En dat is niet het enige, want de heren vonden het ook tijd om te restylen. Niet dat ze na zoveel jaren ingekakt zijn, maar ze wilden wat meer doen met hun show. Tijdens de tour van hun vorige populaire voorstelling Hits Again! speelden ze een maand in het TIPI Theater (een soort circustent) in Berlijn. Daar maakten ze kennis met verschillende vormen van entertainment. Vol ideeën kwamen ze terug naar Nederland en namen Karel de Rooij (van het theaterduo Mini & Maxi) in de arm als regisseur.

Theatershow

Het gevolg is dat Pop Art een voorstelling is geworden met een magisch tintje. Nog steeds draait het om de zang, maar er is ook plaats gemaakt voor poppenspel, acrobatiek, magie, grappige details en acts. En met De Rooij als regisseur levert dat een prachtig, niet overdreven resultaat op. Deze show heeft meer meegekregen dan muziek alleen en door de visuele elementen is het nu meer een theatershow geworden.

Poppenspel

Een paar acts springen eruit. Om er maar eentje toe te lichten: het spel met de poppen. Alle zangers hebben een pop (kind) waarmee ze zelfspot niet uit de weg gaan. Het zijn grappige dialogen en op het moment dat het misschien iets te lang doorgaat, wordt het volgende lied ingezet. De eindact is er een in het kader van circus-theater-magie-act, waarover ik niets zal verklappen, maar die ervoor zorgt dat je het theater uitloopt met een voldaan gevoel.

Humor

Voorheen bezaten de heren ook al over een gezonde dosis humor. Dat uitte zich vooral in taalgrapjes tijdens de liedjes en bepaalde blikken daarbij. Dat zit nog steeds in hen en gelukkig maar, want ook op die manier geven ze hun eigen draai aan de songs. In de nieuwe show is daar, naast serieuze nummers, weer genoeg plaats voor. Wat dat betreft hoef je ook geen heel vernieuwde show te verwachten. Want Montezuma’s Revenge is en blijft creatief. Bij elke show hoorde tot nu toe verkleedpartijen en zo nu en dan weer een vernieuwend element, zoals het videoscherm bij Double Density (twee shows terug).

Gouden strot

Wat nu ook weer opvalt is dat de groep een en al energie en blijheid uitstraalt. Dat deze mannen er zin in hebben en zich voor de volle honderd procent inzetten, is zeker te zien en te horen. Het nieuwste lid, Menno, is goed opgenomen in de groep en blijkt een aanwinst. Alle vijf bezitten een gouden strot, goede timing en zijn prima op elkaar ingespeeld. Wat ze doen, gaat hen gemakkelijk af. Alhoewel… de choreografie is er niet gemakkelijker op geworden en sommige mannen hebben daar wat problemen mee. De eisen worden blijkbaar steeds hoger.

Interactief

Uiteindelijk komt het publiek toch voor de muziek. En dat het nog helemaal niet zo gemakkelijk zingt in zo’n a cappella groep, blijkt wel tijdens het interactieve deel (ook voor het eerst) van deze show. De heren willen dat het publiek mee gaat zingen. In eerste instantie krijg je er een ‘moet-dat-nou’-gevoel bij, maar als je dan min of meer wordt gedwongen toch je eigen zangpartij (bijvoorbeeld de baspartij doem-die-doem) voor je rekening te nemen en je buren wat anders zingen, dan merk je pas hoe lastig deze jongens het soms moeten hebben. Petje af, en laat deze mannen vooral hun creativiteit en zangtalent in ere houden.

Pop Art wordt dit theaterseizoen nog opgevoerd tot en met 12 februari 2005 in Nederland.

Een springerige jongen met piekhaar staat bovenop een kolossale Amerikaanse koelkast. Hij mikt op een schuimplastic stoel die een eindje bij hem vandaan op de grond staat. Hij gaat bovenop die stoel duiken, gebaart hij. Lijkt geen goed plan: die jongen gaat zijn nek breken. Hij wordt gered doordat er van binnenuit op de deur van de koelkast wordt geklopt. Een meisje doet de koelkast open. Een heel stel toeschouwers komt door de koelkastdeur op het podium terecht: deze mensen kwamen te laat voor de voorstelling en ze mogen nu alsnog de zaal in. Ze krijgen van het meisje een kus en een appel: welkom in het huis van The 7 Fingers. De toeschouwers mogen naar hun plek, de aandacht gaat weer terug naar de koelkast. De jongen die er nog altijd bovenop staat, duikt. Recht met zijn neus in de schuimplastic stoel.

Kwak humor

De toon is gezet, we weten wat we bij Loft kunnen verwachten. Zeven Canadezen, een afsplitsing van glamourgroep Cirque du Soleil, brengen een jonge-honderige, brutale vorm van acrobatiek. Die zou op zichzelf snel gaan vervelen, ware het niet dat The 7 Fingers het niet laten bij acrobatiek alleen. Ze gooien er niet alleen een flinke kwak humor bij, ze doorsnijden hun waaghalzerij ook met moderne dans, met slapstick, met zang en muziek. Extra attractie vormt de muziek van de mallotige DJ Pocket, die tegelijk dienst doet als human beatbox. Trommelend op zijn borst ontlokt DJ Pocket de vreemdste geluiden aan zijn stem.

