We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Geplaveid met goede bedoelingen
/ 0 Reactiesdoor: George Vermij4 Sterren.
Conversations in Milton Keynes is een kurkdroge lowbudget essayfilm over de modernistische modelstad en zijn inwoners. De Belgische regisseur Ingo Baltes raakte ooit eens gestrand in de stad en ging doelloos wandelen op zoek naar het centrum wat er niet leek te zijn.
~
Conversations in Milton Keynes
Regie: Ingo BaltesJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Het wonder van de publieke ruimte
/ 0 Reactiesdoor: George Vermij3 Sterren.
De Deense architect Jan Gehl wordt gezien als een invloedrijke denker over het nut en de inrichting van publieke ruimte. Dat er zo iemand nodig is blijkt wel uit de inleiding van de documentaire The Human Scale. Het tijdperk van de megasteden is voorbij en het is wachten op de gigasteden. Maar hoe behouden wij nog een hoge kwaliteit van leven in die enorme metropolen?
~
The Human Scale
Regie: Andreas M. DalsgaardJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Vreemde combinatie
Het is een uitstekend jaar voor het Amerikaanse Deathwish. Het label bracht al verschillende belangrijke releases op hardcore- en metalgebied uit. Ook Grand Blood van Doomriders pijnigt de oren op een goede manier.
~
Op het derde en nieuwste album krijgen hardcore en noise rock een prominentere plek. Zo schuift Doomriders met snellere kort-door-de-bocht nummers als ‘Bad Vibes’ en ‘Black Taxes’ weer iets meer in de richting van Converge. Maar als Newton de scepter zwaait, zijn heavy metal en stoner rock nooit ver weg. Het langzamere ‘New Pyramids’, ‘Death In Heat’ en ‘We Live In The Shadows’ zijn daar goede voorbeelden van.
De op het eerste gezicht vreemde combinatie van hardcore, heavy metal, stoner rock en noise rock is waarschijnlijk voor liefhebbers van een of meerdere van deze genres even wennen. Toch weet Doomriders de energie van hardcore en noise rock erg goed te laten samensmelten met het typisch donkere, slepende geluid van metal en stoner rock. Grand Blood klinkt daardoor fris en mag tot de sterkere releases van het jaar gerekend worden.
Doomriders
Album: Grand BloodMisschien ook iets voor u
De getergde ziel en de verloren zoon
Weduwnaar Ward krijgt ongewild te maken met Mihai, het Roemeense jongetje wiens vader Doru niet terugkeert na een nachtdienst. Uiteindelijk besluit Ward het jochie terug te brengen naar Roemenië.
Ward (Raymond Thiry) is net terug van een lange reis en woont in een afgelegen dorpje. Zijn boerderij vereist wat werk en Ward huurt de Roemeense arbeider Doru (Andi Vasluianu) in. Doru neemt zijn zoontje Mihai (Victor Copariu) ook mee, maar nadat Doru na een nacht werken niet terugkeert is Mihai aangewezen op Ward.
Onrealistisch en voorspelbaar
~
A Long Story is geen lang verhaal. Het plot is eigenlijk vrij simpel. Erg realistisch is het ook niet. De kleine roadtrip die Ward en Mihai ondernemen is zoeken naar een speld in een Roemeense hooiberg, zeker nadat blijkt dat Alina niet thuis is, maar richting een badplaats is gegaan om daar werk te vinden. Het plot is onrealistisch en voorspelbaar. De kracht van de film zit hem vooral in de prachtige, zwijgzame rol van Raymond Thiry en de chemie tussen Thiry en Copariu.
Geslaagde samenwerking
Grote gedeelten van de film zitten Ward en Mihai met elkaar opgescheept. Er heerst onbegrip over kleine dingen door de taalbarrière. Mihai is te jong om Engels te begrijpen, Ward spreekt uiteraard geen Roemeens. Ook de kijker ondervindt last van de taalbarrière doordat de filmmakers ervoor hebben gekozen het Roemeens niet te ondertitelen. Een slimme zet. Zowel het publiek als Ward probeert daardoor het aandoenlijke en tegelijkertijd irritante jochie te begrijpen.
