~
Ja, maar dat maakt niets uit. Je hoeft de mensen niet altijd leuk of goed te vinden om toch een mooie sessie te maken. Ik kan met nog herinneren dat ik een opname had met Blind Melon. De band was niet echt heel goed, maar voor de lol was het geweldig. Daardoor werd het een fantastische sessie. Nirvana was een verschrikkelijke sessie. Kurt Cobain was gewoon een chagrijnige bokkenlul. Dat heeft dan wel effect op de totale sfeer, die bijvoorbeeld bij de Counting Crows heel bijzonder was. Daar kwam nog bij dat de muziek gewoon erg mooi was.
Ik kan me toch wel voorstellen dat veel van die grote sterren soms heel lastig kunnen zijn.
Nee, er zijn net zoveel lastige niet-grote sterren als lastige wel-grote sterren. Wij denken dat wanneer sterren steeds groter worden, ze ook steeds afstandelijker worden en dus ook moeilijker in de omgang zijn. Dat is gewoon niet waar. Alleen het apparaat dat die mensen beschermt wordt groter, daarom lijkt het dat de afstandelijkheid van de persoon groter wordt.
Hoe ga je met mensen om die echt lastig zijn? Blijf je dan geduldig?
Je kunt niet altijd geduldig blijven en er zelf niets uithalen. Als er een programma wordt gemaakt kan het heel erg aanlopen. Maar dan moet je er wel de camera’s op kunnen zetten. Als dat niet kan dan zegt mijn regisseur: “We kappen ermee.” En dan gaat het dus niet door. Gelukkig is dit nooit gebeurd want wanneer de camera’s draaien wordt de artiest ineens weer mens.
MTV maakt geen muziekprogramma’s
~
Twee Meter Sessies
als een belangrijk programma voor de Nederlandse popmuziek?
Ik ben niet degene die daarover moet oordelen. Ik denk wel dat het programma een belangrijke invloed heeft gehad op de livestructuur en de livemuziek in Nederland. Ik denk dat het de muzikanten dichter bij het publiek heeft gebracht, dus zal het wel een onderdeel zijn van de Nederlandse popmuziek. Verder kan ik er niet over oordelen. Ik doe alleen mijn best om die bands in de studio te krijgen die ik graag wil hebben. Of dat nou het onbekende Trailer Bride is of Heather Nova, dat maakt mij niets uit. Qua muziek wel, qua naam niet.
Vind je dat er goede muziektelevisie wordt gemaakt in Nederland?
Nee, niet zo goed. Ik word niet echt geïnspireerd om het nou nog beter te gaan doen omdat ik dingen heb gezien op de Nederlandse televisie waarvan ik denk: wauw, daar komen wij niet over heen. Goede televisie valt of staat met geld. Je ziet dat bijvoorbeeld Paradisolive een groot budget heeft. Dan krijg je mooie televisie, maar geld zorgt niet per definitie voor mooie muziek. Dat is aan de redactie.
Hoe denk je dan bijvoorbeeld over de grote muziekzenders MTV en TMF?
Dat zijn geen muziekprogramma’s. Laten we nou eerlijk zijn. Daar zit geen keuze achter van een goede redactie. MTV en TMF zijn onderdeel van een dagelijks doorlopend ritme en als daar iets bijzonders gebeurt is dat ook voor de zender heel bijzonder. Het is voor zo’n zender geen keuze om er eens een goed
~
muziekbeleid op los te laten. Je kunt daar niet met verschillende soorten redacties verschillende soorten programma’s maken. Programma’s als
Twee Meter Sessies,
Loladamusica en
Paradisolive kiezen bewust met hun redactie voor een bepaalde aanpak, dat zou MTV ook moeten doen. Maar het is een
bunch of clips aan elkaar gepraat door een aantrekkelijk ogende presentator of presentatrice. En daar is niets nieuws aan. Ik veroordeel het niet. Maar je moet het maken van een muziekprogramma en het invullen van een muziekprogrammering van elkaar scheiden. Dat is heel iets anders.
2MXL
Wat mij opvalt aan je nieuwe programma 2MXL, is dat er heel veel gepraat wordt. Er zaten slechts een paar liedjes in de laatste paar afleveringen.
Het is een combinatie van verschillende liedjes en een korte documentaire. Het is vijftig procent gesproken woord en vijftig procent muziek.
Is dat een bewuste keuze geweest?
Het is onze keuze geweest om eens een ander programma te maken. In het verleden hield ik bijna altijd mijn kop. Maar dit is bedoeld voor de zaterdagavond waarbij ik aan een tafel zit met een aantal mensen die met muziek te maken hebben of muziek zijn. Die mensen moet je de kans geven om hun verhaal te vertellen. En ik moet eerlijk zeggen dat die formule mij op dit moment heel goed bevalt. Natuurlijk wringt het dat ik niet de hele sessies van Kane of Faithless kan uitzenden, maar we zijn nu eenmaal begonnen aan een nieuw format.
Ik denk wel dat veel mensen de romantiek van de oude sessies zullen gaan missen. Gewoon een band in een studio zetten en die vier liedjes laten spelen.
Ja, en misschien komt dat ook wel weer. Ik wil nu eerst het nieuwe concept goed neer proberen te zetten. Ik wil bij wijze van spreken bij Marco Borsato aan tafel kunnen zitten zonder dat hij muziek maakt. Ik ben wel benieuwd waaruit zijn geluk bestaat. Waarom hij überhaupt gelukkig wordt van zeshonderdduizend verkochte platen of van Warchild Nederland en van dat hele circus om hem heen. En wanneer dat ophoudt, wanneer hij een tweede huis koopt in Spanje. De menskant van zo iemand interesseert me.
