8WEEKLY Archieven - Pagina 90 van 93

Muziek / Concert

Lianne La Havas tovert de Oosterpoort om tot een intieme jazzclub

recensie: Lianna La Havas @ Oosterpoort Groningen, 12-11-2015

donderdag 10 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Vincent Meininger0 Sterren

Als de altijd kritische Prince je vraagt om mee te werken aan een van zijn albums, doe je toch iets goed. Niet alleen his royal badness is onder de indruk van de hemelse stem van Lianne La Havas: haar vele fans wachtten dit jaar vol spanning op haar tweede album Blood. Net als haar debuutalbum is dit een plaat geworden vol met kleine liedjes die ergens tussen folk, jazz en soul in zitten. Jools Holland, North Sea Jazz, Pinkpop en Lowlands, ze heeft er allemaal gestaan, maar de eerste show van haar Europese tournee is vanavond in de Oosterpoort.

Als het voorprogramma begint zijn de meeste stoelen in de Grote Zaal van de Oosterpoort al bezet. Aandachtig zitten de mensen klaar in hun stoel voor amuse Roseau. Waar gaat de reis naar toe? Naar Florida blijkbaar: “I keep driving through to Florida”, zingt de jonge singer-songwriter. Met haar lijzige zang, ingebed in toetsen en drums, neemt ze ons mee op een road trip USA. Als ze later de elektrische gitaar ter hand neemt, schept ze de verwachting dat er nu misschien een wat pittiger nummer komt dan de toch wat slome electropop die ze tot nu toe heeft laten horen. Helaas blijkt dat een luchtkasteel: in tegenstelling tot wat de titel suggereert gaat ze met het nummer ‘Accelerate’ op dezelfde voet verder. Het publiek klapt beleefd, maar men is vooral vroeg gekomen om tijdens de hoofdact van een zitplaats te zijn verzekerd.

Zwarte tulp

Een levendig decor vol met bloemen is het resultaat van de korte ombouwsessie na het voorprogramma, zelfs in de microfoonstandaard wordt een bloem vastgeknoopt. Maar de mooiste bloem wordt voor het laatst bewaard: zwarte tulp Lianne La Havas verschijnt onder luid applaus ten tonele. Na een kort welkomstwoord wordt ‘Green and Gold’ ingezet – de laatste single van haar nieuwe album. Haar basgitaar produceert lage klanken, die tot diep in je lichaam doordringen. Zodra Lianne haar mond opentrekt staart jong en oud haar met hartjes in de ogen aan. Helder, maar niet te schoon. Hees, maar niet te ruw. Lianne heeft een stem die er nooit naast lijkt te zitten. Een stem om verliefd op te worden.
Aanstekelijk enthousiast, zo zou je de vibe van de band vanavond het beste kunnen typeren. Je proeft de ervaring die Lianne en haar band opdeden op al die grote podia. Tijdens Is ‘Your Love Big Enough’ staat de gitarist zelfs zo wild enthousiast mee klappen dat zijn gitaarband losschiet en keihard op het podium klettert. Dit zorgt kort voor hilariteit bij het publiek. Maar deze komische slapstickscene is gauw vergeten door de professionaliteit die de band hier tentoon weet te spreiden. Met de schitterende lap slide guitar in ‘Wonderful’ laat de gitarist zien dat hij meer met een gitaar kan dan hem uit zijn handen laten vallen. Ook het vraag en antwoord-spel tussen de elektrische gitaar en Lianne haar uitmuntende vocalen in Tokyo, is uit de kunst!

Rokerige jazzclub

Het is vanavond niet alleen de band die indruk maakt met haar spel, want ook Lianne heeft meer in huis dan alleen haar stem. Ze verruild vanavond al gauw haar basgitaar voor een elektrische hollowbody gitaar, een instrument waarmee ze inmiddels vergroeid lijkt te zijn. Met de uitgebreide akkoorden die haar nummers vereisen, de bekwame arpeggio’s in ‘Tease Me’ en de flageoletten in ‘Midnight’, laat ze zien dat ze haar instrument meester is. Tussen al dit mooie gitaarspel door, worden we getrakteerd op een schitterende uitvoerring van ‘Gone’, enkel door piano ondersteund. Haar stem kleurt wonderwel bij de piano en het publiek luistert ademloos.
“I wasn’t really leaving, I lied”, zegt Lianne, nadat ze even het podium heeft verlaten. Het publiek slikt elke leugen, als ze maar weer gaat zingen. En dat gaat ze zeker. Na een akoestische uitvoering van ‘Age’ gaat de rookmachine aan. Lianne beroert haar snaren en tovert de warmste klanken uit haar gitaar. Als ze vervolgens met haar fluwelen stem ‘Ghost’ inzet, waan je je in luttele seconden in een rokerige jazzclub in een of ander ver oord. Pure magie.
Na dit intieme afscheidsnummer neemt Lianne uitgebreid de tijd om vaarwel te zeggen tegen het enthousiaste publiek. Mensen vooraan krijgen een hand en er wordt nog een selfie met het hele publiek gemaakt. “I think I should be leaving now”, lacht Lianne naar de zaal. En het publiek is eindelijk bereid haar na deze onvergetelijke avond los te laten. Met zo’n aftrap van haar Europese tournee kan dit niet anders dan een groot succes worden. En dat is deze innemende Britse van harte gegund!

Lianne La Havas

Gezien op donderdag 12 november 2015 in Oosterpoort, Groningen

Muziek / Concert

Lianne La Havas tovert de Oosterpoort om tot een intieme jazzclub

recensie: Lianna La Havas @ Oosterpoort Groningen, 12-11-2015

donderdag 10 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Vincent Meininger0 Sterren

Als de altijd kritische Prince je vraagt om mee te werken aan een van zijn albums, doe je toch iets goed. Niet alleen his royal badness is onder de indruk van de hemelse stem van Lianne La Havas: haar vele fans wachtten dit jaar vol spanning op haar tweede album Blood. Net als haar debuutalbum is dit een plaat geworden vol met kleine liedjes die ergens tussen folk, jazz en soul in zitten. Jools Holland, North Sea Jazz, Pinkpop en Lowlands, ze heeft er allemaal gestaan, maar de eerste show van haar Europese tournee is vanavond in de Oosterpoort.

Als het voorprogramma begint zijn de meeste stoelen in de Grote Zaal van de Oosterpoort al bezet. Aandachtig zitten de mensen klaar in hun stoel voor amuse Roseau. Waar gaat de reis naar toe? Naar Florida blijkbaar: “I keep driving through to Florida”, zingt de jonge singer-songwriter. Met haar lijzige zang, ingebed in toetsen en drums, neemt ze ons mee op een road trip USA. Als ze later de elektrische gitaar ter hand neemt, schept ze de verwachting dat er nu misschien een wat pittiger nummer komt dan de toch wat slome electropop die ze tot nu toe heeft laten horen. Helaas blijkt dat een luchtkasteel: in tegenstelling tot wat de titel suggereert gaat ze met het nummer ‘Accelerate’ op dezelfde voet verder. Het publiek klapt beleefd, maar men is vooral vroeg gekomen om tijdens de hoofdact van een zitplaats te zijn verzekerd.