~
A Long Story is een samenwerking tussen Nederland en Roemenië. Script en regie zijn in Nederlandse handen, Roemenië levert twee van de drie hoofdrolspelers aan. A Long Story lijkt zo een compromis te zijn tussen twee culturen, met 50% Nederlandse en 50% Roemeense inbreng. Het maakt de film interessant, want Alina kent zorgen die in Nederland met alle sociale stelsels toch zelden voorkomen. Zo brengt de film nog nét iets meer dan slechts een getergde ziel die een verloren zoon terug brengt.
A Long Story
Regie: Jorien van NesJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Gebrek aan lef
Terwijl in Engeland en Duitsland het ene na het andere technopareltje geproduceerd wordt, heeft Olaf Stuut de zware taak om de Nederlandse eer hoog te houden. Op zijn debuut Equilibre is de potentie hoorbaar, maar het gebrek aan een eigen geluid breekt hem uiteindelijk op.
Olaf Stuut is ongetwijfeld in staat om een dansvloer tot in de vroege uurtjes te vullen. De elf tracks op Equilibre zijn daar het bewijs van. Wanneer nummers als ‘Luminos’, ‘Huh’, ‘Static Sphere’ en het titelnummer op stoom komen, is het moeilijk om de energie die van deze tracks uit gaat te negeren. Stil zitten is dan geen optie.
Platgetreden paden
~
Gebrek aan visie en persoonlijkheid
Het grote probleem met dit debuut is dan ook het gebrek aan visie en persoonlijkheid. Je hoort dat Stuut snapt waar het om draait in de wereld van de techno, maar hij hangt te veel aan zijn grote voorbeelden en vergeet zo zijn stempel te drukken op zijn eigen producties. Een beetje brutaliteit had Equilibre daarom zeker niet misstaan.
De luisteraar moet zich nu tevreden stellen met een voorzichtig album waarop Stuut nog niet echt laat zien waar hij toe in staat is. Een gemiste kans voor deze jonge producer, die met het overschot aan clichés op Equilibre nog niet weet te overtuigen. Liever iemand die in jeugdige onbezonnenheid een paar keer uit de bocht vliegt, maar op enkele tracks de luisteraar wel weet te grijpen, dan een album dat zich aan de regeltjes van het genre houdt, maar daarbij niet in staat is de luisteraar in vervoering te brengen.
Wie de kans heeft om Stuut live aan het werk te zien, moet zich vooral niet laten ontmoedigen door deze recensie. Dat Stuut een feestje kan bouwen, wordt namelijk wel duidelijk op Equilibre. Als luisteralbum is het wegens zijn voorspelbaarheid echter ongeschikt.
Olaf Stuut
Album: EquilibreMisschien ook iets voor u
Het dak mag eraf
.
.
De titel verwijst wellicht naar de aloude bijbelse vergelijking over ‘de brede en de smalle weg’. Hoe smal is het liefdespad eigenlijk in de nieuwe roman van Vonne van der Meer? De breedte is telkens uitdrukkelijk door de auteur zelf aangegeven. Wanneer de alwetende verteller op een kruispunt staat kan zij haar schepping de ene of de andere wending geven. Expliciet zijn ook andere mogelijkheden opgetekend. Die bespiegelende afstand, dat soevereine uitkijkpunt, kan Van der Meer zich veroorloven. Ze schrijft meesterlijk, in soepele, beeldende zinnen. De proloog, een dodelijk ongeluk na een middagje windsurfen, lijkt in één lange adem geschreven, als een harde windvlaag. Het verhaal ontvouwt zich als een logisch vervolg op dit ongeluk: gestagneerde rouw om hun verongelukte zoontje, een poging tot een nieuwe start in Frankrijk, en een nieuwe vriendschap.