Het lijkt dat je in 2MXL extra aandacht besteedt aan het promoten van de Nederlandse muziek met bands als Kane en Di-rect.
Dat is geen opzet. We zullen nooit zeggen – zoals in Frankrijk – dat er vijftig procent aan nationale muziek in het programma moet. We maken een keuze waarvan wij als redactie denken dat er een balans in zit. Je kunt kiezen voor een mengeling van alleen maar bekende namen, maar je kunt ook kiezen voor de vreemde combinaties. Ik geloof in dat soort combinaties. Ik geloof bijvoorbeeld niet in een Twee Meter Sessie met Herman van Veen, maar ik geloof wel in het gesprek met hem. Ik denk dat die man een onderdeel is geworden van het collectieve geweten van de popmuziek in Nederland. Misschien niet voor jongeren als jij, maar wel voor mensen die jij leuk vindt, zoals Youp van ’t Hek en Dolf Janssen. Dus indirect ook voor jou.
Het jaarlijks terugkerende feestje
Je had laatst in je programma een topman van Mojo die beweerde dat Pinkpop dit jaar een van de beste programmeringen ooit heeft. Hoe denk jij daar over?
Ja, Pinkpop is mijn festival. Ik heb het twaalf jaar gepresenteerd en ik vind het zeker niet de beste programmering ooit.
Als ik nou zeg dat het een afspiegeling is van de laatste vijf jaar Pinkpop?
Ja, daar komt het wel op neer. Pinkpop heeft een andere functie gekregen: het jaarlijks terugkerende feestje. Muziek voor de progressievellingen is onder andere te vinden op Lowlands. Ook al is dat festival ook al weer toe aan een nieuwe Lowlands. Pinkpop is een belegen popfestival geworden. Ik ben bijvoorbeeld niet geïnteresseerd in een tweede opkomst van Pearl Jam binnen tien jaar. Neil Young zou wel een goede grote act zijn op Pinkpop. Dat zou de naam van het festival daadwerkelijk weer vergroten, maar hij is te duur.
Maar zijn de jonge bands, zoals Alien Ant Farm, niet duur dan?
Alien Ant Farm is wel heel duur, omdat ze in Amerika veel succes hebben. Zulke bands komen alleen nog naar Europa als ze aan hun kont kunnen krabben met een
~
gouden nagel. Maar ik zoek de echte vernieuwers in The Plan of The Notwist. En een man als Grant Lee Phillips moet ook kans krijgen op een festival. Maar dat gebeurt gewoon veel te weinig. Muziek moet mij raken uit een vorm van enthousiasme. Ik ben op zoek naar fantastische jonge muziek.
Zie je die vernieuwing ook in Nederland en in hoeverre is dat succes blijvend?
Ja, bands als Di-rect staan er gewoon al binnen anderhalf jaar. Daar zitten zo drie of vier hits in. Die band is een hitband voor kinderen. Zij moeten de overstap nog gaan maken naar het volwassen publiek en dat gaan ze zeker doen met het nummer Inside my head. Die jongens gaan Pinkpop echt helemaal opblazen. Mark my words. Een schop onder hun reet moeten ze hebben en gaan, scheuren.
Als ik jou Pinkpop zou laten programmeren, wat zou er dan staan?
Ik zou een aantal acts van de huidige programmering ook wel neerzetten. Lenny Kravitz is bijvoorbeeld altijd goed. Ik zou wel uitkijken met het programmeren van Live in Nederland. Het is een fantastische band, maar ze gaan wéér Pinkpop doen. Ze kunnen beter nog even vijf jaar wachten. Ik zou zelf The Plan en Soulvation neerzetten. Maar ook Faithless is een fantastische festivalact.
Twee Meter Sessies zonder Jan Douwe Kroeske, kan dat?
Het zou wel kunnen, ja. Niet dat ik het voorlopig van plan ben. Ik denk dat we er nog heel lang mee door kunnen en dat ik er nog heel lang mee door kan. Het is de backbone van ons programma. Ik worstel ook wel met het idee dat ik niet een hele sessie kan uitzenden, maar dit nieuwe format moeten we gewoon uitproberen.
In een orkestbak is het altijd koud. Waarom het daar zo koud is vertelt Joyce Roodnat niet, maar haar debuutroman ’t Is zo weer nacht vertelt wel over een heleboel andere dingen. Over Kees die steeds maar weer een geliefde tegen het lijf loopt, maar zelf eigenlijk maar één grote liefde heeft: muziek.
~
Kees is fluitist in het orkest van een Rotterdamse bioscoop en heeft het daar prima naar z’n zin. ’s Avonds een partijtje blazen onder de beelden van een halfblote Josephine Baker, daarna de kroeg in en dansen maar. Kees’ leven draait om muziek, en wanneer hij een wat verlopen Portugese ballerina oppikt, heeft hij niet in de gaten dat het leven voor sommige mensen meer is dan notenbalken.
