstip had misstaan, krijgen ze de X-Ray flink aan het dansen op het toch nog vroege tijdstip.

Wegdromen met Kodaline, Mt. Wolf en Bonobo
In de Grolsch staan vlak na Kate Boy de mannen van Kodaline. Hoewel de slaap er net een beetje uitgedanst is, komt deze een beetje terug in de Grolsch. Niet dat de show slecht is, absoluut niet, maar de lieflijke songs met romantische teksten slaan nog niet echt aan in de halfvolle tent. Kodaline maakt prima muziek om nog even bij weg te dromen.

Dit geldt ook voor de droomfolk van Mt. Wolf in de X-Ray, de vervanger voor XXYYXX. Met gemakkelijke psychedelische elektronica en de sprookjesachtige stem van zangeres Kate Sproule brengt dit Engelse viertal de nogal weinige aanwezigen in vervoering. Vooral het nummer ‘Cry Wolf’ doet het goed. Omdat niet alles helemaal goed gaat (het geluid van de microfoon valt enkele keren weg) valt het op dat de leden van Mt. Wolf (nog) niet helemaal op elkaar ingespeeld zijn. Hoewel het hier en daar niet professioneel overkomt, is Mt. Wolf zeker een bandje met potentie.

Onderweg naar de Grolsch voor niemand minder dan Bonobo zien we bezoekers zichzelf inchecken bij een oranje paal van bedrijf Nedap met een speciaal Nedap polsbandje. Het Nederlandse bedrijf heeft zich dit jaar gevestigd op het festival met een speciaal doel: de mogelijkheid om door middel van een polsbandje met chip je vrienden terug te vinden op het festival. Hoewel de polsbandjes binnen no time op waren, zijn er veel bezoekers met een oranje bandje naast hun Lowlandspolsbandje. Ook bij Bonobo hebben tientallen bezoekers zich ingecheckt. De set van Bonobo met zang van Szjerdene moet er flink in komen. De meeste bezoekers wiegen nog net niet hun heupen op de dromerige dance van de Britse producer en zijn al gauw afgeleid van waar het eigenlijk om draait dat moment. De wat meer ritmische nummers slaan overduidelijk meer aan dan de rustige, experimentele dance.

Gitaarmuziek
Omdat de ogen toch echt open gehouden moeten worden, wordt de weg vervolgd naar een van de uiterste puntjes van het terrein: de Charlie. Hier staan de mannen van de Schotse indierock band Frightened Rabbit. De Charlie barst bijna uit haar voegen en al gauw blijkt dat deze sfeervolle tent aan het water te klein is voor de Schotten.

Midden in de set wordt er flink gedanst op ‘Old Old Fashioned’ en vol aandacht geluisterd naar ‘My Backwards Walk’ en de band kan hun geluk niet op. Hoewel de zang van Scott Hutchison niet altijd verstaanbaar is, blijft deze band een genot om naar te kijken en te luisteren. De band zal de volgende keer absoluut niet misstaan in een grotere tent, zoals de India. Net als Noah and the Whale zullen zij zeker de tent bijna vol krijgen. Noah and the Whale, die een paar jaar terug nog in de grotere Grolsch (!) stond, opent met een instrumentale versie van ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen zonder dat ze daarbij zelf op het podium staan. De lichten en de muziek doen hun werk en mensen zingen enthousiast mee. Wanneer de band hun eerste nummer in zet, valt de karakteristieke stem van zanger Charlie Fink op. Zijn zware stem is perfect voor de lome nummers van de band. De folky popmuziek van de Engelsmannen is verder behoorlijk veilig met hier en daar een paar uitschieters, zoals het hitje ‘L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.’ en de cover ‘Digital Love’ van Daft Punk. Kwalitatief zetten ze een goede show neer, maar gezien het dalende enthousiasme van het publiek lijken de gouden tijden van de band in Nederland toch echt een beetje voorbij te zijn.

De laatsten van Lowlands 2013
In de Bravo is het tijd voor een show met grote verwachtingen, die van James Blake. De tent staat afgeladen vol en het is er snikheet, maar iedereen is vol verwachting wanneer de snoeiharde bas van ‘I Never Learnt To Share’ in wordt gezet. De toon voor de rest van de show is gezet. Blake combineert perfecte, interessante elektronica met breekbare vocals en houdt gedurende zijn hele show alle ogen strak op zich gericht. Oké, na ‘Limit to Your Love’ gingen hier en daar wat mensen naar buiten, maar dat mag de pret niet drukken. Magische show.

