Boeken / Non-fictie

Kritisch kijken dankzij kunst

recensie: Amy E. Hermans - De kunst van het observeren

In Amy Hermans De kunst van het observeren draait alles om het zien wat anderen niet zien. Aan de hand van kunstwerken toont Herman hoe we kunnen leren op details te letten en hoe we die vaardigheid vervolgens kunnen gebruiken in ons dagelijks leven.

Herman schreef haar boek naar aanleiding van de cursussen die ze aan allerhande groepen, waaronder de FBI, medici, justitie en het ministerie van Buitenlandse Zaken, geeft. Door samen aandachtig naar kunst in de breedste zin van het woord te kijken leert ze haar cursisten op een nauwlettende manier te observeren. Hiermee beoogt ze dat mensen niet enkel goed naar kunst kijken, maar ook naar de wereld om hen heen.

Oog voor detail

Iedere lezer – of die nu scherp is of zich veel laat ontgaan – zal tijdens het lezen van dit boek voorbeelden tegenkomen die hem of haar steil achterover doen slaan. Herman geeft je de opdracht een schilderij zo goed mogelijk in je op te nemen en daarbij te letten op alle details. Toch kan ze vervolgens nog punten aanwijzen die je hoogstwaarschijnlijk over het hoofd hebt gezien. Herman heeft het vermogen haar scherpe observaties op creatieve wijze over te dragen op haar lezers.

Hermans boodschap is niet uniek; oog voor detail hebben geldt in het algemeen als een waardevolle eigenschap. Het gaat dan ook met name om de manier waarop Herman dit brengt. Het gebruiken van kunst als methode is bijzonder en zeer treffend; kunst leent zich bij uitstek voor verschillende interpretaties.

Water bij de wijn

Ondanks dat Herman een goed verhaal heeft, lijkt ze de lezer hier toch voortdurend van te moeten overtuigen door middel van verhalen over ex-studenten. Zelfs zo veelvuldig dat het storend wordt. Niet vaak genoeg kan ze vertellen over de wendingen die de levens van haar leerlingen hebben genomen nadat ze haar cursus gevolgd hebben. Niet alleen zijn het betere waarnemers geworden, ze zijn ook nog eens een stuk zelfverzekerder tijdens moeilijke gesprekken, om maar wat te noemen. Enige bescheidenheid zou Herman niet misstaan.

Een ander punt van kritiek betreft de lengte van het boek. Zoals veel populair wetenschappelijke titels had ook De kunst van het observeren een stuk beknopter gekund. Hermans lessen zijn erg boeiend maar toch verliest ze vaart door haar materiaal eindeloos uit te spinnen. Zo hadden de vier delen van het boek (Beoordelen, Analyseren, Formuleren en Aanpassen) allemaal makkelijk in één hoofdstuk gepast. In plaats daarvan weidt ze uit in meerdere hoofdstukken die soms min of meer hetzelfde uitleggen (zij het met andere kunstwerken). Zonde, want de kern van Hermans betoog is ijzersterk.

hoofdfoto-new-fall-mcmorrow
Muziek / Reportage
special: Topkwaliteit centraal
hoofdfoto-new-fall-mcmorrow

New Fall Festival 2016 @ Düsseldorf (1/2)

Als er twee zaken centraal staan bij de organisatie van het New Fall Festival dan zijn dat verrassende toplocaties en de topklasse muziek. Ook deze zesde editie van het festival weet deze twee eisen te combineren en het publiek te behagen. Voor het eerst gebeurt dit in twee parallel lopende steden, Düsseldorf en Stuttgart.

Net als vorig jaar is het moeilijk om te kiezen wat te zien en te horen. Gezien het feit dat de meeste optredens gelijktijdig plaatsvinden is het ondoenlijk om de meeste concerten in zijn geheel te beleven. Wij kiezen donderdag eerst voor de show van James Vincent McMorrow in de torenzaal van de Johanneskirche. Een kleine zaal met een knusse uitstraling maar met een fantastisch geluid waar hij tot tweemaal toe uitspreekt dat hij tegenwoordig gewend is in grotere zalen te spelen. McMorrow weet de sound die we kennen van zijn twee voorgaande albums ook toe te passen op de songs van het verse nieuwe album We Move met veel aandacht voor synthesizer en toetsenwerk. Het geeft zijn oude liedjes een compleet nieuw jasje.

mcmorrow-in-dusseldorfBijzondere avond beleven

McMorrow is de schroom die we bij zijn optredens eerder zagen volledig voorbij, al wil hij zijn concentratie niet laten afleiden door flitsende mobieltjes. Opgetuigd met een hoedje speelt hij zowel toetsen als gitaar. Binnen de sound van zijn nieuwe album is zijn kenmerkende zang gelukkig volledig intact gebleven; de falset klinkt nog steeds even zuiver en krachtig als altijd. McMorrow laat zich begeleiden door een drummer en twee dames op toetsen, waarvan een ook af en toe de bas bespeelt. Zelf laat hij vooral zijn stem schitteren bovenop de begeleiding die steeds in dienst staat van zijn zang.

