Muziek / Achtergrond
special: What we did on our holidays

Lowlands 2011

.

Vrijdag | Zaterdag | Zondag  

Fin Greenal, beter bekend als Fink, is er zondag voor de vroege vogels van het festival. Nederland blijkt deze uiterst sympathieke singer-songwriter in de armen te hebben gesloten. Dat is duidelijk wederzijds; volgens de presentator van de India overweegt hij zelfs naar Nederland te verhuizen. Fink is een singer-songwriter die zijn publiek zonder opsmuk of vals sentiment deelgenoot maakt van zijn leven. Na het enigszins tegenvallende Sort of Revolution is hij terug in vorm op zijn jongste album, Perfect Darkness, zoals blijkt uit ‘Yesterday Was Hard On All of Us’, en ‘Honesty’; hoogtepunten van een geslaagd optreden, waarbij buiten het noodweer kortstondig toeslaat.


Erland and the Carnival
Erland and the Carnival

Erland and the Carnival

ogen aanzienlijk minder op hun gemak wanneer zij even later het zelfde podium betreden. Het is een groep die zich in Nederland duidelijk nog moet bewijzen. Muzikaal is er verwantschap met Miles Kane, die eerder in de India optrad. De wortels van Erland and the Carnival rijken echter dieper in het verleden. Veel van het materiaal is op traditionele folksongs geënt, en dankt daar zijn mysterieuze ondertoon aan. Wanneer frontman Gawain Erland Cooper zich een paar keer goed heeft uitgerekt beginnen de stukjes van deze vreemde puzzel op hun plaats te vallen. De gitaren (en niet Andy Bruce’s orgel) overheersen de set, wat nummers als ‘This Night’ en ‘Springtime’ krachtiger maakt dan op de plaat Nightingale die eerder dit jaar verscheen.

Anders Trentemøller maakte ooit naam met electro en house producties. Met zijn band combineert hij deze invloeden met postrock, gothic en ambient. Live komt dat veel beter uit de verf dan op zijn albums. Trentemøller maakt zijn show ook visueel interessant. Vanachter een sluier van lintjes zien we Trentemøller, een gitariste, een drummer en bassist in de weer. Wanneer gaandeweg de atmosferische opener de sluiers naar beneden gaan, zien we  achter een tweede rij sluiers de contouren van nog twee vrouwen. Het blijken Josephine Philip en Marie Fisker te zijn die de vocalen van ‘Even Though You’re With Another Girl’, ‘Sicamore Feeling’ en ‘Moan’ voor hun rekening zullen nemen. Gedurende de rest van de show zien we ze enthousiast met macaras zwaaien. Alleen al dat schouwspel maakt hun aanwezigheid de moeite waard. Want eerlijk is eerlijk: van liedjes heeft Trentemøller weinig kaas gegeten, maar van sfeer en sound des te meer. Alles wordt vakkundig opgebouwd, tot het publiek met ‘Silver Surfer, Ghost Rider Go!!’ helemaal los kan gaan op een spookachtige elektronische surf-pastiche.

Trentemøller

Trentemøller

Het Engelse woord ‘charm’ duidt oorspronkelijk op een gezongen spreuk met een betoverende werking. Dat gezongen woorden deze mysterieuze kracht kunnen bezitten bewijst het vrouwelijke viertal Warpaint uit Los Angeles. Wie zich er voor open stelt wordt op zondagmiddag in de India drie kwartier naar een droomwereld getransporteerd, waarin niet de klok, maar het ritme van Stella Mozgawa’s drumspel het verstrijken van de tijd bepaalt. De vocale harmonieën verraden een folk-invloed, terwijl de helder galmende gitaren aan het werk van Cocteau Twins doen denken. Hun optreden is een verassend hoogtepunt van een zeer geslaagd festival.

