~

Maar goed – terug naar The Ring. Centraal in het ietwat onwerkelijke verhaal staat een videoband. Maar niet zo maar één: na het bekijken van de obscure tape vol enge beelden krijgt de kijker de telefonische boodschap dat hij of zij nog een week te leven heeft. Aan het begin van de film vertelt een meisje dit aan haar vriendin als ze op bed zitten te kletsen. Haar vriendin trekt wit weg, omdat zij inderdaad zo’n telefoontje heeft gekregen nadat ze een rare videoband had gekeken. En dat was zeven dagen geleden. Het kampvuur-verhaal zal toch niet echt waar zijn? Maar niks blijkt minder waar: ze sterft nog dezelfde avond, samen met de vrienden met wie ze de band had gekeken. En allemaal op hetzelfde tijdstip.

Nee, niet doen!

~

Open einde

Het verder vertellen over het plot zou zonde zijn voor diegene die de film nog niet gezien hebben. Het beste is om The Ring, net als een Sixth Sense of Mulholland Drive, gewoon in te gaan zonder dat je er al teveel van weet. Daarmee ook hintend naar een einde wat bijzonder verrassend is en veel open laat voor eigen invulling.

Onrealistisch

The Ring stelt niet teleur. De vergelijking met The Exorcist gaat wat ver, maar The Ring is op momenten doodeng, terwijl op andere momenten het detective-verhaal de overhand heeft. Op zich niet erg, maar het mysterie neemt een groot deel van de film in en Verbinski laat hier de aandacht wat verslappen. Het concept van The Ring is leuk bedacht, maar het blijft een onrealistisch idee dat beter uitgewerkt had moeten worden om de kijker er van te overtuigen dat deze zaken wel degelijk kunnen gebeuren.

Toch levert Verbinski zijn beste werk tot nu toe af. De eerste 20 minuten van The Ring zijn ontzettend boeiend, het uur daarna is wat minder, maar de film sluit af met een gruwelijk enge climax.

Er zitten een aantal ijzersterke elementen in Chicago, zoals de zang en dans (door alle acteurs zelf gedaan), het acteerwerk en de aankleding van personages, set en het algehele uiterlijk van de film. De roaring twenties herleven in kostuums, kleuren en kranten, al lijken sommige dingen in een wat moderner jasje te zijn gegoten. De aankleding van de dansers en danseressen is bij tijd en wijle bijzonder schaars, met leren bikini’s en dat soort dingen. Ik weet niet of het jaren twintig-variéte er ook zo uitzag.

Bob Fosse

~

Revue

Zang goed, dans goed, acteerwerk prima. Is er wel iets dat schort aan deze film? Jazeker. Chicago háált het niet bij andere musicals die op het witte doek zijn geprojecteerd. Moulin Rouge blijft onbetwist nummer één en ook Fosse’s andere grote werk, Cabaret, is stukken beter. Chicago is, hoe je het ook wendt of keert, een revue op film. Elk liedje wordt aangekondigd door een spreekstalmeester. Er zijn veel te veel liedjes en optredens en pauze tussen twee nummers is er nauwelijks. Elke emotie en gedachte heeft een liedje nodig, wat je al gauw liedjesmoe maakt. De songs vertragen de film bovendien vreselijk. Nummers waarin tegelijk voortgang in het scenario te bespeuren valt zijn er nauwelijks. Het is allemaal te veel van het goede. En de muziek is ook niet eens bijzonder goed of aanstekelijk, wat bij Moulin Rouge wel het geval was.

Dan is er ook nog het flinterdunne verhaal, dat er alleen maar lijkt te zijn om enige lijn in de voorstelling te krijgen. De ontknoping stelt hoegenaamd niets voor en het grote manco is dat alle personages onsympathieke lieden zijn die alleen maar uit zijn op eigen gewin en kattengespin. De dames in de gevangenis gaan over lijken. Zo zorg je niet voor een betrokken publiek. Alleen Roxies man Amos (John C. Reilly) is aardig, maar zijn rol is te klein om al je gevoelens van medeleven op hem te projecteren. Ook het einde van de film is vergezocht en doet goedkoop aan. Dat je het in eerste instantie toch slikt, komt door de overdonderende finale, die ook weer spetterende choreografie bevat. Liedjes, ook zielige, weten je echter nooit te raken en het enige dramatische moment in de film is weggelegd voor een bijrol. Het is wel mooi, maar het doet niks.