Hummel in een groentekistje
In een vanzelfsprekend decor van de rap aftakelende triomfen van de stomme film, de grandioze theaters van Tuchinski en de wonderlijke oceaanvlucht van Charles Lindbergh, krijgt Kees een kind, en hij weet niet wat hij ermee aanmoet. De Portugese moeder, die hem mak kreeg met haar zoele woorden, heeft plotseling alle aantrekkingskracht verloren nu er zo’n hummel in een groentekistje ligt. ‘Sjenny’, want alleen zo kan Kees haar naam uitspreken, gaat terug naar Lissabon en neemt haar kind mee. Het kan Kees allemaal weinig schelen, tot hij op een dag plotseling in de Rua dos Bacalhoeiros staat en zijn zoontje komt ophalen.
Tierelier
~
Roodnat heeft heel veel aandacht besteed aan het oproepen van de juiste sferen. Naslagwerken over schoenen, biografieën over ballet en reisgidsen heeft ze gebruikt om alles zo correct mogelijk af te beelden. Wellicht dat daardoor het verhaal wat minder vaart heeft dan het zou kunnen hebben. De tocht van Kees met zijn kind lijkt nu eerder op een stedentripje dan op een vlucht naar huis.
Fluitconcert
Het zou gemakkelijk een vertederend en zoet verhaal kunnen worden: een stugge man die zijn zoontje langzaam leert kennen. Gelukkig vermijdt Roodnat dat betreden pad. Haar Kees is een man die als de muziek is die hij speelt: hij kan iedereen betoveren en om zijn pink winden, maar hij kan niets geven. Zijn uitvoering van Mozarts Fluitconcert in D neemt iedereen voor hem in, maar wanneer hij zoiets als liefde terug moet geven, blijkt hij even vluchtig als de muziek. Dat hij zijn zoontje bij zich houdt door hem met een touw aan zijn fluitkoffer te binden, zegt genoeg.
Bij het lezen ontsnapt Kees je telkens weer. Je denkt dat je hem gevangen hebt, dat je nu dan eindelijk een vleugje medemenselijkheid in hem hebt ontdekt, maar dan laat hij je plotseling weer los. Roodnat weet een hoofdpersoon te creëren die zich niet alleen niet aan zijn medemensen laat binden, maar zich ook niet door de lezer laat vangen. Lezen dit boek. Met het Fluitconcert in D van Mozart op de achtergrond.
Prijs: 16,74
Misschien ook iets voor u
Yamakasi
Een groep vlotte trendy Franse jongeren hebben een gezamenlijke passie: het beklimmen van publieke gebouwen. De toeren die ze uithalen trekken een hoop aandacht. De politie wil koste wat het kost een einde maken aan de waaghalzerij. Als een klein jongetje met een hartkwaal in het ziekenhuis belandt nadat hij een stunt van de Yamakasi probeerde na te doen, besluiten de schelmen om hem te helpen.
~
Schelmenstreken
Bij het zien van deze Franse schelmenfilm (sorry, maar een betere benaming voor de hoofdrolspelers is er niet), zat ik de hele tijd aan Taxi van Luc Besson te denken. En wie schreef het verhaal? Juist, Luc Besson. Domme politiechefs, sukkelige politieoptredens, vlotte wetsovertreders, en snelle actie. Alle ingrediënten die Taxi leuk maakten zitten ook in deze film verwerkt. Verder zijn de aktie scènes weer vlot geschoten, waardoor je af en toe het idee hebt dat je naar een soort videoclip zit te kijken. Besson liet de regie over aan zijn collega Ariel Zeitoun, wat zeker geen slechte keuze blijkt te zijn.
Wet vs. gerechtigheid
~
Robin Hood
Al met al is Yamakasi een geschikte film voor een ontspannen avondje video geworden. De flitsende beelden, de flair van de relatief onbekende acteurs en de goede soundtrack dragen hieraan bij. Verder weet regisseur Ariel Zeitoun de juiste Robin Hood-toon aan te slaan, en alleen al door de beelden sympathie te wekken voor zijn karakters. En dat is wat deze film uiteindelijk leuk maakt. Wie kan er nou eenmaal een hekel hebben aan zij die stelen van de rijken, en geven aan de armen? (Pim Fortuyn misschien.)
Yamakasi
Regie: Ariel Zeitoun en Julien SeriJaar: 2024
Distributeur: A-Film
Misschien ook iets voor u
Worms Blast – Team 17
Iedereen kent Worms, kleine wormen met erg grote wapens. Een turn-based spel waarvan vooral de multiplayer een groot succes was. Team 17 probeert de uitgemolken wormen nieuw leven in te blazen Worms Blast.
~
Het concept
Ik zal niet zeggen dat Worms Blast niet gebaseerd is op een uitgemolken spelconcept, maar het is in elk geval anders dan de rest van de Worms-serie. Worms Blast lijkt verschrikkelijk veel op Puzzle Bobble of Bust-A-Move. Het concept is simpel, je kiest iemand uit het Worms-universum, je stapt in een bootje, je pakt je wapen en begint op blokjes te schieten. De kogels in je wapens hebben verschillende kleuren en nu is het de kunst die gekleurde kogels tegen blokjes met dezelfde kleuren te schieten. Als je bijvoorbeeld een gele kogel tegen een geel blokje schiet dan zullen dat gele blokje en alle aangrenzende blokjes van die kleur kapot gaan. Schiet je echter een gele kogel tegen, bijvoorbeeld, een groen blokje dan verandert deze in de kleur van de kogel.
De karakters
Met Worms kon je altijd spelen met wormen, logisch. In dit spel heb je niet meer een heel squadron aan wormen, maar heb je slechts de besturing over één figuur. Dus, dacht Team 17, laten we er nog wat karakters bijgooien. Er zijn in totaal negen karakters die alle al eens dienst deden als wapen voor de wormen, zoals het schaap, stinkdier en het oude vrouwtje.