Samen leven

Het decor stelt een zolder- annex huiskamer voor, type studentenhuis. Er staat een meerpersoonsbed en een grote ronde eettafel. Er is een badkuip waarin geregeld meerdere mensen zitten. Er hangt een hangmat, er zijn lampjes en kralengordijnen. Hier wonen ze, is het verhaal. Maar vervolgens doen The 7 Fingers met dat idee van ‘samen leven’ niet zo veel, het verhaaltje is te dun. De voorstelling blijft steken in een aaneenschakeling van korte acts. Die zijn vaak op zich wel heel sterk. Zo doet een vrouw een combinatie van moderne dans en acrobatiek in de trapeze. Een ander doet zo’n act in een lange rode doek, een tissue. En eentje maakt een spannende dans in een bundel hangende kettingen.

Temptation

Het enige duidelijke thema is de appel; er worden hier elke avond honderden appels verstouwd. De appel staat voor ‘Temptation’: de verleiding tot de ware kennis door Eva in het paradijs. En voor de ontdekking van de zwaartekracht door Isaac Newton, die een ‘aha-erlebnis’ had toen hij onder een appelboom zat. En heel eventjes passeert Wilhelm Tell de revue, als een meisje een appel op haar hoofd zet.

Patrick

Dat is echter een beetje weinig inhoud voor een voorstelling van anderhalf uur. Bovendien zijn niet alle spelers even sterk. Patrick, de jongen-met-piekhaar die van de koelkast sprong, heeft met afstand de sterkste présence. Hij is niet alleen een goede acrobaat, hij kan ook rolschaatsen, speelt ukelele en zingt met verdraaide stem. En Patrick heeft de lach aan zijn kont doordat hij met zijn clowneske motoriek een optelsom is van Charlie Chaplin en Jim van der Woude, de vroegere Hauser Orkater-coryfee. Als we uiteindelijk toch belanden in traditionele acrobatiek, met een jongen die een trage act doet in het donker op een rijtje verlichte zuiltjes, slaat de verveling toe. Niettemin is Loft leuk en vermakelijk. Niet meer verwachten dan een vrolijk uitje, en je hebt bij The 7 Fingers een prima avond.

Loft is nog tot en met 21 oktober 2004 in de Theaterfabriek Amsterdam te zien.

Don Carlos speelt uitsluitend in het eigen theater van Huis aan de Amstel. De zaalcapaciteit is klein en hierdoor is het een intieme voorstelling. Het geeft een huiskamergevoel, alsof je bij de Koningsfamilie op bezoek bent. Je zit zowat bij je buren op schoot en de gezichtsuitdrukkingen van de acteurs zijn goed te zien. Ik zie zelfs tranen! Er wordt goed en met enthousiasme geacteerd. Het spel is vlot en vol gevoel. De soms gedateerde teksten klinken niet stijf of onnatuurlijk, maar juist helder en gemeend.

Don Carlos

Don Carlos is de Spaanse kroonprins en de zoon van Philips II. Carlos wordt door zijn vader verafschuwd en heeft het vuur voor het leven verloren; zijn politieke toekomst én de liefde van zijn leven zijn hem door zijn vader ontnomen. Nog voordat Carlos in het huwelijk kon treden met zijn geliefde Elisabeth, werd zij uitverkoren door Philips om zijn echtgenote te worden. Nu verneemt Philips geruchten over de nog steeds bestaande liefde tussen zijn zoon en zijn vrouw. Prinses Eboli is verliefd op Carlos, maar wordt door hem afgewezen. Haar wraak doet het rijk op haar grondvesten schudden. Om de waarheid te achterhalen zet Philips de boezemvriend van Carlos, de Markies van Posa, in. Posa is een sterke voorvechter van de vrijheidsidealen en Philips kijkt hierdoor op hem neer. Posa slaagt er toch in om de onschuld van de Koningin te bewijzen. Hij ruikt de macht en maakt met Carlos een plan waarbij ook zij hun idealen verloochenen. Dit zal hen duur komen te staan. Het is een verhaal vol intriges, iedereen bedondert elkaar om er zelf beter van te worden omwille van zijn of haar idealen.

Moderne accenten

De bovenzaal en de buitengevel op de binnenplaats van Huis aan de Amstel zijn door Guus van Geffen omgetoverd tot een kasteel. Alles is wit geverfd, zelfs de ramen. Er staat een stelling waarop het publiek plaatsneemt. De acteurs maken gebruik van de hele ruimte en klimmen ook in de stellingen. Zo zijn ze op ooghoogte van het publiek. De acteurs zijn door Carly Everaert in denim en zwarte kleding gestoken, een mooie uniformiteit; hip, maar toch past het goed in dit tijdsbeeld. Er zijn meer moderne accenten zoals een koelkast en wasmachines. Die hadden ze vast niet in de tijd van Don Carlos! Er wordt speels gebruik gemaakt van dance- en popmuziek, zoals het moment dat er heel melig Stand By Your Man gezongen wordt. Al tijdens de voorstelling wordt als proloog op de pauze koffie gezet. De pauze vindt plaats in de zaal, je bent dan even onderdeel van de set en voorstelling.

Drama

Iedere uitvoering van Don Carlos is een bewerking van het originele, wel erg lange toneelstuk. Binnen deze vrije bewerking is plek voor de hoogtepunten, maar ook zeker voor de menselijke diepgang en een tikje humor. Alle ingrediënten voor een goed drama zijn vertegenwoordigd; macht, onmacht, passie, bedrog, jaloezie, wraak, woede en liefde. Een avontuurlijke voorstelling die zeker de moeite waard is om te gaan zien.