Pagina 1390 – 8weekly.nl

Boeken / Reportage

special: Bertie Bott's Every Flavour Beans

Mierikswortel en kots met suiker

woensdag 31 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 Sterren

De Harry Potterhype begint zo langzamerhand griezelige vormen aan te nemen. Het duurt nog een kleine maand voordat de eerste film uitkomt, maar winkels liggen vol met sokken, mappen, opschrijfboekjes, dekbedden, nepbrillen, opplaklittekens en andere memorabilia. Toegegeven, de wereld van het kleine tovenaarsjongetje is bij uitstek geschikt voor exploitatie. Niet elk item is echter even aantrekkelijk als het lijkt.

~

“Ah! Bertie Bott’s Every Flavour Beans! I was unfortunate enough in my youth to come across a vomit-flavoured one, and since then I’m afraid I’ve rather lost my liking for them – but I think I’ll be safe with a nice toffee, don’t you?”
He smiled and popped the golden-brown bean into his mouth. Then he choked and said, “Alas! Earwax!”
Harry Potter and the Philosopher’s Stone

Bertie Bott’s Every Flavour Beans. Al bij het lezen van het boek leek het een leuk idee om die snoepjes ook eens in het echt te proeven. Wat is er nu leuker dan een verrassings-snoepje, dat niet altijd maar zoet en kleverig smaakt, maar plotseling naar wortel, naar gras of, minder lekker, naar oorsmeer? Dat dachten de mensen van Warner Bros. waarschijnlijk ook, en sinds kort liggen er bij alle Nederlandse Albert Heijnkassa’s kleine doosjes met heuse Smekkies in Alle Smaken, zoals de Nederlandse vertaler de snoepjes heeft genoemd. Tijd voor een proeverij!

~

De minder alledaagse smaken die eventueel tegen zouden kunnen vallen zijn door de fabrikant voorzien van een uitroepteken. Jammer, want zo is het verrassingseffect er natuurlijk al af. Maar toch, de boontjes verraden met hun kleur niet meteen wat hun smaak is. Een groene smaakt weliswaar naar appel en een gele naar citroen, maar de roze en blauwe liggen minder voor de hand: popcorn en kokosnoot. Deze snoepjes zijn allemaal nog zonder uitroepteken en betrekkelijk veilig, al is de zoete popcorn een vreemde gewaarwording. Je eet een snoepje maar je waant je in de bioscoop!

Op het doosje staat al welke smaken erin zitten, en de uitroeptekenboontjes zijn op smaak gebracht met wortel, tomaat en mierikswortel. Geen gras, kots of oorsmeer dus, maar als je er even over nadenkt is het ook niet erg slim om als snoepfabrikant iets te maken wat iedereen meteen uitspuugt. Mierikswortel is de meest gevaarlijke boon en smaakt even naar peper, maar al gauw is het snoepje net zo zoet als alle andere. Dat is meteen het grootste probleem van de Bertie Bott’s Every Flavour Beans: alles smaakt zoet. Je eet tomaat met suiker, wortel met suiker, ja zelfs citroen maken ze in de fabriek mierzoet.

De bonen smaken allemaal nogal chemisch, en vooral zoet. Op het moment dat je Smekkie in je mond gaat, smaakt hij het best. Je hebt dan heel even de echte smaak, daarna komt de suiker vrij en is het afgelopen. Al met al zijn de Bertie Bott’s Every Flavour Beans niet zo’n geslaagd experiment. Het zijn allemaal kunstmatige aroma’s en alles smaakt nog steeds meer naar geraffineerde suiker dan naar iets anders. Met al dat zoet moeten je tanden er alleen al bij het zien van een Smekkie spontaan uitvallen.

Jammer dat Warner Bros. en de snoepfabrikanten niet wat verder zijn gegaan. Er zijn vast genoeg moeders die verzuchten dat hun kinderen zo ongelofelijk veel snoepen. Een Bertie Bott’s Every Flavour Bean is dan de oplossing: één snoepje met spruitjes-, witlof- of kotssmaak is de oplossing. Maar of de fabrikant daarmee akkoord gaat? De tandarts in ieder geval.

