No Needles – The New Fragrance

[eigen beheer]

De Wateringse band No Needles laat alleen al met de presentatie van haar demo The New Fragrance zien dat het veel in haar mars heeft. De pretenties zijn in ieder geval duidelijk erg hoog. De demo is superstrak vormgegeven en straalt meer uit dan menig debuutalbum dat door een grote maatschappij wordt ondersteund. Dat is prachtig om te zien. De band heeft zelfs al een videoclip op de plaat gezet. Sinds 2002 heeft No Needles een flinke lijst aan live-optredens gedaan en de demo zo horende moet dit zeker een sfeervolle hoeveelheid optredens geweest zijn. De band klinkt fris en weet met een heldere toon en een mooie mix tussen rock en rap de luisteraar telkens weer te verrassen. Mooie muziek waar je niet snel stil bij kunt gaan zitten.

Joost – Blue like heaven

[Eigen beheer]

Joost uit Doorn is niet echt iemand die gaat zitten wachten tot een platenmaatschappij hem de kans geeft om een plaat op te nemen. Hij heeft inmiddels al aardig wat nummers op de plaat gezet en heeft hier duidelijk plezier in. Het merendeel van de instrumenten bespeelt hij zelf en op die manier heeft hij al een drietal demo’s achter zijn naam weten te zetten. Godzijdank is het tegenwoordig een stuk minder lastig om inspirerende artiesten een eigen plaat te laten maken dan vroeger. Joost is hier een goed voorbeeld van. Ik heb wel eens sterkere zangers gehoord, maar de muziek is toch zeker wel de moeite waard. Het is een beetje te vergelijken met het werk van Alan Parsons: heel erg evenwichtig uitgebalanceerde en doordachte composities. Leuk om te horen dat er ook nog dit soort muziek door een nieuwe generatie wordt gemaakt.

Textures – Polars

[Listenable Records]

Het debuut van de Nederlandse metalband Textures dat op 8 maart verschijnt klinkt erg veelbelovend. De eerste songs van Polars klinken dan weliswaar niet echt vernieuwend, het algemene beeld is erg positief. Hoewel de zang duidelijk niet de sterkste kant van de band is levert de ingetogenheid die de band zich toestaat regelmatig erg mooie momenten op. De band heeft duidelijk goed door dat de kracht van metal pas echt tot zijn recht komt als er ook af en toe gas terug genomen wordt. Maar het venijn zit hem bij deze band duidelijk in de staart. De twee songs Polars en Heave, beide overigens meesterwerken van ruim een kwartier, zijn vernieuwend en origineel. Qua opbouw heeft de band zich duidelijk niet laten leiden door de klok, maar door de voortgang van de compositie. Dit levert een verrassend en origineel geheel op. Ik verwacht van deze band in de toekomst zeker nog meer te horen.

Redtape – Radioactivist

[Roadrunner]

De uit Californië afkomstige punkmetalband Redtape weet met haar debuutalbum niet echt te imponeren. Het album is in het begin leuk opgebouwd, met een mooi intro voordat het gehak op de gitaar begint, maar daar blijft het dan ook bij. De energie spat er echter wel vanaf en de muziek is erg geschikt om je ramen mee laten rinkelen. Desondanks word ik er echt niet koud of warm van. Het is stampende gitaarrock maar mist elke inspiratie en originaliteit. Dit soort muziek hebben we echt al honderden keren gehoord en we hebben hier geen nieuwe band voor nodig om dit nog een keer dunnetjes over te doen.

Hoewel Mauro tussen neus en lip een paar keer in de nieuwe OOR-popencyclopedie wordt vermeld, is het eigenlijk iemand die een eigen kopje verdient. Vanaf de opleving van de Belgische popmuziek in het midden van de jaren ’90 staat Mauro met verschillende bandjes vooraan om roergangers dEUS naar de kroon te steken. Evil Superstars, met collega kapitein Tim Vanhamel – die door Mauro werd aangemoedigd om iets voor zichzelf te doen, met Millionaire als resultaat – in de gelederen, wist de aandacht behoorlijk te trekken. Na de break-up ging Mauro opnieuw in de aanval met het onvoorspelbare Mitsoobishy Jacson. Een succesvol soloproject volgde. Daarna ging Pawlowski samen met Pascal Deweze (o.a. Metal Molly, Sukilove en Mitsoobishy Jacson) en Carol van Dijk (o.a. Bettie Serveert) een samenwerking aan in de formatie Shadowgraphic City. Verder is Mauro regelmatig te gast op platen van andere Belgische grootheden.