Geen rillerige minnaars
Twee echtparen – Floris en Françoise, Pieter en Mae – vinden elkaar bij een toevallige ontmoeting. Er groeit iets moois uit en dat wordt, na een aantal gezamenlijk doorgebrachte vakanties, een beetje te mooi. De surfer uit de proloog, Floris, en Mae, echtgenote van Pieter, worden verliefd op elkaar. Misschien zal voor Floris het ongeluk dat jaren geleden plaatsvond en de afstandelijkheid van zijn Franse echtgenote Françoise daarbij een rol gespeeld hebben.
Wat Mae’s beweegredenen zijn is onduidelijk. Haar Pieter is een aardige, wat stille man. Eigenlijk lopen die twee huwelijken prima en gaat het met de kinderen, vier in totaal, ook goed. De nieuwe geliefden zijn geenszins behoeftig: ‘Het waren geen rillerige, verwaarloosde minnaars die zich aan elkaar laafden — eerder de vanzelfsprekendheid van liefde maakte hen overmoedig.’
Doe die vlieg eens kwaad!
Ze fantaseren uitbundig over een leven samen. Maar het blijft bij een slippertje. Van der Meer schrijft, als schepper die alle touwtjes in handen heeft, iedereen weer de veilige haven in:
Een misdaadroman? Ja, de rivalen op het liefdespad uit de weg ruimen is een misdaad – maar de schepper zou ze toch kunnen laten verongelukken? Geen schuld, wel schuldgevoel. Of láát ze die vlieg eens kwaad doen. Door haar stilstaan op de kruispunten daagt Van der Meer de lezer onwillekeurig uit om mee te gaan schrijven. Hoe liggen de mogelijkheden als niet Floris en Mae de kanotocht door de Gorges de la Sioule maken, maar Pieter en Françoise? Nu verongelukken de geliefden op een haar na … maar wat als de twee anderen … En hoeveel steile plekken zijn er niet in de Auvergne, waar een heel klein duwtje voldoende is?
Kapel voor het dode broertje
Het buitenechtelijk liefdesspel doet hier en daar denken aan de roman Mélodie d’amour van Margriet de Moor, ook over de liefde. Ook hier de moordfantasie die weliswaar iets praktischer wordt. Maar het geladen pistool in het handtasje van De Moors heldin gaat ook niet af. We zijn hier wel in Nederland. En onze realistische romans kunnen smalle paden bevatten, maar aan weerszijden daarvan ligt toch de polder en beslist geen afgrond.
Dat zou geen probleem zijn als de auteur niet ook een andere verhaallijn had geïntroduceerd, namelijk de rol van het christelijk geloof in de harten van de personages. Die rol neemt een aanvang wanneer de kinderen, min of meer geïnspireerd door de katholieke grootmoeder van Françoise, een kapel bouwen voor hun gestorven broertje. Met altaar, kruis en kaarsen – en zonder gebeden, want die hebben ze nooit geleerd van hun geseculariseerde ouders. Floris gaat op de knieën en Mae neemt dat beeld mee, tezamen met het besef dat ze verlangt naar God, maar niets van hem weet.
Het dak eraf!
Het Nederlandse slippertje is voorbij, alle gezinsleden zijn weer in de schoot van het dagelijks bestaan teruggekeerd en dan komt er een non in beeld. Geen bloemzoet glimlachende bekeerster, maar een echte, doorleefde ex-missiezuster. En wat is het nu toch jammer dat er geen ‘misdaadroman’ voor ons ligt, want het gepieker over liefde, schuld en vergeving, de pijlers van het christelijk geloof, blijft daardoor een beetje flets. De spirituele ontwikkeling van Mae, gevoed door gelovige literatuur, moet het doen met wat spijt over de clandestiene liaison, waar ook zuster Heleen niet veel ophef over maakt, en de ongeoorloofde fantasie over Floris, ver weg in de Auvergne.
Het is lastig te begrijpen waarom zij de vergevende liefde van Christus zo hard nodig heeft. Wel dat het leven soms wat leeg en gewoontjes is na een verliefdheid. Dat is realisme. Maar in een boek kan de touwtjestrekkende verteller wat meer los gaan. In een roman mag het dak eraf! Hup, van het smalle pad af en de diepte in. In dat geval zou de hoofdpersoon een mystieke ervaring krijgen na de mis in de Begijnhofkapel vanwege een gegronde ommekeer in plaats van na het lezen van geruststellende sms’jes.