McMorrow speelt een aantal van zijn prachtige liedjes akoestisch wat de puurheid wederom laat schijnen en voor de broodnodige rustmomenten zorgt in het drukke pallet van toetsengeweld. Van de nieuwe versie van ‘If I Had a Boat’ dat zijn debuutalbum opende, tot de nieuwste tracks van Move On, waar we al bij de keel gegrepen worden door ‘Rising Water’, weet McMorrow in dit optreden zijn ziel bloot te geven en als een volleerd entertainer de zaal aan zich te binden zodat deze aan zijn lippen hangt. Het festival doet zijn naam eer aan met het feit dat de beleving van dit concert het waard maakt om even op en neer naar Düsseldorf te gaan en een bijzondere avond te beleven.

 

Voor altijd in het geheugen gegrift

De officiële opening van het festival doet festivalleider Hamed Shahi bij aanvang van het optreden van Regina Spektor. Hij quoteert daarbij een van zijn medewerkers en zegt: “Het mooiste moment van het festival is als een optreden is afgelopen en ik de bezoekers naar buiten zie lopen met een brede lach op hun gezicht.” Dat is waar New Fall Festival voor staat.

Regina Spektor speelt op deze tournee maar op een paar plaatsen en daar is New Fall Festival gelukkig onderdeel van. Ze werd geboren in Rusland maar verhuisde naar de USA met haar familie. Ze heeft inmiddels een fraaie carrière opgebouwd en bracht onlangs haar zevende studioalbum uit onder de titel Remember Us to Life. Natuurlijk staat dit album behoorlijk centraal tijdens het optreden in de Stadthalle van het Congres Centrum in Düsseldorf. Wederom is dit een bijzondere locatie waar nog maar zelden een concert is gegeven.regina-spektor

Spektor zit het grootste gedeelte van het optreden achter de vleugel. Ze is niet al te groot van stuk maar weet het grote instrument prima naar haar hand te zetten. Ze opent na een onthaal met een daverend applaus de show met ‘On The Radio’, een van haar bekende liedjes. Slechts een enkele keer verlaat ze de piano zoals bij het van het nieuwe album afkomstige ‘Small Bills’.

Een bijzonder moment is er als ze het lied ‘Apres Moi’ opdraagt aan een aantal familieleden, dat in de zaal zit en waarvan ze enkelen al zo’n vijfentwintig jaar niet meer gezien heeft. Het brengt haar heel even van haar stuk als ze dat vertelt en ze moet zich even herpakken om zich de woorden van het liedje te herinneren. Spektor speelt ruim anderhalf uur en steelt de harten van alle aanwezigen. Een perfect concert, zoals we dat van New Fall Festival mogen verwachten, wordt bewaarheid. Gezien de drukte bij de merchandise na afloop van het concert zijn er veel mensen die deze artieste nog niet echt kenden en graag wat tastbaars mee naar huis nemen naast de onuitwisbare indruk die Regina Spektor met haar band voor altijd in ons geheugen heeft gegrift.

posthuma
Boeken / Fictie

Stuurloos volwassen worden

recensie: Jente Posthuma - Mensen zonder uitstraling
posthuma

‘Die avond in bed staarde ik naar het plafond. Ik besta niet, dacht ik. Ik ben een verzinsel van anderen.’ Veel eigenwaarde geeft debutante Jente Posthuma haar beschouwende hoofdpersoon niet mee. Toch lijkt ze gaandeweg het leven prima aan te kunnen.

Met een moeder als actrice – iemand met uitstraling – en een vader als psychiater kijkt de jonge vertelster met een heldere blik en in afgemeten zinnen naar het verloop van haar leven. Het is de naïeve verwondering van een kind die ongemerkt overgaat in de onzekerheid van de opgroeiende puber. Een groot obstakel in de dagelijkse omgang vormen de geluiden die anderen maken, met name tijdens het eten: ‘De cruesli kraakte tussen zijn kiezen. Het doorslikken van de hap ging gepaard met een duidelijk hoorbaar samentrekken van de keelspieren. Daarna klonken een dof klikje en een zucht’.

In zeer precieze observaties wordt een universum aan ervaringen blootgelegd, terwijl de licht ironische toon prachtig contrasteert met de ernst van de situatie. De moeder is terminaal ziek en blijft tot haar overlijden – en tot ver daarna – als een veeleisende diva over de houding van haar dochter waken. Mensen zonder uitstraling zijn verschrikkelijk, zo verkondigt ze vanaf haar sterfbed, die zijn nog erger dan lelijke mensen. ‘Om haar blij te maken zei ik steeds dat ze de mooiste van de wereld was’, is de weldoordachte reactie van dochterlief.

Geen medelijden

Het is de achteloze stijl waarmee Posthuma haar vertelster een uiterst indringende sfeer laat oproepen. De verschillende indrukken worden aan elkaar geknoopt om zo in twaalf afzonderlijke hoofdstukken een haast terloops beeld van een jong leven te presenteren. Ouders staan op een voetstuk, het gezin is de meest vertrouwde plek ter wereld en daarbuiten is alles nieuw en rijp voor ontdekking en avontuur. Voor deze jongvolwassene ligt de romantiek vervolgens in Parijs, waar een boek geschreven moet gaan worden. Met die zelfverworven onafhankelijkheid blijkt het moeizaam te dealen, de eenzaamheid slaat om in wanhoop en het project mislukt jammerlijk: ‘Verder lag ik te lang op bed, was mijn hoofd te klein vergeleken met de rest van mijn lichaam en at ik overal te veel mayonaise bij. Ondertussen kwam ik niet aan schrijven toe’.