Eurosonic

De afgelopen editie van Eurosonic liet Pawlowski aan Groningen horen en zien wat Mauro Pawlowski & the Grooms eigenlijk inhield. Het publiek zag een band in het zwart waar een behoorlijk geluid van afkwam. Met de uitstraling waar de meest zelfingenomen rocker jaloers op zou zijn, overwon de band het publiek. Het optreden gaf het festival nog enigszins kleur. Maar alle dingen die Pawlowski doet, zijn jammer genoeg tijdelijk. Ook dit project zal daar een goed voorbeeld van zijn. Want zie je hem vandaag in een bepaalde gedaante, dan komt hij morgen met iets nieuws dat wederom de aandacht van de muziek- en tv-wereld zal trekken.

De plaat

Vanaf het begin weet de band een onheilspellend geluid voort te brengen, zoals ze dat ook al deden op de Ghost Rock E.P. De drums produceren een bepaald terugkerend ritme en voelen zich gesteund door een opzwepende bas. Daaroverheen komt een gillende gitaar die de melodie weet aan te geven. Mauro gromt, zingt, schreeuwt en mompelt zijn donkere teksten. Door te dwepen met het duistere en door de opjagende geluiden weet de band rondom Mauro de luisteraar te boeien. Het nummer Driving to the Fire, dat begint na een spanning opwekkend intro, geeft meteen de toon van de plaat aan. Maar het is wel een vereiste om het vanaf het begin leuk te vinden, want er is verder weinig afwisseling in de plaat. De afwisseling die de plaat heeft, is alleen te vinden in de nummers All over Me en The Untouchable. Toch is het spijtig dat Mauro de volgende keer met iets anders komt, want Black Europa smaakt na meer. Ook als je kritisch kijkt.

In de laatste jaren van de vorige eeuw bracht John Frusciante twee soloplaten uit. De man zat zo onder de dope, dat het onbeluisterbare producten bleken te zijn. Hij nam vaker de spuit ter hand dan de gitaar. Heroïne werd zijn muze. De VPRO mocht in die jaren op bezoek komen en de beelden die op de Nederlandse televisie verschenen, waren ontluisterend. Hij had geen tand meer in zijn mond, kleedde zich in lompen en leefde in een kamer vol rotzooi.

Glimlach

John Frusciante bleek niet af te kunnen kicken en bracht onder meer de soloplaten Smile For The Streets You Hold en Niandra Lades & Usually Just A T-Shirt. Gitaargefreak en vals gezongen teksten. Korter kan een recensie niet zijn. Duidelijker ook niet.
In 2001 leek het tij te keren: hij bracht toen To Record Only Water For Ten Days uit, een plaat vol liedjes! Frusciante kon nog steeds geen tien noten rechtuit zingen, maar er was van enige verbetering sprake. In 2002 werkte hij mee aan By The Way, het laatste album van Red Hot Chili Peppers. Hij had enkele ingetogen rocknummers geschreven en dit leverde een rustige, goede plaat op.

Gitaargefreak

Voor Shadows Collide With People heeft Frusciante deze lijn voortgezet. De plaat bevat ingetogen rock, veel mooi ingevulde details en vooral veel melodieën. Wat verder opvalt, is dat hij heeft leren zingen. Wat zangles kan doen met stembanden, is hier duidelijk. Hij heeft opnieuw een aantal echte liedjes geschreven en wisselt deze af met sfeerstukken. Deze stukken zijn niet de sterkste nummers van de plaat, maar irriteren niet. Frusciante is het gitaargefreak van eerdere releases voorbij en blijkt mooie sferen in nummers op te kunnen roepen.

Stay Alone

De teksten bij Frusciante zijn eenvoudig. Hij gaat terug naar zijn verleden, maar rekent er niet echt mee af. ‘I regret my past. Stay alone’, is de volledige tekst van het nummer Regret. In Ricky zingt Frusciante ‘I was afraid to be me’. Bij hem gaat het niet om de teksten. Hij is vooral een meesterlijk gitarist en dat blijkt uit deze nummers. Subtiele gitaarrock, waarbij in eenvoud de kwaliteit ligt en er geen noot te veel wordt gespeeld. Eenvoudige melodieën, stijlvol gearrangeerd en uitgevoerd door uitstekende muzikanten. Frusciante heeft de hulp ingeroepen van Omar Rodrigues (Mars Volta), Flea (Red Hot Chili Peppers) en Josh Klinghoffer (Bicycle Thief) en deze combinatie zorgt voor de nodige dynamiek, bewaakt het ingetogen karakter van de nummers en geeft hem de gelegenheid om te excelleren op gitaar.

Schaduw en schijnwerper

Shadows Collide With People is een prachtige plaat van een muzikant die de goot heeft gezien en – gelukkig – heeft gekozen voor de muziek. Of Frusciante de naald inderdaad laat rusten is onbekend; de luisteraar kan de naald van zijn pick up gebruiken of de repeatknop van de CD-speler ingedrukt houden. Met Shadows Collide With People zet John Frusciante zichzelf in de schijnwerpers en het is voor iedereen te hopen, dat hij daar blijft.