Oscar

Chicago is de moeite waard om te bekijken, maar ook niet meer dan dat. De dertien Oscar-nominaties scheppen een verwachting die de filmbonzen in de handen zal doen wrijven, maar als Chicago een beeldje voor beste regie, scenario of beste film in de wacht sleept, dan weten we voortaan dat die Oscars niets voorstellen.

~

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal dramatiseert Catch Me If You Can het verhaal van Frank Abagnale, Jr. (Leonardo DiCaprio), de jongste vervalser ooit – hij is 17 wanneer hij voor het slechte pad kiest – die in de jaren 60 op de lijst van de tien meest gezochte criminelen van de FBI belandde door vervalste cheques te schrijven en zich daarmee achtereenvolgens uit te geven voor een co-piloot, een dokter, en een advocaat. De film gaat uit van een gelukkig gezinnetje met een ontroerende scene waarin Franks vader, Frank Sr. (Christopher Walken) en zijn vrouw Carol (Natalie Baye) onder het toeziend oog van zoonlief ogenschijnlijk gelukkig met elkaar dansen in de woonkamer.

IRS

~

Spielberg

Ja, we hebben er weer een: een Hollywood-film. Totaal voorspelbaar, grote acteurs, het zit er allemaal in. Deze achtervolgingsfilm laat de gebruikelijke elementen zien, zoals bijna-arrestaties, groot drama, een beetje liefde, en hoop. Maar daarnaast laat deze film nog veel meer zien, waardoor Steven Spielberg er wederom in slaagt een boeiende film te maken. Het schijnt dat in welk script Spielberg ook zijn tanden zet, of het nou voor het witte doek of voor de televisie is, het altijd uitdraait op succes. De achronologische manier van filmen, die inmiddels vrij standaard is geworden, verraadt het einde voor we de film ook maar hebben gezien, maar dat geeft niet, want het gaat immers om het kat-en-muisspel tussen Frank en Carl. De film spant over de hele breedte van emoties: ontroering, kwaadheid, vertedering, medelijden, en de onvermijdelijke lach, noem ze allemaal maar op. Catch Me If You Can is een amusementsfilm van een redelijk formaat, zoals het een Spielberg-film betaamt.

Acteurs

Zoals gewoonlijk bij een film uit de Spielberg-stal, passeren grote namen de revue. Een ervan hebben we net een aantal weken geleden op het witte doek zien vechten als een leeuw in Gangs of New York. Inderdaad, Leo is hot op dit moment lijkt het. En acteren kan hij. Vooral de rol die de arrogante meester-vervalser en -oplichter speelt, als hij mensen oplicht, lijkt hem op het lijf geschreven. Ook Wanneer Leo de langzaam obsessief wordende Frank Jr. moet spelen, zit het pak van Frank hem als gegoten. Als 16-jarige is hij helaas iets minder overtuigend, al doet hij wel erg zijn best met een brede onschuldige glimlach. En dan Christopher Walken, die met deze rol als de idealistische mislukte oplichter, van wie Frank Jr. zijn trucjes leert, laat zien dat hij het acteren niet verleerd is. Wanneer er bij Frank Sr. langzaam aan een paar steekjes los gaan zitten, weet Walken de fijne lijn tussen een goede acteerprestatie en overacting goed te bewandelen. De rol die Tom Hanks kreeg aangeboden, daarentegen, is te twee-dimensionaal, wat waarschijnlijk voor het komische effect dat Spielberg wilde bereiken zo is gedaan. We hoeven dus van Tom Hanks geen hoogstandjes te verwachten, zoals we ze zagen in Philadelphia (1993) en Forrest Gump (1994). Carl Hanratty vervalt vaak in clichématige uitspraken, zoals “I can’t stop. It’s my job”, waardoor Tom Hanks’ potentie om uit te blinken in deze film ver te zoeken is.

Genieten

Spielberg weet wat hij doet, en weet welke acteurs hij moet kiezen om een kassuccesje te garanderen. Ook al zitten er in de film een aantal minder geloofwaardige scenes, en wordt er niet goed uitgelegd hoe het Frank Jr. lukte om cheques en certificaten zo precies kon namaken – je zou het eens kunnen nadoen! -, als Hollywood-film is deze film zeker de moeite van het kijken waard, zeker als je op zoek bent naar een avondje lol, lekker achterover leunen en niet te veel nadenken. Gewoon genieten! Dat is ook weer eens wat anders.