We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Reality-supermarktsoap maakt dromen waar
.
Met ‘Droomspel’ zet de Vlaamse theatermaker Piet Arfeuille het publiek eigenlijk achter een denkbeeldige webcam. Het routinematige leven van het personeel van een supermarkt wordt met veel gevoel voor detail in beeld gebracht. Het dagschema ziet er iedere dag hetzelfde uit: koffiedrinken, het haar in orde maken, werken, koffiedrinken, lunchen, werken en ga zo maar door.
Grappige voorspelbaarheid
~
Non-verbaal, en dat is het stuk grotendeels, weten de dames de boodschap van de voorstelling toch scherp neer te zetten. Daarin schuilt ook de grote kracht van ‘Droomspel’. Wat de boodschap van ‘Droomspel’ is? Dat iedereen, ook de caissières, dagdroomt en fantasieën heeft. Dromen die vaak niet uitgesproken worden, maar onder de oppervlakte van het dagelijkse bestaan wel degelijk aanwezig zijn. Zo wordt Eva vanuit de speaker plotseling toegesproken door een Spaanse aanbidder en ziet Bart zijn vrouwelijk personeel plotseling poedelnaakt voor hem staan. Wat de op macht beluste en prehistorische jager in hem doet ontwaken. Het felle rode licht dat de overgang van realiteit en droom lijkt aan te geven, is af en toe niet helemaal logisch getimed.
De voorstelling duurt net wat te lang om van het begin tot het eind te blijven boeien. De vele zich herhalende handelingen zijn op een gegeven moment gewoon genoeg. De uitvoering van de gekozen verhaallijn maakt echter veel goed. Vooral de reality-achtige weergave van het alledaagse routinematige leven, is het bekijken waard. Maar de grote vraag blijft uiteindelijk: heb je de kracht in je om je dromen en fantasieën waar te maken en opnieuw te beginnen? ‘Droomspel’ helpt je mogelijk op weg….
‘2019 (Droomspel)’ van Productiehuis Brabant/Het Zuidelijk Toneel is nog te zien tot en met 20 december 2008. Zie www.hzt.nl en www.productiehuisbrabant.nl
Productiehuis Brabant/Het Zuidelijk Toneel - 2019 (Droomspel)
Artiest: Productiehuis Brabant/Het Zuidelijk ToneelGezien op vrijdag 10 oktober 2008 in Verkadefabriek, Den Bosch
Link: Het Zuidelijk Toneel
Misschien ook iets voor u
Willkommen, bienvenue, welkom en laat al uw zorgen buiten
“Het leven is cabaret, mijn schat. Het leven is louter show” zingt Sally Bowles (Ellen Evers) aan het einde van de voorstelling. Deels heeft ze gelijk, want het cabaret vormt een schaduwwereld voor hen die de realiteit niet onder ogen willen zien en in blijde onwetendheid willen leven. Het schrille contrast tussen de wereld van de Berlijnse Kit Kat Klub en het Duitsland van de jaren ’30 waarin Hitlers fascistische ideeën aan populariteit winnen, is zo doordringend, dat zelfs gezapige liedjes over fruit daar geen afbreuk aan doen. Cabaret maakt een indruk als nooit tevoren.
~
De eerste akte is nog redelijk luchtig met vrolijke nummers als Twee Dames, Mein Herr en Laat mij maar dromen. Toch is vanaf het eerste moment, wanneer een toespraak van Hitler over de luidsprekers galmt, al duidelijk dat er iets borrelt onder de oppervlakte. Dit wordt meesterlijk weerspiegeld door het nummer Der Morgige Tag ist mein (morgen behoort aan mij) dat tijdens de voorstelling keer op keer in reprise gaat om de opmars van het fascisme te suggereren. De keuze om dit nummer in het Duits te zingen, draagt nog eens extra bij aan deze onheilspellende sfeer.
