Dat het lef dat de band tentoonspreidt niet uit de lucht komt vallen, wordt al snel duidelijk als we luisteren naar het album Call Me Lucky Fat or Skinny. Het is direct helder dat we luisteren naar kwaliteitsmuziek, waar aandacht is besteed aan elk detail. Voorman Jozua Koffeman is het wonderkind dat hier aan het werk is in compositorische zin, maar ook de hand heeft in alle arrangementen, hier en daar bijgestaan door andere leden van de band.

Smaakvol

Het Americana-geluid van het kwartet Canvas Blanco wordt gekenmerkt door een groot aantal echte/akoestische instrumenten met een vleugje techniek. Naast het vaste viertal, dat al een veelheid aan instrumenten speelt, waaronder akoestische gitaar, tenorgitaar, klarinet, percussie, autoharp, xylofoon, zingende schaal, drums, akoestische- en elektrische bas en harmonium, worden er nog diverse instrumenten elektronisch toegevoegd, zoals strijkers, blazers en fluiten. Het maakt dat het geluid van dit debuutalbum doorleefd klinkt, zonder dat het te druk is of over het randje gaat. Alles is vooral heel smaakvol gedaan.

Dat de band tot grote zaken in staat is, bewijzen ze maar al te makkelijk met een compositie als ‘The Lost Dutchman Mine’, dat doet denken aan van alles en nog wat. Probeer maar eens de vinger te leggen op het juiste bekende nummer… We horen hier The Beatles gemixt met The Beach Boys, maar ook tal van andere grote namen dwarrelen door de muzikale hersenen.

Succes afdwingen

Al vanaf de eerste noten van het album, bij ‘Burning Just Fine’, weet Canvas Blanco de luisteraar te laten voelen dat de muziek heel degelijk en vertrouwd is. Een vergelijking dringt zich op met de eerste keer dat ik destijds Crowded House hoorde. De stem van Jozua Koffeman heeft een hoog feelgood-gehalte. Vaak horen we zijn zang in overdubs. Live zal er door de andere bandleden meegezongen moeten worden om hetzelfde te bereiken als hier in de studio.

De liedjes laten zich luisteren als verhaaltjes. De illustraties in het bijgeleverde boekje ondersteunen de teksten in mooie, getekende beelden. Aan alles voel en zie je dat de band niet veel aan het toeval heeft overgelaten.

Met Call Me Lucky Fat or Skinny valt Canvas Blanco op en dwingt respect af. Door de toegankelijkheid van de sound weet de band mogelijk ook het succes af te dwingen. Met een beetje aandacht in de media en op de radio en een zetje in de goede richting zou het publiek de muziek toch in groten getale moeten gaan horen.

De muziek van Lapalux heeft op een prettige manier iets kitscherigs. Er komen nota bene schelringen langs, oftewel jingle bells. Dat hij zijn muziek niet doodserieus neemt, laten woordspelerige albumtitels als Lustmore en Nostalchic (uit 2013) zien. Nostalchic zou ook een prima subgenre-omschrijving voor Lapalux’ muziek zijn: verfijnd, classy, maar ook met een knipoog.

Nachtclubsfeer

De eerste helft van Lustmore is sterk beïnvloed door de hedendaagse fusie van r&b en elektronica. De vocalen van ietwat anoniem klinkende r&b-zangeressen worden soms op James Blake-achtige wijze verknipt en vervormd. Daarnaast zet Lapalux ook saxofoons in, die ergens tussen quasi-verantwoorde nachtclubjazz en ietwat foute jaren tachtig-pop inzitten. Naarmate het album vordert neemt de elektronica de overhand, met een aantal overwegend instrumentale nummers. De nachtclubsfeer wordt nog wat sterker aangezet door het inzetten van een prominente elektrische piano.

Gitaarsolo

Rond het negende nummer ‘Buds’ begint Lapalux zelfs naar de dansvloer te knipogen. Veel verder dan knipogen gaat de muziek echter niet: zelfs ‘Don’t Mean a Thing’, het extravertste nummer van Lustmore, zal niet veel mensen aan het dansen krijgen. De vocalen doen bijna old skool house-achtig aan. Na een tijdje volgt een merkwaardige maar geslaagde en uitstekend getimede synthaanval. En nóg zijn die elementen niet het opvallendst: dat is de gitaarsolo die tegen het einde van het nummer invalt. Opeens krijgt ‘Don’t Mean a Thing’ iets Daft Punkerigs, maar gelukkig zonder de protserige symfoflirts van Discovery. Lapalux lijkt die associatie vervolgens bewust door te trekken in ‘1004’, dat qua synthesizers heel sterk doet denken aan ‘Short Circuit’ van het bovengenoemde Daft Punk-album.

Voor op de late avond

Hoewel Lustmore een scala aan associaties oproept, klinkt het album tegelijkertijd erg eigen en vooral eigenzinnig. Dat heeft te maken met het veranderlijke karakter van de muziek: het album gaat van moderne r&b bijna vloeiend over in Daft Punk-taferelen. Hoewel Lapalux niet zelden met vrij kitscherige elementen werkt, houdt hij de muziek subtiel, en dat zorgt voor evenwicht. Dat de dansvloer niet bereikt wordt is geen probleem: dat zorgt er namelijk ook voor dat Lustmore een uitstekend album voor op de late avond is geworden.