Op het terrein staat richting de Pressbarn een opvallend interactief kunstwerk, ‘De Kop van Poetin’, met een hamer en een heldenmeter er naast. Degene die het hardst kan meppen voor de vrijheid is een superheld. Met op Poetin hameren voor de vrijheid van de medemens laat Lowlands zien achter de actuele acties tegen de controversiële uitspraken van de Russische president te staan. Dat scoort zeker punten. Na een verfrissend biertje in de Pressbarn staat Foals in de Grolsch op het programma, een van de betere indierockbands die geprogrammeerd staan in deze tent. Na een uitzinnig intro laat deze band zien dat ze live nog sterker zijn dan op de plaat. Wat opvalt is dat ze ook een stuk harder rocken, wat een aangename verrassing is. Een van de hoogtepunten is ‘Spanish Sahara’, een nogal rustig nummer dat in een hoogstaand muzikaal orgasme eindigt. Raggende gitaren, toch nog een ingetogen zanger Yannis Philippakis en een meer dan enthousiast publiek. De energieke band bedankt het dansende publiek ‘dat toch al drie dagen aan het feesten is’ en sluit af met het luide ‘Two Steps, Twice’, waarin met een uitgebreide instrumentale outro nogmaals duidelijk wordt gemaakt wat de mannen in huis hebben. Tijdens deze show zijn de beruchte (veel Poolse) festivalgangers die plastic bekers rapen voor het eerst ronduit vervelend. We stonden bijna vooraan en zelfs daar duwen ze je nog net niet aan de kant om met een lichtje op hun hoofd de grond af te struinen naar lege bekers. Foals is absoluut een van de hoogtepunten deze dag, misschien wel van het hele festival.

Bij Franz Ferdinand wordt er in de Alpha lekker verder gerockt. De band maakt meer veilige indierock dan Foals en dat is te zien aan het aantal bezoekers in de Alpha. De tent staat lekker vol en het publiek is klaar om te feesten met de Schotten. De ultieme knaller is, en blijft, het oude vertrouwde ‘Take me Out’. Het enthousiasme van de bandleden steekt het publiek aan om ook na deze hit te blijven dansen. De nieuwe single ‘Love Illumination’ wordt dan ook uiterst goed ontvangen en de avond lijkt voor het merendeel van de aanwezigen niet meer stuk te kunnen. Franz Ferdinand zet een solide en toegankelijke set neer en heeft alles tot in de puntjes uitgedacht. De band geeft door de kracht van de show al een soort afsluitend gevoel van de Alpha op Lowlands 2013, waar toch nog echt Nick Cave & the Bad Seeds moeten optreden.

Met The Knife als afsluiter van de Grolsch tent heeft het festival een interessante naam te pakken. Omdat zij eerder een nogal vreemde show weggaven in Paradiso in Amsterdam waren de verwachtingen nogal verschillend voor de set op Lowlands. Misschien dat de Grolsch daarom juist stampvol staat met belangstellende bezoekers. Hoewel de show wordt geopend, of eigenlijk wordt opgewarmd, door een opvallende mannelijke en schreeuwende verschijning (“Waarom in godsnaam?” staat op veel gezichten gedrukt) valt het optreden in alle opzichten behoorlijk mee. De dansers in de blauwe pakjes zijn zo gek nog niet, de vocals zijn prima en de show zit er in. Het is kwalitatief gezien zeker niet de beste act van Lowlands, ook al zou je dat met zo’n naam in het rijtje van de elektronische programmering misschien wel verwachten, maar interessant is het wel. Misschien is het rumoer rondom hun liveshows juist wel goed voor de act, je weet nooit wat je moet verwachten.

Met nog eerst een paar dansjes in de Hacienda, de vervanger voor de Groovetube waar deze avond voornamelijk dertigplussers met een cocktail in hun handen met de voetjes van de vloer gaan, sluiten we Lowlands 2013 af in de Bravo met TNGHT en Noisia. Benieuwd wat Lowlands 2014 ons gaat bieden!

De laatste jaren gaat er geen editie van muziekfestival Lowlands voorbij zonder dat het binnen no time is uitverkocht. Niet een maand van tevoren, niet twee maanden van tevoren, maar al een half jaar van tevoren en ook nog eens binnen enkele uren. Lowlands is hot. uit Eindhoven in de India. Dat wordt terugrennen naar het begin van het terrein. De jonge band hebben een strak repertoire, waar veel ervaren Nederlandse rockbands nog wat van kunnen leren. ‘Headache’ is een van de absolute toppers van de set waarin het talent van de jonge honden het best naar voren komt. Totaal iets anders is de show van The Opposites in de Alpha. De verbazing over de keuze om deze gasten in de grootste tent van Lowlands te programmeren werd al gauw weggenomen toen de hele Alphatent nokkievol stond met feestende mensen. Niet helemaal mijn ding, maar eerlijk is eerlijk: The Opposites zijn deze dag de eerste act die een feestje weten neer te zetten!