De tweede akte is donkerder en dringender. Het laat er geen twijfel over bestaan dat de eens abstracte politieke ideeën nu ook de levens van individuele mensen beïnvloeden. De invloed van deze denkbeelden wordt tastbaar gemaakt door middel van de relatie tussen Fräulein Schneider en de joodse Herr Schultz die zich vanaf de eerste akte heeft ontwikkeld. Het nadeel is dat deze relatie nooit de betekenis heeft gehad die nodig is om de impact van de gebeurtenissen goed weer te geven. De opbouw van de relatie is kinderlijk, de liedjes zijn sentimenteel en zelfs irritant wanneer er een ananas toegezongen wordt. Daarbij is het einde van de relatie realistisch, maar uiterst beheerst waardoor het weinig indruk maakt.
~
Als bij iedere Cabaret, worden scènes van het verhaal onderbroken door sketchjes uit de Kit Kat Klub vertolkt door de Master of Ceremonies (Sven Ratzke) en het ensemble. Ook deze stukjes krijgen in hun hilariteit steeds meer een waarschuwende boodschap waardoor blijkt dat er eigenlijk geen ontsnappen is aan de realiteit. Complimenten ook voor het decor- en lichtontwerp, waardoor de twee werelden nog meer met elkaar vervlochten raken. Ratzke zet een geweldige performance neer als Emcee in al zijn excentriciteit en verschuift moeiteloos van luchtig naar onheilspellend. Cabaret is zijn eerste musical, maar gebaseerd op zijn optreden als Emcee, zeker niet de laatste.
Wat deze Cabaret van andere onderscheidt, is de onheilspellende boodschap die heel dicht aan de oppervlakte komt en het publiek met een unheimisch gevoel het slotapplaus nog enkele seconden uit doet stellen. Cabaret staat dus garant voor een avondje show en entertainment, maar wel met een duidelijke en tijdloze boodschap.
Cabaret is nog tot en met 1 maart 2009 in verschillende Nederlandse theaters te zien.
De Graaf & Cornelissen Producties - Cabaret
Artiest: De Graaf & Cornelissen ProductiesGezien op zondag 12 oktober 2008 in Parktheater, Eindhoven
Misschien ook iets voor u
Vastgeroest in Bergen
Wat is dat toch dat vakantievideo’s altijd zo amateuristisch overkomen? Ook de vakantievideo van Chres, Silo en Beer toont in eerste instantie schokkerige, net niet goed geschoten beelden van Schiphol, de bagage, rijen, een vrolijke close-up van iets te dichtbij van een hoofd dat zin heeft in de vakantie. Maar wat voor de vrienden begint als een gezellige wandelvakantie naar Noorwegen eindigt in een ontrafelde vriendschap.
~
Diagnose: een midlifecrisis bij alle drie patiënten, zij het met verschillende symptomen. Een andere uitingsvorm van die crisis is dat de heren vooral veel praten, maar weinig doen. Gewandeld zou er worden, maar geen poot wordt er uitgestoken, behalve om het eten aan te laten branden, stiekem te roken, nog een biertje open te trekken of een valium naar binnen te tikken.
De gesprekken worden gevoerd met lange, meanderende zinnen met hier en daar een onverwacht opduikende metafoor, zoals schrijver Rob de Graaf dat kan. Ze worden door de acteurs met een fijne, speelse terloopsheid gebracht die de tekst licht en open houdt. Met plezier schieten ze bovendien de one-liners het publiek in die De Graaf hier en daar in zijn tekst verstopt heeft. Regisseur Erik Whien heeft de mise-en-scène tot het minimum teruggebracht, waardoor niet alleen de tekst de volle ruimte krijgt, maar waardoor het ‘praten-praten-nooit-handelen’-karakter van de personages effectief benadrukt wordt. Het decor helpt daarbij aanzienlijk. De grote gele doos waarin we de vrienden door een smalle uitsparing zien zitten, beperkt de bewegingsvrijheid behoorlijk.
