De film begint spectaculair, met een jonge Diana die op het fictieve eiland Themyscira de strijd aangaat met volwassen vrouwen – waaronder Doutzen Kroes – om de jaarlijkse amazonerace te winnen. De wedstrijd wordt prachtig in beeld gebracht en het snakt naar meer, maar voldoet de rest van de film ook aan deze hoge verwachtingen?

Na een kijkje in de jeugd te hebben gekregen van Diana (in welk tijdperk dit zich afspeelt is onbekend) maakt de film een sprong naar de jaren 80 met de kenmerkende kapsels en wijde kleding. Waarom de film zich in dat tijdperk afspeelt, blijft wat onduidelijk. Het is zo’n zeventig jaar na het eerste deel van Wonder Woman, dat zich afspeelde rondom de Eerste Wereldoorlog.

Traag tempo, gered door tegenspelers

Diana leeft een soort Clark Kent-achtig bestaan. Af en toe stoft ze haar lasso af om boeven aan te pakken, maar verder leidt ze haar leven vooral anoniem. Ze werkt in historisch museum The Smithsonian, waar zij oude opgegraven artefacten bestudeerd. Samen met haar collega Barbara Minerva (Kirsten Wiig) stuit Diana op een bijzondere wens-steen, die uiteindelijk op een slinkse manier terecht komt bij de slechterik in de film: Lord. Zoals een schurk betaamt, weet Lord de steen goed te misbruiken. Zonder het te weten, wenst Diana haar oude geliefde Steve (Chris Pine) terug. De komische klik die het duo had tijdens de eerste film uit 2017 is nog altijd aanwezig. De acteurs voelen en vullen elkaar goed aan en dat neemt de aandacht deels weg van een wat langzaam op gang komend plot.

De regisseur wil te veel

De film voelt met de actie, de humor, een doorgeslagen vijand, een moreel dilemma en een sterke superheld aan als een ware superheldenfilm, maar het mist ook het nodige om er een dikke 10 van te maken. Het verhaal springt – soms letterlijk – van hot naar her en lijkt te veel actuele maatschappelijke kwesties aan de kaak te willen stellen waardoor de focus af en toe een beetje zoekraakt. Het rijst de vraag op wat regisseur Patty Jenkins precies wilt vertellen met de film.

Na de hit van de eerste Wonder Woman-film, waar eindelijk een vrouw de hoofdrol kreeg in een superheldenfilm, heeft het even mogen duren voordat deel twee uitkwam. Al met al voldoet Wonder Woman 1984 grotendeels aan de hoge verwachtingen. Het is een heerlijke blockbuster om lekker bij weg te zakken, al wordt het eerste deel niet overtroffen.

Wonder Woman 1984 is nu te zien via Pathé Thuis.

Echt biografisch is het verhaal niet te noemen. Shirley Jackson, die daadwerkelijk bestond, was moeder van vier kinderen. In de filmversie van haar leven komen ze echter niet voor. Het is een wat vreemde keus om een verhaal gebaseerd op een echt persoon op deze manier aan te passen. Het was zeker noemenswaardig geweest om te vertellen dat Shirley vier kinderen grootbracht terwijl haar carrière groeide. Het weglaten van deze prestatie bood de filmmakers echter de ruimte om Shirley als de depressieve, aan pleinvrees lijdende ongelukkige persoon neer te zetten die de film maakt tot wat het is.

Deprimerende setting

Het logeerbezoek van het pasgetrouwde stel Fred en Rose (Logan Lerman en Odessa Young) is precies wat Shirley en haar man, professor Stanley Hyman (gespeeld door Michael Stuhlbarg), nodig hebben. Hun grote huis zou kunnen bruisen van gezelligheid, maar in plaats daarvan doet het muf aan. Shirley ligt het liefst de hele dag in bed. Net als haar man, alleen prefereert hij het bed van andere vrouwen. De zwangere Rose moet stoppen met haar studie en dat komt mooi uit want de professor ziet in haar de ideale nieuwe huishoudster. Daarnaast krijgt ze de taak om op Shirley te letten. De vrouwen moeten eerst niets van elkaar hebben, maar wennen langzamerhand aan elkaars aanwezigheid. Aangezien Fred het voorbeeld volgt van Stanley, die hij op een voetstuk heeft staan, is ook hij steeds minder thuis.

Twijfelachtige vriendschap

Hoe afweziger de mannen worden, hoe dichter de vrouwen naar elkaar toe groeien. Dat zorgt voor enige spanning, maar er gebeurt niet echt iets. Gaandeweg wordt duidelijk dat Shirley Rose gebruikt als muze voor haar nieuwe verhaal. Of de vriendschap oprecht is, wordt in het midden gelaten. Als muze doet Rose het in ieder geval goed. Met dank aan haar gast baant Shirley zich een weg door een nieuw soort boek. Ondertussen wordt er medelijden opgewekt voor de schrijfster, die door haar man wordt gecontroleerd op diverse manieren. De film lijkt op een paar momenten echt spannend te worden, misschien wel zoals een van de horrorverhalen van Shirley zelf. Er is een vermist meisje – er zijn er zelfs meerdere – en soms lijkt het er even op dat de waarheid van haar vermissing boven tafel komt. Die spanning zwakt daarna echter weer af, de onderlinge relaties tussen de vier personen blijven het focuspunt van de film. Op zich is daar ook genoeg over te vertellen, alleen smaakt de film ondertussen al naar meer en die wens wordt niet vervuld.

Inspirerende vrouw

In een tijd waarin vrouwelijke auteurs niet serieus werden genomen, lukte het Shirley Jackson om zes novelles, twee memoires en meer dan tweehonderd korte verhalen te publiceren. Diverse auteurs hebben Shirley als inspiratie genoemd voor hun eigen werk, waaronder Joanne Harris en Stephen King. Dat de schrijfster van zo’n grote invloed is geweest, is niet uit deze film te halen. Dat meer mensen van haar bestaan leren is fijn, maar een eerbetoon aan de echte Shirley is deze film zeker niet te noemen.