In het verhaal volgen we actrice Elizabeth (Natalie Portman), die de hoofdrol mag vervullen in een film over Gracie (Julianne Moore). Enkele tientallen jaren terug was zij het middelpunt van een schandaal. Om zich goed te kunnen voorbereiden op de rol, heeft Elizabeth toestemming gekregen om Gracie op de voet te volgen en onderzoek te doen naar het verhaal. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd? Naarmate Elizabeth meer betrokkenen spreekt, krijgt ze meer perspectieven op het verhaal. En dit is precies waar de film zijn tegendraadse aard laat zien. Er is geen spetterende derde akte waarin alles duidelijk wordt. Dat maakt ook niet uit. Er is geen personage dat als een soort detective gemotiveerd is om de waarheid te achterhalen. Er is geen waarheid, alleen maar mensen. En daarin zit nu net de kracht van de film.

Topje van de ijsberg

Alle personages zijn menselijk boven alles. Het zijn complexe, gelaagde karakters die tot op zekere hoogte ook lastig te peilen zijn. In detail treden over deze personages en wat hen interessant maakt, zou afdoen aan de filmervaring. Het verhaal en de personages voeren de boventoon, zij het op een subtiele en abstracte wijze. Het lastige aan het maken van een film die willens en wetens onduidelijkheid schept, is het vasthouden van de aandacht. Regisseur Todd Haynes slaagt hier bijzonder goed in aan de hand van de personages. Dat gebeurt op twee manieren. Ten eerste zijn er voldoende interacties tussen verschillende personages, ieder met zijn eigen intriges. Ten tweede wordt vrijwel elk personage overtuigend overgebracht door de desbetreffende acteur/actrice. De combinatie van deze twee elementen zorgt ervoor dat de film interessant blijft.

De prikkel van arthouse

Toch blijft veel onduidelijk. De kijker zal na afloop met meer vragen dan antwoorden de bioscoop uitlopen. Sommigen zullen dit waarderen. De film houdt zich niet aan klassieke vertelstijlen en zet iets unieks neer. Dat zet je aan het denken en maakt de film memorabel. Anderen zullen niet gediend zijn van de verwarring waarmee de film ze achterlaat. Hoewel de film lovende kritieken ontvangt, zal het oordeel per kijker enorm uiteenlopen.

Er is maar één manier om erachter te komen of de tegendraadse aard van May December in de smaak valt: er zelf naartoe gaan. Hoeveel de individuele beoordelingen ook zullen verschillen, het valt niet te ontkennen dat Todd Haynes een memorabel en uniek verhaal weet neer te zetten. Tel daar het sterke acteerwerk van Julianne Moore, Natalie Portman en Charles Melton bij op en een prikkelende arthousefilm is geboren.

De Tatta’s gaat over de rijke familie van Kampen uit ’t Gooi. Ze raakten in de eerste film hun fortuin kwijt en moesten verhuizen naar een flat in de Hollandwijk. In dit tweede verhaal krijgt de familie het flink te verduren als ‘hun’ wijk met sloop wordt bedreigd en tot overmaat van ramp de vader van Erik ook nog komt logeren.

Bij de eerste Tatta’s film waren de recensies niet mals. Op een enkele uitzondering na was de algemene opinie in de media dat het een flutfilm was, die alle clichés uit de kast trok en waarin slecht geacteerd werd. Tel daar nog bij de ophef die ontstond doordat de Bijlmer in Amsterdam bijna als decor werd gebruikt en je hebt een flop in handen, dacht iedereen. Maar het tegendeel werd ruimschoots bewezen: De Tatta’s was een absolute bioscoophit die ook nog een Gouden Kalf Publieksprijs won.

Vervolg

Heel begrijpelijk dat de makers in waren voor een vervolg. De familie van Kampen, gespeeld door Leo Alkemade, Leonie ter Braak, Sterre Koning en Sem van der Horst, komt voor een aantal uitdagingen te staan: niet alleen komt de vader van Erik (een geweldige rol van John Buijsman) ‘eventjes’ logeren, maar ook heeft een projectontwikkelaar (Margot Ros) haar zinnen gezet op de Hollandwijk, om mooie nieuwe woningen voor de rijken neer te zetten.

John Buijsman een grotere rol geven was een gouden zet. Hij speelt de vader van Erik met zoveel humor dat je niet anders kan dan glimlachen. Dat, samen met Margot Ros (zij speelt de projectontwikkelaar), die haar rol ook met verve speelt, zorgt dat De Tatta’s 2 een prima film is, zolang je van de verhaallijn niet te veel verwacht.

Gemiste kans?

