~

Voor diegenen die de laatste jaren hebben doorgebracht met de Playstation, of alleen dat andere boek van Dumas kennen vertel ik even snel het verhaal. We schrijven 1813. Edmond Dantès (James Caviezel) lijkt alles voor de wind te hebben. Een goede baan met promotie, en de liefde van Mercedes, zijn prachtige vriendin, met wie hij zal gaan trouwen. Zijn beste vriend Fernand Mondego (Guy Pearce), graaf van Morcerf, is echter ook verliefd op Mercedes, en kan het niet verkroppen dat een sloeber als Edmond meer succes heeft in het leven. Fernand verraadt zijn vriend, en Edmond beland in een afgelegen gevangenis. Jaren later ontsnapt hij, en weet hij zijn handen te leggen op een geheim fortuin. De tijd voor wraak lijkt gekomen. Fernand is intussen getrouwd met Mercedes, en heeft het gerucht verspreid dat Edmond is opgehangen wegens landverraad. Edmond neemt geholpen door zijn nieuwe fortuin een nieuwe identiteit aan: de graaf van Monte Cristo.

Avontuur zoals het bedoeld is

~

Popcornvermaak

De film is van A tot Z een feest om naar te kijken. De film is mooi aangekleed, en alles ziet er werkelijk prachtig uit. Met name als de rijkdom van de graaf wordt weergegeven middels een extravagant feest krijgen we een stukje onbeschaamd materialisme te zien waar je steil van achterover slaat. Het verhaal wordt rustig opgezet, de intrige duidelijk uitgelegd en is daardoor voor alle leeftijden goed te volgen. De grootste verdienste van regisseur Reynolds (Robin Hood: Prince Of Thieves, Waterworld) is dat hij gedurende 131 minuten de vaart er goed in weet te houden. De film verliest eigenlijk nergens aan kracht, en daardoor is het de perfecte popcornfilm voor een begin van een vrijdagavond uit. Geen klassieker, maar entertainment van de bovenste plank, iets wat we de laatste tijd eigenlijk te weinig te zien krijgen in de bioscoop.

Hugh Grant is Will Freeman, een dertiger die elke dag vrij heeft omdat hij leeft van de royalties van een sullig kerstliedje dat zijn vader ooit schreef. Hij deelt zijn tijd op in units: twee units naar de kapper, een unit training (biljarten), drie units lunchen. Zijn leven is zo oppervlakkig als maar zijn kan: “Nee, ik heb geen diepere emoties. Dit is de Will-show. Ik ben een eiland. Ik ben Ibiza.”

Eiland

Ibiza vermaakt zich prima. Af en toe een vriendinnetje enzo, totdat hij op een dag de ideale tijdelijke wederhelft ontdekt in alleenstaande moeders. Hij schrijft zich als alleenstaande vader in bij een praatgroep en het jachtseizoen is geopend. Totdat op het eerste uitje met de mamma ene Marcus meegaat, kind van een andere, eenzame hippiemoeder met suïcidale neigingen. Marcus torpedeert een eend met een klomp brood, en vanaf dat moment zit Will aan de schuchtere schooljongen vast.

Duurzame relatie

Volgens de onvermijdelijke filmwetten moeten Marcus en Will nu een duurzame relatie opbouwen en zal Will uiteindelijk trouwen met Marcus’ moeder Fiona. Wet één wordt nagevolgd, maar de tweede wet gaat in rook op zodra we Fiona van dichtbij bekijken. Dit wordt echt nooit wat. Waar gaat deze film naar toe? Het wordt in ieder geval geen romantische komedie, zoveel is zeker.

Tot in de puntjes

About a Boy heeft de speelse toon die we kennen van die andere film met voice-overs en goedige Londense mannen: High Fidelity, net als deze film gebaseerd op een boek van Nick Hornby. Het script is erg goed en weet de juiste snaren te raken door een combinatie van droog cynisme (Will in voice-over wanneer hij het kind van kennissen blij begroet: It’s the Antichrist!), de geniale verfilming van alledaagse gebeurtenissen en een perfecte aankleding die de kloof tussen coole schoenen en kleurige wollen mutsjes pijnlijk duidelijk maakt. About a Boy is een tot in de puntjes verzorgde film.