Zwarte tulp

Een levendig decor vol met bloemen is het resultaat van de korte ombouwsessie na het voorprogramma, zelfs in de microfoonstandaard wordt een bloem vastgeknoopt. Maar de mooiste bloem wordt voor het laatst bewaard: zwarte tulp Lianne La Havas verschijnt onder luid applaus ten tonele. Na een kort welkomstwoord wordt ‘Green and Gold’ ingezet – de laatste single van haar nieuwe album. Haar basgitaar produceert lage klanken, die tot diep in je lichaam doordringen. Zodra Lianne haar mond opentrekt staart jong en oud haar met hartjes in de ogen aan. Helder, maar niet te schoon. Hees, maar niet te ruw. Lianne heeft een stem die er nooit naast lijkt te zitten. Een stem om verliefd op te worden.
Aanstekelijk enthousiast, zo zou je de vibe van de band vanavond het beste kunnen typeren. Je proeft de ervaring die Lianne en haar band opdeden op al die grote podia. Tijdens Is ‘Your Love Big Enough’ staat de gitarist zelfs zo wild enthousiast mee klappen dat zijn gitaarband losschiet en keihard op het podium klettert. Dit zorgt kort voor hilariteit bij het publiek. Maar deze komische slapstickscene is gauw vergeten door de professionaliteit die de band hier tentoon weet te spreiden. Met de schitterende lap slide guitar in ‘Wonderful’ laat de gitarist zien dat hij meer met een gitaar kan dan hem uit zijn handen laten vallen. Ook het vraag en antwoord-spel tussen de elektrische gitaar en Lianne haar uitmuntende vocalen in Tokyo, is uit de kunst!

Rokerige jazzclub

Het is vanavond niet alleen de band die indruk maakt met haar spel, want ook Lianne heeft meer in huis dan alleen haar stem. Ze verruild vanavond al gauw haar basgitaar voor een elektrische hollowbody gitaar, een instrument waarmee ze inmiddels vergroeid lijkt te zijn. Met de uitgebreide akkoorden die haar nummers vereisen, de bekwame arpeggio’s in ‘Tease Me’ en de flageoletten in ‘Midnight’, laat ze zien dat ze haar instrument meester is. Tussen al dit mooie gitaarspel door, worden we getrakteerd op een schitterende uitvoerring van ‘Gone’, enkel door piano ondersteund. Haar stem kleurt wonderwel bij de piano en het publiek luistert ademloos.
“I wasn’t really leaving, I lied”, zegt Lianne, nadat ze even het podium heeft verlaten. Het publiek slikt elke leugen, als ze maar weer gaat zingen. En dat gaat ze zeker. Na een akoestische uitvoering van ‘Age’ gaat de rookmachine aan. Lianne beroert haar snaren en tovert de warmste klanken uit haar gitaar. Als ze vervolgens met haar fluwelen stem ‘Ghost’ inzet, waan je je in luttele seconden in een rokerige jazzclub in een of ander ver oord. Pure magie.
Na dit intieme afscheidsnummer neemt Lianne uitgebreid de tijd om vaarwel te zeggen tegen het enthousiaste publiek. Mensen vooraan krijgen een hand en er wordt nog een selfie met het hele publiek gemaakt. “I think I should be leaving now”, lacht Lianne naar de zaal. En het publiek is eindelijk bereid haar na deze onvergetelijke avond los te laten. Met zo’n aftrap van haar Europese tournee kan dit niet anders dan een groot succes worden. En dat is deze innemende Britse van harte gegund!

Lianne La Havas

Gezien op donderdag 12 november 2015 in Oosterpoort, Groningen

Muziek / Album

Familiealbum

recensie: Elske DeWall - Velvet Soldier

woensdag 09 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Vincent Meininger4 Sterren

Door de geboorte van haar zoontje en een breuk met haar platenlabel viel Elske DeWall terug op wat echt belangrijk is in het leven: familie. Een rijke bron van inspiratie, getuige haar nieuwe album, Velvet Soldier.

Met haar debuutalbum Balloon Over Paris maakte Elske DeWall een vliegende start. Haar talent bleef niet onopgemerkt: vele optredens bij DWDD en 3FM volgden, een optreden op North Sea Jazz met Jonathan Jeremiah en het Metropole Orkest en De Wall zong zelfs met Lionel Ritchie in het RTL-programma Life4You. Ook Brave, het tweede album van de Friezin, mocht er zijn. Haar lied ‘This Game’ werd gebruikt als titelmuziek voor de tv-serie Moordvrouw en dat leverde haar een breed publiek op. De periode na Brave werd een roerige tijd. Met als hoogtepunt de zwangerschap van haar eerste kindje en als dieptepunt haar vertrek bij platenmaatschappij Universal. Met haar derde album Velvet Soldier is er een nieuwe fase in haar carrière aangebroken.

Geborgenheid

Met ‘Blackwater’ trekt Elske meteen fel van leer. Een soulvol en krachtig nummer met een lekkere beat. De unisono melodielijn van gitaar en zang in de intro en refreinen is een leuke vondst. Uitstekend radiomateriaal dit! Dat er ook een nummer voor haar pasgeboren spruit op het album zou komen, was natuurlijk te verwachten. Elske heeft het slim verpakt waardoor je ‘I’ll Be Around’ op meerdere manieren kunt interpreteren. Een nummer recht uit het hart. De geborgenheid die Elske haar zoontje in dit nummer schenkt, is iets wat je ieder kind toewenst.
Wanneer je een kind op de wereld zet, ga je onvermijdelijk nadenken over de wereld waarin het opgroeit. Radicalisering, extremisme en terrorisme beheersen het nieuws. Met frasen als: ‘‘But what plan is one without peace’’ en ‘‘Unwrap your heart from the grip of your sword’’ lijkt Elske in ‘Sing Me Home’ op deze actualiteit in te willen spelen. Onder begeleiding van gebroken piano-akkoorden zet ze met beheerste stem in. Zodra de drums invallen verhoogt ze de inzet, om vervolgens met ruggensteun van het koor over te toepen en helemaal voluit te gaan. Kippenvel, zo horen we haar het liefst! Wat begint als een klein singer-songwriternummer eindigt met een climax van gospel in zijn puurste vorm. Waar nummers als ‘The Fall’ en ‘Only One’ nogal voorspelbaar zijn en vocale gedrevenheid enigszins ontberen, laat ze hier zien dat zij toch tot de betere zangeressen van Nederland behoort. Dit maakt ‘Sing Me Home’ een van de sterkere nummers van het album.

Familiealbum

Met Velvet Soldier heeft Elske haar persoonlijkste album tot nog toe afgeleverd. Naast ‘I’ll Be Around’ en ‘Hercules’ – een nummer waarmee ze haar door een depressie geplaagde vader een hart onder de riem wil steken, is er nog een nummer dat over een familielid gaat. ‘Forever Like This’ gaat over haar zus Femke, die als achtergrondzangeres een belangrijke rol in haar band speelt. Hun stemmen zijn zo identiek dat het even lijkt alsof Elske hier een duet met haarzelf zingt. De beelden die in dit nummer worden geschetst, lijken rechtstreeks uit een familiealbum afkomstig: Twee meisjes die samen oproeien in een Fries dorpje. Hoezeer Elske DeWall op haar familie boogt, is na het beluisteren van Velvet Soldier wel duidelijk. Haar pas ontwaakte moederinstinct lijkt veel in haar los te hebben gemaakt. DeWall heeft daar, zoals het een ware kunstenaar betaamt, een aantal indrukwekkend mooie liedjes uit gedestilleerd.

Elske DeWall

Album: Velvet Soldier

Beoordeling: 4 sterren

Muziek / Album

Verrassend, verfrissend en vernieuwend

recensie: Jack Garratt - Phase

dinsdag 08 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Rico Stroobant4 Sterren

Niet alleen mocht Jack Garratt zich bekronen als Brits Critics Choice Champion 2015, in januari kreeg hij eveneens de BBC Sound of 2016 toegereikt. Deze electro-troubadour heeft het afgelopen jaar veel van zich laten horen en is dé nieuwe singer-songwriterbelofte van het Verenigd Koninkrijk. De prijzen heeft de jongeman van 24 al op zak, nu het publiek nog volledig binnenhalen met zijn debuutalbum Phase.

