8WEEKLY is een cultuurhaard, en eens in de twee jaar is het culturele wereldje in beroering. Er is dan namelijk een EK of WK voetbal dat op stapel staat, en veel cultureel ingestelden hoor je alweer zuchten. Helaas voor hen zit Koning Voetbal nog dieper verankerd in onze vaderlandse cultuur dan Pinkpop, Harry Mulisch, Youp van ’t Hek of Fransje Bauer. Als cultuurminnende jongere verlies je het contact met je vrienden (die zitten Nederland-Duitsland te kijken) en kun je niet of nauwelijks meekomen in de gesprekken op straat (over de gemiste penalty’s van Seedorf). Om te voorkomen dat je deze zomer door al die sport op TV een beetje tussen de wal en het welbekende schip valt, biedt 8WEEKLY je de helpende hand: een special over voetballiteratuur. Zo ben je toch verantwoord bezig, en kun je desondanks in de bus lekker meepraten over de dramatiek van voetbal.
~
De Voorzitter – Ronald Giphart
Epi Brons is de voorzitter van Bandstad ’83, een (fictieve) voetbalploeg die zwaar in de degradatienood verkeert. In de voetbalwereld kan Brons zijn natuurlijke drang naar illegale geldtransacties, macht, oplichting, afpersing en bordelen meer dan kwijt. Een invalletje door de FIOD wordt met één simpel telefoontje naar een vrindje onschadelijk gemaakt. Maar naarmate de degradatie dichterbij komt nemen de zorgen voor Brons toe, en komt de strop steeds strakker rond zijn dikke nek te liggen. De voorzitter lijkt in eerste instantie een soort persiflage op de gebeurtenissen rond Karel Aalberts en Vitesse, maar kan wel eens dichter bij de waarheid zitten dan de voetballiefhebber kan of wil vermoeden. De voorzitter is een prettig geschreven en zeer toegankelijk boek, doorspekt met Gipharts usual suspects: seks, frustratie, geldingsdrang en bij vlagen lekker botte humor.
~
Het Wonder van Castel di Sangro – Joe McGinniss
Het WK voetbal deed in 1994 de Verenigde Staten aan, en kreeg daar journalist McGinniss in zijn greep. Hij vertrok naar Italië om daar het wezen van Calcio (Italiaans voor voetbal) te doorgronden. Daar vernam hij via de kranten over Castel di Sangro, een plaatsje in het meest troosteloze deel van Italië met nog geen 5000 inwoners. Tegen alle logica in promoveerde de plaatselijke voetbalclub naar de Serie B (de op één na belangrijkste divisie van Italië). McGinniss nam contact op met de voorzitter van de club, en besloot zich een jaar te vestigen in het dorpje, om daar een boek te schrijven over het kleine clubje dat het ging opnemen tegen bekende clubs als Palermo, Genoa, Venzia, Brescia, Lecce, Torino, Padova en Foggia. Te zeggen dat dit jaar enigszins rumoerig verliep is een flink understatement. Naarmate ik in het boek vorderde, vielen de schellen me letterlijk van de ogen. IJdele clubvoorzitters, cocaïnehandel, scheldende en incapabele trainers, voetballers met heimwee naar hun moeder, dood, clubliefde, omkoopschandalen en de angst voor degradatie: deze storm treft het kleine dorpje met volle kracht, en zal zowel de schrijver als de club blijvend veranderen. HWvCdS geeft op indringende wijze weer hoezeer Italië is verbonden met voetbal.
~
Fever Pitch – Nick Hornby
De bakermat van het voetballen ligt in Engeland, en de Britse schrijver Nick Hornby (About a Boy, High Fidelity) mocht dan ook niet in dit rijtje ontbreken. In Fever Pitch schrijft Hornby over de emotionele uitersten waartoe hij gedreven word door de liefde voor zijn club Arsenal. Dat Arsenal in Engeland tot voor kort bekend stond als “boring, boring Arsenal” maakt het supporten van deze club een behoorlijk frustrerende gebeurtenis. Waarom gaat een normaal denkend mens jaren lang om de twee weken naar de plaatselijke voetbalclub om zich vervolgens op te winden over matige verdedigers, stuntelende middenvelders en te weinig scorende spitsen? Waarom is iemand fan van een club die al jaren de kansen op succes voor de winterstop weet te verkloten? Nick Hornby neemt de lezer mee in zijn belevingswereld, en probeert de lezer zo een antwoord te geven. Met de nodige opwinding, liefde, schaamte, weemoed, euforie en teleurstelling vertelt Hornby over de haat-liefdeverhouding die hij eind jaren 60 oppikte, en die hem nog steeds niet loslaat.
~
Een seizoen met Hellas Verona – Tim Parks
Italië was vroeger verdeeld in diverse rivaliserende stadstaatjes, en hoewel er tegenwoordig eenheid lijkt te zijn, is er eigenlijk niet veel veranderd. De ruzie tussen de stadstaatjes vindt volgens Tim Parks niet meer plaats op het slagveld, maar in het hedendaagse Calcio. In Nederland wordt er misschien niet raar opgekeken dat een inwoner van Groningen fan is van Ajax, maar in Italië is dat ondenkbaar. Je steunt je thuisstad door dik en dun, en vaak tegen beter weten in. Parks volgt een seizoen lang de club Hellas Verona, en wordt zodoende meegezogen in de orkaan van voetbal, passie, emotie en clubliefde. Dat dit alles echter ook een schaduwzijde heeft, bemerkt Parks vaak genoeg. Parks bewijst met zijn boek dat ieder die ook meer enigszins claimt interesse te hebben voor Italiaanse cultuur, niet om voetbal heen kan.
Zoals je ziet houden ook schrijvers wel eens van een potje ballen. Daarom kan iedereen deze zomer op een cultureel verantwoorde manier bezig zijn met het spelletje. Wil je je, ondanks je afkeer en gebrek aan kennis, toch ook in het feestgewoel werpen, en zo nu en dan een mening over het hedendaagse voetbal ventileren? Dan geef ik gauw hier nog een lijstje met zinnen die je te pas en te onpas op je voetballiefhebbende kennissen kunt uitproberen: succes gegarandeerd!
