Voor Tallahassee (2003) tekende hij bij het gerespecteerde 4AD (bekend van The Pixies en Red House Painters) en vanaf dat moment telden The Mountain Goats weer mee. Dat de band die in wezen het solo-vehikel is van Darnielle in het begin van het bestaan een van de vaandeldragers van de lo-fi was, valt bij het beluisteren van de laatste albums haast niet meer voor te stellen. Het zeer goed ontvangen The Sunset Tree uit 2005 klonk als een klok en qua productie doet het nieuwe album Get Lonely daar niet voor onder. De nasale stem is nog immer aanwezig en met Get Lonely kan er weer een vrij aardig album op zijn conto schrijven. Een album dat vooral heel sober en ingetogen is.

De aandacht verschuift

(c) Max Gerber/4AD

Bij de eerste luisterbeurt kan de luisteraar zich haast niet aan het idee onttrekken dat een groot aantal van de eenvoudige nummers wel heel erg op elkaar lijkt. Bij vaker beluisteren verschuift de aandacht van de muziek naar de teksten. Niet zo vreemd volgens de ware The Mountain Goats-fans die internetpagina’s vol schrijven over de literaire kwaliteiten van Darnielle. Zelf sprak hij vrij uitgesproken over zijn gave als tekstschrijver en de belangrijke rol van zijn teksten in een interview met 8WEEKLY.

De kracht van de sterk verhalende teksten ligt niet aan de oppervlak en openbaart zich pas naar verloop van tijd. Op The Sunset Tree diende mans stiefvader als protagonist (“I drove home in the california dusk // I could feel the alcohol inside of me // Home // Picture the look on my stepfather’s face // ready for the bad things to come”), op Get Lonely is het Darnielle zelf die centraal staat. Het zorgt voor een zeer persoonlijk en introspectief geheel. Daarbij komt dat het merendeel van de plaat een sterk existentialistisch thema heeft, waarbinnen geregeld ‘het wakker worden’ beschreven wordt. En dan vooral het wakker worden als alleenstaande man zoekende naar zingeving. In Maybe Sprout Wings schrijft hij: “a bad dream shook me in my sleep and I woke up sweating”. Woke Up New is exemplarisch voor het thema:

“On the morning when I woke up without you for the first time,
I felt free.
and I felt lonely,
and I felt scared,
and I began to talk to myself almost immediately,
not being used to being the only person there.
Hmmmm.”

Vrolijk wordt het nooit

De keuze voor soberheid in de arrangementen sluit uitermate goed aan bij de thematiek. Al kan Darnielle niet vermijden dat de toch al eenvoudige nummers hierdoor weinig onderscheidend zijn. Het akkoordenschema dat hij gebruikt in Moon over Goldsboro is gewoonweg te voorspelbaar en kan de aandacht niet vasthouden, daar doet zelfs de toevoeging van een zoetgevooisde cello niets aan. In Wild Sage en In the Hidden Places lukt het hem om deze soberheid wel in het voordeel van het nummer toe te passen. Gelukkig zijn songs als New Monster Avenue en Half Dead in staat om de eentonigheid van het sobere enigszins te doorbreken. Vrolijk daarentegen wordt het nooit.

De ingetogen en voorzichtige manier van componeren op Get Lonely valt niet te vergelijken met het eerdere werk van The Mountain Goats, werk waar toch meer urgentie van uit ging. Het zou te makkelijk zijn van hem te verlangen terug te gaan naar die lo-fi-klank van eerder werk, daarvoor kan men gewoon eerder werk kopen. Maar een mooi compromis tussen de huidige hoogwaardigere opnametechniek en de urgentie van het oudere werk zou niet verkeerd zijn. Desondanks is Get Lonely een vrij aardig album, waarvan het creëren een sterk therapeutisch waarde voor Darnielle gehad lijkt te hebben.