Prijs: 19,95
Bladzijden: 219
ISBN: 9789025441234
Link: Vonne van der Meer
Misschien ook iets voor u
Woody Allen als goeroe
/ 0 Reactiesdoor: Marieke van Ommeren2 Sterren.
Men neme het recept: een wat zonderlinge vrouw, alleenstaand, begin dertig en – uiteraard! – op zoek naar een man. Een eenvoudige, maar veelbelovende premisse voor een lekkere vrouwenfilm op vrijdagavond. Probleem: het is al duizend keer gedaan. Wel voornamelijk door Hollywood, en dan mag je van de Fransen misschien wel verwachten dat zij hun kont tegen de krib gooien en het totaal anders doen. Het debuut van de Franse regisseur Sophie Lellouche, Paris-Manhattan, is binnen dit hierboven geschetste format helaas geen geslaagde poging.
~
Het geluk van een zus
Woody Allen, een acteur/filmmaker/schrijver/klarinettist/schuinsmarcheerder. Met zijn veelzijdige naam komt dan ook een interessante laag in de film. Zijn filosofie, rijkelijk in zijn films vertegenwoordigd, omlijnt het denken en handelen van Alice. Hij beantwoordt al haar reflecties op haar ervaringen, terwijl hij haar aanstaart vanaf een poster aan de muur. Met die onmiskenbare, tragikomische blik. Voor elke situatie heeft hij een antwoord dat Alice helpt; onverbloemd existentialistisch, neurotisch en psychoanalytisch, maar ook verfrissend, origineel, grappig en hartverwarmend. Denk bij dat laatste aan de beroemde vraag, afkomstig uit zijn evenredig beroemde film Manhattan (1979): ‘Why is life worth living?’
Well…Groucho Marx, to name one thing… and Willie Mays …the second movement of the Jupiter Symphony… and Louis Armstrong´s recording of Potato Head Blues… Swedish movies, naturally… Sentimental Education by Flaubert… Marlon Brando, Frank Sinatra… those incredible Apples and Pears by Cézanne… the crabs at Sam Wo’s… Tracy’s face…
~
Behapbare hokjes
De veilige dialoog tussen Parijs en Manhattan raakt verstoord doordat er twee mannen verschijnen: Vincent en Victor. Elk vertegenwoordigen zij een bepaalde beleving van en visie op de liefde. Het is een welbekend verschijnsel: de mannen worden in hokjes gepresenteerd zodat zij begrijpelijk en behapbaar blijven. Hun gesprekken met Alice hebben in de grond best wel wat potentie, ze raken zaken die verder (willen) gaan dan de favoriete kleur. Maar het blijven gesprekken die in de kiem blijven steken. Dialoog is voor film een grote potentiële krachtfactor. Denk bijvoorbeeld ook aan de films van Woody Allen zelf. En mede daarom is het falen ervan in deze film extra betreurenswaardig, want Lellouche valt wel degelijk in haar bedoeling te begrijpen. Het komt echter niet uit de verf. Het blijft steken, alsof de film ineens in tijdsnood kwam.
Zo kabbelt het voort, met soms zeer leuke (met in dit verband een bijzondere vermelding voor Michel Aumont, in de rol van Alice’s vader) en soms zeer flauwe scènes. Uiteindelijk moet Alice, precies zoals het format verwacht, tussen de twee mannen een keuze maken. Dit hoeft zij gelukkig niet alleen te doen – en daarin ligt tevens de grote verassing van de film. Paris-Manhattan is een poging waarin de potentie ligt om het afgeragde eenzame-vrouw-zoekt-man-format te gaan verbreden. Dit is haar verdienste, maar dan wel haar enige.
Paris-Manhattan
Regie: Sophie LelloucheJaar: 2024
Distributeur: De Filmfreak Distributie BV
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Rotsvast
.