Te gebruiken bij winst van Nederland:
• Als ze het nu maar niet in de volgende ronde als vanouds verkloten!
• Als ze onder druk staan presteren onze jongens toch weer het beste.
• Dat zag ik na die dramatische aanloop naar dit toernooi niet aankomen!
Te gebruiken bij verlies Nederland:
• Advocaat / Kluivert / Seedorf is gewoon een ontzettende prutser!
• Wat een stelletje volgevreten, overbetaalde ziektekiemen zijn het ook!
• Er is gewoon geen echte leider in dit team!
• Advocaat moet gewoon zo snel mogelijk ophoepelen!
• Hadden ze Van Hooijdonk gewoon meer moeten laten spelen!
Algemene opmerkingen en tips:
• Die Duitsers zijn dan wel niet meer zo goed als vroeger, maar vlak ze niet uit!
• … is de beste speler van Europa! (Vul hier één van de volgende namen in: Totti, Henry, Zidane, Raul, Beckham, Nedved of Buffon)
• Zeg nooit dat een Nederlandse speler de allerbeste is, je vrienden nemen je hierna nooit meer serieus op voetbalgebied.
• Drink geen Oranjeboom, Palm, Duits bier of witbier tijdens de wedstrijden. Eet en drink advies: een conventioneel Nederlandsch biermerk met chips en bitterballen.
Erg hard lachen
Drie cabaretiers hebben even geen zin meer om enkel alleen op het podium te staan. Ze besluiten samen te werken, en een parodie op de Belgische zingende pubers K3 is dan een logisch thema. Los van een drietal liedjes die aan deze parodie zijn gekoppeld brengt het trio alleen een aantal stukken uit de eigen shows. Maar het leukste zijn wel de waanzinnig komische sketches die het trio (soms haast improviserend) neer weet te zetten.
~
Het gelegenheidstrio bestaat uit Mike Boddé (Kopspijkers), Onno Innemee en Klaas van der Eerden. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Jochem Myjer de tweede helft van de tien weken durende minitournee het stokje van Klaas over zou nemen. Deze man die in 1997 het Groninger Studenten Cabaret Festival won en verder bekend werd met zijn show Adéhadé werd echter geveld door de ziekte van Pfeiffer en Klaas nam de rest van tournee van hem over. Myjer zat overigens zelf in Rijswijk ook in de zaal en genoot zichtbaar van de prestaties van zijn collega’s. Het samenvoegen van drie grote cabaretiers voor een gelegenheidsgroep voor tien weken lijkt een onmogelijke opgave te zijn. De vraag is dan ook of C3 er in slaagt om meer te zijn dan een leuke verzameling van hoogtepunten uit de laatste optredens van de afzonderlijke cabaretiers.
Klankkast
~
De sterke kant van Onno Innemee is vooral het spelen van karakters waarvoor je eigenlijk een diep medelijden gaat voelen tijdens de sketch. Zo speelt hij op een gegeven moment een stotterende docent, die aan een groep bejaarden computerles probeert te geven. Zowel in het uitleggen zelf als ook het uitspreken van de woorden faalt deze persoon hopeloos. Dit doet Innemee zo overtuigend dat je regelmatig de neiging hebt om van je stoel op te springen om hem te gaan helpen.
Klaas van der Eerden valt voornamelijk op door de verrassende manieren waarop hij geluid uit zijn hoofd weet te krijgen, via de stembanden of als hij zijn schedel slechts als klankkast gebruikt. Tevens weet Klaas op een opvallend soepele manier opmerkingen en feiten vanuit het publiek te verweven in een ter plekke bedacht lied. Het is een genot om naar deze man te kijken.
Optredens belachelijk maken
De grote vraag blijft of C3 naast de individuele kwaliteiten die de cabaretiers hebben ook nog iets toe weet te voegen. De meeste individuele optredens zijn namelijk al in het theater, of zelfs op televisie te zien geweest. De energie spat echter in de gezamenlijke delen ook van het podium. Een erg sterk voorbeeld hiervan is de muziekles. Hierin probeert een autoritaire Mike Bodde de twee andere kinderen les te geven over Bach. Deze twee kinderen worden fantastisch vertolkt en alleen al het feit dat dit tweetal er fysiek als twee kinderen uitziet zorgt dat je om de minste grap al onder de bank ligt van het lachen. Ik heb bij deze sketch minutenlang echt met tranen in mijn ogen zitten lachen, vooral op het moment dat de twee mannetjes elkaars optreden belachelijk beginnen te maken. Dit is briljant theater en ijzersterk cabaret.
Vooral lachen
Het leuke van C3 is dat het optreden geen rustige momenten kent. Het trio gaat dan ook duidelijk niet voor de diepgang maar kiest ervoor om het publiek vooral aan het lachen te krijgen. De individuele delen zijn niet nieuw, maar blijven desondanks erg grappig. Klaas mag zijn deejay-act wat mij betreft wel tien keer doen, het wordt er niet minder briljant om. Het beste aan de show zijn echter de delen die het drietal samen doet. Die stukken zijn hilarisch en ook nog mooi in elkaar gezet. Het drietal weet de individuele stukken en de gezamenlijke optredens soepel aan elkaar te koppelen, zodat je geen moment op adem kan komen. Er is duidelijk geen diepere boodschap, maar het is gewoon een avondje heel erg hard lachen. Een perfecte opwarmer om al vast toe te leven naar het volgende theaterseizoen.
C3
Artiest: C3Gezien op woensdag 02 juni 2004 in de Schouwburg, Rijswijk
Misschien ook iets voor u
Voorzitters, voetbalfans en andere snuiters
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 Sterren.
