We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Goede poëzie is niet begrijpelijk
De recensie die Ilja Leonard Pfeiffer (1968) in NRC Handelsblad schreef over Roeshoofd hemelt (2005) van Joost Zwagerman was opvallend. Terwijl op recensiesites weinig positieve recensies verschenen, schreef Pfeiffer, evenals veel van zijn collega-critici in de dagbladen, een uiterst lovende kritiek. Hij beschreef het als een soort ultiem lang verhalend gedicht, vergelijkbaar met een klassiek epos. Als we de nieuwe bundel van Pfeiffer erbij pakken, wordt duidelijk dat Pfeiffer zijn eigen bundel aan het voorbereiden was.
De ondertitel is niet voor niets ‘de grote gedichten’. In deze lijvige bundel staan slechts 16 gedichten, in lengte variërend van drie tot twintig pagina’s. Maar bij Pfeiffer is nooit iets eenduidig. De toevoeging ‘grote’ verwijst zodoende niet alleen naar het formaat, maar ook naar de kwaliteit, of de grootsheid van de gedichten. Zit die grootsheid dan ergens in?
Moderne consumptiemaatschappij
Behalve de lengte van gedichten lijken er meer overeenkomsten te zijn tussen de bundels van Zwagerman en Pfeiffer. Het meest duidelijk wordt dit uit het gedicht Glimse fuga kersenrood gedeponeerd. Dit gedicht gaat over liefde die te koop is, romantiek als een merk en vindbaar op internet:
Dezelfde invloed van commercie en “alles is mogelijk en te koop” vinden we ook terug bij Zwagerman. Opvallend is dat ook Pfeiffer veel gebruik makt van de sonnetvorm, soms zelf in een gedicht met vrije versvorm. Er is ook wat flauwe humor en dit gedicht barst van de rijm. De gelijkenissen tussen de beide bundels dringen zich meer op dan de onderscheidende kwaliteiten.
Zwagerman versus Pfeiffer
Maar Zwagermans poëzie steekt toch schril af tegen de goed opgebouwde gedichten van Pfeiffer. Daar waar Zwagerman zich soms verliest in de uitvoerige associaties en daarmee voortdurend de aandacht van het gedicht afleidt, is Pfeiffer preciezer, maar aan de andere kant ook wispelturiger. Anders dan Zwagerman die zich beperkt tot het sonnet en het vrije vers, weet Pfeiffer meer te verrassen met gedichten in bepaalde versvoeten, sonnetten verstopt in vrije verzen, zinnen vol rijmklanken en associaties. De lezer wordt overspoeld, zwaar geïmponeerd en weggeblazen.
Populaire cultuur
Pfeiffers taalkundige geweld is niet altijd onprettig, zoals in het gedicht In het teken van capriconus:
In deze regels is een klassieke wereld te herkennen. Hoewel Pfeiffer van oorsprong classicus is, beweegt hij zich in deze bundel niet alleen rond mythologieën of oude versvoeten. Er zijn daarentegen ook opvallend veel verwijzingen naar de populaire cultuur te vinden, zoals korte citaten van songteksten en vinexwijkbewoners met namen als Tom en Brenda. Dat geeft meer swung tussen de archaïsche stukken door, bovendien zorgt het voor enige luchtigheid en een minder grote afstand tussen de belevingswereld van de lezer en de dichter.
Idylle
Frederike, het eerste gedicht, behoort tot de meer toegankelijke gedichten. Het gedicht bestaat uit veertien strofen over een liefde, die alleen bestaat tussen de regels van het gedicht. De ik-figuur onderzoekt hoe liefde en ‘ik en jij’ beschreven kunnen worden, of dit in taal gevat kan worden, of het te beschrijven is. Zo gebruikt hij woorden om te omschrijven waar liefde begint of hoe deze mensen in bezit kan hebben. Er zijn minder klankspellen en ratelende zinnen dan in andere gedichten in de bundel, wat de poëzie inzichtelijker maakt. Deze liefde blijkt echter ook niet binnen de regels van het gedicht te kunnen bestaan, want zoals Pfeiffer schrijft, is het gedicht “een idylle van veertien staties / van kansloos adoreren als een hond”.
