Live in je huiskamer
Spread Eagle heet het nieuwe album van Peter Pan Speedrock, een titel die geïnspireerd lijkt te zijn op de coverillustratie in tegenstelling tot het vaak voorkomende omgekeerde. Hoe het ook zij, de jongens uit “Never Never Land” (het schijnt rond Eindhoven te liggen) hebben een nieuwe cd uit en dat mag men weten. Met een nieuwe producer achter de knoppen klinkt alles een stuk professioneler dan voorheen. Een plaat waar alleen maar meer toekomst uit spreekt.
Wat direct opvalt zodra het eerste nummer uit de speakers klinkt is het geluid. Waar de voorgaande cd’s van de Eindhovenaren nog een behoorlijk dof geluid hadden, klinkt dit album alsof ze live in je huiskamer staan te spelen. Alle instrumenten zijn helder en goed afzonderlijk van elkaar te horen zonder dat dit het totaalgeluid schaadt. Daar waar op voorganger Lucky Bastards het geluid nog klonk alsof het opgenomen was in een donkere oefenruimte (dit had natuurlijk te maken met het feit dat deze platen ook “live” opgenomen werden), is er hier qua geluid een grote stap voorwaarts gemaakt.
Zweden
Nu is de cd ook niet door de minste persoon opgenomen. Voor Spread Eagle is het trio afgereisd naar de Sunlight-studio’s van Tomas Skogsberg in Zweden. De beste man produceerde ook al albums voor Entombed en Gluecifer. Niet zomaar de eerste de beste om achter de knoppen te hebben dus. Ondanks de voor Peter Pan Speedrock onconventionele manier van opnemen (Skogsberg stond erop de instrumenten apart van elkaar op te nemen) denk ik dat gesteld mag worden dat de band trots mag zijn op het geluid van deze plaat. Zowel de ronkende baslijnen als de scherpe gitaarhooks zijn perfect te horen en de plaat blaast stevig door de speakers.
Rock ’n Roll
De muziek zelf spreekt ook voor zich: lekkere rock ’n roll waar de bandleden zelf waarschijnlijk nog het grootste plezier in hebben. “Het belangrijkste is dat we er zelf ontzettend hard op kunnen gaan,” vertelde zanger/gitarist Peter aan LiveXS en dat klinkt absoluut door in de muziek. De nummers worden met overtuiging gebracht en het kan niet anders dan dat de nummers ook live van het podium afspringen. Verschillende invloeden zijn te horen in de nummers, maar naast de te verwachten vergelijkingen met bijv. Motörhead of AC/DC neigt het nummer Pay the Bill (Or Die) juist meer naar een band als de Dropkick Murphys (zonder de folk-invloeden welteverstaan). Niet in het minst door het lekker rauwe stemgeluid van zanger Peter dat zeker doet denken aan dat van Al Barr.
Kort gezegd levert Peter Pan hier een lekker solide album af. Of Tinkerbell de hint in de titel zal volgen valt nog te bezien, maar het kan niet anders dan dat er weer zalen plat gespeeld gaan worden met dit album.
Eduardus Lee 