~

Zienswijze

Nu kan de indruk ontstaan dat The Black Neon te veel herkauwt en te weinig zelf toevoegt. Is dat ook zo? In zekere zin wel, maar je kunt je
afvragen of dat erg is. Het antwoord op die vraag hangt voor een groot deel af van hoe je muziek beleeft. Luister je met je hoofd, is het luisteren een intellectuele bezigheid? Waan je jezelf een soort detective die speurt naar welke stroming op welke volgt en welke band welke andere citeert? Of laat je de muziek gelaten over je heen komen, dompel je jezelf onder in een warm bad van melodieën? De rationele muziekliefhebber die kennis heeft van de muziekgeschiedenis, vindt The Black Neon waarschijnlijk een slap aftreksel van bands als Can, Neu! en Cluster. Vernieuwend is The Black Neon immers niet. De jongere generatie echter, die minder vergelijkingsmateriaal heeft en minder bekend is met de popgeschiedenis, zal The Black Neon vooral beoordelen op grond van de klank. In zekere zin staat hij minder bevooroordeeld tegenover de muziek. Aangezien Arts and Crafts heerlijke, catchy popmelodieën bevat, de muziek bolstaat van de contrasten (dance-rock, gepolijst-rauw, ingetogen-uitbundig) en de productie lekker vet is, kan The Black Neon bij hem wel eens hoge ogen gooien.

Hoofd en hart

Voor mij is Arts and Crafts een mooie gelegenheid om de Kraftwerk-cd’s weer eens af te stoffen en in de platenzaak op zoek te gaan naar de zogenaamde essentials van de Krautrock-periode. Ondertussen laat ik me betoveren door de hypnotiserende synthesizerklanken van Webster’s Ode to Immer Wieder en Infinity Pool, neurie ik enthousiast mee met de heerlijke synthpop van The Truth en sta ik, terwijl het buiten regent, in mijn donkere leren jack en met een zonnebril op mee te swingen op de donkere pop/rock van TX81Z. Bij The Black Neon komen hoofd en hart eindelijk eens samen.

Het moet gezegd, de bandleden hadden al de nodige ervaring opgedaan in diverse andere bands. Zanger/gitarist Dave Thomas was ooit de oprichter van Bored!, dat zo midden jaren tachtig al even onopvallend ter ziele ging als het werd opgericht. De andere leden waren korte tijd actief in nog minder spraakmakende bandjes als The Yesmen en The Sailors. Ietwat gedesillusioneerd besloten ze de krachten te bundelen en de tijger eens flink bij z’n staart te grijpen. Het Indie-label Bang!Records raakte gecharmeerd van de durfallen en tekende de groep.

Oud recept

Waar de eerste lichting Indierock bands als Sonic Youth en The Stooges daadwerkelijk hun grenzen muzikaal verkenden, zijn er tegenwoordig veel groepen die gewoonweg de muziek van deze eerste, innovatieve generatie naspelen. Tiger By The Tail nestelt zich tot op zekere hoogte tussen beide categorieën in. Enerzijds staan de leden niet onwelwillend tegenover het stapsgewijs integreren van nieuwe invloeden in hun muziek, anderzijds vertoont de muziek een nostalgische hang naar pioniers als Dinosaur Jr., The Pixies of het hectische en broeierige geluid van Nirvana ten tijde van Bleach. Nummers als Old Habits, Generator en Natural Enemy kunnen zelfs wedijveren met het betere werk van voornoemde bands van alweer anderhalf decennia geleden. Kortom, Tiger By The Tail maakt weliswaar gebruik van een oud en beproefd recept, maar wie maalt daar in hemelsnaam om als dat gewoonweg nog altijd lekker weghapt?

Spoedklusje

~

De melodie is een andere sterke troefkaart, die niet achter een muur van feedback is verscholen, maar helemaal naar voren gehaald. Het voorkomt dat de licht overstuurde gitaarlagen niet verzuipen in één grote geluidsbrij. Verder hebben de songs gewoon de gebruikelijke lengte van hooguit vier minuten, wel zo prettig en het houdt de vaart er lekker in. Misschien is de quasi ongeïnteresseerde manier van zingen en het lichtvervormde stemgeluid van Thomas even wennen, maar het vloekt eigenlijk ook wel weer heel lekker met de rest. Niet zeuren dus en gewoon keihard draaien.