Interpol en Beady Eye kunnen daar op de hoofdpodia niet aan tippen. Interpol presenteert een redelijk geslaagde mix van nieuw materiaal en klassiekers, voornamelijk afkomstig van hun tweede album Antics. Beady Eye trekt veel bezoekers in de Grolsch-tent. Leuk bandje, dat Beady Eye. Overtuigende zanger ook, die Liam Gallagher. Maar de leemte die door het verscheiden van Oasis is ontstaan kunnen ze niet vullen. 

 

Muziek / Achtergrond
special: What we did on our holidays

Lowlands 2011

.

Vrijdag | Zaterdag | Zondag

Junip

Junip

Met zijn zachte stem en virtuoze gitaargetokkel heeft José Gonzáles al vaker op Lowlands gestaan. Nu doet hij dat voor het eerst met zijn groep Junip, vandaag uitgebreid tot een vijftal. De hypnotiserende, repetitieve riffs die het materiaal kenmerken contrasteren nogal met Gonzáles’ nuchtere teksten, maar weten het publiek wel in een weldadige, dromerige sfeer te brengen. Met uitschieters als ‘Rope & Summit’ en Sweet & Bitter is het een geslaagd optreden.

Als de avond valt en de regen dreigt, mag Cloud Control de elementen en het Lowlands publiek bezweren. Als daarvoor de bovennatuurlijke krachten van Ganga en Sol Invictus moeten worden aangewend, dan moet dat maar. Verder valt het trouwens erg mee met die ‘retro-hippie sfeer’. Live is het eerder Manchester 1990 dan San Francisco 1967 waar we aan moeten denken. Bovendien blijken de bandleden hele normale jongens en meisjes te zijn. Alhoewel, hoe weten ze het opvallend jonge publiek zo voor zich te winnen, en hoe kan het dat ik kippenvel in mijn nek krijg, precies wanneer Alister Wright “I felt hair in my neck stand up” zingt?

Van magie is bij Azari & III in ieder geval geen sprake. De manier waarop Dinamo Azari en Alphonse Lansa III hun show beginnen is dramatisch. Een ambient drone is misschien bedoeld om spanning bij het publiek op te wekken, maar is alleen maar vervelend en pretentieus. Vervolgens zet het tweetal een tamelijk anoniem instrumental in, die na verloop van tijd weer klungelig wordt stopgezet. Als Fritz Helder en Starving Yet Full de boel moeten opleuken slagen ze daar maar half in. Hun dansjes zijn aanstekelijk, maar hun vocalen zijn rommelig. Ook Azari en Lansa III blijven onder de maat presteren: de beats lopen niet altijd even lekker, en de subtiliteit van de cd is ver te zoeken. Toch slagen de vier er na verloop van tijd wel degelijk in het publiek voor zich te winnen. Met hun dj-set lijkt het feest later alsnog compleet: het publiek staat tot ver buiten de X-Ray loods te dansen. Het is dan ook een enorme blunder van de Lowlands-organisatie om top dj’s en producers als Azari & III, Âme en Tensnake in zo’n kleine bunker te stoppen, op een moment dat het in de grote tenten meligheid troef is.

Gelukkig is er in en om de Alpha-tent ruimte voor vele duizenden, want Elbow is de laatste paar jaar echt populair geworden. Van begin af aan eet het publiek uit de hand van de innemende frontman Guy Garvey, die dan ook gelijk allemaal leuke call and response-spellletjes voor ons verzint. Gelukkig speelt de groep zo nu en dan ook nog een liedje. Vijf van hun doorbraak album The Seldom Seen Kid, en vijf van Build A Rocket Boys! om precies te zijn. Het is vreemd dat er geen ouder materiaal gespeeld wordt, want Elbow viert die avond haar twintig jarig bestaan met ons. Met ‘Weather to Fly’ kijkt de groep terug op de lange weg die hen gebracht heeft waar ze nu zijn. Zo’n nummer laat zien waar Elbow haar succes aan te danken heeft: de eerlijkheid en schoonheid van Garvey’s teksten en vertolking raken je in de ziel. Zelfs in een publiek van duizenden maken ze een intieme communicatie mogelijk tussen jou en de band. Ook vanavond op Lowlands zullen veel mensen dat gevoeld hebben.