~
Het zijn de video’s die achteraf een leugenachtig beeld zullen geven van hoe geslaagd de vakantie was en hoeveel avontuurlijks er is gedaan. De gesprekken blijven in het vakantiehuisje achter. Net als het laatste restje jeugdige naïviteit dat Chres in de vorm van het speelgoedzwaardje daar achterlaat.
De voorstelling toert nog tot en met 23 november (zie speelschema).
Toneelschuur Producties - Bergen
Artiest: Toneelschuur ProductiesGezien op woensdag 08 oktober 2008 in Toneelschuur, Haarlem
Misschien ook iets voor u
Het geheim dat niemand kent
.
Volgens MTV Canada is het ‘Canada’s best kept secret‘: indierockformatie The Coast uit Toronto. Donderdag 9 oktober stonden ze in de kleine zaal van Paradiso. En al meteen bleek dat The Coast ook het best bewaarde geheim van Nederland is. Nog geen vijftig bezoekers hadden de band namelijk weten te vinden.
Het personeel van Paradiso had zelfs nog wat tafeltjes en stoeltjes laten staan om nog enigszins de illusie van een volle zaal te creëren. Helaas geven drie tafels en twaalf stoelen niet dezelfde sfeer als een overvolle zaal met mensen. Meubilair is nu eenmaal minder interactief dan de gemiddelde Homo sapiens.
Het lijkt wel alsof de kracht van de band voor de leden zelf ook een geheim is. Als ze wat minder krampachtig hun best deden om zogenaamde diepgang in hun liedjes te stoppen zou het namelijk best nog wat kunnen worden. Maar als The Coast op deze wijze doorgaat, zal de band een goed bewaard geheim blijven en zal de hele wereld, inclusief de band zelf, nog lang op zoek zijn naar de sleutel die dit geheim kan ontrafelen.
The Coast
Gezien op donderdag 09 oktober 2008 in Paradiso, AmsterdamLink: The Coast (officiële website)
Misschien ook iets voor u
Leven in een zee van tijd
.
Robbert Welagen (1981) volgde de Kunstacademie in ‘s-Hertogenbosch en studeerde in 2004 af met verhalen. Hij publiceerde onder andere in Hollands Maandblad. Met Lipari won hij de Selexyz Debuutprijs 2007. Hij studeert nu kunstgeschiedenis in Utrecht, net zoals Robbert de hoofdpersoon uit Philippes middagen.
Wanneer Robbert bij het meisje Rose-Anne op bezoek is, ziet hij in het huis tegenover haar Louise staan, iemand wiens naam hij twaalf jaar geleden voor het laatst uitsprak. In die tijd, Robbert was vijftien jaar oud, was Louise de verloofde van Philippe en met deze man heeft Robbert twee middagen doorgebracht. Al snel nadat hij Louise achter het raam ziet staan, ontmoet Robbert haar weer. Dit brengt een stroom herinneringen op gang aan die zomermaand.
Herinnering
De middagen die Robbert met Philippe doorbrengt, laten een grote indruk achter.
Robbert beleeft die korte periode opnieuw. Philippe blijkt zijn vader te zijn van wie hij niets weet, omdat zijn moeder niet over hem sprak. Robbert voorvoelde al dat het niets zou worden tussen Philippe, Louise en hemzelf en daarmee heeft hij het gevoel gekregen het leven doorgrond te hebben: ‘Er zijn slechts een paar middagen, en de rest is alleen maar tijd.’
Leegte
Robbert heeft, naar eigen zeggen, niet geleerd iemand binnen te laten in zijn leven. Hij ziet zichzelf ‘als een leeg vel papier waar je je gedachten aan toevertrouwt en dat je daarna weggooit’.