De speelmodi
~
Conclusie
Worms Blast is niet bepaald origineel, maar is wel heel erg leuk. In je eentje kun je je er lang mee vermaken, maar pas in de multiplayer komt het spel echt tot zijn recht. Verwacht geen wonderlijke graphics en een diepgaande gameplay, maar een simpel, doch verslavend spel.
Het Palestijnse conflict door kinderogen gezien
.
~
I like it but we don’t have pizza here.
“Do you have hummus?”
“Yes. My father eats and drinks hummus every day.”
Een joodse jongen die in Jeruzalem woont heeft een telefoongesprek met een Palestijnse jongen in een vluchtelingenkamp: beiden proberen erachter te komen hoe de wereld er twintig kilometer bij hen vandaan uitziet.
Gedurende de periode 1997-2000 volgden een crew filmmakers een zevental Joodse en Palestijnse kinderen met zowel radicale als gematigde opvattingen. De documentaire Promises laat zien wat kinderen tussen 9 en 13 jaar oud zoal denken over het Palestijnse conflict.
Zeven kinderen
Na een schools maar noodzakelijk college “Het Palestijnse conflict in hoofdlijnen” wordt stukje bij stukje de achtergrond van de zeven kinderen duidelijk: een door de Tora geverfde Joods-extremistische jongen gaat bij de Westmuur bidden en staat later samen met een Palestijnse jongen te boeren voor de camera. Hij zegt normaliter wel eens gedag tegen palestijnen maar daar blijft het bij. Extremer en ongenuanceerder is een dik kolonistenkindje, Moishe, die erg haatdragend is ten opzichte van de Arabieren. Faraj, die in een Palestijns vluchtelingenkamp woont is stenengooier en sprinter. Een ander Palestijns kind, Mahmoud, is aanhanger van Hamas. Daar tussenin bevinden zich meer gematigde Palestijnse en Joodse kinderen: de volleyballende tweeling Yarko en Daniel en dochter van een gevangen genomen Palestijns journalist, Sanabel.
Nuance
Wanneer kinderen de hoofdrolspelers zijn van een documentaire is het lastig, zeker wanneer het een grote mensenconflict betreft, om een duidelijke eenduidige mening te horen te krijgen. Een aantal keren spreken ze zichzelf tegen of zijn ze ongenuanceerd. Het is duidelijk dat hun mening veelal door hun ouders en hun school zijn ingefluisterd. Deze instituties blijven in de documentaire echter op de achtergrond. Er wordt bijvoorbeeld met de camera een korte blik geworpen in een Palestijnse schoolklas: de leraar laat zien dat al zijn kinderen tegen Israël zijn. Het zou interessanter zijn geweest om te laten zien hoe kinderen gesocialiseerd worden door hun ouders, de media en het onderwijs: de nuance komt dan uiteindelijk duidelijker naar voren dan wanneer je een ontmoeting organiseert tussen de gematigde Joodse tweeling en Faraj. De omgeving blijft in Promises een “black box”. Wanneer je in de documentaire zou kijken naar bijvoorbeeld de schoolprogramma’s of naar de inhoud van de media van beide kampen dan zou je de verschillen en de mogelijkheden zien tot verandering en nuancering.
Langverwachte ontmoeting
~
Promises-project
Op initiatief van de filmmaker Justin Shapiro werd begonnen met dit documentaireproject met twee andere filmmakers, B.Z. Goldberg en Carlos Bolado. Promises heeft over de hele wereld bewondering geoogst: in onder meer Rotterdam, San Francisco en Vancouver was het filmfestival-publiek lovend over de documentaire. De film is verder genomineerd voor een heuse Oscar (categorie: “best documentary feature”). Door de filmmakers is een Warchild-achtige organisatie opgericht om meer te kunnen bereiken dan te constateren dat het conflict ook sterk bij de kinderen leeft. Het is in ieder geval goed dat dergelijke documentaires gemaakt worden en vertoond worden in de bioscoop, maar een beetje meer diepgang kan geen kwaad.
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Woody Woodpecker
In de jaren 80 mocht ik altijd graag naar de avonturen van Woody Woodpecker kijken, maar daarna ben ik ‘m een beetje uit het oog verloren. Ik wist überhaupt niet dat er de laatste jaren nog strips en tekenfilms van de goedlachse specht uitkwamen. Maar nu ligt op mijn bureau toch echt een computerspelletje over zijn wilde avonturen. En heel verrassend betreft het een platformspel.
~
3D-platformspelletjes zijn niet altijd mijn favoriete bezigheid. In the heat of the moment laat de besturing of een raar camerastandpunt de speler nog wel eens in de steek. Verder missen deze spelletjes vaak het verslavende simplistische van een 2D-platformspel. De enige postieve uitzondering in het genre is tot nu Evil Twin. Ik zal dan ook niet ontkennen dat ik enigzins met frisse tegenzin aan de test-sessie begon.
Who’s the BUZZ?
Zoals wel vaker bij platformspelletjes doet het verhaal totaal niet ter zake. Buzz Buzzard heeft Woody’s neefje en nichtje ontvoerd, en houdt ze gevangen in zijn pretpark (want een hedendaagse schurk heeft nu eenmaal een pretpark). Woody kan het losgeld niet betalen, en zal dus op avontuur moeten. Dat betekent dat hij de diverse attracties van Buzz’s park moet overleven.
