Mort Rainey (Johnny Depp), was ooit een succesvol schrijver. Zijn thrillers verkochten als warme broodjes. Zijn beeldscherm vertoont echter al maanden dezelfde tekst. Rainey heeft een writer’s block, ligt in scheiding en bewoont in zijn eentje een huis waar de schoonmaakster de scepter zwaait. Hij is gestopt met roken, maar steekt stiekem een sigaretje op. Met ingehouden stem, om de rook te verbergen, antwoordt hij de vrouw, die zijn huis stofzuigt.

Flauw

Er mag geen misverstand over bestaan, dat Rainey een sukkel is van het zuiverste water. Gefortuneerd door het succes van zijn boeken, maar te bang om de kritiek van de huishoudster aan te horen. Bovenop al deze ellende verschijnt er een man aan de deur die hem beticht van plagiaat. De nachtmerrie kan beginnen. John Turturro speelt de rol van Shooter, de schrijver die beweert Rainey’s verhaal Secret Window te hebben geschreven. Natuurlijk wil Rainey duidelijk maken dat hij niet heeft geplagieerd, maar hij slaagt er niet in de bewijzen op tafel te leggen.

Slordig

Depp en Turturro spelen in een aantal scènes samen, maar van chemie tussen de twee is geen sprake. Turturro haalt een aantal vreemde streken uit, maar kondigt ze allemaal aan. Depp is in de directe confrontaties voor de duivel niet bang, maar zodra hij alleen in zijn huis is jaagt zelfs de huishoudster hem schrik aan. De haardos van Depp heeft de meeste aandacht gehad. In geen enkele scène lijkt een kam te zijn gebruikt. De kapster heeft slechts de föhn op het hoofd van Depp gezet om het slordige karakter van de schrijver te benadrukken. Ook de relatie tussen Rainey en zijn vrouw Maria Bello, eerder te zien in Clueless, is ongeloofwaardig. Er moeten wat papieren voor de scheiding worden getekend, maar dit gaat steeds niet door. Rainey ergert zich aan zijn vrouw, maar heeft ook moeite met het afscheid. In de scènes tussen Depp en Bello wordt duidelijk dat beide personages weinig fiducie in elkaars kwaliteiten hebben. Elke irritatie wordt gespeeld alsof er is afgekeken bij de plaatselijke amateurtoneelvereniging.

Vaag

Turturro zou de man moeten zijn die de kijker angst anajaagt. Hij heeft echter een accent aangenomen, waarbij hij elk woord per letter articuleert en ook dat helpt de film niet op gang. Depp speelt ongeïnspireerd voor een waarschijnlijk riante vergoeding. Voeg daarbij de vage bijrol van Timothy Hutton als nieuwe minnaar van de vrouw van Rainey en de toeschouwer ziet in twee uur een cast langskomen, die duidelijk maakt geen moment in het project te hebben geloofd.

Saai

Secret Window is een volkomen mislukte thriller. Elke plotwending wordt zo langzaam geïntroduceerd dat er geen enkele verrassing is. Secret Window heeft aan het einde een leuke dubbele bodem, maar de toeschouwer ziet ook deze al van ver aankomen. Het is een trieste opbrengst. Met een waarschijnlijk ruim budget is van een goede novelle en met een flink aantal getalenteerde acteurs en actrices een dodelijk saaie film gemaakt.

Girl With A Pearl Earring is gebaseerd op een kleine roman van de Amerikaanse schrijfster Tracy Chevalier. Het verhaal speelt in Delft in het jaar 1665. De 17-jarige Griet, gespeeld door Johansson, wordt hulpje in de huishouding van schilder Johannes Vermeer. Ze blijkt een natuurlijke kijk op schilderkunst, licht en ontwerp te hebben. De bewondering van Vermeer groeit en Griet wordt zijn muze voor een aantal schilderijen. Dit leidt in huize Vermeer tot jaloerse reacties van vrouwlief en oudste dochter. De kunst overwint: de vrouw van Vermeer blijkt tot niet meer in staat dan het baren van kinderen, en Griet blijft zijn muze in de kunst.

Betere lichtinval

Girl With A Pearl Earring is een prachtig gemaakte film. De decors leveren beelden op zoals het in 1665 in Delft moet zijn geweest, het acteerspel is gedoseerd emotioneel, er is gelukkig geen verhalende voice over en de toeschouwer krijgt ruimte genoeg om in te vullen, mee te leven en te genieten van de prachtige beelden. De in de titel genoemde oorbel is van de vrouw des huize. In het oor van Griet is de lichtinval volgens Vermeer zo veel beter, dat hij de toorn van zijn vrouw trotseert en Griet laat poseren.