8WEEKLY is een cultuurhaard, en eens in de twee jaar is het culturele wereldje in beroering. Er is dan namelijk een EK of WK voetbal dat op stapel staat, en veel cultureel ingestelden hoor je alweer zuchten. Helaas voor hen zit Koning Voetbal nog dieper verankerd in onze vaderlandse cultuur dan Pinkpop, Harry Mulisch, Youp van ’t Hek of Fransje Bauer. Als cultuurminnende jongere verlies je het contact met je vrienden (die zitten Nederland-Duitsland te kijken) en kun je niet of nauwelijks meekomen in de gesprekken op straat (over de gemiste penalty’s van Seedorf). Om te voorkomen dat je deze zomer door al die sport op TV een beetje tussen de wal en het welbekende schip valt, biedt 8WEEKLY je de helpende hand: een special over voetballiteratuur. Zo ben je toch verantwoord bezig, en kun je desondanks in de bus lekker meepraten over de dramatiek van voetbal.
~
De Voorzitter – Ronald Giphart
Epi Brons is de voorzitter van Bandstad ’83, een (fictieve) voetbalploeg die zwaar in de degradatienood verkeert. In de voetbalwereld kan Brons zijn natuurlijke drang naar illegale geldtransacties, macht, oplichting, afpersing en bordelen meer dan kwijt. Een invalletje door de FIOD wordt met één simpel telefoontje naar een vrindje onschadelijk gemaakt. Maar naarmate de degradatie dichterbij komt nemen de zorgen voor Brons toe, en komt de strop steeds strakker rond zijn dikke nek te liggen. De voorzitter lijkt in eerste instantie een soort persiflage op de gebeurtenissen rond Karel Aalberts en Vitesse, maar kan wel eens dichter bij de waarheid zitten dan de voetballiefhebber kan of wil vermoeden. De voorzitter is een prettig geschreven en zeer toegankelijk boek, doorspekt met Gipharts usual suspects: seks, frustratie, geldingsdrang en bij vlagen lekker botte humor.
~
Het Wonder van Castel di Sangro – Joe McGinniss
Het WK voetbal deed in 1994 de Verenigde Staten aan, en kreeg daar journalist McGinniss in zijn greep. Hij vertrok naar Italië om daar het wezen van Calcio (Italiaans voor voetbal) te doorgronden. Daar vernam hij via de kranten over Castel di Sangro, een plaatsje in het meest troosteloze deel van Italië met nog geen 5000 inwoners. Tegen alle logica in promoveerde de plaatselijke voetbalclub naar de Serie B (de op één na belangrijkste divisie van Italië). McGinniss nam contact op met de voorzitter van de club, en besloot zich een jaar te vestigen in het dorpje, om daar een boek te schrijven over het kleine clubje dat het ging opnemen tegen bekende clubs als Palermo, Genoa, Venzia, Brescia, Lecce, Torino, Padova en Foggia. Te zeggen dat dit jaar enigszins rumoerig verliep is een flink understatement. Naarmate ik in het boek vorderde, vielen de schellen me letterlijk van de ogen. IJdele clubvoorzitters, cocaïnehandel, scheldende en incapabele trainers, voetballers met heimwee naar hun moeder, dood, clubliefde, omkoopschandalen en de angst voor degradatie: deze storm treft het kleine dorpje met volle kracht, en zal zowel de schrijver als de club blijvend veranderen. HWvCdS geeft op indringende wijze weer hoezeer Italië is verbonden met voetbal.
~
Fever Pitch – Nick Hornby
De bakermat van het voetballen ligt in Engeland, en de Britse schrijver Nick Hornby (About a Boy, High Fidelity) mocht dan ook niet in dit rijtje ontbreken. In Fever Pitch schrijft Hornby over de emotionele uitersten waartoe hij gedreven word door de liefde voor zijn club Arsenal. Dat Arsenal in Engeland tot voor kort bekend stond als “boring, boring Arsenal” maakt het supporten van deze club een behoorlijk frustrerende gebeurtenis. Waarom gaat een normaal denkend mens jaren lang om de twee weken naar de plaatselijke voetbalclub om zich vervolgens op te winden over matige verdedigers, stuntelende middenvelders en te weinig scorende spitsen? Waarom is iemand fan van een club die al jaren de kansen op succes voor de winterstop weet te verkloten? Nick Hornby neemt de lezer mee in zijn belevingswereld, en probeert de lezer zo een antwoord te geven. Met de nodige opwinding, liefde, schaamte, weemoed, euforie en teleurstelling vertelt Hornby over de haat-liefdeverhouding die hij eind jaren 60 oppikte, en die hem nog steeds niet loslaat.
~
Een seizoen met Hellas Verona – Tim Parks
Italië was vroeger verdeeld in diverse rivaliserende stadstaatjes, en hoewel er tegenwoordig eenheid lijkt te zijn, is er eigenlijk niet veel veranderd. De ruzie tussen de stadstaatjes vindt volgens Tim Parks niet meer plaats op het slagveld, maar in het hedendaagse Calcio. In Nederland wordt er misschien niet raar opgekeken dat een inwoner van Groningen fan is van Ajax, maar in Italië is dat ondenkbaar. Je steunt je thuisstad door dik en dun, en vaak tegen beter weten in. Parks volgt een seizoen lang de club Hellas Verona, en wordt zodoende meegezogen in de orkaan van voetbal, passie, emotie en clubliefde. Dat dit alles echter ook een schaduwzijde heeft, bemerkt Parks vaak genoeg. Parks bewijst met zijn boek dat ieder die ook meer enigszins claimt interesse te hebben voor Italiaanse cultuur, niet om voetbal heen kan.
Zoals je ziet houden ook schrijvers wel eens van een potje ballen. Daarom kan iedereen deze zomer op een cultureel verantwoorde manier bezig zijn met het spelletje. Wil je je, ondanks je afkeer en gebrek aan kennis, toch ook in het feestgewoel werpen, en zo nu en dan een mening over het hedendaagse voetbal ventileren? Dan geef ik gauw hier nog een lijstje met zinnen die je te pas en te onpas op je voetballiefhebbende kennissen kunt uitproberen: succes gegarandeerd!
Te gebruiken bij winst van Nederland:
• Als ze het nu maar niet in de volgende ronde als vanouds verkloten!
• Als ze onder druk staan presteren onze jongens toch weer het beste.
• Dat zag ik na die dramatische aanloop naar dit toernooi niet aankomen!
Te gebruiken bij verlies Nederland:
• Advocaat / Kluivert / Seedorf is gewoon een ontzettende prutser!
