ITGWO is vooral door de locatie en toegankelijkheid een anomalie in festivalland. Daarnaast biedt het, wel geheel in de tijdsgeest, een gevarieerd programma. In de Dorpsstraat worden films vertoond, kinderen hebben genoeg om handen (ITGWO profileert zich als familiefestival) en er is ruimte voor beeldende kunst. Zo vroeg de organisatie zes kunstenaars de paden in het bos te verlichten, om de Vlielandse zwarte nachten veilig door te komen. En voor de vroege vogels op zaterdag is er een ware ‘popbingo’.

Muziek

Guido Belcanto

Maar uiteindelijk draait het natuurlijk om de muziek. Opvallend is dat de meeste aandacht uitgaat naar muziek waarin ‘het lied’ centraal staat. Daar wordt een flinke Nederlandse steen aan bijgedragen door onder meer Lucky Fonz, Marike Jager en Roosbeef. Exemplarisch voor het genre is wellicht de Vlaamse legende Guido Belcanto, die onlangs bij het hiphoplabel Top Notch tekende. Zal hij, op 58-jarige leeftijd, wederom kunnen verrassen? Mocht het niet lukken, dan staat een exponent van een jongere generatie zingende Vlamingen direct na Belcanto klaar: Tom Pintens.

Hoewel het festival grosso modo draait om singer-songwriters, folk en (indie)rock, is er ook een en ander te beleven voor de liefhebber van jongere genres als elektronische muziek. De Amsterdamse hiphopformatie De Jeugd van Tegenwoordig zal ongetwijfeld veel publiek trekken, waarvan een deel misschien een primeur meemaakt. Want naar eigen zeggen zijn deze jongens tegenwoordig meestal nuchter als ze optreden. Producer Bas Bron lijkt dat sowieso altijd, en speelt een dag later ook met zijn eigen band. Bastian komt naar alle waarschijnlijkheid hard. En funky.

Tips

Roosbeef

Dan nog enkele tips van 8weekly. Op vrijdagavond wordt het één groot feest met de Electro Swing Club. Swing uit de jaren ’20 tot ’30 en hedendaagse electro? Gouden combinatie. Na een verse zeebaars kan op zaterdagavond om half negen genoten worden van de veelbelovende Brits-Oegandese soulzanger Michael Kiwanuka. En als afsluiter van het festival op zondagavond is daar wonderband Jungle by Night met rapper Jiggy Djé: Jiggy by Night. Aan hen de zware taak te laten horen waar de fantasie eindigt en de werkelijkheid weer begint. 

Vrijdag | Zaterdag | Zondag  

Fin Greenal, beter bekend als Fink, is er zondag voor de vroege vogels van het festival. Nederland blijkt deze uiterst sympathieke singer-songwriter in de armen te hebben gesloten. Dat is duidelijk wederzijds; volgens de presentator van de India overweegt hij zelfs naar Nederland te verhuizen. Fink is een singer-songwriter die zijn publiek zonder opsmuk of vals sentiment deelgenoot maakt van zijn leven. Na het enigszins tegenvallende Sort of Revolution is hij terug in vorm op zijn jongste album, Perfect Darkness, zoals blijkt uit ‘Yesterday Was Hard On All of Us’, en ‘Honesty’; hoogtepunten van een geslaagd optreden, waarbij buiten het noodweer kortstondig toeslaat.

Erland and the Carnival

Erland and the Carnival

ogen aanzienlijk minder op hun gemak wanneer zij even later het zelfde podium betreden. Het is een groep die zich in Nederland duidelijk nog moet bewijzen. Muzikaal is er verwantschap met Miles Kane, die eerder in de India optrad. De wortels van Erland and the Carnival rijken echter dieper in het verleden. Veel van het materiaal is op traditionele folksongs geënt, en dankt daar zijn mysterieuze ondertoon aan. Wanneer frontman Gawain Erland Cooper zich een paar keer goed heeft uitgerekt beginnen de stukjes van deze vreemde puzzel op hun plaats te vallen. De gitaren (en niet Andy Bruce’s orgel) overheersen de set, wat nummers als ‘This Night’ en ‘Springtime’ krachtiger maakt dan op de plaat Nightingale die eerder dit jaar verscheen.

Anders Trentemøller maakte ooit naam met electro en house producties. Met zijn band combineert hij deze invloeden met postrock, gothic en ambient. Live komt dat veel beter uit de verf dan op zijn albums. Trentemøller maakt zijn show ook visueel interessant. Vanachter een sluier van lintjes zien we Trentemøller, een gitariste, een drummer en bassist in de weer. Wanneer gaandeweg de atmosferische opener de sluiers naar beneden gaan, zien we  achter een tweede rij sluiers de contouren van nog twee vrouwen. Het blijken Josephine Philip en Marie Fisker te zijn die de vocalen van ‘Even Though You’re With Another Girl’, ‘Sicamore Feeling’ en ‘Moan’ voor hun rekening zullen nemen. Gedurende de rest van de show zien we ze enthousiast met macaras zwaaien. Alleen al dat schouwspel maakt hun aanwezigheid de moeite waard. Want eerlijk is eerlijk: van liedjes heeft Trentemøller weinig kaas gegeten, maar van sfeer en sound des te meer. Alles wordt vakkundig opgebouwd, tot het publiek met ‘Silver Surfer, Ghost Rider Go!!’ helemaal los kan gaan op een spookachtige elektronische surf-pastiche.