Goede poëzie
Pfeiffer vraagt veel van zijn lezer; lange gedichten, veel verwijzingen, neologismen. Elke regel moet een feest zijn geweest om te maken. Als lezer krijg je dit niet allemaal mee. Soms verdwaal je in de zinnen en doordat het aantal per gedicht vrij hoog is, moet je er goed bij blijven. Maar om met Pfeiffer te spreken: goede poëzie is niet begrijpelijk. Aan die zelfbedachte, voorgeschreven regel heeft hij in ieder geval voldaan.
Prijs: 15,95
Bladzijden: 141
ISBN: 9029562285
Misschien ook iets voor u
Actieheld verschoont luiers
Actieacteurs die kinderfilms maken. Arnold Schwarzenegger deed het in een ver verleden met Kindergarten Cop, Ice Cube doet het na Torque en XXX: State of the Union later dit jaar met Are We There Yet? en Vin Diesel doet het nu met The Pacifier. De kale spierbundel met de lage stem verandert in deze familiefilm van Disney in een ware kindervriend.
~
Navy S.E.A.L. Shane Wolfe (Vin Diesel) heeft succesvolle missies uitgevoerd over de gehele wereld. Dan krijgt hij een nieuwe opdracht dichter bij huis: de vijf kinderen van een vermoorde wetenschapper beschermen en het geheime overheidsprogramma vinden dat zich nog steeds op een onbekende plek in hun huis bevindt. Al snel besluiten de kids hun nieuwe babysitter weg te werken en komt Wolfe erachter dat de burgerlijke buitenwijken van Amerika de grootste uitdaging van zijn carrière zijn. Vastberaden gaat hij de strijd aan met poepluiers, opstandige pubers en minivans. Zoals de tagline zegt: prepare for bottle.
Speelgoed
~
Kinderachtig
De film werd geregisseerd door Bringing Down The House-regisseur Adam Shankman en is een toch vooral typisch Amerikaanse familiecomedy geworden. Er zitten zeker een aantal leuke scènes in, maar over het algemeen is de film iets te kinderachtig om voor volwassenen echt leuk te zijn. Goed voorbeeld daarvan is kinderjuf Helga (Carol Kane) met haar irritante accent, die in haar eerste scène meteen al wordt ondergekotst. Het is deze platte humor die toch vooral de kinderen onder ons zal aanspreken.
Zoet
Grootste irritatie in The Pacifier is toch wel de flinke dosis Amerikaans Hollywoodsentiment. Diesel, die in het begin van de film een rothekel heeft aan de kinderen en baalt van zijn nieuwe missie, ontpopt zich uiteindelijk tot een soort vaderfiguur die elk kind een wijze les leert. Het had niet afgezaagder kunnen zijn en het zijn dan ook deze zoete ontwikkelingen die je na een tijdje behoorlijk gaan tegenstaan. De film is dan ook niet te onderscheiden van de honderd en één andere zoete Disneyfilms.
Voor elk wat wils
Vin Diesel doet het uiteindelijk best aardig en het is leuk om hem eens in een andere omgeving en een ander soort film te zien. Uiteindelijk is The Pacifier een slimme familiefilm geworden: er is immers voor ieder wat wils. Kinderen van verschillende leeftijden zullen zich zonder moeite vermaken en ook de volwassenen zullen zich niet vervelen. Een echte Disneyfilm, waarin het zoete sentiment en het moraal de enige dingen zijn die je uiteindelijk zullen bijblijven.
The Pacifier
Regie: Adam ShankmanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Fabuleuze vertolking van doorgedraaide ambtenaar
“I have a dream.” “Ich bin ein Berliner.” Moeiteloos somt de ambtenaar (Victor Löw) in De Redenaar de illustere toespraken uit de geschiedenis op. Niet alleen uit het verre verleden, ook Pim Fortuyn en zelfs premier Balkenende komen aan de beurt. Alleen de eerste speech van de nieuwe paus die op deze dag benoemd werd, is door Victor Löw nog niet verwerkt in het stuk. Maar de acteur zou ook deze roerganger op formidabele manier kunnen verbeelden, als je ziet hoe hij de historische speeches met bijbehorend gebrul, gefronste wenkbrauwen en gebaren neerzet.