• Wat een stelletje volgevreten, overbetaalde ziektekiemen zijn het ook!
• Er is gewoon geen echte leider in dit team!
• Advocaat moet gewoon zo snel mogelijk ophoepelen!
• Hadden ze Van Hooijdonk gewoon meer moeten laten spelen!
Algemene opmerkingen en tips:
• Die Duitsers zijn dan wel niet meer zo goed als vroeger, maar vlak ze niet uit!
• … is de beste speler van Europa! (Vul hier één van de volgende namen in: Totti, Henry, Zidane, Raul, Beckham, Nedved of Buffon)
• Zeg nooit dat een Nederlandse speler de allerbeste is, je vrienden nemen je hierna nooit meer serieus op voetbalgebied.
• Drink geen Oranjeboom, Palm, Duits bier of witbier tijdens de wedstrijden. Eet en drink advies: een conventioneel Nederlandsch biermerk met chips en bitterballen.
Misschien ook iets voor u
Less is more
Een film die een vervolg is op een eerdere film krijgt nooit een eerlijke kans. Altijd vergelijk je deel twee, drie of zevenentachtig met het voorgaande deel. En vergelijken is gemakkelijker dan een mening vormen over de film op zich. Sterker nog: een oordeel vellen over deel drie van Harry Potter is onmogelijk als je deel één en twee niet gezien hebt. En als je die wel gezien hebt, ben je gauw klaar met oordelen: Harry Potter and the Prisoner of Azkaban is absoluut beter.
Waarom is het onmogelijk The Prisoner of Azkaban los te zien van de twee eerdere delen? Om het simpele feit dat dit derde deel ook bedoeld is als een vervolg. De personages en locaties zijn hetzelfde en de gebeurtenissen komen overeen met de eerste twee delen. Iemand die net vier jaar in de rimboe heeft gezeten en nu onvoorbereid de bioscoop induikt om deze film te kijken, zal niet weten waar het over gaat: al in een van de eerste scènes blaast titelheld Harry een tante letterlijk op tot ze als een luchtballon boven de slaapstad zweeft. Kun je je voorstellen dat de arme onwetende zich achter de oren krabt? Wat gebeurt hier? Tja, snel de boeken lezen, of de twee eerste films kijken, iets anders zit er niet op.
Echt
~
En hoe anders! In Harry Potter 3 is het verschil tussen de echte en de magische wereld lang niet meer zo groot. Harry en zijn vrienden Ron en Hermione lopen rond in gewone kleren en door Hogwarts klinkt jazzmuziek, geen magisch toontapijt. In deel drie kun je je eindelijk concentreren op het verhaal, zonder dat je om de haverklap met je neus op wéér een staaltje tovenarij gedrukt wordt. Wat een verademing. Nooit gedacht dat gewoon zo leuk kon zijn.
Natuurlijk is er sprake van tovenarij, we zijn tenslotte op een tovenaarsschool. Maar in The Prisoner of Azkaban staat bijna alle magie in dienst van het verhaal, dat draait om een ontsnapte en levensgevaarlijke gevangene die het mogelijk op Harry heeft voorzien. De bijbehorende computereffecten zijn tot het hoognodige teruggebracht: cgi wordt nu gebruikt om het verhaal te ondersteunen en niet om een technisch visitekaartje af te leveren. Dat betekent ook dat de onvermijdelijke quidditch-wedstrijden tot een absoluut minimum zijn teruggebracht en daar hoef je geen seconde rouwig om te zijn. Voor degenen die Harry graag willen zien vliegen zit er een veel mooiere scène in.
Geknipt
~
The Prisoner of Azkaban is dus veel beter dan de eerste twee delen. Je kunt er niet precies de vinger op leggen, maar ergens voelt deze film volwassener aan. Eigenlijk alles is minder of subtieler: de magie, de special effects, de bijrollen, de subplots, zelfs de muziek is veel minder opdringerig dan die bombastische score van John Williams. In het geval van The Prisoner of Azkaban kunnen we het aloude motto van de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe weer eens van stal halen: “Less is more.”
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban
Regie: Alfonso CuarónJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Pinkpop Classics is pil van Drion voor festival
Pinkpop bestond dit jaar 35 jaar, en die mijlpaal moest gevierd. Er zijn twee dvd’s met beelden van de eerste tien jaar uitgebracht en een vernieuwde programmering moest de tegenvallende kaartverkoop van vorig jaar goedmaken. Mooie initiatieven, maar terugkijkend valt het allemaal toch wel een beetje tegen. Muzikaal stellen de dvd’s niks voor en hoewel de programmering dit jaar anders was, spraken maar weinigen van een verbetering. Pinkstermaandag waren slechts 35.000 van de 50.000 beschikbare kaarten verkocht; daarmee kwam de organisatie niet eens uit de gemaakte kosten.
~
Versteende hippies
De verjongingsstrategie wordt nu als niet-geslaagd terzijde geschoven. Voor volgend jaar mikt de organisatie op een ander deel van het gezin. In plaats van de hippe zoon en dochter moeten dan vader, moeder, opa en oma naar Limburg afreizen: voor versteende hippies die de oude tijden wel weer eens willen herbeleven wordt dan naar alle waarschijnlijkheid een speciale Pinkpop Classics georganiseerd. Bands die op de twee uitgebrachte dvd’s te horen zijn, mogen dan in het echt laten zien dat ze nog altijd leven: Golden Earring, Status Quo en andere oude rockers die ogenschijnlijk even vaak hun kleding als hun muziek verversen.
Deze terugkeer naar het verleden lijkt voor Pinkpop de pil van Drion te zijn: de omslag garandeert een zacht en geruisloos wegglijden uit het woeste festivalleven. Lowlands slaagt er evenwel nu al enige jaren in oeroude vertolkers van het Nederlandse lied tussen jonge en hippe acts te programmeren. Daarmee worden voorheen verguisde artiesten als Koos Alberts en Johnny Hoes tot een leuk en campy extraatje voor jongeren. Dat lijkt echter niet het uitgangspunt van Pinkpop, dat met bands die al jaren over hun houdbaarheidsdatum zijn het oude publiek wil weer lokken.