De leegte, de desillusie en het langs elkaar heen leven worden wel heel treffend geïllustreerd door Robberts moeder die hem vraagt hoe het op school was, terwijl het zomervakantie is. Het nonchalante handgebaar waarmee zij hem op een gegeven moment wegstuurt, laat je als lezer achter met een brok(je) in de keel en medelijden met Robbert. De afstandelijke manier van doen van zijn moeder vindt zijn hoogtepunt in haar definitieve vertrek uit Nederland wanneer Robbert nauwelijks zestien jaar oud is. Toch denk je wel eens: jongen, doe eens iets, verman jezelf. Robbert heeft deze gedachte zelf af en toe ook, maar de vertaalslag naar daadwerkelijk handelen is te moeilijk.
Motto
Het motto dat Welagen gebruikt voor Philippes middagen is zeer treffend gekozen. Het is een citaat van Seneca: ‘Het gedeelte van het bestaan dat we echt leven is klein. De rest van ons bestaan is geen leven, maar slechts tijd.’ Of was er eerst het motto en toen de roman? Robbert vraagt zich in gesprek met Rose-Anne af:
Toch lijkt Robbert aan het eind iets gewonnen te hebben. Door over de periode van twaalf jaar geleden te spreken is de stilte doorbroken. ‘Als leven íets is, dan is het het doorbreken van de stilte, zodat je weer tussen de geluiden komt.’
Welagen weet in weinig bladzijden een leven, of misschien juist wel het gemis daaraan, neer te zetten. Hier en daar ligt de nadruk op het begrip ‘leegte’ er wellicht wat te dik bovenop, maar in essentie is het een soepel opgeschreven, geloofwaardig verhaal. De roman kent wat meer intrige dan zijn debuut, maar het basisgevoel is herkenbaar gebleven.
Prijs: 16,50
Bladzijden: 127
ISBN: 978 90 388 9070 8
Link: Nijgh & Van Ditmar
Misschien ook iets voor u
Weergaloze aanklacht
.
~
Een zwaard van bamboe
In drie flashbacks wordt het verhaal uit de doeken gedaan, beginnend met clanhoofd Saito die vertelt over Motome Chijiiwa. Een paar maanden voor Tsugumo (Tatsuya Nakadai) met zijn plan kwam arriveerde Chijiiwa bij het huis met hetzelfde idee. Hij bleek het echter niet door te willen zetten maar was wanhopig op zoek naar geld om zijn doodzieke kind te helpen. De Lyi-clan dwong hem echter tot zijn daad over te gaan, zelfs toen bleek dat Chijiiwa geen echt zwaard meer had maar een van bamboe. Uit het verhaal van Tsugumo, knielend op de binnenplaats waar eerder Chijiiwa zat en eveneens omringd door Lyi’s mannen, wordt langzaam zijn relatie tot Chijiiwa duidelijk en de beweegredenen voor zijn komst.
~
De geometrische sets, de zeer zorgvuldige framing van de personages en de lineaire trackingshots ondersteunen de kritiek op het rigide klasseysteem. De smalle gangen en de vele hoeken waarlangs Kobayashi zijn camera beweegt vormen een krachtige metafoor voor de druk waaronder de personages leven. De omsingeling van Tsugumo door de clanleden, waarbij die als schaakstukken verdeeld zijn over de binnenplaats, onderstreept hun superieure positie ten aanzien van de rechteloze ronin. De camera is veelal gericht op de bewegingloze Tsugomo, die letterlijk en figuurlijk geen kant op kan. Door middel van ingenieuze dolly- en zoomshots illustreert Kobayashi Tsugomo’s pogingen om aan de druk van het systeem te ontsnappen.
Blinde gehoorzaamheid
~
Harakiri werd onlangs uitgebracht in de Koinobori-reeks met Japanse klassiekers.