Ondanks de aanhoudende stuurloosheid die Mensen zonder uitstraling gemakkelijk tot een larmoyante bekentenisroman had kunnen maken, houdt Posthuma de teugels stevig in handen. Haar nuchtere registratie roept geen medelijden op, maar wijst telkens vooruit, naar het heden waarin de vertelster een volwassen vrouw en zelf moeder is geworden. Alle toestanden ten spijt – het gemis van een overheersende moeder, de verhouding tot een rouwende vader, de zoektocht naar een betrouwbare partner en een opspelende kinderwens – blijkt het geluk toch maakbaar te zijn. Zo wordt in een zakelijke boodschap meegedeeld: ‘De baby heette Bob’.

De vraag is in hoeverre Jente Posthuma in Mensen zonder uitstraling haar eigen leven als inspiratie heeft genomen. Volgens de schrijfster bestaat het uit een mengeling van persoonlijke ervaringen, bekentenissen van mensen uit haar omgeving en een goed gevoel voor fictie. Zeker is dat met deze ingrediënten een bijzonder boek is gecomponeerd, in een uitgesproken stijl en een meeslepende vorm. Het wachten is op nummer twee.

Theater / Voorstelling

Met nieuwe energie briest en geniet Van ’t Hek met volle teugen

recensie: Youp van 't Hek - Licht

Na een jaar van fysieke malheur is topcabaretier Youp van ’t Hek helemaal terug met zijn nieuwste voorstelling Licht. Hoewel hij ook nu weer met grof geschut iedereen de maat neemt en ook zichzelf niet spaart, is zijn toon prettig relativerend en opgewekt. In een lekker tempo knalt zijn programma door het theater, gesteund door een sfeervol decor en zalvende muziek. Van ’t Hek is in topvorm.

Bij Youp van ’t Hek waren de kritieken op zijn laatste voorstellingen niet bijzonder lovend. De teneur was vooral ‘oude wijn in nieuwe zakken’, een herhaling van zetten zonder dat het een hoger niveau haalde. Nu hij de sprankeling terugheeft en toevoegt, valt alles precies op de goede plaats; fijntjes refereert Van ’t Hek aan het feit dat zijn hartproblemen zomaar kunnen leiden tot een plotselinge dood. Die zelfspot is nodig om vervolgens in volle vaart alle heilige huisjes volledig af te breken. Dit doet hij aan de hand van zijn overleden vriend en ‘mensenmens’ Peter, de psychiater met wie hij 34 jaar bevriend was. Een dergelijke rode draad gebruikt Van ’t Hek wel vaker – een (oude) bekende als kapstok om zijn verhaal aan op te hangen – en dat maakt het programma ook nu weer prima te behappen.

Anders dan anders gaat Van ’t Hek echter niet heel diep in op politieke of maatschappelijke thema’s, maar raakt hij slechts af en toe actuele onderwerpen aan. Zo gaat het meerdere malen over de vluchtelingenproblematiek of de zwartepietendiscussie. Van ’t Hek gaat pas echt los nadat hij de EO (‘Baske en Toos’, ‘Teflon Bertje’) meerdere vegen uit de pan heeft gegeven, en vertelt over zijn Schotse vakantie. Elk woord daarover zou op deze plek afbreuk doen aan de sketch, want die is gerust meesterlijk te noemen. Dat geldt ook voor de Spaanse pepers, die verderop in het programma ter sprake komen. Het tekent wederom het talent en vakmanschap van Van ’t Hek dat ze met uitgekiende timing gebracht worden.

Daarnaast houdt Van ’t Hek ook genoeg ruimte voor terugblikken, zoals zijn tijd van cabaret NAR begin jaren ’80 en zijn moeizame weg naar de top via talloze lege zaaltjes. Ook zijn studententijd op de Amsterdamse Wallen wordt omgeven met oude grappen (zoals over golfen en knikkeren) en ook flauwe woordgrappen, al vallen ze in de context precies op hun plek. Natuurlijk mogen ook de liedjes niet ontbreken, al is het krakerige en ietwat valse stemgeluid nooit echt een genot voor het gehoor. Toch blijft de voorstelling fier overeind staan door de verrassende clou en is de toegift een pareltje uit de oude doos. Wie een avondje ongeneerd wil lachen, doet er goed aan om aan een kaartje te komen.

Theater / Interview
special: Een interview met Greg Nottrot, artistiek leider van het NUT

Stemmen! Een uitputtingsslag waarin geschiedenis wordt geschreven

Donderdagochtend was mijn vuurdoop als kersverse theaterredacteur van 8WEEKLY. Ik mocht Greg Nottrot, artistiek leider van het Nieuw Utrechts Toneel (NUT), interviewen over de theatervoorstelling Stemmen!, geproduceerd door de Orde van de Dag en in coproductie met het Zuidelijk Toneel en het Nationale Toneel. In de aanloop van de verkiezingsnacht heeft de Orde van de Dag enkele onderzoeksvoorstellingen door het land gespeeld. Op 8 november wordt de grote finale gespeeld tijdens de verkiezingsnacht in Amerika. Ik sprak Nottrot over de Amerikaanse verkiezingen en de invloed van de media op de politiek en maatschappij.

Waarom wilden jullie deze voorstelling juist nu maken?