Muziek / Concert

Heather Nova live

recensie:

woensdag 31 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Jeroen 0 Sterren

.

~

Ik mag graag een concertje bezoeken. Voor een tientje naar Vera, twee tientjes voor Eurosonic en in een grijs verleden kreeg je in Simplon ook nog wel eens veel voor weinig. Nu hebben we in Groningen – dankzij de Oosterpoort – inmiddels ook kennis kunnen nemen van modern prijsbeleid in de muziekwereld, maar de Heineken Music Hall in Amsterdam doet toch echt de klomp van elke rechtgeaarde noordelijke boer breken.

Zo speelde Heather Nova aan de vooravond van Lowlands nog voor een paar tientjes in de Melkweg, een schitterende zaal overigens: modern, maar alle gelegenheid biedend voor een smoezelig concert. Het optreden van Nova moet in de ogen van de HMH-programmeur briljant geweest zijn, want niet veel later prijkte zij opnieuw op de hoofdstedelijke aanplakbiljetten. Kosten kaartje: 61 gulden! Tel daar de prijs van een pilsje (vier gulden) en de kosten van het afgeven van je tas (vijf gulden) bij op zie hier: honderd piek kwijt voor een tegenvallende avond.

Want een concertzaal hoort donker en smoezelig te zijn. Ondoorzichtelijk met overal waar je kijkt langharig werkschuw tuig met een licht dreigende uitstraling, maar dat voor hetzelfde bandje komt als jij en dus is het goed. Met toiletten waar je alleen gedreven door een ware doodsverachting naar binnen durft. Met bier uit flesjes voor hooguit een rijksdaalder. Niets van dat alles in Amsterdam! Licht en transparant bleken de kernwoorden bij de bouw van deze sporthal. De inrichting is zo klinisch dat je jezelf bijna in een ziekenhuis waant. Wat sfeer betreft had de organisatie voor veel minder geld beter een videootje van Heather Nova kunnen afdraaien in het naastgelegen Pathé.

Toch viel de teleurstelling van een weggegooide zaterdagavond niet geheel en al op het conto van HMH te schrijven. Het was toch vooral de breekbaarheid van Heathers debuut-cd Oyster die mij naar Amsterdam dreef, daarmee negerend dat haar drie volgende platen stuk voor stuk de overtuigingskracht van de eerste misten. In de meeste nummers paste Nova zich dan ook naadloos aan aan de steriele omgeving van de muziekfabriek HMH. Kwalitatief kan ik geen onvertogen woord laten vallen, maar een beetje muziekliefhebber wil nu eenmaal meer. En met drie van haar oudste – en schitterend uitgevoerde – nummers bleef de oogst toch tegenvallend.

Wat mij betreft mogen Nova en HMH nu samen op een boot gezet worden, die tergend langzaam de Bermuda-driehoek binnenklotst. Die zaal moet verdwijnen, afgebroken worden tot de laatste steen. Ik verlang naar Groningen, naar Eurosonic. Arid en Soulwax in Huize Maas! JJ72 in het theater! Dat waren nog eens tijden! Gelukkig speelt er op 7 november weer een schitterend onbekend bandje in Vera. Maar oeps… dat mocht ik niet doorvertellen!

Heather Nova

Prijs: €
Gezien op zaterdag 27 oktober 2001 in Heineken Music Hall, Amsterdam

Muziek / Achtergrond

special:

Madrugada moet geheim blijven

maandag 29 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 Sterren

Er zijn van die bands die het vooral heel goed doen in eigen land. The Tragically Hip en the Dave Matthews band zijn hier voorbeelden van. Beide groepen zijn enorm populair in hun thuisland, respectievelijk Canada en de Verenigde Staten, maar zij krijgen vreemd genoeg in het buitenland haast geen voet aan de grond (op een beperkte schare fans na). Het Noorse Madrugada is ook zo’n band die het in Nederland alleen goed doet in het clubcircuit. En gelukkig maar! Madrugada moet mijn geheim blijven.

