~

Diagnose: een midlifecrisis bij alle drie patiënten, zij het met verschillende symptomen. Een andere uitingsvorm van die crisis is dat de heren vooral veel praten, maar weinig doen. Gewandeld zou er worden, maar geen poot wordt er uitgestoken, behalve om het eten aan te laten branden, stiekem te roken, nog een biertje open te trekken of een valium naar binnen te tikken.

De gesprekken worden gevoerd met lange, meanderende zinnen met hier en daar een onverwacht opduikende metafoor, zoals schrijver Rob de Graaf dat kan. Ze worden door de acteurs met een fijne, speelse terloopsheid gebracht die de tekst licht en open houdt. Met plezier schieten ze bovendien de one-liners het publiek in die De Graaf hier en daar in zijn tekst verstopt heeft. Regisseur Erik Whien heeft de mise-en-scène tot het minimum teruggebracht, waardoor niet alleen de tekst de volle ruimte krijgt, maar waardoor het ‘praten-praten-nooit-handelen’-karakter van de personages effectief benadrukt wordt. Het decor helpt daarbij aanzienlijk. De grote gele doos waarin we de vrienden door een smalle uitsparing zien zitten, beperkt de bewegingsvrijheid behoorlijk.

~

Het zijn de video’s die achteraf een leugenachtig beeld zullen geven van hoe geslaagd de vakantie was en hoeveel avontuurlijks er is gedaan. De gesprekken blijven in het vakantiehuisje achter. Net als het laatste restje jeugdige naïviteit dat Chres in de vorm van het speelgoedzwaardje daar achterlaat.

De voorstelling toert nog tot en met 23 november (zie speelschema).

Sassa en Toto en Koning Koos wonen in een zandkasteel. Kenmerkend voor dit drietal is hun bijzondere neus. Als ze er zand in krijgen, dansen ze de ‘Neuzenkriebeldans’. En tussen het kriebelen door beleven ze kleine avonturen. In de theatervoorstelling hebben Sassa en Toto  een geheim die ze met het publiek willen delen; Koning Koos is jarig en dus willen ze hem verrassen. Alle bezoekers moeten meehelpen, maar ze mogen niets tegen de jarige job zeggen. Koning Koos heeft op zijn beurt ook een geheim, want hij denkt dat Toto en Sassa niet weten dat hij jarig is en als verrassing gaat hij een taart bakken. Rondom deze verhaallijnen komen er nog allerlei kleine kwesties aan bod zoals bang zijn in het donker en pesten.

Interactie

~

Saaier
In deze voorstelling zijn ook de knuffels van Sassa en Toto aanwezig. Tot grote hilariteit van de kinderen: ‘Ik zie Zwiep en Pop!’ Ook de vlieger van tv komt even een kijkje nemen. Het enige wat ontbreekt, is echt zand, hoewel dat in het persbericht wel wordt beloofd.

De poppen en het decor zijn in de theaterversie vrijwel identiek aan die van tv. Hierdoor kun je je niet aan de indruk onttrekken dat je naar een vierdubbele aflevering kijkt, vooral als je achter in de zaal zit. Er zit niks extra’s bij deze voorstelling, niets wat de theaterversie onderscheidt van de tv-serie. Op tv spelen de verhalen van Het Zandkasteel zich af buiten en binnenin het huis van het drietal. Op het podium voornamelijk buiten. Daarom is de voorstelling misschien zelfs wel saaier dan een aflevering (die maar een kwartiertje duurt).

Liedjes
Er wordt veel gezongen. Er komen ruim tien liedjes voorbij, die erg lief en heel fijn zuiver zijn. De acteurs die in de pakken zitten, doen goed werk. Hun lichaamstaal is soepel, stoer en aandoenlijk tegelijk. Opvallend was het lage aantal schreeuwende kinderen en dat terwijl de voorstelling een uur duurt. Typisch een uitje om op safe mee te spelen bij nichtjes, zoontjes of ander kroost. Heel vertrouwd, heel keurig en voorspelbaar, maar wellicht voor de kleintjes wel zo rustgevend.