Wij maken met de Orde van de Dag nu al vijf jaar lang elke laatste zondag van de maand een theatervoorstelling over de actualiteit. We willen met deze voorstelling graag reageren op het nieuws van de afgelopen maand. Het nadeel van deze vorm van theatermaken is dat we de nieuwsberichten maar heel even aanraken en dat het iets vluchtigs heeft. We wilden graag een keer iets maken waarbij we een onderwerp wat langer kunnen onderzoeken, maar die wel ingaat op de actualiteit en tevens de frisheid heeft van de Orde van de Dag. Daan Windhorst, de hoofdschrijver van dit project, kwam anderhalf jaar geleden met het idee om een voorstelling te maken over de invloed van de 24-uurs-nieuwsmedia. Tegenwoordig krijgen we de hele dag door allerlei nieuwsberichten op ons af. We wilden gaan onderzoeken wat de invloed daarvan is op ons als mens. Het mediacircus rondom de Amerikaanse verkiezingen leek ons het perfecte moment om dit te onderzoeken. Daarbij wilden we ook meteen de langste voorstelling ooit maken. Dit idee klonk zo onmogelijk dat ik daar juist heel enthousiast van werd, het onmogelijke mogelijk maken.

Hoe gaat deze unieke nacht eruitzien?

Het wordt een nacht waarin we een fictieve nieuwsredactie gaan volgen. Binnen deze redactie zijn allemaal dramalijnen verweven die tevens de thema’s uit de verkiezingen verpersoonlijken. Een groot deel van het stuk wordt ter plekke geschreven. De schrijvers schrijven eigenlijk als het ware ter plekke de voorstelling die je gaat zien. Zij verwerken het laatste nieuws en de uitslagen van de verkiezingen in de teksten die de acteurs gaan spelen. De dramalijnen worden afgewisseld met analyse, satire en sketches. Dit maakt de opzet van Stemmen! toch een andere opzet dan de reguliere Orde van de Dag. Tijdens de verkiezingsnacht gaan we op zoek naar een antwoord op de vraag: wat is de invloed van de media op de politiek en op onze maatschappij? Stemmen! gaat dus niet zozeer alleen over de Amerikaanse verkiezingen, we bevragen tijdens de voorstelling ook de invloed van de media op de politiek.

Hoe zie jij die invloed van de media op de politiek?

Dat zijn we aan het onderzoeken in de afleveringen die we nu aan het spelen zijn. De invloed van de media op de politiek werkt natuurlijk beide kanten op. Ik denk dat Trump als het ware een product is van hoe die media werken. Het was heel interessant om het proces te zien waarin je Fox News ziet schrikken van datgene wat ze gecreëerd hebben en waar ze niet meer vanaf kunnen komen. Aan de andere kant zien we dat Trump heel goed weet hoe hij de media moet beïnvloeden en bespelen.

In de media gaat het tegenwoordig niet meer over de inhoud, maar om korte geruchtmakende quotes die de hele tijd worden herhaald. Degene die dit op een goede manier weet te doen, krijgt de meeste aandacht en de meeste zendtijd. Daarbij vind ik dat er een polarisatie zit in de manier waarop de media functioneren. Een ander punt is dat ze in Amerika graag alles heel helder en duidelijk willen hebben. Degene die iets wat complex is toch op een korte heldere en duidelijke manier weet uit te leggen, krijgt de meeste aandacht. Daarnaast willen de media zo veel mogelijk lezers en kijkers hebben en zoeken daarom de sensatie en het entertainment op. Ons project gaat eigenlijk vooral over het behagen en entertainen van je kiezers, kijkers en toeschouwers aan de ene kant en het nastreven van een overtuiging of een ideologie aan de andere kant. Wat ik daar heel spannend aan vindt is dat ik mezelf daar heel erg in herken. Ik denk dat het herkenbaar is voor veel meer mensen. Aan de ene kant wil je iets heel graag doen omdat je daar van overtuigd bent, maar aan de andere kant wil je ook de mensen om je heen tevreden stellen. Voor zowel een theatermaker, journalist als een politicus is het moeilijk om daar de juiste balans in te vinden. Je ziet toch dat deze balans steeds meer doorslaat naar het behagen en minder naar die ideologie of overtuiging.

Waarin zie je dat behagen dan naar voren komen?

Bij de politiek zie ik dat terugkomen in het populisme. Clinton weegt bijvoorbeeld haar standpunten af aan de hand van hoe deze zullen vallen bij haar kiezers. Dit geldt ook voor de manier waarop ze deze standpunten brengt. Ik denk dat deze tendens alleen maar sterker wordt. Waar het jaren geleden veel meer ging om de inhoud van het partijprogramma, gaat het nu veel meer om hoe het naar buiten wordt gebracht. De media zijn dan het meest concrete kanaal naar de kiezer toe en je ziet dat de politici zich aanpassen aan die media. Niet alleen de kranten en de tv fungeren als medium, maar ook de sociale media worden veelvuldig gebruikt in de politiek. Kiezers denken vaak dat de sociale media alleen maar een doorgeefluik zijn, maar ook hier zit een vorm van censuur in. Zo moet je bij Twitter je boodschap beperken tot 140 tekens. Kortom, degene die het beste een kort en duidelijk bericht schrijft, krijgt de meeste aandacht in de media. Dit wil niet zeggen dat deze persoon ook de beste politicus is.

Hoe zien jullie de rol van theater als medium?