Harakiri
Regie: Masaki KobayashiJaar: 2024
Distributeur: De Filmfreak
Misschien ook iets voor u
Theater voor de allerkleinsten
Wie zich niet regelmatig tussen de kleintjes bevindt, is het wellicht ontgaan; de peuterhelden van 2008 wonen op het strand, in een huis van zand. De televisieserie Het Zandkasteel die iedere werkdag om even voor 10:00 uur op Nederland 3 te zien is, bestormt nu ook de theaters met de avonturen van Koning Koos, prinses Sassa en Toto. Dus voor alle ouders die hun kind niet vroeg genoeg aan het rode pluche willen laten wennen, is er nu de voorstelling van Het Zandkasteel. Precies zoals op tv, dus lekker veilig.
Sassa en Toto en Koning Koos wonen in een zandkasteel. Kenmerkend voor dit drietal is hun bijzondere neus. Als ze er zand in krijgen, dansen ze de ‘Neuzenkriebeldans’. En tussen het kriebelen door beleven ze kleine avonturen. In de theatervoorstelling hebben Sassa en Toto een geheim die ze met het publiek willen delen; Koning Koos is jarig en dus willen ze hem verrassen. Alle bezoekers moeten meehelpen, maar ze mogen niets tegen de jarige job zeggen. Koning Koos heeft op zijn beurt ook een geheim, want hij denkt dat Toto en Sassa niet weten dat hij jarig is en als verrassing gaat hij een taart bakken. Rondom deze verhaallijnen komen er nog allerlei kleine kwesties aan bod zoals bang zijn in het donker en pesten.
Interactie
~
Saaier
In deze voorstelling zijn ook de knuffels van Sassa en Toto aanwezig. Tot grote hilariteit van de kinderen: ‘Ik zie Zwiep en Pop!’ Ook de vlieger van tv komt even een kijkje nemen. Het enige wat ontbreekt, is echt zand, hoewel dat in het persbericht wel wordt beloofd.
De poppen en het decor zijn in de theaterversie vrijwel identiek aan die van tv. Hierdoor kun je je niet aan de indruk onttrekken dat je naar een vierdubbele aflevering kijkt, vooral als je achter in de zaal zit. Er zit niks extra’s bij deze voorstelling, niets wat de theaterversie onderscheidt van de tv-serie. Op tv spelen de verhalen van Het Zandkasteel zich af buiten en binnenin het huis van het drietal. Op het podium voornamelijk buiten. Daarom is de voorstelling misschien zelfs wel saaier dan een aflevering (die maar een kwartiertje duurt).
Liedjes
Er wordt veel gezongen. Er komen ruim tien liedjes voorbij, die erg lief en heel fijn zuiver zijn. De acteurs die in de pakken zitten, doen goed werk. Hun lichaamstaal is soepel, stoer en aandoenlijk tegelijk. Opvallend was het lage aantal schreeuwende kinderen en dat terwijl de voorstelling een uur duurt. Typisch een uitje om op safe mee te spelen bij nichtjes, zoontjes of ander kroost. Heel vertrouwd, heel keurig en voorspelbaar, maar wellicht voor de kleintjes wel zo rustgevend.
Mark Vijn Theaterproducties i.s.m. Teleac/NOT - Het Zandkasteel
Artiest: Mark Vijn Theaterproducties i.s.m. Teleac/NOTGezien op zondag 05 oktober 2008 in Castellum, Alphen aan den Rijn
Misschien ook iets voor u
Meral Polat: geen multiculturele bruggenbouwer maar een actrice met passie
/ 0 Reactiesdoor: Lisette Sanders / beeld: Leo van Velzen 0 Sterren.
~
Wel vindt ze het een hele eer dat de prijs haar is toegekend. ‘Het is een grote eer want de vrienden van het Nationale Toneel reiken deze prijs al zeven jaar uit. Er waren dit jaar veel genomineerden en ik vind het fantastisch dat ik ben gekozen uit deze selectie.’ Ze spreekt zich lovend uit over de vrienden van het Nationale Toneel. ‘De vrienden zijn altijd heel enthousiast en betrokken bij het toneel. Daarmee zijn we gezegend. Niet veel steden hebben zo’n groep mensen die zich echt inzetten voor een theatergroep.’