~
Doorgedraaid
Al snel wordt duidelijk dat we te maken hebben met een helemaal doorgedraaide ambtenaar, die gefascineerd is door toespraken van historische figuren. Nadat hij in de ziektewet is beland omdat hij een vervelende klant in de hand beet, zijn de vijftigtal speeches het enige wat hem nog in leven houdt. Daarbij gerekend het werk van de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright, de andere obsessie van de redenaar. In zijn fantasie wandelt hij door de gebouwen van deze geweldenaar heen, daarbij oog hebbend voor elk detail.
Beelden
~
Televisiepersoonlijkheid
Beginnend op het Leidseplein weet de redenaar zich op te werken als televisiepersoonlijkheid. Met alle gevolgen van dien: seksuele escapades met vrouwen, die hij op zeer beeldende wijze neerzet met een barbiepop en een tube ketchup, maar bovenal met de spanning die een televisieoptreden met zich meeneemt. Weet hij die eerst nog te bedwingen met het oplepelen van de maten van Wright’s gebouwen, uiteindelijk wordt het te veel als hij een toespraak van Goebbels in moet korten. Dan breekt de ban voor de ambtenaar en krijgt zijn leven een totaal andere wending. Dit wordt kracht bijgezet doordat er voor even een stilte valt.
Waan en werkelijkheid
Löw weet de zaal mee te slepen in zijn wonderlijke verhaal, hoewel het vanwege de snelheid soms niet helemaal te volgen is. Maar misschien zorgt die verwarring er juist wel voor dat, naarmate het einde van het stuk nadert, steeds meer de vraag begint te rijzen: is de ambtenaar nu echt doorgedraaid of toch niet? Of probeert hij duidelijk te maken hoe absurd het leven eigenlijk is? Als we de redenaar mogen geloven ben je in deze tijd pas populair als je alles flauwekul vindt. En is het zo raar terug te kijken naar het verleden? Het heden kun je toch nog niet analyseren… Vragen waarmee Löw het publiek laat zitten en daarmee dus met de kwestie: wat is waan en wat is werkelijkheid?
Victor Löw is nog tot en met 12 juni te zien met De Redenaar.
De Redenaar (Victor Löw)
Artiest: Victor LöwGezien op dinsdag 19 april 2005 in Theater De Tamboer, Hoogeveen
Misschien ook iets voor u
Op zoek naar Duchamp
In museum het Domein te Sittard is op dit moment een expositie te zien van een werk van Krist Gruijthuijsen. Dit videowerk speelt in Frankrijk en toont Gruijthuijsens zoektocht naar alle mensen die luisteren naar de naam Marcel Duchamp. Eenmaal gevonden daagt hij ze uit voor een potje schaak.
~
Voor de goede orde hier eerst enige achtergrondinformatie over Marcel Duchamp (1887-1968). Duchamp wordt beschouwd als avant-gardistisch kunstenaar die geflirt heeft met het Futurisme, Surrealisme en later ook Dadaïsme. Hij baarde opzien door het exposeren van een urninoir. Deze zogeheten readymade was het eerste expliciete niet zelf vervaardigde object binnen de kunst. De schaakliefhebbende Duchamp stelde met zijn werk vragen over auteurschap en authenticiteit. Ook rakelde hij vragen op over het kunstenaarschap. Onder andere door een tijd lang veel met schaken bezig te zijn. Zijn met veel ironie overladen en speelse werk wordt als het fundament van de conceptuele kunst uit de jaren 60/70 gezien.