Het grote voordeel van theater ten opzicht van alle andere media is dat het een heel eerlijk medium is. Wij hebben als makers direct contact met ons publiek en het publiek kan dan ook ingrijpen als ze dat zouden willen. Daarnaast zijn wij met een grote groep, waardoor we meerdere visies, kleuren en ideeën hebben. We zijn niet  pro-Clinton of pro-Trump zoals elk medium in Amerika dat wel is. Wij bekijken alles antropologisch omdat wij de hele maatschappij willen bezien en daar vervolgens in tien kleuren iets van vinden. Dit komt doordat iedere schrijver een eigen vorm en een eigen taal heeft en zijn eigen teksten schrijft. Zo krijg je een palet aan perspectieven en ideeën die samen iets van een waarheid in zich hebben. Wij hopen dat het publiek ook zelf zijn of haar eigen waarheid gaat formuleren. Ik ben zelf ook op zoek naar mijn eigen waarheid. Ik ben op zoek naar het antwoord op de vraag: hoe scheppen we de ruimte binnen de politiek om onze idealen na te kunnen streven, zonder dat we dat behagen helemaal los hoeven te laten? Theater is een goed medium om daar over na te denken, omdat het een plek is voor ontmoeting en een aanleiding biedt voor gesprek en discussie. Ik geloof heel erg in die functie van theater en in de uitwisseling van verschillende gedachten.

Waarom moet je naar het theater komen?

De verkiezingsnacht wordt hoe dan ook een historische nacht. De wereld zal er na deze verkiezingsnacht heel anders uit gaan zien. Gebaseerd op de peilingen denken de meeste mensen dat Clinton de verkiezingen makkelijk gaat winnen, maar ik denk dat het ook zo maar eens Trump kan worden. Ik denk dat het tot het laatste moment spannend blijft. Daarnaast wordt het ook heel bijzonder wat wij met de voorstelling gaan doen. Het wordt een uitputtingsslag van 12 uur lang theater maken. Die uitputtingsslag zit ook in de vermoeidheid van al die berichten die je de hele dag door ontvangt. Wij denken dat er ook fysiek iets met je gebeurt als je de hele dag door al die impulsen binnenkrijgt. Tijdens Stemmen! gaan we onderzoeken en tevens ervaren wat dat met ons en het publiek doet. Hier gaan we ook tijdens de nacht op reflecteren. Dat vind ik het mooie aan theater, dat het niet alleen op een rationeel niveau werkt, waarbij een aantal deskundigen iets bespreken, maar dat je ook juist door middel van satire en drama de systemen achter alles kan blootleggen.

De voorstelling vindt plaats in de grote zaal en wordt onderverdeeld in een aantal blokken. Het is net alsof je een serie gaat binge watchen. Wij gaan alle uitslagen live volgen en gebruiken een gigantische projectie in de zaal als ons venster naar de buitenwereld toe. Wij zullen dan ook regelmatig doorschakelen naar verschillende zenders en terugblikken op informatie waarvan wij denken dat die relevant is. Vanaf 12 uur komen de eerste verkiezingsuitslagen van de verschillende staten binnen en dan begint het grote puntenspel. Uiteindelijk werken we toe naar de overwinningsspeech die de winnaar om 7 uur gaat geven.

Stemmen! wordt een unieke nacht waarbij we samen gaan ervaren wat al die constante streaming van informatie met ons doet. Daarnaast wordt het ook gewoon een groot logeerfeest waarbij we met z’n allen een nacht in de Stadsschouwburg Utrecht doorbrengen. We gaan iets doen wat voor het gemiddelde theaterpubliek niet gangbaar is. Dit vraagt van het publiek dat ze op een bepaalde manier gaan kijken. Wij vragen het publiek om zich vooral betrokken te voelen, mee te denken en mee te doen. Wij hopen dat het publiek ook de schoonheid kan gaan zien van dingen die mislukken. Wij zetten in op de charme van het eerste moment. Dat eerste moment heeft iets onbevangens, de magie van iets wat ter plekke ontstaat.

Stemmen! speelt tijdens de verkiezingsnacht op 8 november van 21:00 tot 09:00 uur. Mocht je nog geen kaarten hebben voor deze bijzondere theaterervaring, er zijn nog kaarten verkrijgbaar via de website van de Stadsschouwburg Utrecht.

Boeken / Non-fictie

Tegen de stroom in

recensie: De literaire apologie, een alternatieve verdediging van het christendom


Wie vandaag de dag gelooft, moet zich dikwijls verdedigen. Dat was tijdens het vroege christendom niet anders. In De literaire apologie vergelijkt theoloog en literatuurwetenschapper Hans van Stralen de moderne en klassieke apologeten (geloofsverdedigers) van het christendom.

De situatie van de hedendaagse christen in Nederland is vergelijkbaar met die van de vroege christenen in het Romeinse Rijk: als minderheid dienen zij zich te verweren tegen een niet-christelijke meerderheid. Nu hoeven de christenen van vandaag de dag niet te vrezen dat ze in een kolkende kuip door leeuwen worden verslonden, zoals in Rome veelvuldig gebeurde. Maar wie intellectueel nog serieus genomen wil worden, heeft het als christen niet eenvoudig.

Nu zou Willem Jan Otten, nadat hij als christen uit de kast kwam, de bulderende lach van z’n collega’s van het NRC Handelsblad ongetwijfeld als onprettig hebben ervaren. Toch valt dit immer te prefereren boven het gebrul van een hongerige leeuw.