Jong geleerd, oud gedaan
Meral begon haar talenten al te ontwikkelen toen ze erg klein was. ‘Mijn vriendinnetjes moesten altijd meedoen met toneelspelletjes. Dan speelde ik allerlei typetjes.’ Toch heeft ze niet altijd geweten dat ze actrice wilde worden. ‘Daar kwam ik pas achter toen ik op mijn zeventiende gestopt was met mijn opleiding Toerisme. Mijn vader vroeg me wat ik dan wilde doen. Ik vertelde hem dat ik acteren ook wel heel leuk vond. Hij was toen uiteindelijk degene die met een inschrijfformulier voor de toneelschool aankwam.’
Na een succesvolle auditie werd Meral in Amsterdam aangenomen. Daar breidde ze haar talenten uit. Toen ze hoorde dat het Nationale Toneel met een openingsstuk wilde komen over het multiculturele Den Haag met in de hoofdrol een Turks meisje dat kon zingen, voelde ze zich geroepen om auditie te doen. ‘Toen ik belde om in aanmerking te komen voor de rol, hadden ze bij het Nationale Toneel al over mij gehoord. Er was zelfs al een uitnodiging opgesteld.’ Een match made in heaven. Even later was haar succesvolle karakter, het Turks-Nederlandse apothekersmeisje, in het toneelstuk Hollandse Spoor geboren.
Wat is multicultureel?
~
Maar kan toneel dan geen brug vormen tussen autochtonen en allochtonen? ‘Ik voel mij geen bruggenbouwer tussen de autochtone en allochtone medemens. In mijn ogen zijn dat de schrijvers van het toneelstuk die een punt willen maken. Dat is hun ambitie. Ik ben alleen maar de vertolker. Ik ben wie ik ben. Een Hollandse meid met Turkse ouders. Als ik een blond meisje met blauwe ogen was, zou niemand vragen stellen over multiculturele problemen. Ik denk dat toneel wel voor meer begrip kan zorgen. Misschien is het een eye-opener voor autochtone mensen die niet zo direct met buitenlanders te maken hebben. Het kan best zijn dat zij op deze manier een blik inside hebben gekregen. Door het toneelstuk krijgen ze een beter beeld van bepaalde ideeën van hun allochtone landgenoten. Ik denk dat het er uiteindelijk om gaat dat mensen inzien hoe mooi het is dat al die verschillende culturen één bevolking vormen.’
De toekomst en andere activiteiten
Binnenkort is Meral te zien in Kamp Holland. Dit toneelstuk gaat over de Nederlandse soldaten in Uruzgan. ‘Ik wil me graag bezighouden met onderwerpen die me aanspreken. Het onrecht dat de vrouwen in Afghanistan wordt aangedaan, is daar een voorbeeld van. In Kamp Holland heb ik de gelegenheid gekregen om dit leed te vertolken.’ Naast toneel heeft Meral nog meer ambities voor de toekomst. ‘Eigenlijk wil ik zoveel. Het lijkt me leuk om eenmalig in een musical te spelen. Daarnaast wil ik me in de toekomst graag op mijn eigen band storten, Merals harem. Ik zou me, samen met de andere vier leden van de band, graag verder willen ontwikkelen op muzikaal front.’
Naast toneel is Meral ook te bewonderen in de televisieserie Keyzer en De Boer advocaten als hoofdofficier Selma van Justitie. ‘Of ik een duidelijke voorkeur heb voor televisie of toneel? Nee dat geloof ik niet. Ik vind vooral de afwisseling erg leuk. Op dit moment zie ik toneel wel meer als mijn werkveld. Ik kan hier zowel mijn acteertalenten als mijn zangkunsten verder ontwikkelen.’