Sinds het eerste concert van zijn allereerste Europese tour – op het podium van Bird in Rotterdam vorig jaar – is Jack Garratt enorm gegroeid op zowel commercieel gebied als in populariteit. Het afgelopen anderhalf jaar bracht hij een paar EP’s uit, waarvan er al een paar van muziekvideo’s zijn voorzien. Het aantal views mag dan nog wat achter blijven, hij laat in elk geval zien dat hij wil meedoen in de hedendaagse muziekindustrie.

Eigen categorie

Garratt in Bird, Rotterdam.

De liedjes klinken niet zoals je zou verwachten van iemand die zich op elektronische muziek oriënteert. De vergelijkingen met Sam Smith, James Bay en Ed Sheeran zijn al snel gemaakt door de singer-songwriterachtige stijl, maar dan zonder de krachtige of emotionele teksten. Bovendien weet Jack Garratt op een slimme manier zijn elektronische loops en geluiden uit de drumpads te mixen met R&B, zijn elektrische gitaar en piano/synthesizer. Het lukt hem om de liederen daarbij alsnog erg poppy te laten klinken, waardoor hij een groot publiek kan aanspreken. De muziek is moeilijk in te delen in één genre door deze aparte, unieke stijl. Alle geluiden, zowel op het album als live, worden door Garratt zelf geproduceerd met het gebruik van looppedalen en door veel te switchen tussen verschillende instrumenten. Dat alleen al is een enorme plus om hem in levenden lijve in actie te zien, zijn imposante verschijning met rossige baard (en pet) nog buiten beschouwing gelaten.

Beheerst, maar uiterst bescheiden

Garratt heeft een goede beheersing over zijn kopstem en gebruikt dat dan ook in zijn voordeel. Hij dubbelt in veel liedjes zijn tekst met deze techniek zoals in ‘Worry’ en ‘Breathe Life’. In deze liedjes en de eerste officiële single van het album ‘Weathered’ geeft Garratt zichzelf het meeste bloot. Hierin komt des te meer zijn bescheidenheid naar voren. Hij weigert eigenlijk zelf erkenning te nemen voor hoe hij nu geworden is (“Tell her I owe it to her” – ‘Breathe Life’), terwijl hij de gedachten van zijn ‘versleten ziel’ wil ontdoen van ongrijpbare herinneringen die hem oud doen laten voelen (“When I grow old, my weathered soul and memories reclusive, elusive, help me take them out” – ‘Weathered’). Het geluid van een jongeman die nog zijn weg aan het vinden is en zijn wilskracht aan het laten zien is, maar het schijnbaar toch niet alleen kan.

De liedjes op het album wisselen elkaar qua stemming en intensiteit goed af, hetzij tussen de tracks op het album dan wel tussen passages binnen een lied. De klanken van ‘The Love You’re Given’ lijken je volledig te omgeven, totdat de schoonheid van elektronisch vuurwerk losbarst. ‘Chemical’ is daarentegen geladen met doordringend handgeklap en een genadeloos dance-achtig refrein waar niet mee te spotten is. Zo dreunt Garratt het hele album door. Met de grootsheid die de liedjes opwekken door de veelvoudige muzikale elementen en klankkleuren, aanstekelijke melodieën en gemakkelijke hooks, blijven ze na slechts een keer luisteren al goed in je hoofd hangen. Het is door de opmerkelijke stijl echter nog maar af te wachten hoe succesvol deze formule in de toekomst zal zijn, laat staan of zijn muziek ook in Nederland helemaal zal aanslaan.

Hoewel Jack Garratt zich het afgelopen jaar goed heeft kunnen profileren, zit hij nog steeds in de beginnende fase van zijn carrière. Dat erkent hij zelf in zekere zin met de titel van zijn debuutalbum. De Engelsman heeft de eerste hobbel nu succesvol genomen en hoeft zich niet meer zo onzeker te voelen zoals hij zich in zijn muziek uit. Als Jack Garratt het nieuwe geluid van 2016 representeert, kunnen we in elk geval een jaar vol veelzijdige relaxte mixen met elektronica-invloeden verwachten in de hitparade en op de podia.

Binnenkort live te bewonderen:

11 mei 2016 – Paradiso, Amsterdam
12 mei 2016 – Doornroosje, Nijmegen
13 mei 2016 – Maassilo – Rotterdam
15 mei 2016 – Royal Circus, Brussel

Jack Garratt

Album: Phase
Aantal tracks: 12 (19 op Deluxe)

Beoordeling: 4 sterren

Link: Island Records
Link: Jack Garratt

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Reportage

special: Hacking Habitat en Holly Herndon

#Citizen

dinsdag 08 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Jesse Prevoo0 Sterren

Hoe leef je als burger en als kunstenaar in de digitale werkelijkheid? Die vraag staat centraal in Hacking Habitat. In hoeverre ben je in staat de geschreven en ongeschreven regels van de online maatschappij te beïnvloeden, te omzeilen of naar je eigen hand te zetten? En wanneer je een manier hebt gevonden om met de technologie in je leven om te gaan, welke verantwoordelijkheden en vrijheden horen daar dan bij?

De expositie van de kunstmanifestatie Hacking Habitat is een verzameling van zeer gevarieerde kunstwerken. Een beeld van een dakloze 20-jarige Adolf Hitler staat naast tot blokken samengeperst metaal, dat ooit het jacht van dictator Franco was. In een andere kamer staan honderd speakers die elk een ander soort pijn laten klinken: geweeklaag, gehuil, gesnik, geschreeuw en gejammer. Zó overheersend dat de bezoeker er maar moeilijk aan kan ontsnappen. In de diversiteit van kunstwerken is de expositie duidelijk geslaagd.

Wat is burgerschap?

De centrale vraag die Hacking Habitat stelt, draait om citizenship in een digitale maatschappij. In het rondetafelgesprek dat voor de opening georganiseerd is – eigenlijk is het meer een presentatie van personen, want een discussie blijft uit – blijkt dat er vele manieren zijn om met dit citizenship om te gaan. Toch schijnt er een consensus te bestaan: in de moderne, dynamische maatschappij is burgerschap iets vloeibaars. De ‘gemeenschap’ wordt niet langer bepaald door geografische beperkingen, maar door de keuze ergens bij te horen. Het internet, sociale media en de steeds groter wordende invloed van digitale media en communicatie hebben een wereld gecreëerd waarin in de burger zélf zijn maatschappij(en) kiest.

Birgitta Jónsdóttir is van de aanwezigen wellicht het meest actief binnen de wereld die Hacking Habitat tentoonstelt. De IJslandse poetician, zoals ze zichzelf omschrijft, is sinds 1995 als dichter werkzaam op het internet, zit sinds 2009 in het IJslands parlement, was in 2012 mede-oprichter van de IJslandse Piratenpartij en is ook nog eens betrokken bij het beruchte Wikileaks. Het zijn háár woorden die de consensus in het rondetafelgesprek, over wat een ‘gemeenschap’ is, het best beschrijven. Jónsdóttirs instelling reflecteert dit: als parlementslid is zij niet bang om haar baan te verliezen, zo stelt ze. En dat is een insteek die ervoor zorgt dat ze haar eigen gemeenschap kan creëren, waardoor ze zonder binding met een achterban haar idealen kan nastreven – een situatie die door de digitale wereld mogelijk wordt gemaakt.