Er staat, kortom, minder op het spel en dat klinkt door in de toon van de geschriften. Klassieke apologeten als Irenaeus, Tertullianus en Origenes verdedigden hun geloof in zeer felle bewoordingen en deinsden niet terug om hun tegenstanders te beledigen (Tertullianus vergeleek het hoofd van een tegenstander met een pompoen omdat hij hem een leeghoofd vond). Het doel was de superioriteit van het christendom te verdedigen; een idee waar zij heilig van overtuigd leken.

Het innerlijke


Moderne apologeten kenmerken zich door een andere insteek: niet zozeer de superioriteit van het christendom wordt verdedigd, maar meer het recht om gelovig te mogen zijn. De nadruk ligt meer op de individuele belevingswereld van de schrijver waarbinnen ook veel ruimte is voor twijfel. Áls al getracht wordt de ander te overtuigen, dan leggen de moderne apologeten, anders dan de klassieke, meer de nadruk op de schoonheid en minder op de waarheid van het geloof.

Van Stralen ziet Friedrich Schleiermacher (1768-1834) als de grondlegger van deze moderne vorm van apologetiek bedrijven. Ook de Nederlandse literaire apologeten die Van Stralen behandelt – Gerard Reve, Frans Kellendonk en Willem Jan Otten – staan duidelijk in die traditie. Net als Schleiermacher voeden zij graag het romantische beeld van de outcast en zijn ze niet bepaald terughoudend om de nadruk te leggen op hoe intolerant de intellectuele goegemeente staat tegenover hun christen-zijn.

Miscommunicatie


Weinig goede woorden heeft Van Stralen over voor atheïsten als Richard Dawkins en Herman Philipse die zich veelvuldig kritisch uitlaten over het geloof, maar ‘het niet nodig achten zich op theologisch vlak te verdiepen in geloofszaken’. Volgens Van Stralen koesteren veel atheïstische denkers vaak achterhaalde of onjuiste denkbeelden over religie, hetgeen een zorgvuldige discussie in de weg staat.

Van Stralen geeft een goed overzicht van de overeenkomsten en verschillen tussen de klassieke en moderne apologie. Helaas gaat hij niet erg diep in op de behandelde schrijvers. Hij behandelt er ook wel erg veel (veertien!) voor een boek van zo’n 150 pagina’s. Van Stralen had best wat uitgebreider mogen citeren uit het proza van bijvoorbeeld Kellendonk of Reve. Dat had het boek niet alleen inhoudelijk sterk gemaakt, maar zou ook een welkome compensatie zijn geweest voor het tamelijk droge schrijven van Van Stralen zelf.

picasso
Kunst / Expo binnenland

Klei, glazuur en vuur

recensie: Picasso aan zee - Keramiek & Sculptuur
picasso

Op dit moment toont het Museum Beelden aan Zee de tentoonstelling Picasso aan zee – Keramiek & Sculptuur. Toepasselijker kan bijna niet. In 1946 verbleef de Spaanse kunstenaar Pablo Picasso (1881-1973) zes maanden aan de Middellandse Zee. Daar lag de bakermat voor zijn keramische oeuvre van na 1947. Tevens is er een bijbehorende catalogus onder dezelfde titel te verkrijgen.

Bij binnenkomst sta je direct tegenover een foto van Picasso op het strand, waar hij bezig is een vorm in het zand te tekenen. Het zou zomaar een warme dag op het Scheveningse strand kunnen zijn. Een warme sfeer, die ook tot uitdrukking komt in de tentoongestelde keramiek met zijn mediterrane vormen en kleuren in glazuur.

Madoura

picasso

Femme Agenouillée, 1950. 29 cm hoog. Coll. Musée National Picasso, Parijs © RMN Grand Palais musée Picasso, Parijs. Gérard Blot

In 1946 verbleef Picasso een aantal maanden op het kasteel Grimaldi (nu Picasso-museum) in Antibes aan de Franse Rivièra. Tijdens zijn verblijf besloot hij de pottenbakkerstentoonstelling in het nabijgelegen Vallauris te bezoeken. Hij was bijzonder geïnteresseerd in de stand van Suzanne en Georges Ramié, die daar hun Madoura keramiek toonden. Hij bezocht hun pottenbakkerij waar hij een workshop volgde en drie werken maakte. Later kwam hij terug om te kijken hoe de stukken tevoorschijn waren gekomen. Hij was zo tevreden over het resultaat, dat hij meer wilde maken. Vanaf dit moment keerde Picasso vaak terug naar Vallauris, waar hij in 1949 zelf een huis kocht. In de loop der jaren (1945-1960) ontstonden er vele vazen, potten, kannen en borden van zijn hand.

Tanagrabeeldjes

Tanagra is een Griekse stad in het zuidoosten van Boeotië (Midden-Griekenland). Het is ook de vindplaats van de uit de vierde eeuw voor Christus daterende zogenoemde Tanagra-beeldjes. Dit zijn kleine beeldjes van terracotta, die daar, voornamelijk in graven, werden gevonden. Meestal stellen ze staande of zittende vrouwen voor. Picasso liet zich door deze beeldjes inspireren om zijn eigen ‘Tanagra’ te maken. Hij liet de plaatselijke meesterpottenbakker uit Vallauris, Jules Agard, traditionele vaasvormen vervaardigen, die hij zelf in de natte klei bewerkte door er allerlei vormen aan toe te voegen. Zo stelde hij uit de hals van een traditionele vaas, een op de zij gedraaide amfora en een voetstuk ‘Uil’ (1947-1948) samen. Het oor van de amfora vormt een vleugel. Zo ontstonden zijn eigentijdse beeldjes, gebaseerd op de Griekse oudheid.