Familievermaak
~
Conclusie
Het geluid is niet bijzonder, de graphics okay, en het spel heeft een aardige moeilijkheidsgraad. Eigenlijk had ik van Cryo wel een onsje meer verwacht. Voor de wat oudere gamer (boven de 12 jaar) zijn er betere 3D-plaformers. Laat deze titel in dat geval dus maar lekker liggen. Maar de vrolijke tekeningetjes en het zachte prijsje maken het spel misschien interessant voor de wat jongere gamer.
In The Bedroom
Sissy Spacek kaapte eind januari een Golden Globe voor de neuzen van niemand minder dan Judi Dench en Nicole Kidman weg. Ze kreeg deze prijs voor haar optreden in In The Bedroom, waarin ze Ruth Fowler speelt, een getrouwde vrouw van middelbare leeftijd met één zoon. In The Bedroom is inmiddels voor vijf Oscars genomineerd, en als de Golden Globes een goede indicatie vormen voor de kanshebbers op een Oscar, dan zit het goed met Sissy Spacek en kan de beste vrouwelijke hoofdrol haar nauwelijks ontgaan.
~
In The Bedroom is geregisseerd door Todd Field, een man die in de eerste plaats acteur leek te zijn. Zo was hij te zien als geblinddoekte pianospeler in Kubricks laatste meesterproef Eyes Wide Shut. Zijn acteurservaring heeft hem geen windeieren gelegd, want niet alleen Sissy Spacek krijgt van Field alle ruimte om uit te blinken; zowel Tom Wilkinson, eerder naakt te bewonderen in The Full Monty als Marisa Tomei, die al een Oscar op zak heeft, zijn genomineerd voor respectievelijk de beste mannelijke hoofdrol en de beste vrouwelijke bijrol. Voeg hierbij de nominaties voor beste scenario en beste film, niet de minste categorieën, en succes lijkt verzekerd.
Gelikt
Maar nominaties zeggen over het algemeen niet al te veel. Kwaliteit wordt vaak, meestal zelfs, over het hoofd gezien en vrijwel nooit naar behoren beloond door de Academy. Bovendien lijkt de komende uitreiking slechts een formaliteit te zijn, aangezien het gelikte A Beautiful Mind hoogstwaarschijnlijk de belangrijkste Oscars in de wacht zal slepen. En dat is jammer, want het meest waardevolle Amerikaanse kwaliteitsproduct is niet gemaakt door Ron Howard en heeft geen verkeerd gecaste publiekstrekker Russell Crowe in de hoofdrol; de meest waardevolle Amerikaanse genomineerde film is In The Bedroom.
Idyllisch
~
Ruth ziet dit alles met gemengde gevoelens aan. Frank beweert dat het slechts een zomerliefde is, en dat hij zodra universiteit weer begint, haar achter zal laten. Zijn moeder weet wel beter. Achteraf bezien blijkt dat ze wellicht een slecht voorgevoel had, en zich zorgen maakte om haar enige zoon.
Want het prille geluk wordt wreed verstoord als Natalies man Frank doodschiet. Nadat Field meer dan terecht alle tijd heeft genomen om de beginsituatie te schetsen, begint In The Bedroom eigenlijk vanaf dit punt pas echt. Hoe om te gaan met zo’n onuitspreekbaar verlies? Ruth en Matt verliezen elkaar in ijzige stiltes, en proberen door te leven alsof er niets gebeurd is. Matt is de dokter van het kleine havenstadje in Maine en begint weer met z’n praktijk, Ruth gaat verder met het begeleiden van het lokale schoolkoortje.
Sentimentele rompslomp
Field bewijst zijn kwaliteit als regisseur door in geen geval te verzanden in misschien wel typisch Amerikaanse tranentrekkerij. Zijn film blijft ver van sentimentele rompslomp verwijderd doordat hij onnadrukkelijk het spel van zijn sterrencast registreert. Zowel Tom Wilkinson als Sissy Spacek overtreffen elkaar in subtiliteit door hun acteren minimaal te houden, en hun verdriet niet groots uit te beelden. Het komt uiteindelijk wel tot een flinke ruzie, waarbij de twee alle frustraties elkaar voor de voeten werpen. Vooral Ruth is gefrustreerd dat Richard, de moordenaar van haar zoon, er met een lichte straf vanaf lijkt te komen.
Bloedende vinger
Eerder in de film vertelt Matt, terwijl hij met zijn zoon in de haven aan het vissen is, over de bruutheid van vrouwtjeskreeften. Gevangen in een fuik knipt de vrouwtjeskreeft de schaar af van ieder mannelijk exemplaar dat ze in haar nabijheid vindt, ieder mannetje behalve haar eigen. “When a third party comes in the bedroom”, legt Matt uit, is het moment dat het vrouwtje toeslaat. Het lijkt een aanwijzing te zijn voor het verdere verloop van de film. Opnieuw maakt Field de juiste keuze door niet de bedroomtalk tussen Matt en Ruth te tonen, maar te suggereren. Waarover spreken Matt en Ruth als de gordijnen gesloten zijn en heel Maine slaapt? Andere aanwijzingen verhogen de suspense: een bloedende vinger, het veteran-logo op de nummerplaat van Matt, totdat definitief duidelijk wordt dat Franks ouders het recht in eigen hand nemen.
De sublieme acteerprestaties, de subtiele regie en het rustige tempo moeten voldoende aanleiding geven om de film meteen te gaan zien.