Yeti

Ook het acteerwerk is klasse. Hugh Grant lijkt eindelijk zijn type gevonden te hebben: niet de sullige Sense & Sensibility-Brit, maar de smooth Londoner met een dure auto en een klein hartje. Nicholas Hoult, die de rol van Marcus speelt, is alleen al door zijn kapsel een aandoenlijk buitenbeentje. Zijn loopje, zijn oogopslag en zijn onweerstaanbare mutsje doen de rest. Hippiemoeder Fiona (Toni Collette) tenslotte steelt de show. In een harige Yeti-jas, groene legging en met enorme oorbellen blijft ze ten allen tijde een overtuigende labiele moeder. Het gevaar van een typetje ligt op de loer, maar Collette weet haar evenwicht te bewaren.

Vreselijk liedje

Alles aan deze film klopt: uiterlijk, acteerwerk, het verhaal, de humor, zelfs de muziek van Badly Drawn Boy is perfect. Een film die het vreselijke liedje Killing me Softly aandoenlijk weet te maken, is het waard gezien te worden.

De eerste Crocodile Dundee, uit 1986, was heel aardig te verteren. Een ruige ozzie komt terecht in New York, een plaats waar hij niets van snapt. Hilariteit alom. Vijftien jaar later moet Paul Hogan (inmiddels in de zestig!) echter hetzelfde trucje nog eens laten zien. En daar snap ik niets van.

“Paul loves to make people laugh,” zegt Linda Kozlowski over haar man en de reden waarom er nog een derde Dundee op celluloid gezet werd. Dat Hogan van grapjes houdt, is wel te zien aan deze film. Het is alleen niet te zien waarom je er ook om moet lachen. Afgezaagdere grapjes dan deze heb ik zelden gezien. Het verhaal past in een holle kies en de originaliteit, waar die ook mag wezen, is in ieder geval niet meegereisd naar L.A.

De extra’s op de dvd dan, maken die deze film misschien de moeite waard? Dit is een van de rijkst gevulde schijfjes die Indies Home Entertainment ooit op de markt heeft gebracht, maar laat ik je uit de droom helpen: het stelt niets voor. Het klinkt als een geweldige lijst: interviews, featurette, behind the scenes, photo gallery en biografieën, maar ze zijn stuk voor stuk eerder irritant dan interessant.
De behind the scenes bestaat uit losse flarden die uiteraard achter de schermen zijn genomen, maar enige duiding, structuur of commentaar ontbreekt. De interviews (van de belangrijkste acteurs, de regisseur en de producent, dat dan weer wel) bestaan uit losse quotes die aan elkaar gesmeed worden door een vreselijk goedkoop geanimeerd klapbordje, waardoor je de hoofden van de sprekers niet meer kunt zien. Spelfout in het interview met Linda Kozlowski: ‘About here character‘.

Het geluid is prima, het beeldformaat is geschikt voor breedbeeldtelevisies, maar de ondertiteling is er weer alleen in het Nederlands. De extra’s zijn de mensen bij Indies vergeten te ondertitelen. En daar twee van de hoofdrolspelers een vet Australisch accent hebben, zal dat bij sommige kijkers ongetwijfeld problemen opleveren.

Sla Crocodile Dundee in Los Angeles met een gerust hart over. Als je al niet om de film kan lachen, dan hoef je in de extra’s al helemaal niet steeds te horen dat het zo’n grappige film is en dat Paul Hogan zo leuk is. Dat is hij niet.
Crocodile Dundee is oud, Indiana Jones is oud, Superman is invalide, Luke Skywalker is oud. De hoop is gevestigd op Spiderman. Alleen hij kan de wereld een nieuwe generatie helden brengen.