Smetje

Firth levert een goede prestatie als Johannes Vermeer. Natuurlijk kijkt hij als echt kunstenaar af en toe gepijnigd, gaan zijn gedachten meer naar Griet dan zijn in barensnood liggende vrouw, maar Firth overdrijft nergens. Hij is een kunstenaar met een missie. Tom Wilkinson is de man met de portemonnee. Hij geeft opdrachten aan Vermeer en denkt van de modellen te kunnen snoepen. Ook bij Griet doet hij een poging, maar hij komt bedrogen uit. Griet maakt haar eigen keuzes en laat zich niet inpalmen en misbruiken voor macht of geld. Griet kiest voor haar hart en een arme slagersjongen blijkt de gelukkige. Vanuit de verte klinken in de straten in Delft af en toe Nederlandse stemmen. Dat is natuurlijk logisch, maar het werkt storend. Het is het enige smetje op deze vlekkeloos gemaakte film.

Oscar

Scarlett Johansson bleek afgelopen maand niet te zijn genomineerd voor een Oscar. De Amerikaanse critici zagen – om een voorbeeld te noemen – liever Diane Keaton (Something’s Gotta Give) op het podium. Schandelijk natuurlijk, maar bij dit soort prijzen gaat het lang niet altijd om de kwaliteit en spelen financiële of emotionele belangen een grote rol. Johansson heeft gelukkig nog ruim de tijd. Ze zal in de komende jaren meer mooie rollen spelen als ze net zo zorgvuldig in haar keuze blijft. Die Oscar is dan gewoon onvermijdelijk.

In Hidalgo zien we hoe een jonge ruiter/koerier getuige is van de bloedige oorlog tegen de indianen. Voor zijn ogen houdt het oude Wilde Westen op te bestaan. Getraumatiseerd raakt hij aan lager wal. Zelfs met zijn paard gaat het niet goed, zijn ras (de mustang) wordt gezien als inferieur en bij bosjes door de blanken afgemaakt. Zowel ruiter als paard krijgen de kans zich uit het slop te trekken door mee te doen aan een speciale paardenrace in de Arabische woestijn. Onder de tegenstanders vindt men enkel pure raspaarden. De Amerikaanse ‘cowboy’ en zijn mustang worden geen moment geaccepteerd als volwaardige deelnemers, maar toch willen de twee laten zien dat doorzettingsvermogen meer zegt dan afkomst.

Kansloos

Hidalgo heeft qua verhaal niets meer om het lijf dan het aloude sportfilmverhaaltje van de absolute underdog die het een stuk verder weet te schoppen dan hijzelf en zijn tegenstander(s) voor mogelijk hielden. Vervolgens heeft men dit aangekleed met het grotendeels waargebeurde verhaal van Frank Hopkins. Het script is op elke pagina voorzien van een flink aantal zinnen en gebeurtenissen waaruit moet blijken hoe kansloos de Amerikaan en zijn paardje zijn. Subtiel is anders, maar aangezien het hier om puur spektakel en pretentieloos vermaak moet gaan, hoeft dat geen probleem te zijn.

Koene cowboy

Als Amerikanen zich zo druk maken over de joden in The Passion of the Christ, dan vraag ik me af waarom niemand zich daar druk lijkt te maken over de Arabieren in Hidalgo. Deze worden uiterst karikaturaal afgeschilderd als de eeuwige westerlingenhaters en vrouwenonderdrukkers. Natuurlijk is er de sjeik (Omar Sharif) die ergens best sympathie heeft voor de cowboy, en zelfs nog wel een vaderlijke liefde voor zijn dochter wil koesteren, zolang het andere Arabieren maar niet opvalt. De Arabische wereld is keihard en Allah alwetend. Gelukkig is er altijd nog een koene cowboy die er zo zijn eigen gedachten over normen en waarden op nahoudt. Het is allemaal erg karikaturaal, en daardoor niet echt beledigend, maar het had wel ietsje genuanceerder gebracht kunnen worden.

Popcorn

Positief aan deze film zijn, zoals het hoort, de actie en de beelden. Wie na Lord of the Rings nog geen genoeg heeft van de pracht van moeder natuur kan zijn hart ophalen. De film pakt uit met prachtige shots van de woestijn. Hidalgo bewijst dat dit landschap echt wel wat meer is dan een hoop zand en veel zon. Verder is de film naarmate de finale nadert, ondanks al zijn gebrek aan originaliteit, nog best wel een beetje spannend. Hidalgo weet zeker te vermaken, en meer was volgens mij ook niet de bedoeling. Prima popcornfilm, maar niets meer of minder.