In The Bedroom
Regie: Todd FieldJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Het is bijna geen spelletje meer
Het is al weer een paar jaartjes geleden dat er een oorlog woedde in consoleland. Sony’s PlayStation nam het op tegen tegen de Nintendo 64 en ook Sega heeft zich in de strijd proberen te mengen met de Sega Saturn. Nu is er een nieuwe oorlog ontstaan, een oorlog tussen de next-gen consoles: Sony’s PlayStation2, Microsoft’s Xbox en Nintendo’s Gamecube.
Sterfgeval
~
Strijd om populariteit
Nu gaat de strijd tussen Sony, Nintendo en de nieuweling op consolegebied: Microsoft. De PS2 is hier al een tijdje, de Xbox is pas met veel bombarie gereleased en begin mei zal ook de Gamecube in de Europa verkrijgbaar zijn. Dat betekent niet dat Nintendo’s jongste telg zich nog niet in de strijd heeft geworpen, aangezien de console al in Japan en Amerika verkrijgbaar is en ook in Europa al hier en daar te besteld kan worden.
Het is afwachten welke console het populairst zal worden en daarom is het misschien van belang de voor- en nadelen nog maar eens per console op een rijtje te zetten.
PlayStation2
~
Minder aan de PS2 zijn de specs. Als je kijkt naar de hardware van de PS2 kan hij gewoon niet opboksen tegen de Gamecube of Xbox. Het verschil in graphics is nu al zichtbaar. Let hier echter niet te veel op; de graphics van de psx zijn ook niet beter dan die van de N64, terwijl de eerste verreweg het beste verkocht is.
De PS2 kost nu €309.
Gamecube
~
Doordat de Nintendo zich heeft willen beperken tot de kern van het gamen zal de console geen DVD-films kunnen draaien. Hier hebben de PS2 en de Xbox dus waarschijnlijk een belangrijke troef in handen. De specs van de Gamecube zijn beter dan die van de PS2, maar ook deze kunnen niet opboksen tegen die van de Xbox.
De Gamecube gaat €259 kosten
.
Xbox
~
Waar de Xbox mee op moet passen is dat ze de jonge gamers niet vergeten: er zijn voor hen weinig spellen op de console verkrijgbaar en daarnaast is de controller een ongelooflijk gevaarte. Zelfs voor een volwassen persoon is de controller wel erg groot. Zo groot zelfs dat er in Japan (waar de mensen wat kleiner zijn) er een kleinere versie op de markt komt. Daarnaast lijkt er een gebrek te zijn aan RPG-games op de Xbox, een enorm populair genre op de console.
De Xbox kost (een belachelijke) €479.
Welke moet je kopen?
Er is maar één advies het beste: wacht af. Uiteindelijk zijn het de games die een console maken of breken, daarom is het het beste even te wachten met de aankoop van een console. De kwaliteit en de kwantiteit van de games zijn van belang. Zo heeft het enorme aanbod van goede games op de psx tegenover de matige hoeveelheid kwaliteitsgames op de N64 de strijd bepaald in het voordeel van de eerste. Daarnaast bestaat er een grote kans dat die belachelijk hoge consoleprijzen omlaag zullen gaan door de hevige concurrentie. Ben je bezorgd om je portemonnee dan is op dit moment de Dreamcast verreweg de beste keuze; voor een dikke €100 staat er een krachtige console onder je tv en met 250 beschikbare games, waaronder een aantal absolute topgames, is dit een goede aankoop.
Links
Nintendo: www.nintendo.nl
PlayStation: www.playstation.nl
Sega: www.sega.com
Xbox: www.xbox.com/nl
Namen Ozzfest bekend
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 Sterren.
~
Een groot deel van het programma is nu bekend gemaakt en dat liegt er niet om. Naast Ozzy zelf zullen een aantal vooraanstaande bands zoals Tool en Slayer acte de presence geven. Verdere namen zijn: Drowning Pool, Black Label Society, Soil, Kittie, American Head Charge en niet te vergeten de Nederlandse acts Within Temptation en Dreadlock Pussy. Er is een heel podium bedoeld voor Nederlands talent.
Misschien ook iets voor u
Hooligans: Storm over Europe
Hooligan zijn is niet zo simpel als het op tv lijkt. Dit blijkt al snel aan het begin van mijn bestaan als “fan”. Spelersbussen beschermen tegen vijandelijke fans, mede-hooligans ontzetten die omsingeld zijn door de M.E.. En inderdaad kun je tijdens dit verantwoordelijke werk een busje slopen en een biertje drinken. Hooligans: Storm Over Europe biedt de speler de kans de “echte” wereld van hooligans te ervaren.
~
Pulp
Aan het begin van mijn eerste missie legt een ervaren hooligan uit hoe de controls van het spel werken. De makers bezitten duidelijk mensenkennis, want de eerste uitleg betreft het mollen van een houten bankje. Daarna wordt mij de importantie van bier en Euro’s uitgelegd. Hiermee kan ik namelijk mijn legertje uitbreiden. Door rondjes te geven in de kroeg wordt mijn club namelijk populair, en krijgen we dus meer aanhangers. Maar pas op: te veel bier, en de mannen vechten niet meer zo best. Terwijl we met ons “werk” bezig zijn komt er een andere groep supporters op ons af. Een bloederig gevecht ontstaat. Het laatste wat ik me kan herinneren is een motorduivel die mijn gezicht helemaal tot pulp slaat…
Zuipen, stelen en harige beestjes
~
Moeilijke besturing
Origineel of niet, een spel moet ook speelbaar zijn. En daar wringt hem bij Hooligans de schoen. De AI van de spelkarakters laat ernstig te wensen over. Mijn mannetjes doen niet altijd wat ik wil, en kiezen zelden of nooit de juiste weg. Meestal blijven ze achter een straathoekje of een telefooncel haken. Als ze omsingeld raken door M.E. kun je het helemaal opgeven, want de mannen zijn niet slim genoeg om te ontsnappen. Dit zorgt voor veel frustratie bij de speler. Als compensatie is de AI van de tegenstander ook niet altijd briljant. Daarbij zijn zelfs de beginner-levels behoorlijk moeilijk.