~
Als altijd
Paradigm Shift mag dan genoemd zijn naar een verandering, het album is onmiskenbaar Korn: door de manier waarop Jonathan Davies zingt, door de typische metalige basklanken en door de zwaar vervormde gitaren van Head. Met Paradigm Shift keert Korn terug naar de basis van ruw en rauw, hard en getroebleerd. Dat Head is teruggekeerd, speelt hier ongetwijfeld een rol bij. Door in de oorspronkelijke line-up te spelen, komt Korn dichter bij hun oorspronkelijke, compromisloze geluid.
Wel is het album vrij eentonig; er is geen opbouw of spanningsboog. Vanaf het eerste nummer gaat de band los en leeft zich uit, agressief, hard en vasthoudend. Het energieniveau daalt niet tot de laatste noot heeft geklonken. Afwisseling is er wel door de zang van Davies, die een uitgebreid repertoire aan technieken laat horen: van geweeklaag tot woedende keelklanken. Davies is in topvorm, net als de rest van de band.
Anders dan de rest
Bij hun debuut in 1994 liet Korn de wereld kennismaken met een nieuwe stijl. Hun versie van metal werd gedoopt tot nu.metal. Maar in tegenstelling tot de andere bands uit dat genre is het Korn wel gelukt om onder de aandacht te blijven. Met Paradigm Shift bewijst de band (opnieuw) dat ze niet genegeerd mogen worden.
Door zichzelf te blijven is Korn geen tijdsgebonden eendagsvlieg, maar een band met eeuwigheidswaarde. Paradigm Shift is niet erg gevarieerd, maar de muziek van Korn is geen trucje. De vernieuwing van inzicht waar de titel op doelt is dan ook vooral dat Korn zich gerealiseerd heeft dat ze zich niets aan moeten trekken van de waan van de dag of verkoopaantallen, maar gewoon hun eigen ding moeten doen.
Korn
Album: Paradigm ShiftMisschien ook iets voor u
Uitersten naast elkaar
Pearl Jam is één van de oorspronkelijke grungebands, maar dat is aan Lightning Bolt bijna niet meer af te horen.
Backspacer, het vorige album van
~
Onverwacht
Grote verschillen in stijl tussen de liedjes op een album zijn niet vreemd voor Pearl Jam; hun grote kracht is dat ze niet vasthouden aan een genre. Zo kunnen op een album punk, country en pop/rock samenkomen. Pearl Jam probeert ieder nummer te brengen in een stijl en vorm die het lied het meest tot zijn recht laat komen, ook als het een nieuwe versie is, zoals ‘Sleeping by Myself’. De uitvoering op Lightning Bolt roept dezelfde sfeer op als het origineel op Eddie Vedders soloalbum Ukulele songs, maar is een totaal ander product. Dat komt niet omdat het niet alleen Vedder is die zichzelf begeleidt op ukelele (die, jammer genoeg, achterwege blijft op Lightning Bolt), maar door de volheid van het arrangement.
Vol vertrouwen
Lightning Bolt laat duidelijk de verschillende kanten van Pearl Jam horen. Ook is het een bewijs voor de kwaliteit van de band, die duidelijk is gegroeid sinds Ten. Het samenspel is vlekkeloos en de nummers klinken stuk voor stuk alsof ze met plezier zijn geschreven, gespeeld en opgenomen. Zo blijft de muziek langer interessant. De nummers zijn prima, maar Lightning Bolt is geen album dat er om schreeuwt meteen nog eens opgezet te worden. Niet omdat het een zwaar of moeilijk album is – dat is het namelijk niet. Hoewel het engagement er nog steeds is, is het geen (politiek) beladen album. En evenmin is het een album vol drama hoewel emoties een duidelijke invloed hebben. Pearl Jam is niet meer op zoek naar het experiment, maar probeert het uiterste uit liedjes te halen. En uit zichzelf.
Pearl Jam
Album: Lightning BoltMisschien ook iets voor u
West-Vlaamse onderbuik
.