Terug naar de X-Ray is het tijd voor een feestje van een ander kaliber: hardgaan met de goedbesnorde mannen van het Utrechtse John Coffey. De bunker, waar voorheen vaak alleen elektronische underground acts werden geprogrammeerd, barst al bijna uit haar voegen wanneer we aankomen. Wat opvalt, is de variatie van mensen die naar de opzwepende en zeker snoeiharde liveshow is gekomen: van stoere rockers tot lieve meisjes. Allemaal zijn ze razend enthousiast en schreeuwen ze mee. Helemaal wanneer zanger David Achter De Molen in een opblaasboot over het publiek heen zoeft. Één ding is zeker: John Coffey rockt de X-Ray tot een losbandig en zwetend gekkenhuis en bewijst hiermee dat de bunker niet alleen bedoeld is voor elektronische muziek.

Tijd voor avondeten betekent tijd voor een rasechte Lowlandshamburger! Of nou ja, eigenlijk van de LaPlace, maar wel speciaal voor Lowlands gemaakt. Na het bestellen van een broodje goddelijkheid blijkt het een andere burger te zijn dan dé Lowlandsburger die jarenlang de brakke bezoeker een uiterst goede dienst heeft geleverd. Desalniettemin is het alsnog een prima broodje die genoeg energie geeft voor een sensatieshow van Empire of the Sun in de Grolsch-tent. Met vier danseressen, een over the top decor en zonder Nick Littlemore (iets met niet uit zijn bed willen komen voor minder dan een miljoen) komt de Australische Luke Steele met veel bombarie èn in glitterpak op.

De hits zijn sterk, ‘We are the People’ en ‘Walking on a Dream’ doen nog net iets onder voor de allernieuwste: ‘Alive’. Het is nog even de vraag of deze wel gespeeld wordt, wanneer Steele plots na een “thank you” van het podium verdwijnt. De begintune wordt even later ingezet en de Zonnekoning van Lowlands is terug. Al met al lijkt de show van Empire of the Sun net op een goed in elkaar gezette videoclip. Aan elk detail is gedacht; de robotesque danseressen, het uitgebreide decor en die bekende Empire of the Sun sound. Misschien is het hier en daar tevens een beetje fout te noemen, met die overdaad aan glitters, maar het past bij de show. Zonder Littlemore heeft Steele een prima optreden geleverd, dus laat die Littlemore maar lekker in zijn bedje liggen voor dat geld.

Chvrches in de India staat reeds te trappelen om te beginnen. Een jonge band waarbij vooral het instrumentale aspect heel sterk is. Jaren ‘80 synth beats wisselen af met ritmische drums. Het stemgeluid van zangeres Lauren Mayberry is op de schelle uithalen na an sich goed aan te horen, maar wanneer Doherty (synth) haar voor een nummer overneemt, blijkt dit een aangename afwisseling te zijn. Chvrches levert dansbare electropop met hier en daar een donker wavetintje, een relaxed bandje voor het begin van de avond. Even later in de Grolsch heeft het publiek duidelijk zin in een feestje. Niet zomaar één, maar in een feestje met Major Lazer. Een aantal jaren terug nog te zien in de Bravo, maar nu blijkt zelfs de Grolsch te klein te zijn voor de dansbare hits van de dancehall dj. In de tent is het sowieso veel te druk en ook buiten de tent valt er amper te lopen. Volgende keer de Alpha?

We verkiezen Moderat boven de klappers van Major Lazer. De toon wordt reeds bij opener ‘This Time’ gezet. Na een uur lang adembenemende minimal droomtechno (is dit een begrip? vanaf dit weekend wel) in een tent vol genietende mensen is het meer dan de juiste keuze geweest om naar Moderat te gaan. Bij ‘Bad Kingdom’ lijkt een groot deel van het publiek echter wat in te kakken, evenals bij de rest van de wat tragere songs. Terwijl bij dit soort minimale tracks juist je aandacht wordt getrokken om er met alle concentratie naar te luisteren. Persoonlijk kwam juist bij deze nummers de puurheid van de muziek goed naar voren. Hard dansen doen we later wel.

Hard dansen? Jazeker, bijvoorbeeld bij dj Koze in de X-Ray vlak na Job Jobse. Een megavolle bunker met dansende en zwetende mensen. Buiten de lijntjes house om je vingers bij af te likken. Een perfecte afsluiter van de Lowlandszaterdag.