Mystificatie
~
ironisch tintje
De vraagt blijft wat de maker van dit filmpje ons heeft willen laten zien. We kunnen het werk moeilijk beschouwen als serieus ‘onderzoek naar de kunstenaar Duchamp’. Vanwege het bewust weglaten van de verschillende Marcel Duchamps is het daarvoor te onvolledig. Het lijkt eerder een onderzoek naar het ‘mysterie Duchamp’. Dat is ook hetgeen waarnaar Gruijthuijsen lijkt te verwijzen. Onder andere door de nog levende naamgenoten niet te tonen, wat het werk een ironisch tintje geeft. Hij lijkt een deel van het mysterie te willen ophelderen, maar in feite maakt elke verwijzing naar Duchamp het geheel alleen maar mysterieuzer. Wanneer het enkel de intentie is om te ontmystificeren dan is er hier duidelijk sprake van een contradictie. De intentie blijft onduidelijk. Het is daardoor niet te zeggen of dit werk een oprecht gedegen onderzoek is naar de beweegredenen van Marcel Duchamp of dat het slechts koketteren is met één van de iconen van de moderne kunst. Waar een verklaring van de kunstenaar uitblijft vrees ik voor het laatste.
Krist Gruijthuijsen - The Chess Tour
Gezien in: Het Domein, SittardNog te zien tot: zondag 08 mei 2005
Misschien ook iets voor u
Tweemaal een strijd op leven en dood
.
Beide heren namen de uitdaging serieus en begonnen naarstig te filmen. Tsutsumi (een buiten Japan onbekende TV-regisseur) schoot een drama over twee ruziënde jonge actrices die een luxe appartement (een zogeheten 2LDK) in Tokyo delen, dat uitmondt in een strijd op leven en dood. Kitamura (de excentrieke regisseur van internationaal populair vermaak als Versus en Azumi, in Nederland nooit uitgebracht) maakte op zijn beurt een historische film over een samurai die de strijd aangaat met een godheid. The Duel Project is het resultaat van de wedijver: beide korte films (ze duren elk zo’n 70 minuten) zijn elk op hun eigen manier geslaagd in hun bescheiden opzet.
Tekenfilm
~
Inzet
~
Extra
Het aardige van het Duel Project is de opzet en uitvoering, die in het overvloedige extra materiaal uitgebreid uitgelegd wordt. Relevante interviews met beide regisseurs, uitvoerige kijkjes achter de schermen en een opgenomen boodschap van de makers aan het publiek maken van de twee schijven een waardevolle aanwinst. De films zijn met hun jongensachtige enthousiasme afzonderlijk de moeite waard, maar het best in het kader van het project te bekijken. Welke van de twee de beste film is, mag de kijker zelf bepalen.
The Duel Project
Regie: Yukihiko Tsutsumi, Ryuhei KitamuraJaar: 2024
Distributeur: De Filmfreak
Misschien ook iets voor u
Opkomst en ondergang van de seksualiteit
Stel dat iemand alle seksscènes die sinds Adam geschreven zijn zou verzamelen om ze vervolgens in een reeks boeken vast te leggen met als overkoepelende titel: De anthologie van de seks, of: Het pornografische geheugen, hoeveel bibliotheken zouden daarmee dan wel niet gevuld kunnen worden? Een straat vol? Of wordt het toch een hele stad? En welke schrijver zou het meest vertegenwoordigd zijn? Markies de Sade? George Bataille ? Of toch onze eigen Cremer, Wolkers of Giphart? Alhoewel de naam van de Amerikaanse schrijver John Updike vast niet boven aan zal prijken, verdient hij ongetwijfeld een plaatsje in dit rijtje. Alleen al de seksscènes uit Dorpen, zijn nieuwste roman, zouden ettelijke pagina’s van de imaginaire boekenreeks beslaan.
John Updike (1932) debuteerde op zijn zevenentwintigste als romanschrijver met The Poorhouse Fair. Sindsdien levert hij een constante stroom aan romans, essays en kritieken die nu op zijn drieënzeventigste nog steeds niet is opgedroogd. Dorpen is Updike’s eenentwintigste roman. Het is in vele opzichten een voortzetting van zijn, vooral met de bestseller Couples (1968) begonnen werk als de chroniqueur van het benepen milieu van het provinciale Amerika; niet voor niets heeft de roman de titel Dorpen meegekregen. In de dorpen wordt het leven bepaald door roddel, uitjes met de buren, hypocrisie, gekonkel, en seksuele avontuurtjes. Dit leven wordt door Updike geduldig in kaart gebracht.