Muziek / Achtergrond
special: What we did on our holidays

Lowlands 2011

.

Vrijdag | Zaterdag | Zondag

Joan as Policewoman

Joan as Policewoman

Joan As Policewoman is de eerste act die het Bravo-podium mag betreden. Die tent blijkt een beetje groot voor Joan Wasser. Centraal staat haar jongste album The Deep Field, waarop de kern wordt gevormd door seks en soul. ‘The Magic’ is een vroeg hoogtepunt in de set, een sterke compositie die met overtuiging wordt gebracht. ‘Run for Love’ ontaardt in een orgiastische orgeloorlog tussen Wasser en Tyler Wood. Toch weet Joan niet geheel te overtuigen: haar soulvol bedoelde nummers hebben geen pakkende groove en met slechts een organist en een drummer klinkt het allemaal wat kil.

In een grote bezetting, inclusief trompettist en saxofonist, doet het Canadese Destroyer even later het knusse Lima aan. Frontman Dan Bejar praat/zingt zijn beschouwende, intellectuele teksten over discogrooves en overstuurde gitaren. Daarbij lijkt hij meer interesse te hebben in zijn wijnfles dan in zijn publiek. Zo blijft de moeilijk toegankelijke muziek van de band vooral een interessant curiosum. Afsluiters ‘Suicide Demo for Kara Walker’ en ‘Song for America’ komen goed uit de verf, maar ook van dit optreden we zijn niet kaputt.

Destroyer

Destroyer

In en om de Bravo-tent heeft zich inmiddels een imponerende massa verzameld. Dubstep singer-songwriter James Blake trekt veel bekijks, of dit nu uit liefde voor de muziek is, of uit nieuwsgierigheid. Blake wisselt songs van zijn debuutalbum af met meer clubgeoriënteerde dubsteb-tracks en een nieuwe pianoballad. ‘Lindesfarne’ krijgt een bijzonder geslaagd gitaararrangement. ‘Limit to Your Love’ wordt uitgebouwd met een dub-versie. Door met weinig te beginnen kan Blake met minimale toevoegingen maximale effecten bewerkstelligen. Alleen wanneer de dikke bassen uitblijven, verdwijnen Blakes stiltes nog wel eens in het geroezemoes van de zaal. Aan de jongen zelf is weinig te beleven, maar met zijn drummer en gitarist geeft hij een spannend en veelzijdig optreden.

In de net iets kleinere India treedt aan het begin van de avond Miles Kane op. De energie waarmee de voormalige Rascal en Last Shadow Puppit zijn publiek te gemoed treedt is een verademing na al die introspectieve artistiekelingen. Live weet Kane zijn aardige solodebuut The Colour of the Trap naar een hoger plan te brengen. ‘Rearrange’ en ‘Kingcrawler’ zijn nu al klassiekers binnen de britpop. Als Mike Myers nog een theme-tune voor de nieuwe Austin Powers zoekt, moet hij eens met Kane gaan bellen.

Chromeo

Chromeo

Terug in de Bravo mogen de Canadese lolbroeken van Chromeo laten horen wat ze live waard zijn. Eerlijk is eerlijk, in muzikaaltechnisch opzicht zijn Dave 1 en P-Thugg geen hoogvliegers. Wat ze wel kunnen is uiterst dansbare, goed in elkaar stekende nummers maken. Met een uitgekiende set van alleen de beste nummers (de helft van het bijzonder geslaagde Business Casual) weten ze er een echt feest van te maken.

Minder feestelijk maar niet minder goed is het optreden van Fleet Foxes in een tot de nok toe gevulde Grolsch tent. Het is een wat onwennige ervaring om intieme kampvuurliedjes met een oorverdovend volume op je af geserveerd te krijgen, maar voor dit Amerikaanse zestal is er geen weg terug: daarvoor is hun complexe folkrock te imponerend. De samenzang van Simon & Garfunkel of Crosby, Stills and Nash ontstegen, bevinden Robin Pecknold, Joshua Tillman en Christian Wargo zich op eenzame hoogten.