~

DJ Shadow

Zo halverwege de cd volgen de twee bijdragen door turntablegoeroe en topproducer DJ Shadow. The Last Trumpet is een spannend, duister nummer, monotoon maar allesbehalve saai. Het klinkt als Massive Attack in een hiphop-mix en mondt uit in een extase die zijn weerga niet kent. Hierna volgt Over You, een ijzersterke soulvolle ballad, prachtig ingezongen door Joyo Velarde. In The Bay neemt Lyrics Born het productieroer over van waarde collega en dit resulteert in een vreselijk funky basloopje overgoten met mompelende raps, een ode aan de Bay Area waar hij opgroeide. De laatste helft van de cd staat vol met dit soort funky nummer en meeslepende raps.

Echte hiphop

Het is jammer dat sommige sterke nummers met een lullige fade-out worden afgesloten, want dit zorgt bij een paar tracks voor een nare nasmaak. Daarnaast zijn niet alle nummers even goed. Zo zijn het slome I Can’t Wait For Your Love en het funk-rockachtige Shake It Off zeker geen hoogtepunten. De rest van de cd maakt echter meer dan duidelijk waarom Lyrics Born deze herkansing verdient. De nummers zijn swingend, de raps meeslepend en in deze remixes zit meer muziek en afwisseling dan de originelen. Same !@#$ Different Day is vreselijk goed geproduceerd, vol waar het vol moet zijn en clean en minimalistisch waar dat passend is. Een absolute aanrader voor iedereen die zijn buik vol heeft van de patserhiphop a la 50 Cent en zoekt naar echte hiphop.

~

Wat je nog niet had

Verzamelaars als deze zijn vaak niet meer dan collector’s items voor de echte fan. Maar het punt bij de verzamelplaat van Enon is, dat de kans uiterst klein is dat de nummers allemaal al oude bekenden van je oren zijn. De singles die de band in het verleden op de markt heeft gebracht, zijn allen in zo’n beperkte oplage verschenen dat je een schouderklopje verdient, wanneer je het nummer in je platenverzameling hebt. Daardoor moet deze plaat eerder gezien worden als een aanvulling op hetgeen eerder in Nederland is verschenen. Als extra hebben de heren en dame een videogedeelte met clips van vorige singles op de cd laten persen.

Hoog kaliber

De nummers die Lost Marbles and Exploded Evidence bevat, zijn verre van irrelevant en het is soms de vraag waarom ze nooit op een van de twee platen zijn verschenen. Want ook nu zijn er schitterende composities en hier en daar begenadigd songwriterschap te horen. Luister eens naar het funky Knock that Door, het gevoelige Fly South of het indietronische Kanon. Het zijn toevallig niet de drie uitschieters van de plaat, want ook het vrolijke gedeunde Grain of Assault, de in gekte gedompelde Tilt You Up en het singer/songwriter-achtige Blow Infinite Ways zijn behoorlijk sterk. Het wordt hoog tijd dat er weer eens een kluis met nieuwe pareltjes van Enon aan de man gebracht gaan worden, want van dit soort kaliber kunnen er niet genoeg zijn.

Wat direct opvalt zodra het eerste nummer uit de speakers klinkt is het geluid. Waar de voorgaande cd’s van de Eindhovenaren nog een behoorlijk dof geluid hadden, klinkt dit album alsof ze live in je huiskamer staan te spelen. Alle instrumenten zijn helder en goed afzonderlijk van elkaar te horen zonder dat dit het totaalgeluid schaadt. Daar waar op voorganger Lucky Bastards het geluid nog klonk alsof het opgenomen was in een donkere oefenruimte (dit had natuurlijk te maken met het feit dat deze platen ook “live” opgenomen werden), is er hier qua geluid een grote stap voorwaarts gemaakt.

Zweden

Nu is de cd ook niet door de minste persoon opgenomen. Voor Spread Eagle is het trio afgereisd naar de Sunlight-studio’s van Tomas Skogsberg in Zweden. De beste man produceerde ook al albums voor Entombed en Gluecifer. Niet zomaar de eerste de beste om achter de knoppen te hebben dus. Ondanks de voor Peter Pan Speedrock onconventionele manier van opnemen (Skogsberg stond erop de instrumenten apart van elkaar op te nemen) denk ik dat gesteld mag worden dat de band trots mag zijn op het geluid van deze plaat. Zowel de ronkende baslijnen als de scherpe gitaarhooks zijn perfect te horen en de plaat blaast stevig door de speakers.

Rock ’n Roll

De muziek zelf spreekt ook voor zich: lekkere rock ’n roll waar de bandleden zelf waarschijnlijk nog het grootste plezier in hebben. “Het belangrijkste is dat we er zelf ontzettend hard op kunnen gaan,” vertelde zanger/gitarist Peter aan LiveXS en dat klinkt absoluut door in de muziek. De nummers worden met overtuiging gebracht en het kan niet anders dan dat de nummers ook live van het podium afspringen. Verschillende invloeden zijn te horen in de nummers, maar naast de te verwachten vergelijkingen met bijv. Motörhead of AC/DC neigt het nummer Pay the Bill (Or Die) juist meer naar een band als de Dropkick Murphys (zonder de folk-invloeden welteverstaan). Niet in het minst door het lekker rauwe stemgeluid van zanger Peter dat zeker doet denken aan dat van Al Barr.

Kort gezegd levert Peter Pan hier een lekker solide album af. Of Tinkerbell de hint in de titel zal volgen valt nog te bezien, maar het kan niet anders dan dat er weer zalen plat gespeeld gaan worden met dit album.