Paramore (naar paramour, dat ‘geheime liefde’ betekent) werd in 2004 geboren als band van een aantal bevriende scholieren in Tennessee. De poppunkband werd snel populair en bracht al een jaar later hun debuut, All We Know Is Falling, uit bij indie-label Fueled By Ramen (Fall Out Boy, Jimmy Eat World). Ondanks dat de groep te kampen had met een geregeld wijzigende bezetting, werd zij door velen gezien als dé nieuwe belofte in muziekland. Niet in de laatste plaats omdat een frisse, jonge en energieke rockband met een stoer meisje als frontvrouw natuurlijk gemakkelijk te marketen valt.

Rauwe energie

~

Vrijwel alle nummers zijn geschreven door Hayley Williams en gitarist Josh Farro. De liedjes gaan over universele gevoelens, die je als jongvolwassene extra heftig beleeft. Verbitterde woede en zoete wraak ten opzichte van relaties zoals in For a Pessimist, I’m Pretty Optimistic: “I put my faith in you, so much faith, and then you just threw it away“. Maar ook over doorzetten en overwinnen, wanneer het tegenzit: “This time we’re not giving up, let’s make it last forever” (Hallelujah), depressieve gevoelens: “You made yourself a bed at the bottom of the blackest hole” (When It Rains) en gebroken idealen, zoals in crushcrushcrush: “They taped over your mouth, scribbled out the truth with their lies”

De muziek van Paramore past in het rijtje emo-punkpopbands, zoals Billy Talent, Fall Out Boy, My Chemical Romance en Panic! At The Disco. Maar door de vrouwelijke zang en de bezongen thema’s doet het ook sterk aan Avril Lavigne en soms zelfs Kelly Clarkson denken. We Are Broken had bijvoorbeeld een prachtig nummer voor Kelly kunnen zijn. Het zit hem hier in de combinatie van jonge, energieke en aanstekelijke muziek met goudeerlijke en persoonlijke, maar soms ook onvolwassen, clichématige en overdreven teksten.

Avril Lavigne

~

Nu nog voor tienermeisjes

Paramore is nog jong, maar wel enorm ambitieus. In hun biografie geven ze aan de in hun ogen sterke kanten van U2, No Doubt en Jimmy Eat World (waarmee ze in 2008 gaan toeren) te willen combineren, en enorm te willen groeien. Desondanks kan niemand eromheen dat de band op dit moment vooral gepositioneerd wordt voor tienermeisjes. Terecht? Ja, eigenlijk wel. De teksten en de uitstraling van Paramore passen gewoon goed bij dergelijk publiek. De muziek laat de teksten leven, maar is niet heel bijzonder. Dat is helemaal niet erg, want het talent en het enthousiasme is er wel en dat biedt mogelijkheden voor de toekomst. Misschien dat wanneer de bandleden wat ouder worden, zij ook ouder publiek zullen aanspreken. Hopelijk doorstaan ze alle media-aandacht en houden ze het vol, zodat Paramore over een paar jaar een ook voor volwassen muziekliefhebbers interessant en uitdagend album kan maken.

Het is heel moeilijk om een recensie te schrijven over een perfecte plaat, laat ik dat voorop stellen. Het wordt al snel pathetisch en ongeloofwaardig. Hoon is je beloning, ook al doe je zo je best om je, zo mogelijk kritische, woorden goed te kiezen. Nou ja, in dit geval neem ik dat risico maar, want over Kathleen Edwards derde plaat valt simpelweg niets, maar dan ook niets negatiefs te melden. Maar laat ik beginnen bij het begin.

Veterane

~

Pas vier jaar en talloze optredens later kwam haar debuutplaat uit, Failer. Overweldigende kritieken vielen Kathleen ten deel. Volgens de Rolling Stone was ze een van de ‘meest veelbelovende acts’ van dat jaar en ze werd a la minute in het rijtje Americana-helden Ryan Adams, Justin Rutledge en Lucinda Williams geplaatst. Critici zagen in de nieuwkomer zelfs al een waardig opvolgster voor Americana-koningin Williams. De tijd zou het leren.

Gevoelige

touch

We zijn nu vijf jaar en twee platen verder, en de conclusie is dat Kathleen Edwards op Asking for Flowers het ultrahoge niveau van haar debuut handhaaft. Een van de geheimen is haar stem. Haar wat afstandelijke, ouwelijke looks – ze kijkt je vanaf de cd-hoes als een koele pianolerares minzaam aan – doen anders vermoeden, maar Kathleen heeft een ongelooflijk warm, licht-hees, kwetsbaar stemgeluid. Een stemgeluid dat vaak aan het einde van de ademtocht licht vibreert, wat de nummers een extra gevoelige touch meegeeft. Toch klinkt ze net zo krachtig als de veel oudere Lucinda Williams waardoor ze met gemak zowel luisterliedjes als zwaardere rocknummers aankan. Dat doet ze dan ook met verve en waar dat op andere platen nog wel eens een ratjetoe oplevert, klinkt Asking for Flowers als een spannend luisterboek. Er is, kortom, een plot en een climax.