Amateurfilm
Wellicht zijn Smeets en consorten op het idee van Pinkpop Classics gekomen tijdens het samenstellen van de onlangs uitgebrachte dvd’s Pinkpop: The Vintage Years. Overmand door nostalgie en geplaagd door de slechte verkoop kunnen dergelijke ideeën worden geopperd, en zelfs positief worden ontvangen. Maar als er een of desnoods een aantal nachtjes over is geslapen, dan moet de persoon die het bedacht heeft – of op zijn minst mensen in zijn omgeving – toch inzien dat dit niet de manier is om het festival te redden.
~
Ouderwets en achterhaald
Daarmee hangen deze dvd’s tussen concertregistratie en rockumentary in. Want hoewel de beelden an sich leuk zijn, wordt er niets aan toegevoegd. Een van de hoogtepunten uit het genre, de nog voor de eerste Pinkpop geschoten film over Woodstock, weet mooie beelden goed te combineren met ondermeer interviews en de originele podiumgeluiden. Organisatoren, buurtbewoners, beveiligingsmensen en festivalbezoekers komen daarbij ruim aan bod, waarmee voor de kijker een goed beeld van het festival wordt geschetst. De enige keer dat The Vintage Years even op Woodstock lijkt, is in een apart toegevoegde documentaire van KRO’s Brandpunt uit 1976. Verder is het dus vooral studiogeluid van niet eens de meest interessante bands – die wilden hun medewerking niet aan dit project verlenen – onder beelden van een languit in het gras liggend publiek.
Vintage is tegenwoordig vooral in trek als hippe term voor bijzondere tweedehands kleding, maar hier zal met vintage years gedoeld worden op de ‘mooie jaren’ of de ‘klassieke jaren’. Een andere betekenis van vintage is echter meer van toepassing op deze dvd’s: ouderwets en achterhaald. Daarom lijkt een Pinkpop Classic ook niet de juiste manier om het festival nieuw leven in te blazen.
Later dit jaar worden ook dvd’s over de jaren 80 en 90 uitgebracht.
Misschien ook iets voor u
Kippenvel
/ 0 Reactiesdoor: Desmond Haneveer0 SterrenIn deze eerste aflevering van een nieuwe rubriek plaatsen we klassieke platen, films of boeken voor het voetlicht omdat ze ons op de een of andere manier kippenvel bezorgen. Vandaag: Kind of Blue van Miles Davis.
~
Een paar aftastende pianoakkoorden, een omcirkelende contrabas, die na 33 seconden een van de beroemdste baslijnen uit de muziekgeschiedenis inzet: dumdudidumdudumdidum. Het antwoord van piano en blazers laat niet lang op zich wachten: paadap. En elke keer trap ik er weer in: het tempo is langzamer dan ik verwacht. Vooruitlopend op de muziek ben ik veel sneller begonnen met het thema. Op het moment dat de rest van de band inzet, val ik in een klein vacuüm, een zweving in de maagstreek, zoals in een achtbaan. Een soortgelijk moment beleef ik bij de eerste noot van de solo van Miles. Die is namelijk helemaal niet strak. Zijn lippen glijden van het mondstuk en de toon krijgt een lelijke kras. Is dit een foutje of is dit de bedoeling?
Miles Davis is overigens de meester van de Goede Foute Toon spelen. Hij maakt een uitglijder, op een trompet is dat zo gebeurd, maar geeft jou als luisteraar het gevoel dat het de bedoeling was. Sterker nog, dit is de enige noot die op dat moment gespeeld kan, nee móet worden. Zodat die uitglijder met terugwerkende kracht eigenlijk jouw fout is (omdat-ie in jouw hoofd zit), en niet die van de trompettist.
~
Miles Davis wilde vooral de jazz simpeler maken. Geen uitgewerkte arrangementen of lange leadsheets, gewoon een paar heldere afspraken en spelen met die hap. In het toch niet misselijke oeuvre van Miles Davis staat Kind Of Blue overeind als meesterwerk. Hoewel de opnames niet zo relaxt waren als ze klinken. Davis was niet een van de makkelijkste mensen om mee te werken: ambitieus, calculerend en met een heroïneverslaving die herhaaldelijk de kop opstak. Wel wist hij constant precies de juiste talenten om zich heen te verzamelen (de lijst is schier eindeloos: John Coltrane, Herbie Hancock, Tony Williams, John McLaughlin, Chick Corea en vele anderen). Dat hij daarbij oude vrienden als een baksteen moest laten vallen was van minder belang. De jonge pianist Bill Evans, die eigenlijk al uit de band was geknikkerd, werd speciaal voor deze sessies teruggevraagd, omdat hij als geen ander begreep hoe deze modale muziek harmonisch in elkaar stak. Samen met Cannonball Adderley (een van de mooiste namen in de jazzgeschiedenis) en John Coltrane op saxofoon en de onverwoestbare ritmesectie van Paul Chambers op bas en Jimmy Cobb op drums werd een intrigerend melodisch weefsel vervaardigd.
Bill Evans vergelijkt in de originele liner notes hun manier van werken met Japanse kalligrafie, waarbij de schrijver zijn penseel niet van het papier mag halen voordat het symbool af is. Het moment leidt de graficus over het papier, het enige dat hij moet doen is in het moment blijven en niet vooruit denken. Dat is ook de kracht van Kind Of Blue. De plaat klinkt spannend door een bepaalde overgave, een soort van ontspanning. Het verwijst vooruit naar In A Silent Way, een plaat die tien jaar later het begin van de jazzrock zou inluiden. Hoewel die plaat ook gekenmerkt wordt door een dergelijke rust, is de uiteindelijke muziek op de montagetafel van producer Teo Macero tot stand gekomen.
Kind Of Blue is meer dan een jazzklassieker, het is een klassieker pur sang. De muziek klinkt 45 jaar na dato alsof het gisteren is opgenomen en zal ook over vijftig jaar nog steeds zo klinken.
Misschien ook iets voor u
Return of the clowns
Het is best vervelend als je het idee hebt dat een cd niet veel soeps kan zijn, voordat je er ook maar één nummer van hebt gehoord. Het overkwam me bij Vol. 3: The Subliminal Verses van Slipknot. Hoogste tijd dus om de cd eens in de stereo te gooien.