Thematiek en techniek

picasso

‘Tanagra au long cou’, 1947-1948, 28.5 cm hoog, Coll. Musée Antibes, © Succession Picasso 2016, Photo © imageArt, Claude Germain

De thema’s die Picasso voor zijn keramiek gebruikte zijn, net als in zijn overige oeuvre, van grote eenvoud. Buiten vrouwenfiguren, komen ook dieren vaak voor. Als Spanjaard was Picasso gek op stierenvechten, dat ook in Zuid-Frankrijk een zeer geliefde bezigheid was. Stieren, paarden en picadors zijn dan ook als decoratie op zijn keramische werk te vinden. Maar ook vogels, vissen en geiten decoreren zijn werken.
Picasso leerde de grondbeginselen van het decoreren van aardewerk in de Madoura-pottenbakkerij. Toen hij die eenmaal onder de knie had, begon hij zijn eigen ontwerpen te realiseren en fantasierijke variaties te maken op de bestaande vaste productie van Madoura. Hij beeldhouwde en schilderde in klei. Maar eenmaal in het vuur, ging het regelmatig mis. Het bleek dat sommige elementen dikker moesten worden gedraaid. Picasso’s uitgangspunt was, dat zijn ontwerpen geen gebruiksvoorwerpen waren om bijvoorbeeld olie of water in te bewaren, maar puur als plastische vorm moesten functioneren. Ook in de keramische technieken probeerde Picasso zoveel mogelijk de traditie van de klassieke oudheid te doen herleven.
Naast de keramiek zijn nog een aantal sculpturen te bewonderen. Soms in brons en soms als objects trouvés (gevonden voorwerpen).
Al met al een heldere, ruim opgezette tentoonstelling met een verrassend warme en zonnige uitstraling, die benieuwd maakt naar de bijbehorende catalogus.

Catalogus

In deze gelijknamige en tweetalige (Nederlands en Engels) uitgave zijn de tentoongestelde werken terug te vinden met meer achtergrondinformatie. De catalogus heeft een mooie lay-out en sterke foto’s. De teksten zijn wat minder boeiend. Na een tamelijk saai voorwoord van Jan Teeuwisse over de aanloop tot deze tentoonstelling van, volgt het artikel ‘Picasso’s keramiek: Een nieuw artistiek avontuur’ van Picassodeskundige Marilyn McCully. Zij schrijft over de eerste jaren van Picasso’s werk bij de Madoura pottenbakkerij en de ontdekkingen die hij deed op structureel en technisch gebied. De drukfout op pagina 43 werkt nogal storend. Daarna volgt nog een artikel van de kunsthistoricus en -criticus Jean-Louis Andral over Picasso in Antibes. Hoewel de titel anders is: ‘Picasso in Antibes’, bevat het weinig nieuwe informatie in vergelijking met het voorgaande artikel. Overigens komt de prijs- en kwaliteitsverhouding wel overeen.

 

Titel: Picasso aan zee. Keramiek en sculptuur
Auteurs: Andral, J-L. & McCully, M. & Teeuwisse, J. & Bürgi, M. (2016)
Uitgever: Waanders uitgevers Zwolle
ISBN 9789462621114
Prijs: € 19,95.
Beoordeling: 3 sterren

Boeken / Achtergrond
special: Een universele roman van een van de grootste Joods-Amerikaanse auteurs van de 20ste eeuw

Voorpublicatie De fikser van Bernard Malamud

Vandaag verschijnt De fikser, een briljante, universele roman van een van de grootste Jood-Amerikaanse auteurs van de twintigste eeuw: Bernard Malamud (1914-1986). Bekroond met de National Book Award en de Pulitzer Prize. Lees nu dit nieuwe deel in de Meulenhoff Schatkamer, gekozen door Arjan Peters.

De Joodse Jakov Bok verlaat zijn geboortedorp om in Kiev werk te zoeken. Hij is de ‘fikser’ van kleine karweitjes, met weinig kans om verder te komen in de wereld. Na zijn aankomst wordt in Kiev een Russisch jongetje om het leven gebracht, en via pamfletten beschuldigt de geheimzinnige organisatie ‘Zwarte Honderd’ de Joden van de rituele moord. Jakow Bok wordt gearresteerd en brengt in afwachting van zijn proces twee jaar in de gevangenis door, waar hij wordt vernederd en mishandeld . Maar hij geeft niet toe en houdt zijn onschuld hardnekkig vol. Zijn triomf over de haast ongelooflijke wreedheid maakt hem tot moraalridder. In deze immer actuele roman toont de literaire gigant Malamud de vastbeslotenheid en de wil om te overleven, ondanks de bedreiging met vernietiging.

Lees hier de voorpublicatie

Bernard Malamud (1914-1986) is een van de bekendste Joods-Amerikaanse schrijvers van de twintigste eeuw. Hij wordt beschouwd als meester van de short story – de prestigieuze PEN/Malamud Award, voor de beste korte verhalen, werd naar hem vernoemd. Bij Meulenhoff verschenen Alle verhalen en diverse, inmiddels klassieke romans, waaronder De bediende en De huurders.

