Bij iedere nieuwe verfilming van een boek van Stephen King houd ik mijn hart vast. Is men in staat de essentie van het boek weer te geven, of haakt men gemakshalve toch weer hoofdzakelijk in op de horror-aspecten?
Te vaak komen namelijk de typische Stephen Kingonderwerpen als vriendschap en hoop te weinig aan bod. En dan blijven al snel alleen de bloederige taferelen over. Niet dat daar iets mis mee is. Het gaat tenslotte vaak om een horrorfilm. Maar je doet er de schrijver te kort mee.

Mooi

Dat juist de aspecten vriendschap en hoop mooie films kunnen opleveren bewijzen films als Stand by Me en natuurlijk het prachtige Shawshank Redemption. Nou zijn deze gebaseerd op korte verhalen van Stephen King, die veel meer op deze begrippen berusten en dus geen horrorelementen bevatten. Maar ze geven wel aan dat Stephen King meer in zijn mars heeft dan alleen wat bloederige gebeurtenissen aan elkaar rijgen.

~

Het verhaal

Ik was dus zeer benieuwd wat Dreamcatcher me deze keer te bieden had. Het verhaal was me al bekend van het boek, dus daar zou het niet aan liggen. Voor diegenen die het boek niet gelezen hebben:
Vier vrienden komen jaarlijks bijeen in ‘Hole in the Wall’, een blokhut in de uitgestrekte wouden van noord Amerika. Daar worden oude herinneringen opgehaald, er wordt gejaagd en dat alles voorzien van wat drank. Al twintig jaar lang. Alleen dit keer zijn ze niet alleen. Een gestrand ruimteschip gooit roet in hun jaarlijkse uitje. En zoals dat goede aliens betaamd willen ze de wereld veroveren. Drie keer raden wie dat dient te voorkomen? De vriendengroep wordt hierbij geholpen door een geestelijk gehandicapte, genaamd Duddits.
Over de band tussen Duddits en de vier vrienden wil ik hier niet te veel uitweiden aangezien deze een wezenlijk element van het plot vormt.

Uitzondering

Ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld ben in deze laatste verfilming. Bij wijze van uitzondering blijft zowel het element vriendschap als de horror in deze nieuwste film redelijk overeind. Het is duidelijk dat de vier mannen uit het verhaal al meer dan twintig jaar een hechte band met elkaar en ‘Duddits’ hebben. Deze vriendschap wordt snel, maar duidelijk neergezet en is uitermate functioneel. Daarnaast is de dreiging van de aliens goed uitgewerkt; mede ondersteund door de degelijke special effects. Ook de schrikeffecten zijn goed gedoseerd en werken zelfs goed op de momenten dat je ze eigenlijk al verwachtte.

Regelmatig wordt er gebruik gemaakt van humor, zodat de er een mooie samenhang tussen humor, spanning en ontroering ontstaat. Hierdoor ontstaat er eigenlijk nergens in de film een dood moment.

Angstig

Niet alleen voor de doorgewinterde Stephen Kingfanaat, maar zeker ook voor liefhebbers van een spannend avondje film, is er in Dreamcatcher een heleboel te genieten. Het is een goed uitgebalanceerde film, die van het begin tot het eind onderhoudt, beangstigt en vermaakt.

Er is niets mooiers in het leven dan wraak nemen. Onze fantasie slaat op hol wanneer we de verschillende mogelijkheden bij langs gaan om die hufter eens flink te grazen nemen. Films waarin de held wraak neemt zijn derhalve vaak zeer leuk om naar te kijken. Maar wat waren je eigen ideeën toch kinderachtig als je die gaat vergelijken met wat er in Fudoh gebeurt.

Op zevenjarige leeftijd is Riki Fudoh getuige van de moord op zijn broer. De moordenaar is zijn eigen vader die op deze manier zijn eigen leven probeert te redden. Riki vindt dit natuurlijk niet tof. Tien jaren later is Riki een populaire jongen die van vele markten thuis blijkt te zijn. Hij werkt aan het opbouwen van zijn eigen misdaadimperium, welke succesvoller zal zijn dan welke Yakuza-clan dan ook, incluis zijn vader. Om aan de macht te komen zal er heel wat fout volk een kopje kleiner gemaakt moeten worden.
En voilà, hier hebben we de rode lijn van het verhaal te pakken. Maar Riki is geen loser, hij heeft zo zijn eigen ideeën. Hij heeft geen tweederangs mannetjes in dienst, maar medestudenten en kleine kinderen van een jaar of zeven! Een voor een worden de verschillende Yakuzamannen om zeep geholpen.

Wie bekend is met het werk van Miike Takashi weet dat dit niet op een conventionele manier zal gebeuren. Hectoliters bloed, schoolmeisjes met Uzi’s, creatief gebruik van chemische middelen, zwaarden, messen in mobiele telefoons en, geloof het of niet: vaginaal dartpijlen schieten! Miike Takashi gooit alle registers open om de vele facetten van wraaklustig moorden aan ons te laten zien.

Al deze sterfgevallen zijn een lust voor het oog. Dat komt niet in de laatste plaats door de prachtige cinematografie. Alles ziet er ontzettend gelikt uit, zelf zo erg dat je Riki zelf wel een handje wilt meehelpen in zijn strijd tegen het kwaad. Zelden ben ik zo blij geworden van zoveel geweld. De hele film druipt er van over. Gooien we hier bovenop nog eens een moordend doch beheerst tempo en we hebben een van de vetste geweldfilms ooit!

Fudoh: The New Generation komt uit 1996, maar is nu pas op video in Nederland uitgebracht. De reden hiervoor is de uitgestelde release van Audition. Audition zal onder andere eerst nog in Engeland in de bioscoop te zien zijn. Waar de mensen gillend Audition verlieten, kan men nu gillend van het lachen naar Fudoh gaan kijken.