Obscure indie

Het verhaal van Enon is eentje van jaren. In 1991 werd Enon, na een periode als geesteskindje van John Schmersal, ex-Braniac, een driemanformatie. Met uitvalsbasis Brooklyn opereerde Schmersal vanaf toen met Toko Yasuda, ex-Blonde Redhead en ex-The Lapse, en Matt Schultz die je zou kunnen kennen van The Lab Partners. De taken werden zo verdeeld dat John verantwoordelijk werd voor het gitaarwerk en deels voor de vocalen. Toko nam de bas, de keyboards en het andere deel van de zang voor haar rekening, terwijl Matt het drumstel onder zijn hoede nam. Na de eerste plaat High Society begonnen de opnamen van het hierboven genoemde, uiterst diverse en coole Hocus Pocus. Rondom deze twee platen zijn er heel veel nummers opgenomen, maar veel daarvan hebben nooit een van de twee gehaald. Deze zijn nu op Lost Marbles and Exploded Evidence verzameld.

Wat je nog niet had

Verzamelaars als deze zijn vaak niet meer dan collector’s items voor de echte fan. Maar het punt bij de verzamelplaat van Enon is, dat de kans uiterst klein is dat de nummers allemaal al oude bekenden van je oren zijn. De singles die de band in het verleden op de markt heeft gebracht, zijn allen in zo’n beperkte oplage verschenen dat je een schouderklopje verdient, wanneer je het nummer in je platenverzameling hebt. Daardoor moet deze plaat eerder gezien worden als een aanvulling op hetgeen eerder in Nederland is verschenen. Als extra hebben de heren en dame een videogedeelte met clips van vorige singles op de cd laten persen.

Hoog kaliber

De nummers die Lost Marbles and Exploded Evidence bevat, zijn verre van irrelevant en het is soms de vraag waarom ze nooit op een van de twee platen zijn verschenen. Want ook nu zijn er schitterende composities en hier en daar begenadigd songwriterschap te horen. Luister eens naar het funky Knock that Door, het gevoelige Fly South of het indietronische Kanon. Het zijn toevallig niet de drie uitschieters van de plaat, want ook het vrolijke gedeunde Grain of Assault, de in gekte gedompelde Tilt You Up en het singer/songwriter-achtige Blow Infinite Ways zijn behoorlijk sterk. Het wordt hoog tijd dat er weer eens een kluis met nieuwe pareltjes van Enon aan de man gebracht gaan worden, want van dit soort kaliber kunnen er niet genoeg zijn.