Alle zeven dansers in Built for it zijn gekleed in een vrouwelijk roze dikmaakpak met hoofdbedekking. Daaroverheen dragen ze een strakke zwarte slip en een grijsblauw jack. De dansers zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden, ook omdat ze zich allemaal op dezelfde manier voortbewegen. De romp gebogen, de armen tegen het lijf geklemd met de onderarmen en de handen naar voren, in rechte lijnen kleine pasjes nemend.

Massaal

De choreografie bestaat vooral uit een eenvormige robotachtige dans, met soms heuparticulatie of een hoog been. Wie zich heeft verheugd op een potje krumping en jerking heeft pech. Gelukkig weigert één van de mannen op een gegeven moment zich te blijven conformeren. Hij stopt ermee en wordt dan al tegenstribbelend door de hele groep voortgeduwd. Later lukt het hem om zich te bevrijden en terwijl de anderen zich blijven aanpassen aan de rest, produceert hij een paar fraaie hiphopmoves.

Helaas is de vrijheid van korte duur. Iedereen komt weer bij elkaar en gaat op dezelfde manier door. Dat duurt al met al ruim een half uur, dat is te lang. Omdat de dans niet boeit ga je fantaseren over de dansers. Hebben die lui het niet bloedheet? Die dikke pakken, het hoofd bedekt, ook nog een jack er overheen. Wat is daar toch de bedoeling van?

Diversiteit

Dan begint één van de vrouwen zich te ontkleden. Opvallend is dat daar door de anderen nauwelijks op wordt gereageerd. Maar langzaamaan volgen ze haar voorbeeld. Het is niet duidelijk waarom ze dat doen, maar het is wel een opluchting.

Interessant is dat er daarna nog steeds veel en groupe gedanst wordt, maar dat de dans nu veel minder eenvormig is. Je ziet diversiteit, verschillen in haar, huid, bewegingen van spieren.

Het einde van de voorstelling is het meest interessant. Er is veel meer vrijheid en nu pas kun je zien hoe goed de dansers zijn. Bij sommigen hangen de pakken op hun voeten, anderen dragen een gedeelte over hun schouder. Eén van de vrouwen besluit haar pak toch weer aan te trekken. Dat is boeiend, het maakt dat ze opvalt en dat je je afvraagt waarom ze dat doet. Het bijzondere is ook dat ze hierdoor in feite het meeste hiphop is van iedereen.

Stigma

In een gesprek na afloop vertelt maakster Alida Dors dat de dikmaakpakken in Built for it staan voor ‘gestigmatiseerd zijn’. Een stigma maakt log, je kunt niet jezelf zijn. Dat is zeer voorstelbaar, al kan je je afvragen: heeft iedereen dan hetzelfde stigma? Heeft ze het hier over zwart versus blank? Vrouw versus de rest van de wereld? Het is ook lastig dat ze dat moet komen uitleggen, dat we dat niet zelf uit de voorstelling kunnen concluderen.

Het is duidelijk dat Dors drive en visie heeft, maar voor Built for it is dat niet voldoende. Het idee is interessant, maar de uitwerking laat te wensen over. Het is (te) lang onduidelijk waar we precies naar kijken. Pas tegen het einde wordt het boeiend en meeslepend. Dit laatste stemt echter wel hoopvol voor wat we in de toekomst van Dors en haar jonge gezelschap kunnen verwachten.

De meester en Margarita is een vrije interpretatie van de beroemde roman van Michaíl Boelgakov, die pas zesentwintig jaar na zijn dood verscheen. In de Grote Zuiveringstijd was de roman in Rusland verboden voor publicatie. Censuur, daar doet het Tg Stormvogels niet aan, we kijken ongegeneerd naar tieten en grinniken om een monoloog over een pratende anus.

Psychotische elementen

Hoewel de voorstelling opent met mooie rustige pianomuziek klopt er iets niet. Vreemde kuchjes klinken net naast de maat, een verwarrend element dat uit de zaal lijkt te komen. Worden wij gek of is het een van de personages? Door de muziek klinkt het begin van de waanzin die zich steeds verder zal uitspreiden.

Terwijl Boelgakov koortsachtig zijn verhaal op de toneelvloer schrijft verschijnen en verdwijnen verschillende personages. Een pratende poes, de minnares Margarita en de vreemde Woland, die ondanks het rode kruis op zijn rug meer met de duivel dan met God van doen heeft. Het lijkt onmogelijk om fictie en werkelijkheid te scheiden: verhaallijnen, personages en tijdlijnen lopen door elkaar. In de dialogen tussen Boelgakov en Margarita worden haar woorden snel, strak en haast onnavolgbaar gedubbeld door het koor. Het heeft een vervreemdend effect; als meerdere stemmen in één hoofd. De meester en Margarita is een koortsachtige droom, een waanzinnige psychose een bizarre bad trip.

Absurditeit

Het klinische, uit badkamertegels bestaande decor, is gevuld met aparte elementen; een pianokruk zonder piano, een wasmachine, een ijskast, een discobal en een vis aan de muur. Bovendien hangt er een portret van dames, dat wanneer het opzij schuift diezelfde dames in levende lijve toont. De meester en Margarita doet denken aan de surrealistische films van David Lynch, oneindig creatief in al zijn absurditeit, dan weer komisch of juist wringend.

De kracht van De meester en Margarita zit hem in de beelden. De tekst schiet daarbij soms tekort en maakt het geheel rommelig. Wanneer Let it Go uit de Disneyfilm Frozen wordt ingezet slaat Tg Stormvogels de plank pijnlijk mis. De grap zat tot nog toe in de vervreemding, maar de lach wordt nu wel heel doelbewust gezocht.. en niet gevonden.

Door alle chaos heen is het lastig het publiek te raken. Het lukt Niels Quist als Boelgakov toch. Niet in zijn schreeuw om Margarita, maar juist in de wanhoop van een schrijver die zijn meesterwerk niet mag publiceren. In de steeds toenemende overvloed aan waanbeelden snakt de kijker uiteindelijk naar rust. Die wordt gegeven: Tg Stormvogels herpakt zich weer in een krachtig beeld aan het eind.