Subtitle keeps it real!

Het album staat vol met redelijk kaal geproduceerde tracks met monotone raps en dito grooves. Sommigen zullen dit erg saai vinden, anderen meeslepend en hypnotiserend. Denk aan hiphop in de stijl van Dr. Octagon maar dan met meer power in de raps. Vooral de eerste helft van de plaat is een openbaring: van de meesterlijk geproduceerde en ongelofelijk lekkere binnenkomer Gio-grahph-ick, via de Dr. Octagon-achtige meesleper Leave Home en Young Dangerous Heart, dat het weet te presteren om zonder echte beat of zware bas toch op een swingend nummer uit te draaien.

Donderende mitrailleursalvo’s

De op monotone wijze gemompelde maar erg ritmisch ingesproken teksten gaan niet over lekkere wijven, snelle auto’s of Dead Presidents. Nee, Subtitle is begaan met de samenleving en zijn teksten hebben een maatschappijkritische inslag (“Public Power!”) of gaan over zijn visie op de stand van hedendaagse (Amerikaanse) hiphopmuziek (“Keep it Real”, “Create a New Sound”). Van dat laatste lijkt hij zelf het goede voorbeeld te geven. Zijn creatieve rhymes, doorspekt van vindingrijke beeldspraak, klinken als donderende mitrailleursalvo’s die je bij de les roepen. Leuk weetje: Subtitle wijdt een heel nummer aan Nederland en met name haar hiphophoofdstad Rotterdam (Springtime in Rufferdam).

Monotonie

Na verloop van tijd wordt de monotonie iets te… monotoon. Een half uurtje lijkt de maximale luistertijd van deze debuutplaat van de MC from LA. Het is haast onmogelijk om het idee van ‘less is more’ een hele cd lang vol te houden en ook Subtitle slaagt daar niet in. Elk nummer afzonderlijk is ijzersterk maar als cd brengt het iets te weinig afwisseling en verrassing. De ritmes en raps lijken te veel op elkaar en qua muziek zit er gewoon weinig in. Dit neemt niet weg dat Young Dangerous Heart een welkome afwisseling is op de TMF-hiphop die al jaren de beeldbuizen en stereoboxen bevuilt.