Preken voor eigen parochie

Een tegenwerping die wordt gemaakt, is dat die vloeibaarheid van gemeenschap eigenlijk niet meer is dan een samenkomen van gelijkgestemden. Jezelf omringen met anderen die dezelfde idealen en ideeën hebben, kan worden gezien als een vorm van escapisme. Maar, zo stelt de Amerikaanse componiste en musicienne Holly Herndon, Hacking Habitat is exact dat: een samenkomst van gelijkgestemden.

De expositie is inderdaad een voorbeeld van zo’n ad-hoc gemeenschap. Veel kunstwerken worden pas betekenisvol als de bedoeling geëxpliciteerd is. Vaak is het niet het kunstwerk op zich dat een betekenis draagt, maar de contextualisering van het werk en de duiding van de intentie van de kunstenaar. Het geheel wordt daardoor minder toegankelijk voor iedereen die niet tot de gemeenschap behoort waarbinnen de kunst geproduceerd is. Hoewel de expositie daardoor een gecompliceerd geheel wordt, kan deze ontoegankelijkheid en noodzaak tot overpeinzing en framing van de kunstwerken op persoonlijk niveau als een pluspunt worden beschouwd. Als bezoeker moet je je steeds verplaatsen in anderen, proberen deel uit te maken van een andere gemeenschap. Zo dwingt Hacking Habitat je tot vloeibaar burgerschap.

Holly Herndon

Holly Herndon, die ‘s avonds het podium betreedt in de Hertz-zaal van Tivoli Vredenbrug, beantwoordt de centrale vragen van Hacking Habitat met haar muziek, visueel ondersteund door videokunstenaar Mat Dryhurst. Die muziek is een indrukwekkende mix van vocale intimiteit en oncompromisloze digitale hoekigheid. Haar composities, die lijken te evolueren in een continu tweegesprek met haar apparatuur, gaan over de interactie van mens tegen machine, mens met machine, mens als machine. Haar ijle, etherische stem werkt als een menselijk contrapunt tegenover de elektronische klanken uit haar laptop, trekken het publiek mee in de vraagstukken en verwonderingen over haar relatie met technologie.

De visuele kunst van Mat Dryhurst sluit hier thematisch naadloos bij aan. Bureau’s met computers worden getransformeerd tot abstracte landschappen met een geheel eigen geografie, waar een kluwe van maskers en sloten zich een weg door heen baant als in een Katamari-game. Dryhurst verbeeldt hiermee overtuigend de tegenstellingen tussen de wijdsheid van onze verbondenheid en de gesloten omgeving van onze eigen private space. Tussendoor spreekt hij het publiek in korte text-messages toe, gebruikt hij zijn webcam om zichzelf live te projecteren in de digitale beelden, en is zelfs de cursor van de muis waarmee hij zijn beelden manipuleert grote delen van de show prominent zichtbaar in beeld. Hierdoor betrekt hij het publiek expliciet bij zijn creatieproces, waardoor de toeschouwer het gevoel krijgt dichter bij de artiesten op het podium te komen.

Stoelen zijn raar

Als speciale gast Birgitta Jónsdóttir het woord tot ons richt, is haar aanwezigheid alleen al bijna genoeg om het optreden een extra lading van cyber-engagement mee te geven. Haar gedicht over de rol van hacking als weerwoord tegen onderdrukking, machtsmisbruik en onrecht geeft zelfs een activistische boodschap mee aan de meer emotionele, persoonlijke muziek van Herndon. Daarmee past ook deze spontane samenwerking weer perfect in de thematiek van Hacking Habitat, waarin burgerschap en identiteit geen vaststaande waarden zijn, maar vloeibare bestaansvormen, die elkaar informeren en beïnvloeden.

De keuze voor de Hertz-zaal met zitplaatsen maakt het voor het publiek lastig om mee te gaan in de bij momenten toch zeer dansbare ritmes van Holly Herndon. Met de in elkaar overlopende composities van Herndon is het eerste half uur van het optreden hierdoor een beetje een oefening in concertetiquette. Weer is het Mat Dryhurst die het ijs wat breekt door ons in text-messages aan te moedigen te klappen en – als we willen – ook te dansen. ‘Chairs are weird.’ Daar heeft hij een punt. Maar misschien is het bij de doorvlochten muziek van Herndon juist een verrijking als het publiek die rustig zittend tot zich kan nemen, in plaats van dansend, juichend en klappend. Het versterkt de introverte benadering van Herndon, die paradoxaal genoeg zorgt voor een intieme sfeer waarin ook de buitenstaander meer voeling kan krijgen met de complexe materie die Hacking Habitat aan haar publiek presenteert.

Makkelijke antwoorden zijn er niet in de steeds complexere digitale samenleving, en de manifestatie mag gecomplimenteerd worden met haar durf moeilijke vragen te stellen. Vragen die terugkomen in het optreden van Herndon. Maar vooral vragen die de bezoeker dwingen mee te gaan in een zoektocht naar een vorm van ‘gemeenschap’, of een meervoud daarvan. Het is uiteindelijk Holly Herndon die er het best in slaagt haar publiek een intieme deelgenoot te maken van die zoektocht.

Hacking Habitat & Holly Herndon

Gezien op donderdag 25 februari 2016 in Gevangenis Wolvenplein & Tivoli Vredenburg, Utrecht

Link: Hacking Habitat
Link: Holly Herndon
Link: TivoliVredenburg

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Concert

Betoverend

recensie: Joanna Newsom @ Doornroosje, 28-02-2016

dinsdag 08 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Niels Waarlo / beeld: Sander Rijken 4 Sterren

Zangeres en harpiste Joanna Newsom verovert al meer dan tien jaar de harten van muziekliefhebbers met haar orkestrale folk en poëtische teksten. Gehuld in een sprookjesjurk en omgeven door getalenteerde musici doet ze datzelfde vanavond met het publiek, op fenomenale wijze.

Zelfs het opwarmertje is bepaald niet de minste: Robin Pecknold, frontman van de populaire folkband Fleet Foxes. Hij betreedt het podium, zegt in het Nederlands “Goedenavond,” – werkt altijd – en steekt van wal. Zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar en een spaarzaam ingezet effectenpedaal zingt hij onbekend solowerk en een enkel nummer van Fleet Foxes. Zijn uit duizenden herkenbare stem is weliswaar krachtig, maar ondanks zijn korte set valt op dat alles nogal eenvormig is. Hoewel het optreden plezierig is, onderscheidt Pecknold zich te weinig van de gemiddelde singer-songwriter, en dat is voor een man met zo’n staat van dienst toch een tegenvaller.

Majestueus songmateriaal

Maar dan Joanna Newsom. Twee uur lang geeft zij het publiek een niets minder dan betoverende ervaring. Dat doet ze samen met vier bandleden, die, net als Newsom zelf, geregeld wisselen van instrument. Vooral bij gitarist Ryan Francesconi is het alleen al vermakelijk om te zien hoe hij het ene na het andere instrument oppakt, van banjo tot blokfluit. Bovendien klinkt het allemaal als een klok: elk nummer krijgt een uitvoering die het majestueuze songmateriaal eer aan doet. De complete setlist, waarvan ongeveer de helft afkomstig is van Divers (2015) en de andere helft bestaat uit ouder werk, is dan ook zuiver genieten.

En dat ligt niet alleen aan het spel: ook de zang van Joanna Newsom is even betoverend als gehoopt. Haar typerende engelenstem met een hees randje zorgt voor menig kippenvelmoment. Daar komt nog eens bij dat ze zelf een ontwapende verschijning is. Tijdens de opvoeringen is ze een en al concentratie, maar zodra ze haar laatste noot gespeeld heeft, verschijnen telkens direct de pretoogjes en een tevreden glimlach. Ze zoekt meermaals contact, vaak op spontane wijze, en pakt zo het publiek in, zelfs buiten de muziek om.