Conclusie
Hooligans is een aardig spelletje geworden. Ik denk dat vooral fans van Grand Theft Auto dit spel wel kunnen waarderen. Het spel is mede door geluid en tussenfilmpjes aardig sfeervol. De in-game beelden vallen af en toe wat tegen, tegenwoordig zijn er wat dat betreft veel betere spelen op de markt. Voor fans van RTS-games zijn er veel betere titels te bedenken. Maar wil je eens iets anders met wat meer humor dan kun je dit spel overwegen.
Systeemeisen
OS: Win 9x/Me/XP
PC: PII-300
RAM: 64 MB
HD: 300 MB
Video: 4 MB
CD-ROM: 4x speed
Interview met Jan Douwe Kroeske
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 SterrenJan Douwe Kroeske is een bekend gezicht in de televisiewereld. Hij presenteert al sinds de tweede helft van de jaren tachtig programma’s, eerst voor de VARA en nu voor RTL 5 en Kink FM. Hij deed Jules Unlimited en wie goed in zijn geheugen graaft zal zich wellicht Twaalf steden, dertien ongelukken nog herinneren. Het meest bekend is hij echter geworden met zijn muziekprogramma Twee Meter Sessies. Al jaren lang een gouden formule waarin artiesten speciaal voor Jan Douwe een sessie opnemen. Zijn nieuwste programma heet 2MXL (Twee Meter Sessies Extra Large) en vormt een goede aanleiding om eens in gesprek te gaan met de programmamaker zelf.
~
Ja, maar dat maakt niets uit. Je hoeft de mensen niet altijd leuk of goed te vinden om toch een mooie sessie te maken. Ik kan met nog herinneren dat ik een opname had met Blind Melon. De band was niet echt heel goed, maar voor de lol was het geweldig. Daardoor werd het een fantastische sessie. Nirvana was een verschrikkelijke sessie. Kurt Cobain was gewoon een chagrijnige bokkenlul. Dat heeft dan wel effect op de totale sfeer, die bijvoorbeeld bij de Counting Crows heel bijzonder was. Daar kwam nog bij dat de muziek gewoon erg mooi was.
Ik kan me toch wel voorstellen dat veel van die grote sterren soms heel lastig kunnen zijn.
Nee, er zijn net zoveel lastige niet-grote sterren als lastige wel-grote sterren. Wij denken dat wanneer sterren steeds groter worden, ze ook steeds afstandelijker worden en dus ook moeilijker in de omgang zijn. Dat is gewoon niet waar. Alleen het apparaat dat die mensen beschermt wordt groter, daarom lijkt het dat de afstandelijkheid van de persoon groter wordt.
Hoe ga je met mensen om die echt lastig zijn? Blijf je dan geduldig?
Je kunt niet altijd geduldig blijven en er zelf niets uithalen. Als er een programma wordt gemaakt kan het heel erg aanlopen. Maar dan moet je er wel de camera’s op kunnen zetten. Als dat niet kan dan zegt mijn regisseur: “We kappen ermee.” En dan gaat het dus niet door. Gelukkig is dit nooit gebeurd want wanneer de camera’s draaien wordt de artiest ineens weer mens.
MTV maakt geen muziekprogramma’s
~
Ik ben niet degene die daarover moet oordelen. Ik denk wel dat het programma een belangrijke invloed heeft gehad op de livestructuur en de livemuziek in Nederland. Ik denk dat het de muzikanten dichter bij het publiek heeft gebracht, dus zal het wel een onderdeel zijn van de Nederlandse popmuziek. Verder kan ik er niet over oordelen. Ik doe alleen mijn best om die bands in de studio te krijgen die ik graag wil hebben. Of dat nou het onbekende Trailer Bride is of Heather Nova, dat maakt mij niets uit. Qua muziek wel, qua naam niet.
Vind je dat er goede muziektelevisie wordt gemaakt in Nederland?
Nee, niet zo goed. Ik word niet echt geïnspireerd om het nou nog beter te gaan doen omdat ik dingen heb gezien op de Nederlandse televisie waarvan ik denk: wauw, daar komen wij niet over heen. Goede televisie valt of staat met geld. Je ziet dat bijvoorbeeld Paradisolive een groot budget heeft. Dan krijg je mooie televisie, maar geld zorgt niet per definitie voor mooie muziek. Dat is aan de redactie.
Hoe denk je dan bijvoorbeeld over de grote muziekzenders MTV en TMF?
Dat zijn geen muziekprogramma’s. Laten we nou eerlijk zijn. Daar zit geen keuze achter van een goede redactie. MTV en TMF zijn onderdeel van een dagelijks doorlopend ritme en als daar iets bijzonders gebeurt is dat ook voor de zender heel bijzonder. Het is voor zo’n zender geen keuze om er eens een goed
~
2MXL
Wat mij opvalt aan je nieuwe programma 2MXL, is dat er heel veel gepraat wordt. Er zaten slechts een paar liedjes in de laatste paar afleveringen.
