Het verhaal is bekend. Bloemenmeisje Eliza Dolittle wordt de inzet van een weddenschap tussen Professor Henry Higgins en Kolonel Pickering. Higgins zal van dat vulgaire straatmeisje wel even een dame maken. Hij slaagt er wel in, maar het stuk roept al snel vragen op over standverschil en het veranderen (hersenspoelen lijkt het soms) van mensen. En eigenlijk was Eliza helemaal niet degene die veranderd moest worden. Henry Higgins is een arrogante, onvolwassen figuur, die weigert zijn lesje te leren.

Routine

De acteursploeg van Pygmalion is ijzersterk en gevarieerd genoeg om de verschillende karakters neer te zetten. Met name Ludo Hoogmartens als Eliza’s vader Alfred is wederom een genot om te zien. Er zijn echter toch een paar minpuntjes. Lotje van Lunteren zet als Eliza Dolittle weer haar rol van schreeuwende bitch neer, net als in De Getemde Feeks en De Luitenant van Inishmore. Dat doet ze goed, maar op een gegeven moment gaat haar routine toch vervelen. Verder, en dit is waarschijnlijk meer te wijten aan het stuk dan aan de acteurs, zakt de laatste scène behoorlijk in. De dynamiek is er wel, maar het is een veel te lange dialoog, met een abrupt einde.

Belichting

Door eigentijdse dialogen, de dynamiek van de acteurs en de creativiteit van de belichting (die wordt door de acteurs zelf geregeld door middel van een controlepaneel aan de zijkant van het toneel, en dat wordt weer leuk verwerkt in het stuk), verveelt het stuk zeker niet, misschien met uitzondering van die laatste scène. Pygmalion is een geslaagde combinatie van de sfeer van de jaren ’20 en nu.

~

En nee, ik ben geen verzuurde recensente, want ook ik moest een paar keer lachen en dat durf ik best toe te geven. Maar de grappen zijn veelal hetzelfde en daar trap ik niet in. De acteurs krijgen het publiek te makkelijk met platte opmerkingen aan het lachen, iets wat beter past bij een slechte cabaretvoorstelling. Gelukkig hoef je niet altijd te lachen om de woorden, maar kan je dat ook doen om het acteergedrag dat absoluut niet slecht is.

Lekker ding kan niet koken

In De vrouw die haar man opvrat is Trudy Labij voor het eerst weer te zien met Willem Nijholt, met wie zij ook in Foxtrot speelde. Labij speelt een gezette huisvrouw die elke dag een heerlijke maaltijd voor manlief (Willem Nijholt) op tafel zet. Maar de echtgenoot voelt zich seksueel aangetrokken tot de jonge, zelfstandige vrouw Laura (Hymke de Vries) en hij laat voor haar zijn vrouw in de steek. Maar dat lekkere jonge ding heeft één groot nadeel: ze kan niet koken.

Voorspelbaar en dun

En daar gaat het uiteraard weer mis. Want deze goedgevoede man probeert dan wederom van twee walletjes te eten. Hoezo gaat de liefde van de man door de maag? Het is natuurlijk wel een erg cliché verhaal vol herkenbare elementen. En dat is aan de ene kant leuk, maar aan de andere kant scoort het te makkelijk. Waar zijn de beloofde onverwachte wendingen gebleven? Het stuk is behoorlijk voorspelbaar en dun. In het begin is het zelfs even te langdradig en naar het eind toe wordt het verhaal te snel afgeraffeld. Aan de opbouw had dus wel wat gesleuteld kunnen worden en dan hadden sommige dialogen meteen wat origineler ingevuld kunnen worden.

Karikaturen

Het is zo jammer dat er niet meer in het stuk zat, want de cast had dit makkelijk kunnen dragen. Alledrie presteren ze erg goed en ze hebben in het verleden ook al laten zien dat ze wat in hun mars hebben. Ze weten deze personages uitstekend neer te zetten. Eigenlijk spelen ze allemaal een karikatuur en dat past helemaal in dit bizarre stuk. Uitspringer is Trudy Labij, die met haar gezichtuitdrukking, lichaamshouding en manier van praten weet te amuseren. Willem Nijholt moet even opgewarmd worden voordat hij lekker in het stuk zit, maar als hij de hilarische scène speelt waarin hij tussen vrouw en vriendin pendelt voor de seks en het eten, is hij helemaal het heertje.

Mimiek

In het eenvoudige, groene decor spelen zij hun spel. Door de simpelheid komt het extra aan op het acteervermogen, want er zijn ook geen andere attributen aanwezig op het podium. Daardoor moeten ze bijvoorbeeld met mimiek laten zien wat ze aan het eten zijn. Die manier van spelen is een van de weinige verrassingen die het stuk te bieden heeft.

De door de Britse Debbie Isitte geschreven klucht The Woman who cooked her husband, die door Willem Nijholt naar het Nederlands is vertaald, is geen gewone komedie. Het stuk is vermakelijk, zeker door het enthousiasme waarmee de acteurs hun personage neerzetten, maar in het algemeen nogal voorspelbaar. Bovendien mist het de echte goede grappen die een komedie in zich moet hebben. Dat het publiek regelmatig hard moet lachen, wil dus niet altijd zeggen dat het een perfect stuk is.

De vrouw die haar man opvrat is nog tot en met 29 mei in de theaters te zien.