Demolition
Film / Films

Eerst slopen, dan bouwen

recensie: Demolition (dvd)
Demolition

Wat doe je wanneer door je eigen schuld je vrouw om het leven komt? Uit de puinhopen probeer je iets nieuws op te bouwen. Maar eerst moet alles kapot. In Demolition gebeurt dat letterlijk.

Bankier Davis (Jake Gyllenhaal) voelt zich schuldig. Zijn vrouw is om het leven gekomen bij een auto-ongeluk dat hij onder noemenswaardig letsel overleefde. Wanneer ze niet hadden gekibbeld over een koelkast die hij al heel lang had moeten repareren had het lot misschien wel een andere wending genomen.

Om zijn onmacht een richting te geven, richt hij zijn woede op de ijskast. Daarna op andere apparaten en tenslotte op het huis. Alles wordt gesloopt.

Uitlaatklep

Het is voor Davis een uitlaatklep. Hij kan zich niet overgeven aan verdriet. Zijn schoonvader, die ook zijn baas is, verwacht van hem een korte periode van gepaste rouw en daarna weer hard aan het werk.

Davis zit anders in elkaar. In plaats van dagenlang snotterend in zijn bed te liggen, richt hij zijn energie op iets futiels. In de nacht dat zijn vrouw in het ziekenhuis overlijdt, krijgt hij ruzie met een snoepautomaat. Ondanks dat hij heeft betaald, valt de bestelde reep niet naar beneden. Davis uit zijn grieven in ellenlange klachtenbrieven vol persoonlijke details.

Metafoor

Dat zijn meteen de sterkste elementen van Demolition. Het absurdistische rouwproces, de strijd tegen de snoepautomatenfabrikant, het onaangepaste gedrag van de hoofdpersoon die zich dankzij een dramatische gebeurtenis verlost voelt van knellende sociale conventies. Jake Gyllenhaal en regisseur Jean-Marc Vallée (Dallas Buyers Club, Wild) weten wel raad met zo’n gekweld personage in een gekantelde werkelijkheid. Zelfs het feit dat het slopen van apparaten wel heel erg symbolisch is, weet Vallée handig op te lossen door Davis zelf al te laten constateren dat hij alles in zijn leven als metafoor ervaart.

Veel minder geslaagd aan Demolition is de verhaallijn waarin een klantenservicemedewerker van de automatenfirma zich over Davis ontfermt. Naomi Watts lijkt zich zelf ook niet goed raad te weten met de rol van de alleenstaande moeder die een voorzichtige romance begint met de rouwende bankier. In het absurdistische universum van Demolition is een dergelijk voorspelbaar subplot wat al te gewoon.

Muziek / Concert

Nena rockt het ene oor in en het andere uit

recensie: Nena @ 013, Tilburg

Zwart geverfde haren, dikke oogmake-up en een leren jasje: popzangeres Nena is in de afgelopen dertig jaar getransformeerd van een energieke spring-in-‘t-veld naar… nou ja, een wat oudere energieke spring-in-‘t-veld. In de 013 in Tilburg bracht ze de favoriete liedjes van je tante Monique ten gehore, samen met een boel nieuw materiaal.

Of men daar echt op zit te wachten is natuurlijk maar de vraag, want Nena heeft al ruim 10 jaar geen hit meer gescoord. En de laatste keer dat ze dat deed, was omdat ze zo slim was een hitje uit 1985 te recyclen. Enfin, het is niet voor niets dat tante Monique elk jaar het familiefeest afsluit met een gigantische uitglijder op Nur Geträumt of Leuchtturm, en niet op Willst Du Mit Mir Gehn.

Energie

Ook op het podium weet de Duitse popzangeres maar moeilijk de aandacht bij haar latere werk te houden. Ze rockt het ene oor in en het andere uit. Dat moet wel aan de liedjes liggen, want aan haar energie ligt het in elk geval niet. Nena heeft een puike band om zich heen verzameld, zingt met gevoel en praat haar liedjes in een luchtig Denglisch aan elkaar. Halverwege het optreden zegt ze even spontaan iets te willen proberen, waarna ze een Duitse versie van Bob Dylans Blowin’ in the Wind bijeenzucht. Het klinkt impulsief en gemeend, maar de sfeer in de zaal is niet intiem genoeg om het nummer helemaal over te laten komen.

Nena’s oudere werk raakt zijn doel gelukkig wel. Met klassiekers als 99 Luftballons en Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann (godzijdank in de originele versie) kan het natuurlijk moeilijk misgaan, maar ook het abstractere Satellittenstadt staat na 30 jaar nog steeds als een huis. Een hoogtepunt is ? (Fragezeichen), dat tante Monique helemaal van buiten kent en, zo blijkt, het gros van de 013 ook. Maar als de samenzang wegsterft, daalt het besef in: zoals Nena ze in de jaren ’80 maakte, zo maakt ze ze niet meer.

Powervrouwen

Teruggrijpen naar de plakkerige Nena-posters die je vader uit de Hitkrant knipte, is echter niet nodig. Het Kroatische Luminize bewijst in het voorprogramma dat de powervrouw ook in 2016 nog springlevend is. De catchy refreintjes van deze vier vrouwen bekoren de oren, maar ook de doven onder ons doen zichzelf een plezier deze schoonheden live te aanschouwen. Van lief en poppy tot stoer en rocky, Luminize weet het pubermeisjeshart van elke tante Monique te bekoren. Nena speelden ze in elk geval van het podium, dus misschien een aanrader voor op het volgende familiefeest?