~
Ballad
In vergelijking met Iowa klinkt dit album vooral veel gevarieerder. En dat verrast me. Je kunt het je als diehard Slipnot-fan misschien niet voostellen, maar op het nummer The virus of life hoor je alleen maar een akoestische gitaar en zang, eigenlijk is het gewoon een… ik durf het woord bijna niet uit te spreken… b… bbb… ballad. Wat flikken ze me nou? Het doet een beetje denken aan de metalband Demons and Wizards, een samenwerkingsverband van leden van Iced Earth en Blind Guardian. Mijn instinct zegt me dat ik dit niet mooi mag vinden, maar stiekem klinkt het gewoon heel erg goed. Vervelend is dat.
Uitgedaagd
Ik weet niet waarom het me niet eerder opviel, maar de zang van Corey Taylor heeft wel iets weg van die van Clawfinger-zanger Zak Tell (vooral in Pulse of the Maggots). Het is hetzelfde soort agressieve rap/grunts waar ook de formatie uit Noorwegen/Zweden gebruik van maakt. Terwijl de zang in het refrein van Duality me juist weer doet denken aan die van Stereomud-zanger Erik Rogers. Zelfs Nine Inch Nails komt op Vol. 3 nog even om de hoek kijken (Vermilion) en natuurlijk ontbreken ook de nummers waar Slipknot zo bekend mee is geworden (hard, technisch en snel) dit keer niet (Welcome, The Blister Exists, Three Nil). Al met al heeft Rick Rubin Slipknot uitgedaagd om verder te kijken dan de neus van hun maskers lang is. En dat heeft een verrassend sterk en vooral gevarieerd album opgeleverd. Met Vol. 3 bewijst Slipknot dat het meer is dan de zoveelste metalhype. De band mag Rubin wel dankbaar zijn.
Check trouwens ook eens de website www.slipknot1.com. Met de Limited Edition versie van Vol. 3 krijg je er toegang tot leuke extra’s zoals videoclips, muziek en mp3’s. Slipknot is een band die zijn fans waardeert.
Slipknot
Album: Vol. 3: The Subliminal VersesMisschien ook iets voor u
Meer diepgang voor drie mooie meiden
Sinds 2002 is op Net 5 de serie Meiden van de Wit te zien. Deze serie steunt hoofdzakelijk op drie vrouwen, namelijk de dames De Wit (gespeeld door de twee ex-soapies Angela Schijf en Frederique Huydts en nieuwkomer Eva Duijvestijn). Zij zijn de hele tien uur die het tweede seizoen duurt wederom het stralende middelpunt. Vrouwelijke kijkers hangen aan de lippen van deze vrijgevochten vrouwen en mannen wachten tot de dames een minnaar vinden om de liefde mee te bedrijven. Er is dus reden genoeg om deze serie snel tot het einde uit te kijken.
~
Over het eerste seizoen van de Meiden schreven we: “Het is een serie die makkelijk kijkt, maar die je zeker niet achterlaat met het gevoel dat je in dat kleine uurtje veel hebt geleerd.” Er is duidelijk een risico voor deze dramaserie om te vervallen in de korte verhaallijnen en oppervlakkigheid die eerder kenmerkend zijn voor een soap. Opvallend is dat het tweede seizoen weer helemaal terug grijpt naar het begin van de serie, waar vader de Wit doodgeschoten wordt en de meiden met het zuivelbedrijf De Witte blijven zitten. Dit is niet alleen scenariotechnisch handig (nieuwe kijkers weten ook weer even hoe het allemaal begonnen is), maar het geeft ook duidelijk aan dat deze serie de ambitie heeft om boven het niveau van een soap uit te stijgen. De schrijvers lijken duidelijk te willen aangeven wat de drijfveren van de dames De Wit zijn om zo fanatiek met het bedrijf aan de slag te gaan. We krijgen eindelijk te horen hoe vader de Wit aan zijn eind gekomen is en er worden duidelijk een aantal verhaallijnen voor de lange termijn vastgezet.
Faillissement
~
Meer diepgang
Net als in het vorige seizoen lopen er een aantal verhaallijnen per aflevering door elkaar. Los daarvan zijn er nog een aantal grote verhaallijnen die over het hele seizoen zijn uitgesmeerd. Opvallend echter is dat er meer rust in de serie is gekomen doordat er duidelijk minder subplots per aflevering zijn. Dit zorgt dus voor meer diepgang in de afzonderlijke afleveringen. Ook worden de hoofdpersonen een stuk beter neergezet. We weten inmiddels natuurlijk ook al veel meer over de meiden door het eerste seizoen, maar ook bij zijdelings betrokken karakters (zoals de moordenaar van pa De Wit) krijg je duidelijk een band met het personage. Op dit gebied is de serie duidelijk gegroeid in vergelijking met het vorige seizoen.
Past perfect
De DVD-box is net als bij het eerste seizoen erg degelijk opgezet. Je kunt gewoon zien dat bij de opnames van de serie al duidelijk was dat ze later op DVD uitgebracht zouden worden. De layout van de box past ook perfect bij het eerste seizoen, waardoor ze in de kast een mooi geheel vormen. Los van de perfecte beeld- en geluidskwaliteit valt ook nog op dat er op de eerste DVD een korte terugblik gegeven wordt naar het vorige seizoen, waardoor je in een paar minuten weer weet waar we waren gebleven. Verder zijn er geen extra’s op de DVD te vinden. Een blik achter de schermen van deze productie was wel leuk geweest, maar dit zit er niet in.
Het is duidelijk dat de Meiden van de Wit haar bestaansrecht in het tweede seizoen heeft bevestigd. De vrees voor vervlakking van de serie blijkt ongegrond, integendeel: er is geleerd van de onvolkomenheden uit het eerste seizoen en de serie is daardoor een stuk interessanter geworden.