Futloos
De roman begint met het ontwaken van de zeventigjarige Owen Mackenzie, een voormalige computerdeskundige. In zijn bewustzijn springen heden en verleden heen en weer. Zijn huidige echtelijk leven met Julia, zijn tweede vrouw, wordt afgewisseld met jeugdherinneringen. De eerste hoofdstukken zijn dan ook geschreven in een meanderende, associatieve stijl vol tijdssprongen, om al snel plaats te maken voor de chronologische beschrijving van Owens verleden, met slechts af en toe een terugkoppeling naar zijn leven als zeventigjarige. Updike maakt daarbij gebruik van mooie, vaak lange zinnen vol zintuiglijke details. Ondanks de mooie zinnen is Updike’s beschrijving van Owens werk als computerdeskundige enigszins futloos en saai. Daarnaast zijn de vele seksuele ontmoetingen nogal vlak en worden ze veelal in nietsverhullende zinnen beschreven, wat de roman een ietwat krachteloze bijsmaak geeft.
Drama in vier bedrijven
Dorpen kan kort omschreven worden als: de opkomst en ondergang van de seksualiteit van Owen Mackenzie, een drama in vier bedrijven. Het eerste bedrijf wordt gevormd door Owens seksuele ontluiking die begint bij een pornografische tekening op een schuur en eindigt in de moeizame huwelijksnacht die hij met zijn vrouw Phyllis beleeft. Het huwelijksleven waarin de seks slechts minimaal genuttigd wordt, vormt het tweede bedrijf. Het huwelijk is nier per se ongelukkig, maar echt spetterend is het ook niet. Het derde bedrijf wordt ingeluid door een verhuizing, het oprichten van een eigen bedrijf en de successen die dit bedrijf boekt. Dit mondt via enkele affaires met bevriende vrouwen naar zielloze seks met wildvreemden in auto’s en hotels, uiteindelijk uit in de ontaarding van Owens seksuele leven. Het vierde en laatste bedrijf breekt aan als Owen een nieuwe levensgezellin denkt te hebben gevonden en hij besluit te scheiden van zijn vrouw Phyllis, waarmee de uitdoving van zijn seksuele leven wordt ingeleid.
De pil
~
Goddelijk aura
Na de affaire met Faye wordt Owen op seksueel gebied een stuk actiever, toch blijkt het telkens de vrouw die het initiatief neemt tot een amechtig samenzijn. In wezen is Owen een slappeling die de gebeurtenissen zelf niet in de hand heeft. Doordat Owen nooit de macht in handen krijgt en zich altijd door de gebeurtenissen laat overweldigen, blijft hij een deel van zijn onschuld behouden. Voor hem verliest de seks nooit haar goddelijke aura en blijft de vrouw, hoewel zondig, het enige raakpunt met de hemelse sferen. Zoals hier met Julia, zijn tweede vrouw:
Deze sublieme gezichtuitdrukking van zijn vrouw, is voor hem het zinnebeeld van de liefde. In haar verheven genot kijkt Julia als een godin op Owen neer en schenkt hem de zuiverheid. Alsof Owen opeens een schuld heeft ingelost en nu ‘zonder zonden’ verder kan met zijn leven. Voor een tijdje althans.
Prijs: € 22,50
Bladzijden: 303
Misschien ook iets voor u
Subtitle keeps it real!
Voor de tweede keer binnen korte tijd komt de undergroundhiphop met een aanval op de blingbling-rappers a la 50 Cent en Snoop Dogg. Na het verpletterende Same !@#$ Different Day van Lyrics Born komt LA-undergroundhiphopper Subtitle met zijn debuutcd, Young Dangerous Heart.