Trentemøller

Het Engelse woord ‘charm’ duidt oorspronkelijk op een gezongen spreuk met een betoverende werking. Dat gezongen woorden deze mysterieuze kracht kunnen bezitten bewijst het vrouwelijke viertal Warpaint uit Los Angeles. Wie zich er voor open stelt wordt op zondagmiddag in de India drie kwartier naar een droomwereld getransporteerd, waarin niet de klok, maar het ritme van Stella Mozgawa’s drumspel het verstrijken van de tijd bepaalt. De vocale harmonieën verraden een folk-invloed, terwijl de helder galmende gitaren aan het werk van Cocteau Twins doen denken. Hun optreden is een verassend hoogtepunt van een zeer geslaagd festival.

Interpol en Beady Eye kunnen daar op de hoofdpodia niet aan tippen. Interpol presenteert een redelijk geslaagde mix van nieuw materiaal en klassiekers, voornamelijk afkomstig van hun tweede album Antics. Beady Eye trekt veel bezoekers in de Grolsch-tent. Leuk bandje, dat Beady Eye. Overtuigende zanger ook, die Liam Gallagher. Maar de leemte die door het verscheiden van Oasis is ontstaan kunnen ze niet vullen. 

Vrijdag | Zaterdag | Zondag

Junip

Met zijn zachte stem en virtuoze gitaargetokkel heeft José Gonzáles al vaker op Lowlands gestaan. Nu doet hij dat voor het eerst met zijn groep Junip, vandaag uitgebreid tot een vijftal. De hypnotiserende, repetitieve riffs die het materiaal kenmerken contrasteren nogal met Gonzáles’ nuchtere teksten, maar weten het publiek wel in een weldadige, dromerige sfeer te brengen. Met uitschieters als ‘Rope & Summit’ en ‘Sweet & Bitter‘ is het een geslaagd optreden.

Als de avond valt en de regen dreigt, mag Cloud Control de elementen en het Lowlands publiek bezweren. Als daarvoor de bovennatuurlijke krachten van Ganga en Sol Invictus moeten worden aangewend, dan moet dat maar. Verder valt het trouwens erg mee met die ‘retro-hippie sfeer’. Live is het eerder Manchester 1990 dan San Francisco 1967 waar we aan moeten denken. Bovendien blijken de bandleden hele normale jongens en meisjes te zijn. Alhoewel, hoe weten ze het opvallend jonge publiek zo voor zich te winnen, en hoe kan het dat ik kippenvel in mijn nek krijg, precies wanneer Alister Wright “I felt hair in my neck stand up” zingt?

Van magie is bij Azari & III in ieder geval geen sprake. De manier waarop Dinamo Azari en Alphonse Lansa III hun show beginnen is dramatisch. Een ambient drone is misschien bedoeld om spanning bij het publiek op te wekken, maar is alleen maar vervelend en pretentieus. Vervolgens zet het tweetal een tamelijk anoniem instrumental in, die na verloop van tijd weer klungelig wordt stopgezet. Als Fritz Helder en Starving Yet Full de boel moeten opleuken slagen ze daar maar half in. Hun dansjes zijn aanstekelijk, maar hun vocalen zijn rommelig. Ook Azari en Lansa III blijven onder de maat presteren: de beats lopen niet altijd even lekker, en de subtiliteit van de cd is ver te zoeken. Toch slagen de vier er na verloop van tijd wel degelijk in het publiek voor zich te winnen. Met hun dj-set lijkt het feest later alsnog compleet: het publiek staat tot ver buiten de X-Ray loods te dansen. Het is dan ook een enorme blunder van de Lowlands-organisatie om top dj’s en producers als Azari & III, Âme en Tensnake in zo’n kleine bunker te stoppen, op een moment dat het in de grote tenten meligheid troef is.

Gelukkig is er in en om de Alpha-tent ruimte voor vele duizenden, want Elbow is de laatste paar jaar echt populair geworden. Van begin af aan eet het publiek uit de hand van de innemende frontman Guy Garvey, die dan ook gelijk allemaal leuke call and response-spellletjes voor ons verzint. Gelukkig speelt de groep zo nu en dan ook nog een liedje. Vijf van hun doorbraak album The Seldom Seen Kid, en vijf van Build A Rocket Boys! om precies te zijn. Het is vreemd dat er geen ouder materiaal gespeeld wordt, want Elbow viert die avond haar twintig jarig bestaan met ons. Met ‘Weather to Fly’ kijkt de groep terug op de lange weg die hen gebracht heeft waar ze nu zijn. Zo’n nummer laat zien waar Elbow haar succes aan te danken heeft: de eerlijkheid en schoonheid van Garvey’s teksten en vertolking raken je in de ziel. Zelfs in een publiek van duizenden maken ze een intieme communicatie mogelijk tussen jou en de band. Ook vanavond op Lowlands zullen veel mensen dat gevoeld hebben.