Staande ovatie

Maar het is uiteindelijk wel de muziek die echt zal blijven hangen. Zo vliegt het weergaloze ‘Emily’, dat afklokt boven de twaalf minuten, razendsnel voorbij en krijgt ‘Peach, Plum, Pear’ met succes een wat meer orkestrale uitvoering. Ook het materiaal van Divers overtuigt moeiteloos: de climax van ‘Sapokanikan’ komt live geweldig tot zijn recht, terwijl Joanna Newsom met ‘Time, As a Sympton’ bewijst ook alleen vanachter de piano te kunnen ontroeren. Niet voor niets krijgt ze nog voor de toegift, een wederom prachtig vertolkt ‘Baby Birch’, een staande ovatie. En daarna uiteraard weer. Allemaal terecht: Joanna Newsom laat maar weer eens horen een artiest te zijn van een zeldzame klasse.

Joanna Newsom

Gezien op zondag 28 februari 2016 in Doornroosje, Nijmegen

Beoordeling: 4.5 sterren

Boeken / Achtergrond

special: 8WEEKLY tipt

Evenementen in de Boekenweek

maandag 07 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Carmen Ploeg, Dorien Pool0 Sterren

8WEEKLY zal verslag doen (dus houd de homepage in de gaten!) van het Rotterdamse Boekenbal op 12 maart en van het Boekenbal voor Lezers in Nijmegen op 19 maart. Maar dit zijn niet de enige literaire evenementen die tijdens de Boekenweek worden georganiseerd. We zetten er een paar op een rij:

12 maart – Boekenfest’16

Een groot festijn, met een uitgebreid programma. Blind dates met auteurs, optredens van schrijvers en dichterlijke voordrachten. Met onder anderen: Televisiemaker en schrijver Hugo Borst, Ronald Giphart en Bart Chabot, Fokke & Sukke-tekenaar Jean-Marc van Tol, Dichter des Vaderlands Anne Vegter en dichter Tsead Bruinja én auteurs Marjan Berk, Thomas Rosenboom Luuc Kooymans en Toef Jaeger. Aan het eind van de avond is er een swingend feest tot in de kleine uurtjes.

Zaterdag 12 maart; 19:00 – 01:30 uur

Bibliotheek Assen en Theater/Bioscoop De Nieuwe Kolk, Weiersstraat 1c, Assen

Entree: Gratis, maar sommige onderdelen op het programma zijn betaald.

Klik hier voor meer info.

12 maart – Het Rotterdamse Boekenbal met David Van Reybrouck

De boekenweek wordt in Club Gewalt Rotterdam begonnen met een uitgebreid gesprek met de schrijver van het Boekenweekessay, David Van Reybrouck. Verder zijn er op onze oosterburen geïnspireerde voordrachten van onder anderen Sanneke van Hassel en Alex Boogers én zullen alle aanwezigen gezamenlijk het Rotterdamse Boekenweekgeschenk gaan schrijven. Daarna gaan de biertafels aan de kant en de voetjes van de Fußboden met Duitse dj-plaatjes van ClublePop.

Zaterdag 12 maart; 21:00 – 01:00 uur

Arminius, Museumpark 3, Rotterdam

Entree: €10,00/ Studenten en Rotterdampas: €7,50

Klik hier voor meer info.

13 maart – Ein Sonntag in Berlin, 1930

Waan je in het Berlijn van 1930, het jaar waarin Joseph Roth, Thomas Mann, Alfred Döblin en Lion Feuchtwanger hun meesterwerken schreven. Verschillende sprekers vertellen over de auteurs, de romans en het tijdperk, er is muziek, er worden beelden van Duitsland en Berlijn uit de jaren ’30 worden getoond en er wordt Duitse wijn geserveerd.

Met: Geert Mak, Els Snick, Kees ’t Hart, Erik Bindervoet, Jeroen van Kan, Nina Polak en muziek door zangers Guido Groenland en Antje Lohse en pianist Daan Boertien.

Zondag 13 maart; 15.00 – 18.00 uur

Goethe Institut, Herengracht 470, Amsterdam

Entree: € 5 / € 3 / studenten gratis

Reserveren wordt aanbevolen en kan via info@amsterdam.goethe.nl of 020-5312900

Klik hier voor meer info.

16 maart – Het laatste BrokkenBal

Het tiende en laatste BrokkenBal. Rond de Boekenweek presenteert gitariste/componiste Corrie van Binsbergen in het Bimhuis het inmiddels vermaarde BrokkenBal, een avond met veel muziek en veel literatuur. De afgelopen jaren waren de schrijvers van het Boekenweekgeschenk hoofdgast op het BrokkenBal. In 2013 was dat Kees van Kooten, in 2014 Tommy Wieringa en in 2015 Dimitri Verhulst. Ook op het komende BrokkenBal is dat het geval en treedt Esther Gerritsen op. Daarnaast zijn er optredens van Kees van Kooten en Han Buhrs.

Met: Corrie van Binsbergen (gitaar/composities), Hans Hasebos (vibrafoon), Joost Buis (trombone/lapsteel), Hermine Deurloo (mondharmonica/sopraansax), Dion Nijland (bas), Yonga Sun (drums/percussie). Ook treden de Two Als op, met Albert van Veenendaal (prepared piano) en Alan Purves (percussie).

Woensdag 16 maart 2016; 20:30 – 23:00 uur

Bimhuis, Piet Heinkade 3, Amsterdam
Entree: € 22 zitplaats / € 18 staanplaats

Klik hier voor meer info.

16 – 19 maart – Tilt Festival

Op deze zesde editie: Midas Dekkers, Willie Wartaal, Tommy Wieringa, Evie Wyld en De Speld. Het festival brengt taal tot leven met eigenzinnige artiesten en cross-overs op het gebied van literatuur, theater, beeld en muziek. In de Tilburgse binnenstad treden zo’n veertig artiesten op op verschillende culturele locaties in de historische binnenstad.

Woensdag 16 – zaterdag 19 maart ; verschillende tijden

Verschillende locaties in Tilburg

Entree: de verschillende dagen en evenementen hebben verschillende entreekosten. Kijk hiervoor op de website!

19 maart – Boekenbal voor Lezers

Het Nijmeegs Boekenfeest viert haar tienjarige jubileum en wordt eenmalig omgedoopt tot het Boekenbal voor Lezers. In Concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen wordt de literatuur op grootse wijze gevierd met schrijvers, dichters, muzikanten, kunstenaars, wetenschappers en natuurlijk lezers. Met onder meer: Herman Koch, P.F. Thomése, Charlotte Mutsaerts, Esther Gerritsen, David Van Reybrouck, Maarten van Rossem, Thomas Verbogt en Alexander Münninghoff. (Er is ook een gratis middagprogramma voor de liefhebbers.)

Zaterdag 19 maart 2016 ; 20:00 – 23:55 uur.

Concertgebouw de Vereeniging, Keizer Karelplein 2D, Nijmegen

Entree: €17,50 / €15,- (biebpas) / €10,- (CJP/student)

Klik hier voor meer info.

Televisie

Mocht je toch liever niet je luie stoel verlaten, dan kun je tijdens de Boekenweek de televisie aanzetten op NPO 2 en de volgende programma’s tegenkomen:

Van Kooten en De Bie Boekenweekspecial: Was Von Kooten und Der Bie noch zu sagen hätten

Zaterdag 12 maart, 20.30 uur

Ook dit jaar doken van Kooten en de Bie weer (voor het tiende jaar op rij) in de tv-archieven in het kader van de Boekenweek. Het duo stelde een programma samen uit hun eigen televisiewerk waarin Duitsland een rol speelde. De basis van deze vijftig minuten durende compilatie is de film die zij in 1981 maakten over hun rol in de Tweede Wereldoorlog.