~

De eerste keer dat ik met dit Noorse viertal in aanraking kwam, was in 1999 toen na een aantal e.p.’s hun eerste fulltime album Industrial Silence uitkwam. Het eerste nummer Vocal zet meteen de toon voor het hele album. Een zwaar, zeer sfeervol gitaargeluid en een stem beter dan die van Jim Morisson en Stuart Staples (Tindersticks) bij elkaar. Sivert Høyem is de naam van de zanger, die de plaat samen met gitarist Robert S. Burås, bassist Frode Jacobsen en drummer Jon Lauvland tot een intens emotioneel geladen meesterwerk maakt. Een meesterwerk dat misschien nog wel wordt overtroffen door het tweede album The Nightly Disease uit 2001, met opnieuw een fantastisch openingsnummer: Black Mambo.

Vorig jaar speelde de band ’s morgens in de vroegte op Pinkpop in de 3fm tent. Het optreden was goed, maar de muziek die Madrugada maakt, past niet bij de steeds feller wordende ochtendzon op de pinkstermaandag. Je zet ’s ochtends toch thuis bij de koffie of bij de krant ook geen Tindersticks op? Deze muziek hoort laat op de avond in het donker te worden gespeeld om je mee te voeren in de nacht. De vreemde programmering van die dag zal er wel mee te maken hebben gehad dat zanger Høyem niet helemaal zelfverzekerd overkwam. Dit in tegenstelling tot zijn houding op Lowlands 2001. Hier was hij een echte frontman, die wist hoe hij zijn publiek moest vermaken. En hoe… kippenvel all over. Madrugada werd een van dé bands van het festival met een zeer strak en meeslepend optreden (ook een geweldige lichtshow trouwens). Waar grote acts als Tricky, Eels en de hitmachine Live tegenvielen, stak deze underdog bijna overal met kop en schouders bovenuit.

~

Madrugada mag niet te populair worden in Nederland. Het zou toch een nachtmerrie zijn naar Ahoy te moeten om deze groep live te kunnen zien spelen. En dan achter je een stel veertienjarige meisjes volslagen idolaat van deze vier ‘Noorse goden’ en vóór je een stel ongeïnteresseerden die altijd al eens naar Ahoy toe wilden. Nee, deze band moet blijven optreden in het clubcircuit. Madrugada houdt net als bijvoorbeeld haar landgenoten van Motorpsycho de romantiek van het met diepgang maken van muziek in leven. De muziek ligt zwaar op de hand, maar dat mag niemand tegenhouden om een album te kopen of om een concert te bezoeken.

Zoals ik al eerder zei, is Madrugada zo’n band die ik absoluut voor mezelf wil houden, zodat de zaaltjes klein en de optredens intens blijven. Ik ga dan ook niet vertellen dat Madrugada op 7 november in het Groningse Vera staat en dat ik zeer zeker van de partij zal zijn. Shit, ik met mijn grote bek. Niet verder vertellen hoor!

Officiële Madrugada-site

Madrugada

Muziek / Achtergrond

special:

Prelist Chemical Brothers

maandag 29 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Gijs Rademaker0 Sterren

.

~

In de eerste maand van het komende jaar (inderdaad: januari 2002) komt er waarschijnlijk weer een nieuwe Chemical Brothers plaat op de markt. Op internet circuleren al enkele nummers die waarschijnlijk op het album komen. Minimaal twee daarvan hebben een bekende gastzanger(es).
Zo is Richard Ashcroft, de zanger van The Verve, te horen op het nummer The test en is Beth Orton verantwoordelijk voor de zanglijn in The state we’re in.

Naast de nodige mp3’s staat ook de vermoedelijke tracklist op het internet. Hoewel hij nog niet bevestigd is, geven ook wij hem:

Come with us
It began in Afrika
Galaxy bounce
Star guitar
Hoops
My elastic eye
The state we’re in
Denmark
Pioneer skies
The test

Bron: www.nme.com

Muziek / Album

De Uitverkorenen – Kruistocht door de ruimte

recensie: Kruistocht door de ruimte

maandag 29 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 Sterren

.