De meiden van de Wit: tweede seizoen
Jaar: 2024Distributeur: Paramount Home Video
Misschien ook iets voor u
Strips toveren glimlach op ieders gezicht
/ 0 Reactiesdoor: Tsjalling Venema0 SterrenDe tweejaarlijkse Stripdagen in Haarlem, die afgelopen weekend werden gehouden, zijn altijd een interessante combinatie van exposities, tweedehands en nieuwe stripboeken en signerende striptekenaars van over de hele wereld. In tegenstelling tot de stripdagen in het Archeon zijn in die in Haarlem niet gericht op het Suske en Wiske-publiek, maar juist op die mensen die wat meer artisticiteit en diepgang in strips zoeken.
~
Dat uitte zich dit jaar bijvoorbeeld in de tentoonstellingen van Peter Pontiac en Dick Matena. De eerste had een grote overzichtstentoonstelling in de Zanderzaal, waarin duidelijk werd dat we hier te maken hebben met een eerste klas priegelaar, maar op een positieve manier. Vooral het zwart-witwerk maakt veel indruk. De onderwerpen van zowel opdrachten als Pontiacs vrije werk zijn niet mis: rock & roll, seks, hongersnood, geloof en fascisme.
Van Dick Matena werden in de Vishal de originele pagina’s van zijn stripversie van Gerard Reves De Avonden getoond. Erg virtuoos, maar hier miste het schetswerk dat het scheppingsproces in beeld zou kunnen brengen.
Bob Ross
Een absolute topper was “Teken mijn verhaal”. Deze tentoonstelling bevatte het resultaat van een project waarbij professionele striptekenaars verhalen tekenden van kinderen die dit door een handicap zelf niet konden doen. De combinatie van maffe kinderdromen en kinderabsurditeit met het werk van de professionele tekenaars leverde verschrikkelijk leuke verhalen op die de absoluut de moeite waard waren om allemaal uitgebreid te bekijken en lezen.
Leuk om nog te melden, hoewel erg klein, was de tentoonstelling van de Groningse striptekenaar Erik Wielaert. En natuurlijk de compleet wonderlijke workshop “Bob Ross-schilderen met Fokke en Sukke”!
Handtekeningenjacht
Dan waren er natuurlijk ook de tientallen tekenaars die bij aankoop van een stripboek een tekening in je boek zetten. Hoewel ze waren aangekondigd kwamen top-of-the-bill tekenaars Art Spiegelman (Maus) en Robert Crumb niet opdagen, maar er waren genoeg anderen om een handtekeningetje van te scoren, zoals Edmond Baudoin, Lorenzo Mattoti, Joe Sacco, Seth en Lewis Trondheim. Maar ook Nederlandse tekenaars zoals Mark Retera (Dirkjan), Henk Kuijpers (Franka) en Jean-Marc van Tol (Fokke en Sukke).
Net geen interview
~
Thompson is zelf fan van de Franse Ecole Pigalle-tekenschool (o.a. Baudoin) die van grote invloed is geweest op Blankets. Vladimir Nabokov is zijn favoriete schrijver. Volgende maand verschijnt bij Blankets een soundtrack met negen instrumentale nummers, gemaakt door een vriend van Thompson, die hij zelf goed de sfeer van het boek vindt weergeven. Hoewel in juli wel een reisverslag van hem uitkomt, vindt hij momenteel geen tijd om aan zijn nieuwe boek te werken, omdat hij drieëneenhalve maand op promotietournee is door Europa. Een zware, want er was steeds een heel lange rij voor het signeren. Dit was zeker een van de populairste tekenaars van de dag en terecht.
Op naar 2006
Hoewel ik maar een dag ben geweest en dus lang niet alles kon zien, was het zeker de moeite waard om naar Haarlem af te reizen. Iedereen die ik sprak was zeer tevreden, van de bezoekers tot de striptekenaars en -handelaars. In het bijzonder het glunderende hoofd van directeur Joost Pollmann sprak boekdelen. Dit is het leukste stripevenement van Nederland. Was het maar vast 2006!
Misschien ook iets voor u
Mozart uit het lood
Met nerds moet je oppassen. Vraag een programmeur naar zijn werk en voor je het weet zit je met Dire Straits op de achtergrond een paar uur vast in een discussie over de voordelen van deze tegenover die programmeertaal, Windows versus de Macintosh of de voordelen van een laser- boven een inkjetprinter. En geen moment zul je er evenveel van snappen als hij.
~
Steve Vai
Ik weet dat ik met mijn mening duidelijk in de minderheid verkeer. En ik zal ook grif toegeven dat het allemaal best goed is. Maar net zoals ik weet dat, om maar eens iets te noemen, Steve Vai goed kan gitaarspelen, zal ik niet snel iets van Mozart (of Steve Vai) opzetten. Maar er zijn uitzonderingen, stukken waarin Mozart zichzelf beter wist te beheersen dan gebruikelijk. Die Zauberföte is zo’n voorbeeld waarbij hij boven het gebruikelijke gekrakeel uitsteeg. Of zijn Requiem.
Krap bij kas
Nou ja, zijn Requiem… zoveel Mozart zit er eigenlijk niet in. Veel meer Süssmayr eigenlijk. Nadat Wolfgang Amadeus na een leven van werken, zuipen en gokken in 1791 zijn laatste adem had uitgeblazen ging deze leerling op aandringen van de altijd krap bij kas zittende mevrouw Mozart aan de slag met wat de meester had nagelaten. Veel was dat niet: het meeste van de koordelen was voltooid, maar van de orkestpartituur was alleen het openingsdeel, Introït, klaar.
Amadeus
Maar Süssmayr produceerde wel iets moois. Iedereen die Milos Formans film Amadeus wel eens heeft gezien (en gehoord) is vertrouwd met zijn handwerk. Onmiskenbaar Mozartiaans is het wel. Anderzijds is dat ook een beetje een kip-en-ei kwestie omdat het Requiem mede bepaalt wat we als ‘mozartiaans’ zien. Indrukwekkend is het ook, vooral als het met wat panache wordt uitgevoerd.