Nationale Boekenquiz

Maandag 14 t/m vrijdag 18 maart, 19.55 uur

Sanne Wallis de Vries presenteert deze nieuwe literaire quiz. Zestien schrijvers gaan van maandag tot en met vrijdag de strijd met elkaar aan. Elke dag spelen twee schrijversduo’s tegen elkaar. Het duo dat na drie kennisrondes de meeste punten heeft, speelt vervolgens de dagfinale tegen elkaar. Elke dag levert dus één winnaar op. Deze vier dagwinnaars strijden op vrijdag 18 maart in de finale om de winst.

Iedereen Schrijft

Vrijdag 11 & maandag 14 t/m vrijdag 18 maart, 22.50 uur

Nederland telt een miljoen aspirant-schrijvers, maar wie zijn zij? In elke aflevering vertelt één van de winnaars van de NPO BoekenweekSchrijfwedstrijd 2016 over de magie van het schrijverschap.

Lees dit artikel voor leestips voor tijdens de Boekenweek!

Voor u geselecteerd door de auteur:

Boeken / Achtergrond

special: 8WEEKLY tipt

Lezen in de Boekenweek

maandag 07 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Dorien Pool, Carmen Ploeg0 Sterren

Op 12 maart barst het grootste boekenfestijn van ons land weer los. Een week lang bots je in elke boekhandel tegen signerende auteurs aan, zijn er lezingen in schouwburgen en buurtcentra, en lezen we met z’n allen het boekenweekgeschenk. Met ‘Duitsland: Was ich noch zu sagen hätte’ als thema richt boekenland zich een week lang op onze oosterburen. 8WEEKLY zocht voor je uit welke boeken je in deze week kunt lezen.

Boekenweekgeschenk

Dit jaar is het boekenweekgeschenk geschreven door Esther Gerritsen. Voor het eerst sinds 2002 weer eens een vrouwelijke boekenweekauteur!

Broer gaat over Olivia, financieel directeur van een familiebedrijf. Ze krijgt een telefoontje van haar broer Marcus. Zijn been dreigt te worden afgezet. Marcus en Olivia zien elkaar zelden, maar de amputatie raakt Olivia onverwachts, alsof het haar eigen been is dat ze verliest. Ze laat alles uit haar handen vallen in een hopeloze poging haar broer te redden. Maar het is de vraag of hij degene is die redding nodig heeft.

Net als voorgaande jaren kan er met het boekenweekgeschenk gratis gereisd worden in de trein. Op zondag 20 maart is Broer van Esther Gerritsen een geldig vervoersbewijs bij de NS.

Bij aankoop van € 12,50 aan Nederlandstalige boeken krijg je het boekenweekgeschenk mee. Weet je nog niet welk boek je wil kopen? Lees dan de rest van dit artikel voor leuke boekentips!

Boekenweekessay

Het Boekenweekessay 2016 komt van de hand van cultuurhistoricus, archeoloog en schrijver David Van Reybrouck. Hij vergaarde bekendheid en erkenning met zijn grootse boek over Congo. Met Congo. Een geschiedenis won hij de Libris Geschiedenisprijs 2010.

Ook in zijn essay schetst Van Reybrouck een portret van een land. Een vergeten land dit keer. In Zink verkent Van Reybrouck een vergeten mini-staatje op de grens van Nederland, België en Duitsland: Neutraal-Moresnet. Dit grondgebiedje van slechts drieënhalve vierkante? kilometer hoort nu bij Duitstalig België, maar was tot 1918 een land met een eigen vlag, eigen postzegels en een eigen volkslied.

In zijn Boekenweekessay beschouwt David Van Reybrouck de bijzondere geschiedenis van dit vergeten land. Het essay roept vragen op over geschiedenis, grenzen en landen.

Het essay is tijdens de Boekenweek in de boekwinkel verkrijgbaar voor € 2,50.

Nicholas Stargardt – De Duitse oorlog

Met het thema Duitsland ontkom je natuurlijk niet aan het oorlogsverleden. Bij de Bezige Bij verschijnt komende maand De Duitse oorlog van Nicholas Stargardt. Hierin beschrijft hij de Tweede Wereldoorlog vanuit het perspectief van de gewone burger. Want ondanks dat er al bibliotheken vol geschreven zijn over de Tweede Wereldoorlog begrijpen we eigenlijk nog steeds niet waarom ‘gewone’ Duitsers achter de oorlog bleven staan.

Stargardt vertelt aan de hand van brieven, dagboeken en verslagen het verhaal van de soldaten, leraren en huisvrouwen die de oorlog meemaakten. Onze generatie maakte die oorlog gelukkig niet mee maar met dit boek geeft Stargardt je een inkijkje in die wrede wereld.

Anne Folkertsma – Hans Fallada. Alles in mijn leven komt terecht in een boek

Hans Fallada is in Nederland niet heel bekend maar in Duitsland is zijn roem te vergelijken met die van Gerard Reve bij ons. Hij wist als geen ander het leven van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog te beschrijven. Wie was deze man, die een pseudoniem aannam voor zijn schrijverschap?
Volgens 8WEEKLY-recensent Vincent is deze biografie een echte aanrader: ‘Vanaf de eerste bladzijden word je Fallada’s wereld ingetrokken en krijgt ook de beginnende Fallada-lezer een sterk idee van de schrijver en de man daarachter.’ Lees hier de hele recensie!

Wouter Meijer – We kunnen niet allemaal Duitsers zijn

Duitsland lijkt een van de beste landen van Europa te zijn. Duitsers zijn kampioen export, nemen de leiding in de vluchtelingendiscussie en gaan indrukwekkend goed met hun verleden om. Maar het is niet al goud wat er blinkt. Ondertussen kampt Duitsland met het opkomende extreemrechts, worstelen ze met de grote aantallen asielzoekers en groeit het aantal onderbetaalde flexwerkers.
Wouter Meijer onderzocht wat we kunnen leren van de Duitsers en schetst een interessant beeld van onze oosterburen.

Rüdiger Safranski – Nietzsche. Een biografie van zijn denken & Goethe. Kunstwerk van het leven

Ken je klassiekers: Rüdiger Safranski schreef biografieën over Nietzsche en Goethe. Hij vertelt je meer over het leven van deze grote Duitse denkers en analyseert hun filosofieën.

8WEEKLY-recensent André las eerder de biografie van Goethe en beloonde dit werk met maar liefst 5 sterren: ‘Naast de tientallen meters boeken die al over de grote Duitse dichter zijn gepubliceerd, is dit kunststukje van Safranski een ware openbaring. Op een luchtige, zeer leesbare manier brengt hij de levensgeschiedenis van Goethe in beeld, gekoppeld aan fragmenten uit brieven, dagboeken, gedichten en proza uit diens omvangrijke oeuvre. Zo weet Safranski nog stelliger een complete Goethe neer te zetten, waarbij vele aannames gestaafd worden door originele teksten en talrijke gaten op overtuigende wijze gevuld worden.’ Lees hier de hele recensie!

P.F. Thomése – J. Kessels: The Novel

Als je deze culthit nog niet gelezen hebt, grijp dan nu je kans. Tussen de zware oorlogs- en filosofieboeken mag je best iets luchtigs lezen. Om Duitsland mag ook gelachen worden.