Een interview met een aanstormend talent
Misschien ook iets voor u
Hegemonie Toneelgroep Amsterdam in toneelwereld
/ 0 Reactiesdoor: Henk de Jong / beeld: Jan Versweyveld 0 SterrenAl sinds 1955 worden de Louis d’Or en de Theo d’Or, de belangrijkste toneelprijzen van het jaar, uitgereikt aan de acteur en de actrice die volgens een vakjury de meest indrukwekkende hoofdrol van het theaterseizoen hebben neergezet. Grote namen als Ank van der Moer, Paul Steenbergen, Ellen Vogel, Hans Croiset, Pierre Bokma en meer recentelijk Will van Kralingen en Dirk Roofthooft wonnen ooit deze prijs. Dit jaar werd de Louis d’Or gewonnen door Hans Kesting in zijn rol van conservatieve, maar invloedrijke advocaat Roy Cohn in Angels in America van Toneelgroep Amsterdam. De Theo d’Or ging naar Chris Nietvelt in haar rol van Cleopatra in Romeinse Tragedies, eveneens van Toneelgroep Amsterdam.
~
Juryrapport
‘Zowel in de technisch vernuftige entourage van Romeinse Tragedies als in de kaalslag van Angels in America bleek het ensemble van Toneelgroep Amsterdam tot grote prestaties in staat’, aldus de jury. Het complete ensemble wordt daarbij geprezen, maar Chris Nietvelt en Hans Kesting in het bijzonder. Over Nietvelt zegt het juryrapport: ‘In de tragiek van Cleopatra toont Nietvelt alle facetten van haar acteertalent: van de grootste smart tot de kleinste ingehouden emotie.’, en vervolgens: ‘Een grootse prestatie.’ Over Kesting, die uitzonderlijk genoeg ook voor zijn rol in Romeinse Tragedies werd genomineerd, wordt gezegd: ‘In deze rol laat Kesting het totale bereik van zijn acteertalent zien, in een totale overgave aan het stuk van Tony Kushner. De gretigheid waarmee Kesting altijd acteert is in deze regieopvatting meer dan ooit op zijn plaats en mondt uit in een huiveringwekkende sterfscène, die de jury in het geheugen gegrift staat.’
Naast de al genoemde prijzen was er nog een prijs voor Toneelgroep Amsterdam. De meest indrukwekkende vrouwelijke bijrol, de Colombina genaamd, werd gewonnen door Janni Goslinga voor haar rol van Stella in A Streetcar Named Desire, een voorstelling van Toneelgroep Amsterdam in coproductie met Toneelschuur Producties Haarlem.
Goede fase
~
Dat Toneelgroep Amsterdam zich in een goede periode bevindt bevestigt Lucia van Heteren, docente Theaterwetenschap aan de Rijksuniversiteit Groningen. ‘Enkele acteurs, zoals Jacob Derwig, Hans Kesting en Chris Nietvelt, zitten op de toppen van hun kunnen en zijn daar voor een deel gekomen doordat ook Ivo van Hove in een fase zit waarin veel lukt. Ik denk niet dat je op dit moment iemand zal kunnen vinden die hierover twijfelt.’, aldus Van Heteren. ‘Soms wordt er wel eens gesuggereerd dat een gezelschap een prijs krijgt omdat een bepaald persoon in een jury daarvoor gezorgd zou hebben, maar dat is op dit moment voor Toneelgroep Amsterdam niet aan de hand. Ze zitten gewoon in een heel goede fase.’
Feit is dat Toneelgroep Amsterdam de Theo d’Or weliswaar twee jaar geleden nog won, Elsie de Brauw won met haar rol in het stuk Opening Night, regie van Ivo van Hove, maar de Louis d’Or werd voor het laatst gewonnen in 1994 door Pierre Bokma. Jaren waarin vooral nominaties werden behaald zijn dit jaar omgezet in concrete prijzen en dit verdient respect. De komende jaren zal het theaterpubliek nog veel kunnen genieten van Toneelgroep Amsterdam.
