Mortal Kombat 5: Deadly Alliance
Mortal Kombat is niet zomaar een spelletje. Zelden heeft een spel zo vaak en zo veel stof doen opwaaien. Het zou onze kinderen blijvend beschadigen en gewelddadig gedrag beïnvloeden. Dat veel ouders zich zorgen maakten over de spelletjes spelende jeugd was begin jaren negentig niets nieuws, maar nu had men een maatschappelijk aanvaardbaar argument om videogames actief te bestrijden. Tevergeefs, want ondanks (of juist door) al die negatieve aandacht werd Mortal Kombat een kassucces. Na ruim 5 jaar wachten kan ik eindelijk het nieuwste deel uit de serie spelen.
~
Oud en nieuw
Voor iedereen die nog nooit een spelletje Mortal Kombat heeft gespeeld, kijk hier even voor de geschiedenis en achtergronden van dit spel. Dat scheelt deze recensent alweer een hele alinea. Mortal Kombat is een one to one beat ‘m up. In dit deel staat naast een flink aantal bekende karakters ook een nieuwe garde vechters te trappelen om door de fans ontdekt te worden. Toch blijven Sub Zero en Scorpion mijn grote favorieten: old friends never die…
Liu Kang dood?
~
Trainen
Mortal Kombat D.A. kent enkele spelvormen. Natuurlijk is er de gewone Arcade modus waarin je gewoon een aantal anderen moet verslaan om het uiteindelijk tegen de grote boze eindbazen te mogen opnemen. Deze is redelijk pittig, dus daar kan men beter eerst oefenen in de practice en conquest modes. In de laatstgenoemde modus leer je de basisbewegingen van het spel, en kan je je vervolgens specialiseren in een karakter. Dit is absoluut geen overbodige luxe, want elk karakter bezit drie unieke vechtstijlen met elk hun eigen speciale bewegingen. Door slim tussen de stijlen heen en weer te springen kan je bijna ongekende combo’s tevoorschijn toveren. Dit geeft Mortal Kombat een diepgang die eenvoudige button bashers effectief weet uit te schakelen.
Controle
Het pick-up-and-playgehalte van Mortal Kombat is door de verschillende stijlen relatief. Iedereen kan een aardig potje knokken met dit spel, maar juist door je toe te leggen op één karakter kan je pas echt boven de gemiddelde speler uitstijgen. De Arcade modus is pittiger dan voorheen, en daarom is flink oefenen zeker aan te raden. De spelers zullen dus wel tijd moeten (en willen) investeren voordat ze ten volle van het spel kunnen genieten. Zelf ben ik nooit een fan geweest van 3D platformers omdat de echte controle over je karakter toch vaak ver te zoeken was. Juist door de handige conquest modus wordt dit euvel opgeheven.
Gevaarlijk realisme?
De details in dit spel zijn werkelijk wonderschoon. Bij Sub Zero zie je bijvoorbeeld het ijs op zijn armen, bloed sijpelt na een rake klap langzaam over de plooien van kleren naar beneden. Er is veel aandacht aan elk denkbaar detail van het spel besteed. Dit verhoogde realisme zal de geweldsdiscussie natuurlijk weer doen verhevigen, want hoe kan de tere kinderziel nu nog het onderscheid maken tussen realiteit en fictie? De invloed van gewelddadige TV is in enkele studies min of meer aangetoond (er zijn ook studies die dit weer tegenspreken), en meestal trekt men die conclusie gemakshalve gelijk maar voor computerspelletjes. Zelf spelen ik en enkele vrienden van me al sinds onze puberteit met Mortal Kombat, en geen van ons heeft zich ontwikkeld tot een verdwaasde vechtersbaas. Heel misschien valt het dus allemaal wel mee?
Conclusie
Mortal Kombat 5: Deadly Alliance is absolute top. Nu ben ik al sinds 1992 behoorlijk fan van de serie, dus misschien ben ik een tikkie bevooroordeeld. Zelf heb ik een aantal jaren op Tae Kwondo gezeten, en juist de vrij realistische manier waarop diverse vechtstijlen in het spel zijn verwerkt doet dit spel ver boven Virtua Fighters 4, Tekken 4 en DOA 3 uitstijgen. Ook het detail is wonderschoon. Geheel in Mortal Kombat-stijl vloeit het bloed rijkelijk en het spel is inderdaad absoluut gewelddadig en daarom misschien niet geschikt voor de jongere gamer, maar daar is over te discussiëren. Mortal Kombat 5 is op afstand het beste vechtspel voor de PS2.