J. Kessels: The Novel is de bizarre roadtrip van P.F. Thomése en zijn favoriete personage J. Kessels. Samen rijden ze in Kessels’ oude roestbak van Tilburg naar de Hamburgse Reeperbahn, op zoek naar een vreemdgaande frikandellenhandelaar. Met J. Kessels schrijf Thomése een bizarre ode aan de krimi en het Duitse voetbal, om uiteindelijk terug te keren naar het vertrouwde Brabant.

Frank Vermeulen – Wir schaffen das!

Het moderne Duitsland fascineert veel schrijvers evenveel als het Duitsland uit het verleden. Wir schaffen das! gaat niet over een van de wereldoorlogen, maar over het Duitsland van nu. Hoe zit het met de Duitse identiteit nu er grote stromen vluchtelingen het land binnenkomen? Hoe veranderden de Duitsers in een halfjaar van optimistische globalisten in benauwde grensbewakers van de eigen identiteit?

Nell Zink – Misplaatst

Misschien een beetje valsspelen, maar dit boek is zeker een aanrader en de schrijfster woont in Duitsland! Dat is de link met het boekenweekthema en is door ons goedgekeurd. In 1966 valt eerstejaarsstudente Peggy als een blok voor professor Lee. Ze beginnen een verhouding die zorgt voor een ongeplande zwangerschap en een huwelijk. Het paar is gedoemd te mislukken – zij is lesbisch, hij is homo – maar ze gaan pas tien jaar later uit elkaar. Peggy vlucht met haar driejarige dochtertje Karen, maar haar negenjarige zoon Byrdie laat ze achter. Ze besluit onder te duiken en neemt een Afro-Amerikaanse identiteit aan. Wanneer Karen jaren later een beurs krijgt voor de universiteit van Virginia, ontmoet ze eindelijk haar oudere broer Byrdie. Dit zorgt voor verwarring en misverstanden.

Jan Terlouw – Oorlogswinter

Dit jaar verscheen een nieuwe editie van deze klassieker, als eerste boek van het Geef Mij Maar Een Boek-initiatief. Dit initiatief van de landelijke boekhandels kiest elk jaar een nieuw boek om ‘‘de kroonjuwelen van de Nederlandse jeugdliteratuur’’ in het zonnetje te zetten. Goede reden om dit boek weer eens op te pakken (of misschien voor het eerst te lezen?). Oorlogswinter gaat over Michiel, een jongen uit de buurt van Zwolle. Hij groeit op tijdens de ijskoude winter van 1944/1945, de laatste winter van de Tweede Wereldoorlog. Hij ontdekt dat oorlog misschien spannend lijkt maar vooral ook gruwelijk is. Met zijn eenzaamheid groeit ook zijn onafhankelijkheid. Michiel moet als een volwassene zijn eigen beslissingen gaan nemen.

Muziek / Album

Zonnige duetten

recensie: Albumrecensie Tip Jar – Let Go

donderdag 03 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Joost Festen / beeld: Mark Engelen 3 Sterren

Nu de krokussen en narcissen de koppen weer uit de grond steken lijkt ook de tijd rijp geworden om het tweede album van Tip Jar te draaien. Let Go staat vol met vrolijke duetten die doen verlangen naar het voorjaar en de zomer.

Het Nuenense duo Tip Jar wordt gevormd door Bart de Win en zijn levenspartner Arianne Knegt. Een jaar geleden debuteerden ze met Back Porch. Hun muziek is sterk geworteld in americana, maar ze spelen ook leentjebuur bij de pop, folk, bluegrass, blues en niet te vergeten de jazz. Dit tweetal in een hokje stoppen gaat dan ook niet lukken.

Muzikale kwaliteiten

De muzikale kwaliteiten van Bart de Win zijn in de pers reeds breed uitgemeten. Met zijn drie soloalbums oogstte hij veel positieve kritieken. De laatste, getiteld Easy To See, verscheen in 2012.
Verder speelt de Win met veel nationale en vooral internationale artiesten mee, als die op tournee zijn in Nederland. Een greep uit de namen: Iain Matthews, Walt Wilkins, Birds of Chicago, Greg Trooper en Kevin Welch. Bovendien coacht hij beginnende talenten. Een van zijn leerlingen is bijvoorbeeld Maurice van Hoek, die vaak samen speelt met Douwe Bob en Charl Delamarre, maar binnen een paar maanden met zijn eigen album zal komen. Kortom: muziek zit in het wezen van de Win. De Knegt en hij zijn graag geziene gasten tijdens menig concert, of ze nu zelf spelen of dat ze komen luisteren naar collega’s of vrienden.

Geniet meer!

De liedjes op Let Go zijn op één uitzondering na van de hand van Bart de Win. Slechts een compositie schreef hij samen met zijn partner Arianne de Knegt. De dertien liedjes (het veertiende nummer van de cd is een reprise op een van de liedjes) zijn allemaal van even hoge kwaliteit. Het album gaat vrolijk van start met het titelnummer ‘Let Go’, dat de luisteraar aanmoedigt om echt los te laten, meer te laten gebeuren en alles lekker over je heen te laten komen. Het is de perfecte manier van leven in plaats van alsmaar te streven. Dit gevoel weet het duo het hele album lang vast te houden. Het is een boodschap die het gelukkige koppel eigenlijk al glimlachend vanaf het hoesje uitstraalt. Ze staan op een wereldbol met muziek, bergen, wegen en een oud Volkswagenbusje.

Toch passeren ook minder vrolijke onderwerpen de revue, zoals in ‘She Knew’, waar het verglijden van de tijd en de vergankelijkheid van het leven bezongen wordt. Een naderend einde is in dit nummer bijna voelbaar, maar uiteindelijk overheerst, na luisteren en herbeluisteren van het album, een blij gevoel vooral door de vaak springerige melodieën van de composities.

Tip Jar

Album: Let Go

Beoordeling: 3 sterren

Link: Bandsite

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek

‘Fucking zenuwachtig’ Birth of Joy presenteert nieuw album

recensie: Birth of Joy @ Gebr. de Nobel, 25-02-2016

woensdag 02 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Saskia Harmsen / beeld: Annika den Hoed 4 Sterren

In een halfleeg Gebr. de Nobel wordt vanavond het (overigens te gekke) derde studioalbum van Birth of Joy gepresenteerd. Een avond die jammer genoeg nergens echt op gang wil komen.

Birth of Joy zal met meer dan 450 shows de afgelopen drie jaar en een record van 172 in 2014 een van de meest tourende bands van Nederland zijn. Met orgel, drums en gitaar produceren ze psychedelische bluesrock met fijne ’60 en ’70 invloeden.

Avond begint moeizaam

Als opwarmer staat de nog jonge Amsterdamse rockband Breaking Levees op het podium. De onwennigheid straalt er af en toe nog vanaf, nummers klinken hier en daar wat afgeraffeld en ook de stiltes ertussen zijn soms ietwat ongemakkelijk. Wel zijn de nummers gevarieerd en maakt de afwisseling van eerste stem tussen de twee zanger/gitaristen het boeiend om naar te luisteren.
Het optreden had een mooie opwarmer kunnen zijn die qua stijl mooi bij het hoofdprogramma aansluit, maar Breaking Levees zal nog veel meer uren moeten maken om op hetzelfde niveau te komen qua liveperformance.

Dan is het tijd voor de band waarvoor iedereen die avond is gekomen. Hoewel, een deel van het publiek lijkt er ook te zijn om op donderdagavond met vrienden en een biertje in hun hand bij te kletsen. Birth of Joy opent met ‘You Got Me Howling’, een eerder uitgekomen single van hun vanavond gereleasede album Get Well. Ook de daaropvolgende drie nummers zijn afkomstig van het nieuwe album. Hier lijkt het publiek niet erg van gediend te zijn. Bezoekers verliezen hun aandacht en er wordt in de zaal meer gepraat dan geluisterd.