~

Een aantal jaren geleden richtten de heren van Osdorp Posse Ramp Records op. Met dit eigen label zou de nederhop-scene gestimuleerd moeten worden. Het eerste album dat bij Ramp uitkwam was Subwoefers van de Onderhonden. De Onderhonden zijn geen bestaande band, maar een samenwerkingsverband van verschillende nederhopartiesten. Ook De Uitverkorenen zaten in dit samenwerkingsverband; zij werkten mee aan het nummer Voet aan de grond. De samenwerking met Ramp en met Osdorp Posse beviel zo goed, dat De Uitverkorenen bij dit label tekenden. En nu is er dan de tweede volledige plaat van ze.

De muziek van De Uitverkorenen lijkt echter nergens op de agressieve hiphop van bijvoorbeeld Osdorp Posse. In hun biografie staat te lezen dat De Uitverkorenen geïnspireerd zijn door soul, funk, disco, reggae en hiphop. Dit resulteert in een relaxte mix van de verschillende stijlen.
De Uitverkorenen bestaan uit Lucifer, Jasperlanus en Slimme Vogel. De raps van deze drie zijn net als de muziek niet agressief. Ze vloeien lekker over de beats en verhalen over hoe De Uitverkorenen om vijf voor twaalf met hun ruimteschip landen, met als missie het verspreiden van de nederhop. Het grootste gedeelte van de plaat houdt inderdaad verband met de ruimtereis; soms zit het in de teksten verweven, soms zit het in tussenstukjes en soms is het puur muzikaal, maar het thema blijft aanwezig.

~

Dat is echter niet het enige thema op dit album. De Uitverkorenen ontleden de maatschappij en leggen feilloos allerhande misstanden en problemen bloot, zoals honger naar geld, slecht ouderschap en stress. Zo spuwen ze hun gal over drugsgebruik in Dope is de duivel, gaat Wordt de wereld gek? over zinloos geweld en verhaalt Reageerbuisgeneratie over de jongeren van tegenwoordig, die niet meer naar school gaan en geweld verheerlijken.
Daarnaast staan ook op deze plaat een aantal nummers die over nederhop handelen. Het schijnt dat er geen album in dit genre gemaakt kan worden zonder het genre zelf te berijmen. Iedere groep vindt zichzelf altijd het allerbeste dat de nederhop heeft voortgebracht en er moet op ieder album plek worden gemaakt voor die boodschap. Ook De Uitverkorenen offeren een aantal nummers aan die boodschap en zijn daarin niet anders dan de rest. Ze maken duidelijk dat ook zij neppers zwaar dissen en dat Lucifer, Slimme Vogel en Jasperlanus eigenlijk de drie beste rappers van Nederland zijn. De nummers die hierover handelen zijn in het algemeen niet slecht, maar het onderwerp is zo onderhand wel erg uitgekauwd en daarmee helemaal niet meer spannend. Als je de nederhop echt groot wilt maken, stop al die neppe vetes dan en doe waar je goed in bent.

Al met al is Kruistocht door de ruimte een goed album, dat lekker in het gehoor ligt en voor een groot gedeelte zelfs een boodschap bevat. Groot voordeel is dat De Uitverkorenen een hele eigen stijl hebben en niet meedoen met de agressieve tendens die in de underground nederhop-scene bestaat. Met een gastrap van Def P lijkt dat toch nog even boven te komen drijven, maar gelukkig laten De Uitverkorenen zich niet meeslepen.

De Uitverkorenen

Album: Kruistocht door de ruimte
Prijs: €
Aantal tracks: 19

Muziek / Album

Effectpedalen draaien overuren

recensie: This Beautiful Mess - Falling On Deaf Ears

maandag 29 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 Sterren

.

~

Uitkijkend over het water, met de priemende blik van Michiel de Ruyter in mijn rug, denk ik aan mijn aanstaande overtocht naar Breskens. Ik bevind mij in het reeds door Bløf veelvuldig bezongen Vlissingen, de thuishaven van This Beautiful Mess, de haven waar volgens de website van deze vier muzikanten ‘de snelweg [hoe poëtisch] eindigt in de zee’.