Prijzenregen tijdens het Gala van het Nederlands Theater
Artiest: Toneelgroep AmsterdamMisschien ook iets voor u
Lekker swingen op de muziek van Strawinski
/ 0 Reactiesdoor: Lisette Sanders / beeld: Hans Gerritsen 0 SterrenMet Strawinski swingt heeft het gezelschap Introdans alweer een nieuwe dansvoorstelling op zijn naam staan. In deze unieke dansvoorstelling worden twee niet meer vertoonde werken uit de jaren tachtig gecombineerd met het werk van een jonge modeontwerper. Het brein achter Strawinski swingt is artistiek directeur Roel Voorintholt. Even geleden ontving hij de Prijs van Kritiek uit handen van de Kring van Nederlandse Theatercritici voor zijn ‘juweeltjes’ van shows. Eerder won onder andere Theo Maassen deze hoge onderscheiding.
~
De show is opgedeeld in drie afzonderlijke dansvoorstellingen. Twee werken daarvan zijn afkomstig uit de jaren tachtig. In Symphony in Three Movements danst het hele gezelschap afwisselend, in snelle, heldere bewegingen. Zo omschrijft de Leidsche Schouwburg op haar website dit eerste deel. De tweede voorstelling, die in 1985 bedacht is door Hans Manen voor het Nederlands Dans Theater, is genaamd Balletscenes. ‘Ik vind het erg leuk om balletten uit de geschiedenis terug te halen. Voor deze voorstelling heb ik twee stukken uit begin jaren ’80 gebruikt, deze opvoeringen zijn tegenwoordig niet meer te zien’ vertelt de choreograaf enthousiast.
~
De ontwerper
Ook de kleding van de dansers heeft bijgedragen tot het geheel. Voor het ontwerpen van de balletpakjes heeft Roel bewust voor Sebastiaan Kramer gekozen. Na het zien van zijn collectie werd het de artistiek directeur duidelijk dat Sebastiaan de aangewezen persoon was om pikante ontwerpen te maken die de voorstelling alles behalve klassiek zouden doen aanvoelen. ‘In mijn werk probeer ik de grenzen op te zoeken. Ik ontwerp bijvoorbeeld alleen mannenkleding, maar probeer dit wel zo creatief mogelijk aan te pakken. Ik voeg graag kant en ruches toe aan mijn kleding. Daarbij zit ik constant in dubio hoe ver ik kan gaan om het vernieuwend te maken maar toch draagbaar te houden voor mannen.’
~
Al met al was het voor Sebastiaan een geheel nieuwe ervaring. ‘Ik vond het erg leuk en verrassend. Wanneer ik zelf een presentatie doe ben ik er van begin tot eind bij. Bij Strawinski swingt was dat heel anders. Ik was er niet bij, alleen mijn outfits werden gebruikt. Af en toe hoorde ik wel het een en ander, maar het eindresultaat zag ik pas op de generale repetitie. Toen ik mijn kostuums in combinatie met het echte licht en de choreografie zag, was ik blij met het resultaat. Het zag er heel vrolijk en kleurrijk uit. De dansers werden haast onwerkelijke wezens, precies zoals het de bedoeling was.’
Ook de artistiek directeur is tevreden over het resultaat. ‘De voorstelling is geworden wat ik ervan hoopte. Omdat de muziek van Strawinski speciaal gemaakt is voor dans, kon het ook bijna niet misgaan. Normaal wisselen we op zo’n avond verschillende dansstijlen af, dan laten we bijvoorbeeld een modern balletstuk zien gevolgd door een klassieke voorstelling. Tijdens Strawinski swingt was alleen de muziek van Strawinski te horen. Dat was vrij experimenteel maar wel heel aangenaam. Gelukkig hebben we er heel leuke reacties op gekregen!’
Een interview met de twee breinen achter dit dansspektakel
Artiest: IntrodansMisschien ook iets voor u