Zenuwen niet merkbaar

Gelukkig komen er vanavond ook wat oudere nummers voorbij, zoals het rauwere ‘Devils Paradise’ van het eerste album. Wel jaagt de band deze er helaas wat snel doorheen. Na ‘Numb’ van het nieuwe album laat de zanger/gitarist weten: ‘’We zijn echt fucking zenuwachtig, veel nummers doen we nu voor het eerst live.’’ Bravo Birth of Joy, dit is niet te merken. Er is vanavond weinig op het spel van de band aan te merken.

Het is mooi om te zien hoe de drie muzikanten op elkaar ingespeeld zijn. In ‘Envy’ zitten veel tempowisselingen waarbij ze elkaar perfect aanvoelen, en in meerdere nummers geven ze elkaar uitgebreid de ruimte om te soleren. Vooral de synthsolo in het bluesy ‘Midnight Cruise’ van de nieuwe plaat maakt veel indruk.

Psychedelisch hoogtepunt

Tijdens het oudere nummer ‘Dead Being Alive’ laat de band echt zien waartoe ze in staat is. Het nummer wordt lang uitgerekt en mondt uit in een intense climax. Ook het publiek weet dit te waarderen en er is eindelijk wat meer beweging te zien in de zaal. In de nummers daarna is de hoofdrol vooral voor de drums, naast vijf bekkens is er zelfs een gong meegenomen die de drummer in enkele intro’s gebruikt.

Het is jammer dat de band zichzelf een beetje teniet doet door de ironische opmerkingen tussendoor, bijvoorbeeld door na een van hun nieuwe nummers, als de laatste klanken nog niet eens zijn weggestorven, te melden dat ‘‘dat nummer echt een zware bevalling was’’. Ook de fel aanspringende lampen tussen de nummers door komen de sfeer niet ten goede.

Na het laatste nummer neemt de band niet de moeite om het podium te verlaten, maar gaat het, na het applaus, meteen door met de toegift. Birth of Joy heeft vanavond haar kwaliteit bewezen maar was nergens echt geniaal. Misschien was het te wijten aan een wisselwerking tussen de statische halfgevulde ruimte en de band. Gelukkig touren ze voorlopig nog met hun nieuwe album; gaat dat zien en help ze aan een volle zaal!

Beoordeling: 4 sterren

Link: Bandsite
Link: Gebr. de Nobel

Film / Films

Een bus vol hippies

recensie: Paradise Trips (dvd)

dinsdag 01 maart 2016 / 0 Reactiesdoor: Adwin de Kluyver3 Sterren

Mario Dockers doet wel wat denken aan een politieagent op leeftijd of een oudere crimineel. Net op het moment dat hij met pensioen denkt te gaan, dient zich nog een allerlaatste klus aan die hij moeilijk kan laten lopen. Alleen: Mario Dockers is touringcarchauffeur.

Paradise Trips is zo’n typische sociaal-realistische tragikomedie waar de Vlamingen de laatste jaren patent op hebben. Denk aan Aanrijding in Moscou, Hasta la Vista of Brasserie Romantiek. Geen films die heel diep graven, wel verhalen die vaardig de juiste feelgood-snaar weten te raken.

Zo ook Paradise Trips. Mario dreigt in een zwart pensioengat te vallen. Zijn vrouw heeft hij niets meer te vertellen. Dan wordt hij onverhoopt opgeroepen om een groep alternatieve jongeren naar een Kroatisch festival te rijden. Na een leven lang brave burgers afleveren aan de Spaanse costa’s is zo’n ritje andere koek.

Veganistische nietsnut

Dockers – type druipsnor en Viva España-ringtone – moet aanvankelijk niets hebben van deze groep ongewassen, werkschuw tuig. Maar gaandeweg bouwt hij enkele vriendschappen op met een onzeker hippiemeisje en een jongetje die niet zo veel moet hebben van zijn vader, die hij een veganistische nietsnut vindt.

Op het festival in Kroatië ontdekt Mario dat de vader in kwestie zijn eigen zoon is die hij jaren niet meer heeft gezien, nadat hij hem heeft aangegeven bij de politie wegens drugshandel. De vraag waar Paradise Trips vanaf dat moment om draait, is of de norse vader zich zal verzoenen met zijn flierefluitende zoon. Het antwoord laat zich raden, maar het traject naar de feelgood-finale is aangenaam.

Jemig de pemig-grapjes

Regisseur Raf Reyntjes gebruikt het computerspel Mario Bros als een metafoor voor de onhandige en emotioneel geblokkeerde buschauffeur. Geestig is de scene waarin Mario na een LSD-trip inclusief Mario-pet door een bos met paddenstoelen zijn weg moet zoeken.

Minder geslaagd zijn de vele voor de hand liggende jemig de pemig-grapjes over hippies. Ook de Nederlandse inbreng – Noortje Herlaar heeft een rol als reisleidster annex schoondochter – is er met de haren (lees: vanwege de subsidie van het Nederlands Filmfonds) bijgesleept. Het is gelukkig hoofdrolspeler Gène Bervoets die de weerbarstige Mario de nodige diepgang geeft.

Paradise Trips

Regie: Raf Reyntjens
Jaar: 2024
Distributeur: Cinéart
imdb: tt4084076

Beoordeling: 3 sterren

Tag Archief van: 8WEEKLY

Zwarte tulp

Rokerige jazzclub

Lianne La Havas

Misschien ook iets voor u

Zwarte tulp

Rokerige jazzclub

Lianne La Havas

Misschien ook iets voor u

Geborgenheid

Familiealbum

Elske DeWall

Misschien ook iets voor u

Eigen categorie

Beheerst, maar uiterst bescheiden

Binnenkort live te bewonderen:

Jack Garratt

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Wat is burgerschap?

Preken voor eigen parochie

Holly Herndon

Stoelen zijn raar

Hacking Habitat & Holly Herndon

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Majestueus songmateriaal

Staande ovatie

Joanna Newsom

Misschien ook iets voor u

12 maart – Boekenfest’16

12 maart – Het Rotterdamse Boekenbal met David Van Reybrouck

13 maart – Ein Sonntag in Berlin, 1930

16 maart – Het laatste BrokkenBal

16 – 19 maart – Tilt Festival

19 maart – Boekenbal voor Lezers

Televisie

Van Kooten en De Bie Boekenweekspecial: Was Von Kooten und Der Bie noch zu sagen hätten

Nationale Boekenquiz

Iedereen Schrijft

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Boekenweekgeschenk

Boekenweekessay

Nicholas Stargardt – De Duitse oorlog

Anne Folkertsma – Hans Fallada. Alles in mijn leven komt terecht in een boek

Wouter Meijer – We kunnen niet allemaal Duitsers zijn

Rüdiger Safranski – Nietzsche. Een biografie van zijn denken & Goethe. Kunstwerk van het leven

P.F. Thomése – J. Kessels: The Novel

Frank Vermeulen – Wir schaffen das!

Nell Zink – Misplaatst

Jan Terlouw – Oorlogswinter

Misschien ook iets voor u

Muzikale kwaliteiten

Geniet meer!

Tip Jar

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Avond begint moeizaam

Zenuwen niet merkbaar

Psychedelisch hoogtepunt

Misschien ook iets voor u

Veganistische nietsnut

Jemig de pemig-grapjes

Paradise Trips

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Archieven

Nieuwe schrijvers

Over