This Beautiful Mess is een band die op geen enkele manier past binnen het oer-Hollandse geluid van de stroming die wij nederpop noemen en waarvan Bløf een duidelijk voorbeeld is. Nee, deze jongens maken op hun religieus getinte debuutalbum Falling On Deaf Ears geen gebruik van het standaard plug-and-play gitaargeluid van vele andere bands. Het zijn de effectpedaaltjes die overuren maken. This Beautiful Mess metselt alle elf liedjes op het album dicht door het gebruik van een scala aan effecten, met als resultaat een behoorlijke geluidsmuur, ook in de rustiger nummers.

~

Radiohead lijkt de grote inspirator te zijn, wat maar weer eens aangeeft dat Thom Yorke en de zijnen steeds meer en meer hun sporen achterlaten in de hedendaagse populaire muziek. Waar Radiohead echter uitblinkt in het gebruik en de afwisseling van elektronisch vernuft en briljante gitaareffecten, blijft This Beautiful Mess drie kwartier lang steken bij een weinig afwisselend geluid. Een band als Radiohead begrijpt maar al te goed dat de ultieme schoonheid niet altijd wordt bereikt door het gebruik van zoveel mogelijk effecten, maar ook door het achterwege laten ervan.

Falling On Deaf Ears is toch zeker geen slecht debuut. Het is een echte groeiplaat, om maar eens een clichéwoord te gebruiken. De zeer zwaarmoedige liedjes lijken bij eerste beluistering redelijk vlak (net als de zang van frontman Arjen van Wijk) en blijven zeker niet hangen. Pas na meerdere luistersessies geeft dit album haar bescheiden kwaliteit prijs.

Als This Beautiful Mess zich een beter uitgebalanceerd geluid aanmeet en haar muziek meer rustpunten laat bevatten, kan de band best groot worden in Nederland (in ieder geval in het religieuze circuit). Tot dan moeten wij het doen met deze moeilijk te beluisteren plaat en blijft Bløf de Zeeuwse trots: “Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vannacht.”

This Beautiful Mess

Album: Falling On Deaf Ears
Prijs: €

8WEEKLY

Universiteit woedend op Volkskrant

Artikel:

donderdag 25 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Gijs Rademaker0 Sterren

.

Het bestuur van de Rijksuniversiteit Groningen is woedend op de Volkskrantredactie. Deze krant meldde maandag op de voorpagina dat de bestuurders aan de RUG wel vier ton per jaar verdienen. Volgens het RUG-bestuur is dit echter volkomen uit de lucht gegrepen. De bestuurders verdienen slechts drie ton per jaar, aldus henzelf. Ach ja, toch nog altijd 50 duizend gulden meer dan de gemiddelde minister.

Uit het artikel bleek dat de gemiddelde universiteitsbestuurder ruim meer dan 250 duizend gulden per jaar verdient. Dit is evenveel als een gemiddelde minister. De Katholieke universiteit Nijmegen betaalt haar drie bestuurders 2,5 ton per jaar. Daarmee is de KUN het goedkoopste af. De RUG, de universiteit van Twente en de universiteit van Amsterdam zijn met vier ton het meest kwijt voor hun bestuurders. Althans dat heeft de Volkskrant uit de jaarrekeningen van de universiteiten geconcludeerd.

8WEEKLY

Star Trek Deep Space 9: The Fallen

Artikel: Star Trek Deep Space 9: The Fallen

donderdag 25 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Huub 0 Sterren

Dit spel is gebaseerd op het verhaal van Star Trek: Deep Space 9 (onlangs weer begonnen op Net 5). Het mythische verhaal van Bahor speelt een belangrijke rol in dit spel, wat vele mooie en vooral mysterieuze effecten oplevert. Voor de mensen die onbekend zijn met Star Trek en Deep Space 9 is dit spel een mooie introductie. En het is zeker één van de betere schietspelen die op het Star Trekspel zijn gebaseerd.