Regisseur Jamel Aattache (Zwaar Verliefd) probeerde in de eerste Tatta’s zijn eigen positieve kijk op de Nederlandse multiculturele samenleving over te brengen. In de tweede film is dat helaas op de achtergrond geraakt. De focus ligt nu meer op de moeilijkheden van de familie van Kampen, die toevallig in een multiculti wijk wonen. Dat is jammer, er zijn vast nog veel meer misverstanden in onze multiculturele samenleving waarop ingespeeld had kunnen worden. Wie weet hadden we er, op zijn minst, iets van op kunnen steken?

Dus was het een goede keuze om een tweede deel te maken? Of hadden ze het beter bij de eerste kunnen houden? Zonder De Tatta’s 2 had iedereen kunnen leven, maar aan de andere kant is het een luchtig en vermakelijk tijdverdrijf in deze koude, grijze wintermaanden. Kortom, verwacht bij dit tweede deel van De Tatta’s geen diepgaande verhaallijn, maar voor een vermakelijk anderhalf uur ben je aan het goede adres.

Vanaf 14 december in de bioscoop.

Niet is wat het lijkt wanneer de film opent in een futuristische ridderwereld, waar Ballister Boldheart (ingesproken door Riz Ahmed) wordt geridderd door de koningin van het land. In plaats van een held te worden, wordt hij tot slechterik gekroond wanneer de koningin tijdens deze ceremonie door zijn wapen overlijdt. Ballisters weg om zijn naam te zuiveren begint wanneer hij een eigenaardig karakter genaamd Nimona (Chloë Grace Moretz) ontmoet. Nimona voegt zich bij hem als zijn sidekick en helpt hem maar al te graag om wraak te nemen, terwijl Ballister slechts zijn onschuld wil bewijzen.

Not a girl

Het feit dat dit een animatiefilm is, komt volledig tot zijn recht wanneer Nimona haar ware aard laat zien: ze kan van gedaante verwisselen. Dit vermogen zorgt ervoor dat ook zij wordt gezien als een monster. Dat wordt op een prachtige manier gevisualiseerd: zo zien we een roze walvis door het plafond van een wit paleis vallen en contrasteert de roze kleur die Nimona behoudt in elke gedaante met de donkere achtergrond van de schuilplaats waarin zij en Ballister zich terugtrekken. De stijl is fijn om naar te kijken door de stripboekachtige animatie, en de transformaties van not a girl tot dier zijn naadloos uitgevoerd.

Representatie van queerness

Waar ze ook in verandert, Nimona blijft Nimona: geestig, duister en uit op wraak. Terwijl het vooral haar karakter is dat de film zo kleurrijk maakt, wordt ze binnen de wereld van de film niet geaccepteerd. Het thema is al snel duidelijk: de strijd voor identiteit op een plek waar jezelf zijn niet wordt geaccepteerd. Het is dan ook verfrissend om te zien dat Nimona zelfs niet probeert om binnen de lijntjes te kleuren en hoe ze de norm bij meerdere gelegenheden uitdaagt. Via Nimona creëert de film daardoor de ruimte om belangrijke vragen over identiteit op te werpen, en hij gebruikt gedaanteverwisselingen als een symbolische representatie van queerness. Hierdoor ademt de animatie nog meer ‘eenentwintigste eeuw’.

Wanneer Nimona haar nieuwe vriend Ballister verliest door de kortzichtige ideologie van hun samenleving, zien we wat voor kracht Nimona werkelijk bezit: de kracht om steeds weer te vechten voor een plek om volledig zichzelf te kunnen zijn. Het verhaal weet zo haar sterkte te etaleren in haar meest donkere moment en de tot dan toe luchtige en komische film af te sluiten met een emotionele climax die je meteen in het hart zal raken. Dit is ook de kracht van deze animatie: zowel gedaanteverwisselingen als ridders portretteren in een dystopische middeleeuwse wereld en de kijker toch doen meeresoneren met de menselijke karakters.

Nimona’s verhaal?

In de eerste helft van de film lijkt het meer het verhaal van Ballister Boldheart dan dat van Nimona en speelt Nimona de sidekick van niet-slechterik. Gelukkig krijgt het plot een wending waaruit blijkt dat Nimona’s verhaal en haar verleden veel dieper verweven zijn met de ridderwereld waarin ze leven dan de film op het eerste gezicht laat zien. Hoewel haar verhaal dus pas laat op de voorgrond treedt, raakt het de juiste snaar wanneer het eindelijk zo ver is en dit tilt het plot naar een hoger niveau.

Nimona is zowel ‘metal’ als roze, twee dingen die in harmonie naast elkaar bestaan in deze film. Nu te zien op Netflix!