~
Donderende mitrailleursalvo’s
De op monotone wijze gemompelde maar erg ritmisch ingesproken teksten gaan niet over lekkere wijven, snelle auto’s of Dead Presidents. Nee, Subtitle is begaan met de samenleving en zijn teksten hebben een maatschappijkritische inslag (“Public Power!”) of gaan over zijn visie op de stand van hedendaagse (Amerikaanse) hiphopmuziek (“Keep it Real”, “Create a New Sound”). Van dat laatste lijkt hij zelf het goede voorbeeld te geven. Zijn creatieve rhymes, doorspekt van vindingrijke beeldspraak, klinken als donderende mitrailleursalvo’s die je bij de les roepen. Leuk weetje: Subtitle wijdt een heel nummer aan Nederland en met name haar hiphophoofdstad Rotterdam (Springtime in Rufferdam).
Monotonie
Na verloop van tijd wordt de monotonie iets te… monotoon. Een half uurtje lijkt de maximale luistertijd van deze debuutplaat van de MC from LA. Het is haast onmogelijk om het idee van ‘less is more’ een hele cd lang vol te houden en ook Subtitle slaagt daar niet in. Elk nummer afzonderlijk is ijzersterk maar als cd brengt het iets te weinig afwisseling en verrassing. De ritmes en raps lijken te veel op elkaar en qua muziek zit er gewoon weinig in. Dit neemt niet weg dat Young Dangerous Heart een welkome afwisseling is op de TMF-hiphop die al jaren de beeldbuizen en stereoboxen bevuilt.
Subtitle
Album: Young Dangerous HeartMisschien ook iets voor u
Stukje zingen?
.
~
Way To Go!
Na een paar luisterbeurten let je niet meer op eventuele missers, maar heb je alleen nog maar oor voor deze elf uiterst aanstekelijke en kwalitatief uitstekende tunes. Zonder uitzondering, maar met een aantal uitschieters naar boven, zoals – voor de niet te onderdrukken glimlach – het countryduet Way To Go!, met bijpassende viool, pedal steel en sitar. En misschien wel een van de leukste rocksongs van het moment There’s A Moon Outside (…”There’s An Open Fire”), met een briljant refrein en engelenkoortjes. Het zijn niet de meest zuivere engelen, maar goed, een kniesoor… Hoe dan ook, erg aanstekelijk allemaal.
Kampvuurtje?
En zo werd Monkey Tonk Matters van Sergeant Petter ineens een van de leukste plaatjes voor deze zomer. Een kritisch nootje hier en daar doen daar weinig aan af; er is eigenlijk niets mis met de tweede van deze Noor. Criticasters houdt uw muil, tenzij u een stukje wilt meezingen. Of bouw voor mijn part alvast een kampvuur. De Sergeant heeft wel een gitaar en is ongetwijfeld binnenkort in Nederland om een stukje met ons te zingen. Zo vrolijk waren wij nooit.
Sergeant Petter
Album: Monkey Tonk MattersLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Meeliften met (het) succes
Dat Canada nog altijd bij het Britse gemenebest hoort, is het afgelopen jaar zelfs te horen geweest in de releases van Canadese bands. The Stills en niet in de minste plaats The Dears hebben een duidelijke Britse invloed in hun muziek, maar klinken toch ergens een stuk ‘Amerikaanser’ dan de bands aan onze kant van de Atlantische Oceaan. Bij Hot Hot Heat is dat precies zo. Hun tweede album Elevator is een hybride van de Engelse en Amerikaanse sound.
~
Brits geluid
Het in de introductie genoemde Britse tikje is dan ook niet in alle nummers even aanwezig, maar op sommige momenten is het er wel duidelijk. Dirty Mouth en vooral Island Of The Honest Man hebben veel van de momenteel uiterst populaire Schotsen van Franz Ferdinand. De nummers Ladies And Gentleman en You Owe Me An IOU lijken heel sterk op Blur ten tijde van hun vierde album The Great Escape. Dit komt zowel door de zanglijn als door het gebruik van de derde persoon in de songs. Blur kreeg veel kritiek op het feit dat ze in vrijwel al hun liedjes op die plaat over anderen zongen, bij Hot Hot Heat is het niet vervelend, want het blijft bij een nummer of drie of vier die niet over ‘de zanger zelf’ gaan.