‘De Aander’ en ‘de dode Aander’ doorstromen het niet nader bepaalde geboortedorp van Raf Fauchery, beginnend schrijver en groot lijder aan het leven en de liefde. Om genezing te vinden van zijn zwaarmoedigheid reist Fauchery af naar dit oervlaamse oord en hoopt daar een ‘leuke roman over opgroeien’ te schrijven. Dit is het boek binnen het boek, het eigenlijke ‘Versierhandboek’. Dit boek binnen het boek beslaat echter maar een zesde van Blondeaus werk, de rest beschrijft Rafs belevenissen in het dorp.
Onderbuikgevoelens
Het dorp dat Fauchery aantreft, is net als hij van God en mensen verlaten: het is gekrompen tot enkele tientallen zielen in een naargeestige omgeving. ‘De huizen staan langs de hoofdstraat als moreneheuvels van opgeworpen baksteengruis.’ De meeste dorpelingen blijken zich overgegeven te hebben aan hun afkeer van de Walen, hun hunkering naar het bloeiende verleden en volgen de van vetzucht druipende dorpsleider Goeminne. In een poging het dorp te zuiveren en meer gemeenschapszin te kweken, streeft deze iconische vetklomp, deze vergaarbak van overtrokken Vlaamse onderbuikgevoelens, niet minder dan de volledige zelfvoorzienendheid na. Rond het dorpsmiddelpunt, de kroeg, groeien de gemelijkheden van de simpelen van geest, zoals ratten zich volvreten op de vuilnisbelt.
In dit godverlaten oord stijgt Rafs verlangen naar een buitenissige jonge vrouw. Langzaamaan vervlecht Fauchery in zijn versierhandboek-in-wording dit verlangen met de belevenissen in het dorp, waarna onvermijdelijk de dorpelingen zich keren tegen deze buitenstaanders.
Omarming of beknelling
Dat het zover moest komen, was te voorzien. Thematisch interessanter dan de confrontatie tussen dorpelingen en buitenstaanders echter is de uitwerking van het achterliggende dilemma in het gegeven ‘verlangen’: een idee of een leven willen delen en vasthouden, waarbij het gevaar dreigt dat het begint te knellen, te vervormen. Nieuwe liefdes genezen weliswaar zwaarmoedigheid en verlatenheid, maar blinde verslaafdheid dreigt als verlangen doorslaat in begeerte en bezit.
Dit dilemma blijft zorgvuldig onder de oppervlakte. Blondeau zal het zeker grondiger en beschouwelijker thematiseren in een volgend boek. In dit boek komt het ter sprake in een van de charmante bespiegelingen over Dantes liefdesidee, welke ‘obsessieve idealisering van de geliefde’, de verafgoding op afstand, de aanbidding voor Fauchery niet volstaat: hij wil de verwerkelijking in den vleze. Fauchery heeft dan ook typische mannenfantasieën, waarbij de vrouw dienstbaar is. Hoe Fauchery ‘in het echt’ handelt…
Begeerte
Onwennig of oorspronkelijk of hip mag de opbouw van dit boek heten: het rijgt kleinere en grotere hoofdstukken speels aaneen die in perspectief sterk verschillen, waarbij zelfs de voetnoot geestig meta-commentaar op het hele schrijfproces levert. Een van deze op zich staande gedachten, is hoofdstukje 55, dat het lot van de eenzame schrijver indampt tot een volkomen grimlachje:
Aforistisch en poëtisch is Blondeaus stijl, waarbij de noordeling zich en passant verrijkt met woorden als: kachtelen, bleiten, overklassen, opgefret en bemokkeld. Het Versierhandboek wil aanbevolen zijn in zijn hybride vorm en snelle gedachtewisselingen. Het brengt gepointeerd en welgeformuleerd beeldende bespiegelingen en laat de lezer achter met een vergezicht op wat de man drijft: verlangen en begeerte naar ‘de ander’.
Prijs: 18,90
Bladzijden: 256
ISBN: 9789023477815
Misschien ook iets voor u