Lenny
~
Bifocaal
Bernstein was een eigengereid mens. Soms liep dat goed af, soms minder goed. Hier is het laatste het geval, vrees ik. Aan energie geen gebrek, wel aan snelheid. Waar Bernsteins ingehouden tempi in bijvoorbeeld zijn Mahler-opnamen heel goed kunnen werken is dit stuk veel meer gebaat bij een vlotter tempo. Nu klinkt alles wel heel erg ‘uitgerekt’ en daardoor onnodig pompeus en bombastisch. Gecombineerd met de disbalans in de opname zorgt dat voor een vreemd vervormd geluidsbeeld. Een beetje alsof je door de bifocusbril van je oma kijkt.
Ik sluit niet uit dat ik na enige gewenning gehecht ga raken aan deze opname, maar vooralsnog zie ik het niet gebeuren – een technische off-day van DG gecombineerd met de zwarte kant van Bernsteins eigenzinnigheid maken dit tot een weliswaar opmerkelijk, maar niet erg charmant document.
W.A. Mozart
Album: RequiemPrijs: ca. € 10,-
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Wie het kleine niet eert…
EP’s zijn op 8WEEKLY eigenlijk nooit echt aan de beurt gekomen. Van bands als Radiohead en Motorpsycho deden we het bij wijze van spreken wel, maar de mindere helden schoten er nog wel eens bij in. Toch is het jammer om de kleine broertjes en zusjes van de langspeler te laten zitten. Vandaar deze rubriek waarin nieuwe of minder bekende Nederlandse bands hun EP’tjes gerecenseerd zullen zien. Aan de schandpaal met degene die de term ‘On-Nederlands Goed’ heeft bedacht! Wil je ook dat jouw plaatje in deze rubriek terechtkomt? Mail dan even naar mark@8weekly.nl.
~
Vladimir – Versus Coda
Silent Minority Records 2004
Wat?
Bloedstollende Indierock
Wie?
Vier jongens uit Apeldoorn
Sinds?
Eind 1999
Waar?
http://vladimir-web.com
Historie?
2001: Paramedic EP
2002: It Would Be Nice EP
2003: Reverse the Tape EP
Te koop?
Jazeker: voor € 6,49 euro.
En waarom nou eigenlijk?
Omdat deze drie nummers van Vladimir werkelijk te mooi voor woorden zijn. Ik denk dat Chris Martin en de zijnen er geen problemen mee zouden hebben deze songs op de nieuwe plaat van Coldplay te zetten. Integendeel: de schitterende stem van Sander van der Linden lijkt zelfs wel wat op die van Martin en kent zeker dezelfde intensiteit. En dan die prachtige meeslepende muziek. Het is niet vreemd dat bands als Elbow, Tortoise en Múm gelinkt zijn op de website van de band. Deze hele EP heeft een vergelijkbare allesomvattende, bijna buitenaardse schoonheid. Vladimir beschikt op Versus Coda echter ook nog eens over het geheime wapen. Wat een trompet wel niet met je muziek kan doen. Opener Unison is al prachtig, maar wanneer dit hemelse blaasinstrument tussenbeide komt, verdwijnen al mijn gedachten als sneeuw voor de zon en kan ik slechts nog luisteren naar die schitterende muziek. U raadt het al, dit is een band om in de gaten te houden, vooral met het oog op een eventuele langspeler. Zo’n plaatje als dit maakt ongeduldig.
~
Cereal – New Tattoos
Glambookings 2004
Wat?
Dampende stonerrock
Wie?
Vier ruige kerels uit Haarlem
Sinds?
1998
Waar?
http://www.cereal.nl
Historie?
2000: Demo
2001: Promo
2002: Transpose EP
Te koop?
Zie de website van de band
En waarom nou eigenlijk?
Omdat de copywriters van de biografie van Cereal de waarheid geen geweld aandoen wanneer zij schrijven over een ‘overdonderde in-your-face sound’. Deze door Corno Zwetsloot geproduceerde plaat herbergt zeven harde, dampende rocksongs vergelijkbaar met het werk van Queens of the Stone Age, die met het twee jaar geleden verschenen Songs for the Deaf de lat onbereikbaar hoog legden. Het is niet verbazend dat die sound het vooralsnog vooral live erg goed bleek te doen. Cereal is er echter op New Tattoos in geslaagd een geluid neer te zetten waarbij je zonder veel fantasie een voorstelling kan maken van een keihard rockende band in een rokerige zaal. Een band die haar lawaaierige doch intelligent hoekige stonerrock als een machinegeweer op het publiek afvuurt. Ik denk dat menig hedendaags garagebandje stinkend jaloers is op het moddervette geluid van deze vier heren. De truc is het geluid van Josh Homme enkel te gebruiken als inspiratiebron en niet te streven naar een Nederlandse kopie. Cereal heeft dat helemaal door.
~
Juliet’s Ghost – Man Down
Skipper Boetlek 2004
Wat?
Mysterie, intensiteit en… die stem!
Wie?
Ervaren muzikanten/journalisten/uitgevers uit Haarlem en Amsterdam
Sinds?
2001
Waar?
http://www.julietsghost.com
Historie?
2001: Juliet’s Ghost EP
Te koop?
Voor 5 euro op de website van Juliet’s Ghost
En waarom nou eigenlijk?
Omdat het publiek altijd, nou ja bijna altijd, gelijk heeft. Juliet’s Ghost won in de Melkweg namelijk de publieksprijs in de finale van de Amsterdamse Popprijs 2004. Er is dan ook geen beter moment dan dit om een nieuwe EP uit te brengen. Wat het meest opvalt aan de muziek van Juliet’s Ghost is de prachtige stem van Michèle van Trigt, om over haar intense voordracht nog maar te zwijgen. Het is niet voor niets dat de band voor het eerst van zich liet horen tijdens een tribute aan Jeff Buckley (die nog steeds een grote bron van invloed lijkt te zijn). Deze tweede EP Man Down bevat vijf sterke, mysterieuze nummers die aan de ene kant doen denken aan de rauwe poëtische rock van de nog steeds briljante Patti Smith en aan de andere kant aan de duistere triphop van Portishead (Van Trigt doet zeker niet onder voor Beth Gibbons). Conclusie: het geluid van deze band staat als een huis. Het publiek is niet achterlijk.
Vladimir, Cereal en Juliet's Ghost
Misschien ook iets voor u