Naar een zacht einde
Hoewel je bijna bij elk nummer van Hot Hot Heat het idee hebt dat er iets ‘gejat’ of goed gekopieerd is van een andere band wordt het nooit storend. De band leent op een verstandige manier elementen van andere bands, maar het blijft altijd bij een basloopje, gitaarrifje of een zanglijn. Hoewel kan worden gezegd dat Hot Hot Heat op het succes van anderen meelift, wordt alleen het beste meegenomen. De rest wordt ingevuld met het eigen bandgeluid. Dat doet door haar rammelende geluid wel sterk aan The Strokes en The Libertines denken, maar is toch heel eigen, bijvoorbeeld door het gebruik van vrolijke koortjes. Alle songs staan als een huis en de cd rammelt (zonder nummer 13, want in Amerika hebben flats die verdieping niet) monter door. Tot het slot- en titelnummer Elevator, dat iets rustiger is dan de rest, waardoor het lifthokje van deze energieke band met een zachte stop na 35 minuten op de bovenste verdieping aankomt.
Hot Hot Heat
Album: ElevatorLink: Officiële website
Misschien ook iets voor u
Wraak brengt het Beest naar boven
“Tien jaar geleden vertrok legeraanvoerder Agamemnon naar Troje om oorlog te voeren. Na een zware en lange strijd is hij weer terug. Zijn dochter Elektra is de enige die oprecht blij is om haar vader te weer terug te zien. Zijn vrouw Klytemnestra heet hem wel welkom, maar zint op wraak.” Met deze uitleg opent Paulette Smit, die de rol van Klytemnestra speelt, de voorstelling. Terwijl Elektra haar vader uitbundig begroet, gaat Paulette verder met de introductie van de overige vijf spelers en legt in het kort hun rol uit. Meteen wordt ook duidelijk waarom Klytemnestra op wraak zint: Aan het begin van zijn tocht heeft Agamemnon zijn jongste dochter Iphiginea geofferd aan de godin Artemis voor een gunstige wind voor zijn zeevloot.
Cosmic speelt op huiskamerniveau de voorstelling Beest. Het stuk van schrijfster Shirley Gast is voor een groot deel geïnspireerd op de Agamemnon-mythe uit de Ilias van de Griekse dichter Homerus. Gast won in 2003 met Beest de publieksprijs van de Hollandse Nieuwe Toneelschrijfprijs. De prijs wordt sinds 2002 uitgereikt aan aankomend schrijftalent tijdens het door Cosmictheater georganiseerde theaterfestival Hollandse Nieuwe. Tijdens het toneelschrijversfestival worden vijftien nieuwe eenakters geschreven door auteurs die als toneelschrijvers nog aan het prille begin staan van hun loopbaan. Veel schrijvers zijn wel al op andere wijze bekend als bijvoorbeeld acteur, journalist of presentator. De prijs is ter aanmoediging van nieuw schrijverstalent dat het Nederlands toneelrepertoire meer kleur geeft.
Volgbaar
Wie bekend is met de Griekse tragedie van Homerus herkent in Beest het oorspronkelijke verhaal meteen terug. Maar voor wie dit de eerste kennismaking is met de Griekse mythologie is, is het door de Griekse namen in het begin even doorbijten. Cosmic verplaats het Griekse oorlogstoneel in theater Frascati naar het toneel van een hedendaagse multicultureel familievete. Maar het lijkt alsof de gezinsleden verveeld zijn van elkaar. Vooral moeder gedraagt zich als een verwende rijke vrouw en heeft meer oog voor haar verschillende outfits, dan voor haar overige gezinsleden. Echte overtuigingskracht ontbreekt op veel momenten, net als een beetje humor. Hierdoor wordt de tekst droog en saai. De cast bereidt het publiek in ruim een uur voor op een eind, dat eigenlijk al verklapt is. Maar toch nog steeds onverwacht komt.
Beest wordt tot 30 mei opgevoerd.
Beest (Cosmic Theater)
Artiest: Cosmic TheaterGezien op donderdag 14 april 2005 in Theater Frascati, Amsterdam
Misschien ook iets voor u