Het is een combinatie van verschillende liedjes en een korte documentaire. Het is vijftig procent gesproken woord en vijftig procent muziek.
Is dat een bewuste keuze geweest?
Het is onze keuze geweest om eens een ander programma te maken. In het verleden hield ik bijna altijd mijn kop. Maar dit is bedoeld voor de zaterdagavond waarbij ik aan een tafel zit met een aantal mensen die met muziek te maken hebben of muziek zijn. Die mensen moet je de kans geven om hun verhaal te vertellen. En ik moet eerlijk zeggen dat die formule mij op dit moment heel goed bevalt. Natuurlijk wringt het dat ik niet de hele sessies van Kane of Faithless kan uitzenden, maar we zijn nu eenmaal begonnen aan een nieuw format.
Ik denk wel dat veel mensen de romantiek van de oude sessies zullen gaan missen. Gewoon een band in een studio zetten en die vier liedjes laten spelen.
Ja, en misschien komt dat ook wel weer. Ik wil nu eerst het nieuwe concept goed neer proberen te zetten. Ik wil bij wijze van spreken bij Marco Borsato aan tafel kunnen zitten zonder dat hij muziek maakt. Ik ben wel benieuwd waaruit zijn geluk bestaat. Waarom hij überhaupt gelukkig wordt van zeshonderdduizend verkochte platen of van Warchild Nederland en van dat hele circus om hem heen. En wanneer dat ophoudt, wanneer hij een tweede huis koopt in Spanje. De menskant van zo iemand interesseert me.
Het lijkt dat je in 2MXL extra aandacht besteedt aan het promoten van de Nederlandse muziek met bands als Kane en Di-rect.
Dat is geen opzet. We zullen nooit zeggen – zoals in Frankrijk – dat er vijftig procent aan nationale muziek in het programma moet. We maken een keuze waarvan wij als redactie denken dat er een balans in zit. Je kunt kiezen voor een mengeling van alleen maar bekende namen, maar je kunt ook kiezen voor de vreemde combinaties. Ik geloof in dat soort combinaties. Ik geloof bijvoorbeeld niet in een Twee Meter Sessie met Herman van Veen, maar ik geloof wel in het gesprek met hem. Ik denk dat die man een onderdeel is geworden van het collectieve geweten van de popmuziek in Nederland. Misschien niet voor jongeren als jij, maar wel voor mensen die jij leuk vindt, zoals Youp van ’t Hek en Dolf Janssen. Dus indirect ook voor jou.
Het jaarlijks terugkerende feestje
Je had laatst in je programma een topman van Mojo die beweerde dat Pinkpop dit jaar een van de beste programmeringen ooit heeft. Hoe denk jij daar over?
Ja, Pinkpop is mijn festival. Ik heb het twaalf jaar gepresenteerd en ik vind het zeker niet de beste programmering ooit.
Als ik nou zeg dat het een afspiegeling is van de laatste vijf jaar Pinkpop?
Ja, daar komt het wel op neer. Pinkpop heeft een andere functie gekregen: het jaarlijks terugkerende feestje. Muziek voor de progressievellingen is onder andere te vinden op Lowlands. Ook al is dat festival ook al weer toe aan een nieuwe Lowlands. Pinkpop is een belegen popfestival geworden. Ik ben bijvoorbeeld niet geïnteresseerd in een tweede opkomst van Pearl Jam binnen tien jaar. Neil Young zou wel een goede grote act zijn op Pinkpop. Dat zou de naam van het festival daadwerkelijk weer vergroten, maar hij is te duur.
Maar zijn de jonge bands, zoals Alien Ant Farm, niet duur dan?
Alien Ant Farm is wel heel duur, omdat ze in Amerika veel succes hebben. Zulke bands komen alleen nog naar Europa als ze aan hun kont kunnen krabben met een
~
Zie je die vernieuwing ook in Nederland en in hoeverre is dat succes blijvend?
Ja, bands als Di-rect staan er gewoon al binnen anderhalf jaar. Daar zitten zo drie of vier hits in. Die band is een hitband voor kinderen. Zij moeten de overstap nog gaan maken naar het volwassen publiek en dat gaan ze zeker doen met het nummer Inside my head. Die jongens gaan Pinkpop echt helemaal opblazen. Mark my words. Een schop onder hun reet moeten ze hebben en gaan, scheuren.
Als ik jou Pinkpop zou laten programmeren, wat zou er dan staan?
Ik zou een aantal acts van de huidige programmering ook wel neerzetten. Lenny Kravitz is bijvoorbeeld altijd goed. Ik zou wel uitkijken met het programmeren van Live in Nederland. Het is een fantastische band, maar ze gaan wéér Pinkpop doen. Ze kunnen beter nog even vijf jaar wachten. Ik zou zelf The Plan en Soulvation neerzetten. Maar ook Faithless is een fantastische festivalact.
Twee Meter Sessies zonder Jan Douwe Kroeske, kan dat?
Het zou wel kunnen, ja. Niet dat ik het voorlopig van plan ben. Ik denk dat we er nog heel lang mee door kunnen en dat ik er nog heel lang mee door kan. Het is de backbone van ons programma. Ik worstel ook wel met het idee dat ik niet een hele sessie kan uitzenden, maar dit nieuwe format moeten we gewoon uitproberen.
Jan Douwe Kroeske
Misschien ook iets voor u