Hoogtepunten

~

De cd trapt af met Buffalo (de geboorteplaats van Ani Difranco), een nummer dat stemmig inzet met piano-akkoorden en Kathleens stem en dat verder gaat in midtempo. Cheapest Key, de tweede track, is een felle rocksong met een scherpe tekst vol ingehouden woede richting een geliefde die de liefde volgens haar niet helemaal begrepen heeft. In het titelnummer daalt hierna de rust weer neer: Asking for Flowers klinkt heel oprecht en natuurlijk, en culmineert in een van de hoogtepunten van het bijna vijftig minuten durende album, Alicia Ross. Een nummer dat in alle opzichten, muzikaal en tekstueel, een enorme tragiek in zich draagt:

“But Mama, can you hear me?
As I dragged on my day’s last cigarette
He pulled me so hard off my
Very own back door steps
And he laid me in his garden
All the years I’ve watched him tend
And then he took me, Mama
So I could never tell you about it“

Na deze narigheid komt de fase van de verwerking en schreeuwt ze het nog een keer van zich af in Oh Canada. De absolute climax – en het definitieve terugwinnen van zelfrespect – wordt gevormd door het fantastische slotnummer Goodnight California. De emotie zit in elke noot, achter elke toon zit een verhaal en de woorden vatten alles samen. De harmonica en Hammond huilen van emotie en de strijkers schreeuwen het uit. Kathleens stem zweeft door de laatste minuut van de cd. Het is goed zo.

Speculeren

Tja, het moge duidelijk zijn. Ik kan en wil niets negatiefs zeggen over Asking for Flowers. Het is een volwassen en een aan alle kanten doorwrocht album. Tenslotte, de vergelijking met de Britse equivalenten van Kathleen Edwards, die nu als paddestoelen uit de grond springen, die gaat natuurlijk niet op. Behalve dan dat ze in Engeland speculeren over ‘de nieuwe Amy Winehouse’ en in Noord-Amerika over ‘de nieuwe Lucinda Williams’. Wel kan ik de Britse meisjes aanraden zich eens goed te verdiepen in hun iets oudere overzeese collega. Zó allround getalenteerd vind je ze namelijk niet vaak. Diezelfde boodschap geldt eigenlijk voor iedereen. Want Canada kent in feite, zonder dat we ons daarvan echt bewust zijn, al een lange traditie als leverancier van grote sterren: Anne Murray, Loreena McKennitt, Alanis Morissette, Sarah McLachlan, Avril Lavigne, Celine Dion, Shania Twain en Nelly Furtado. Kathleen Edwards zet die traditie gestaag voort en belooft binnen afzienbare tijd, net als als haar landgenotes, de wereld te gaan veroveren. Ze is er helemaal klaar voor.

Ik heb Kathleen nog niet live mogen aanschouwen. Maar als ik hoor dat ze de afgelopen jaren getoerd heeft met zowel Bob Dylan, de Rolling Stones als AC/DC(!) vind ik dat alleen al een reden om erbij te zijn als ze in de buurt is. Vooralsnog is er echter nog niets gepland, helaas. Tot die tijd luisteren we keer op keer naar nu al een van de mooiste cd’s van het jaar.

Het grote verschil met een groot deel van zijn eerdere werk is dat Turning Dragon van begin tot einde gefundeerd is op een opgefokt tempo van overstuurde drums. Alles is vetter dan vet, harder dan hard en het lijkt alsof het tempo net iets sneller is dan het ‘hoort’. Hierdoor heeft de muziek, net als veel Drum & Bass, een bijzonder rusteloos en onstuimig karakter. Clark zet alle registers volledig open, alles knettert, alsof alle knoppen tot het maximum zijn opengedraaid. Af en toe moet je de cd-speler even uitzetten omdat je het gevoel hebt dat ie wel eens in de fik kon vliegen. Tja, ik kom superlatieven tekort om dit geweld te beschrijven.

Vierkwartsmaten

~

Clark heeft er voor gekozen om zijn nummers veel structuur mee te geven. Bij ouder werk, en bij vrijwel alle IDM, zijn de ritmes vrij abstract en zijn er weinig reguliere vierkwartsmaten te ontdekken. Op Turning Dragon hebben alle nummers een vierkwartsmaat, nergens zijn abstracte ritmes te ontdekken. IDM wordt zodoende op een bijzonder aanstekelijke manier vermengd met techno. Clark weet het beste uit beide genres naar boven te halen: de interessante gelaagdheid en variatie van IDM en de verslavende dansbaarheid van techno. Dit is vooral in het begin van het album te horen in knallers als New Year Storm, Volcan Veins en Violenl. De plaat biedt ook voldoende afwisseling, hier en daar zijn vleugjes electro en samplism te vinden. In het derde kwart van de plaat wordt een klein beetje gas terug genomen en komt er een beetje ruimte voor iets meer muzikale inbreng en een karakteristieker IDM-geluid, zoals in Hot May Slides. Maar BEG smoort dit snel in de kiem en maakt zonder enige twijfel aan alle melodieuze illusies een eind door zo mogelijk nog harder te scheuren dan alle voorgaande nummers bij elkaar.

Tour de force

Het klinkt wellicht een beetje alsof Clark voor een gemakkelijke weg heeft gekozen. Een compromis om IDM op de reguliere dansvloer te krijgen. Maar dat is zeker niet het geval. Er staat geen enkel commercieel nummer op de plaat en Clark zal vast geen airplay op 3FM of MTV krijgen. Zo ongepolijst als Turning Dragon hoor je ze niet vaak. Turning Dragon is een stoomwals die alles verpulvert wat in zijn baan komt, een tour de force zonder weerga.

Wil je Clark live zien? 6 maart draait hij op de afterparty van het concert van Autechre in de Melkweg in Amsterdam. Een double-bill om van te watertanden.