Dat Neal Black Texas inmiddels verruild heeft voor Frankrijk, horen we in niets terug op het nieuwe album van deze ruwe bluesdiamant. Het onderliggende thema van Before Daylight is volgens Black “In Darkness there is hope!”, en dat laat hij in de teksten op zijn nieuwe album doorklinken. Niet bepaald het standaardthema voor blues, maar daarmee wel het handelsmerk waarvoor Neal Black geprezen wordt.

Op zoek naar lichtjes

De blues is natuurlijk het geëigende landschap van de lang en breed platgetreden paden. Toch weten sommige bluesartiesten op de platte paden jong gras te laten ontspruiten, of in de donkerte, die de blues vaak vertegenwoordigt, een helder lichtje te ontsteken. Zo’n iemand is zonder enige twijfel Neal Black. Niet dat het er meteen vanaf spat — want een bluesliefhebber wil nu eenmaal ook de echte blues horen — maar wie een beetje dieper graaft dan alleen de oppervlakkige luisterbeurt, zal de ware schoonheid van vernieuwende of verlichtende blues zeker ontdekken.

Wie de hierboven beschreven positieve teksten wil ontdekken in de composities van Black (plus twee covers), heeft daaraan een behoorlijke klus. Met een lampje en veel goede wil moet de liefhebber op zoek gaan naar de lichtjes die Black verstopt heeft in het donker.

Strijd tussen licht en donker

Het album Before Daylight opent met ‘Jesus & Johnny Walker’, oftewel het geloof hand in hand met stevige drank. Het lijkt niet samen te gaan, maar hier zit het lichtje ‘m in het feit dat je je in het donkerte van de nacht kunt overgeven aan drankgebruik, of juist kunt vasthouden aan je geloof, en je daardoor laten leiden. ‘Hangman’s Tree’ is een lied waar het licht maar niet in te vinden is. Dit is meer de echt donkere blues. Maar in ‘The Piece of Darkness’ is een smeekbede om de liefde te horen op het moment dat de hoofdpersoon dreigt te verdrinken in de donkerte van de nacht. Wederom de strijd tussen licht en donker. ‘The Same Color’ is dan weer een heel fijne trekkende ballad.

Het lukt Black wonderwel het licht te laten schijnen. De begeleiding van The Healers is krachtig en wederom uitstekend op het negende album in twintig jaar dat Neal Black maakt voor één en dezelfde platenmaatschappij.

Industriële hiphop is in principe niets nieuws. EL-P doet bijvoorbeeld al jaren indrukwekkend pionierswerk in deze tak van sport. Toch heeft dit subgenre zich de laatste tijd in de kijker gespeeld van een wat groter publiek. Recentelijk heeft Death Grips furore gemaakt met een kruising tussen hiphop, vervormde elektronica en een punkmentaliteit. Industriële hiphop — semi-undergroundmuziek — raakte vorig jaar bovendien op een opvallende manier bovengronds: het subgenre bleek een belangrijk bestanddeel te zijn op Kanye Wests laatste album, Yeezus. Er is dus een grote kans dat je als luisteraar van (avontuurlijke) hiphop al voor een groot deel voorbereid bent op CLPPNG, maar dan nog biedt dit album een fascinerende trip.

Heipaalbas

Op clipping.’s vorige worp, Midcity, klonk het nog alsof er geregeld gepiep en geknor onder de raps waren gezet. CLPPNG valt aanzienlijk sterker en gebalanceerder uit. Hoewel de polen gangsterhiphop en noise duidelijk onderscheidbaar zijn en ogenschijnlijk mijlenver uit elkaar liggen, vloeken ze niet met elkaar. Sterker nog: hun verbond levert bijzondere, intense muziek op. Tweede track ‘Body & Blood’ is een sterk voorbeeld van de opmerkelijke esthetica van clipping.: het nummer begint met een vreemde, vervormde sample die door blijft klinken, ook nadat de heipaalbas is ingezet. Heel wat rappers zouden op zo’n prominente, harde productie ondersneeuwen. Clipping.’s eigen Daveed Diggs echter niet, maar daarover straks meer.

Clipping. trekt heel wat opvallende muzikale elementen uit hun trukendoos, van geluiden die als een overslaande cd-speler of tandartsboor klinken, tot verdwaalde piano’s en een kinderkoor aan toe. Vooral ‘Get Up’ is opmerkelijk; dat nummer heeft een piepend wekkeralarm als ‘beat’. Op het moment dat de irritatiegrens bijna overschreden dreigt te worden, loopt die piep uit op een synthesizermelodie. Verderop op de track duiken er zelfs r&b-refreintjes op. Met de esthetica zit het dus wel snor, maar ook de nummers zijn goed tot ijzersterk. ‘Work Work’ zou zomaar een hitje kunnen worden, met z’n prettige hook en synthesizers. Hoewel op de vierkante millimeter weliswaar heel dwars wordt gedaan met bewerkte samples die als percussie ingezet worden, heeft ‘Work Work’ een overduidelijke hiphopvibe.

Hiphopgevoel

Het hiphopgevoel op CLPPNG is grotendeels de verdienste van Daveed Diggs. Hij is, nog meer dan de uitstekende productie en de bijzondere esthetica, de kracht van de groep. Hij behaalt soms imposante rapsnelheden en heeft een zeer prettig Andre 3000-achtig stemgeluid. Zijn grootste troef zit echter in zijn teksten; de tekstuele inhoud van CLPPNG wordt grotendeels bepaald door spottend commentaar op het straatleven en hosselpraktijken. Een prachtzin is bijvoorbeeld: ‘The only God here is the Jesus piece they rocking like hipsters rock Jeezy tees: ironic.’

Geen meesterwerk, wel sterk

Tot zover de lofzang. Er zijn namelijk wel degelijk wat dingen aan te merken op CLPPNG. De gastrappers weten bijvoorbeeld zeker niet altijd Daveed Diggs’ niveau te halen, en hun bijdrages zijn vrij wisselend van kwaliteit. Ook de afsluitende geluidscollage van overslaande samples had niet zo gehoeven. Daarnaast krijgt clipping. nauwelijks echt de geest om boven zichzelf uit te stijgen. De afzonderlijke nummers zitten tussen de 7 en de 8,5, maar briljante momenten kent het album eigenlijk niet. Dat is niet onoverkomelijk, maar wel een beetje jammer. Zo verdient clipping. geen mooie 9, terwijl het door de uitstekende raps en bijzondere productie duidelijk wordt dat de groep wel zo’n rapportcijfer zou kunnen scoren.

Ondanks dat CLPPNG geen bescheiden meesterwerk is geworden, is dit album warm aanbevolen voor luisteraars die hun hiphop graag avontuurlijk hebben, en verplichte kost voor eenieder die daar ook nog tandartsboorgeluiden bij wil.