~

De storyline in het spel draait om de drie Rode “orbs” die de sleutel vormen tot het terugkeren van de Pah-Wraiths. Dit zijn buitenaardse levensvormen, die ooit op de planeet Bahor woonden maar daarvandaan zijn verbannen. De Pah-Wraiths zijn een allesvernietigende groep, en staan voor de donkere kant van het universum. Hun terugkomst moet worden voorkomen.

Je kunt drie personages spelen: Captain Sisko, Major Kira of Lt. Commander Worf. Alle personages beginnen op een verschillend punt in het spel maar met hetzelfde doel: het stoppen van de terugkomst van de Pah-Wraiths. Om nu te zeggen dat het spel een makkie is, is zeer overdreven. Je vijanden reageren divers en zijn zeer geneigd bij ontdekking hun vriendjes te roepen, die allemaal ook hun eigen eigenschappen hebben.

~

Vanaf het begin ben je bezig om tactisch je vijanden uit te schakelen, en ik moet eerlijk zeggen: in de rug schieten is wel één van de betere tactieken. Het gebruik van de tricorder is een must. Vooral de mijnen en de automatische afweer kunnen erg lastig zijn als je niet weet dat ze op de loer liggen.

Grafisch is het een beest van het spel. Het is gebaseerd op de ge-upgrade Unreal Tournament-engine. Deze engine is voor velen een bekend begrip, in het bijzonder als het gaat om de hardcore en maakt het moeilijk om zomaar een paar foutjes te vinden. Een fanatieke Star Trekfan zou misschien wel een paar opmerkingen weten te plaatsen over het spel, maar zou moeite hebben om deze game met de grond gelijk te maken, simpel omdat het spel op zichzelf al bestaansrecht heeft, ook zonder Star Trekbackground. Maar als je toch zoekt naar foutjes, er gaat in het introfilmpje iets fout, met een lichtje dat dwars door een schip blijft schijnen. En als ik me niet je vergis hebben de Cardassians geen clocking techniek.

Graphics : 8,5
Sound : 8
Gameplay : 8
Houdbaarheid : 6,5
OVERALL: 7,7

Film / Films

Two Brothers

recensie: Two Brothers

donderdag 25 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Ingrid Wolfslag0 Sterren

545 Canadian dollars. Dat is wat deze film gekost heeft, volgens de regisseur Richard Bell. Wat zou je van zo’n film kunnen en mogen verwachten? In dit geval, heel wat. Humor, verdriet, hoop en ontroering – al deze elementen zitten in de film, die in zwart-wit is opgenomen op een Video-8 camera.

~

Deze zestig minuten durende film is een relaas over emoties. Twee broers, waarvan er een homo is, moeten afrekenen met het verleden. Na het overlijden van hun moeder voor wie Riley (Norbert Orlewicz) tot het eind toe gezorgd heeft, trekt hij in bij zijn broer Chad (Cody Campbell) en diens vriendin Tobie (Karen Rae). Nu Riley eindelijk verlost is van de zorg voor zijn moeder, wil hij eindelijk genieten van zijn leven. Tijdens het uitgaan in een homobar, ontmoet Riley Gavin (Kevin McDonald) met wie hij een serieuze relatie aangaat. Na een gelukkige tijd, waarin we zien hoeveel de twee stellen van elkaar houden, gaat het mis, zowel met de afzonderlijke relaties als met de relatie tussen de twee broers. Samen moeten ze zich door deze zware periode heenslaan, waarin Chad en Tobie ruzie krijgen, en Riley zijn relatie met Gavin verbreekt. Beide moeten leren om onvoorwaardelijk van iemand te houden voor ze alleen achterblijven.

Ik zei het al in het begin, de film is opgenomen in zwart-wit op een Video-8 camera, waarbij we zelfs in een van de laatste scenes een windvlaag in de microfoon kunnen horen. Maar dit doet niets af aan hetgeen we te zien krijgen op het scherm. De acteurs zijn fantastisch in hun rollen (dat mag ook wel na vier maanden oefenen). De zware kost die we voorgeschoteld krijgen, wordt door Tobie wat luchtiger gemaakt met haar opvallende karakter. Een vlaag van ontroering en zelfs een beetje voyeurisme gaat over de zaal heen, wanneer we de liefdesscènes bekijken. Emoties razen door de bioscoopzaal, tot ze hun hoogtepunt bereiken bij de laatste scène waarin ons duidelijk wordt gemaakt dat “there is a time to laugh and a time to weep,” zoals de moeder van de twee broers zo mooi op papier heeft gezet.

~

Een meesterwerk op Video-8. Zo zou ik deze film willen omschrijven. Het kost wat moeite om te wennen aan het zwart-wit beeld en de soms wat schokkerige manier van filmen, maar voorbij deze technische details zien we professionele acteurs en de crew die met de weinige middelen die ze hadden een fantastische film hebben neergezet.

Jammer genoeg zal deze film niet in Nederland in de bioscopen te zien zijn. Maar niet getreurd, volgend jaar komt deze film op DVD uit, voor een ieder die zich afvraagt wat deze debuterende filmregisseur allemaal in zijn mars heeft.

Two Brothers

Regie: Richard Bell
Jaar: 2024

Voor u geselecteerd door de auteur:

Film / Films

There’s Only One Jimmy Grimble

recensie: There's Only One Jimmy Grimble

donderdag 25 oktober 2001 / 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 Sterren

.

Zoals velen ongelukkige jongens met mij was ik vroeger niet bepaald een begenadigd voetballer. Elke pauze tijdens school was er dan ook de welbekende frustratie dat je bij het partijtjes maken als laatste gekozen werd. Verder moesten dit soort jongens vaak keeper zijn, want in het veld liepen ze toch maar in de weg. Wat was het dan fijn om weg te dromen in stripboeken als De wondersloffen van Sjakie. Wat Sjakie overkwam was de natte droom van elke mislukte voetballer, namelijk een paar wonder-voetbalschoenen van een oud prof vinden. Met deze magische schoenen is zelfs de grootste nerd in het veld een ware Marco van Basten.

~

Ongeveer dat gegeven is de basis van There’s Only One Jimmy Grimble. Jimmy kan best goed voetballen, maar hij is klein en wordt op school behoorlijk gepest. Daarom durft hij niets en maakt hij op het veld dan ook weinig klaar. Dat hij in Manchester woont en fan van de voetbalclub Manchester City maakt het allemaal niet veel beter. Iedereen op school is namelijk voor het grote United, dus is Jimmy met zijn ‘City’ rugtas elke dag weer het mikpunt van spot.

Dan komt hij een zonderlinge vrouw tegen die hem twee hele oude voetbalschoenen cadeau doet. Deze schoenen zouden ooit hebben toebehoord aan een oud-voetballer van City, en wie ze draagt zal automatisch goed kunnen voetballen. Prompt beslist Jimmy met een onmogelijk doelpunt een wedstrijd in de Manchester school cup en is hij voor even de held van de klas, geheel tegen de zin van de schoolsponsor die liever zijn eigen zoon (een ongelofelijke etterbak) als middelpunt van de belangstelling ziet.

De film gaat nergens heel diep, is vrij voorspelbaar en duidelijk voor de jongsten onder ons gemaakt. Robert Carlyle zet een sympathieke rol neer als coach, en de debuterende Lewis McKenzie is overtuigend als Jimmy Gimble. Veel wordt er echter ook weer niet gevraagd van de acteurs, de film moet het vooral van de sfeer hebben. Daarom zal bij menig voetballiefhebber de film toch een snaartje weten te raken omdat hij met veel gevoel gemaakt is. De makers beelden heel slim de frustraties en verlangens van de mindere voetbalgoden uit en scoren zo puntgave hattrick.

Voor de allerjongsten onder ons, en voor de voetballiefhebbers die geen talent hadden om prof te worden maar er stiekem wel van dromen.

There's Only One Jimmy Grimble

Regie: John Hay
Jaar: 2024

Mierikswortel en kots met suiker