Sebastiaan van Bijlevelt heeft in zijn eigen Galloway Recording Studio in Nijmegen de inspiratie de vrije loop gelaten bij het componeren en uitvoeren van zijn nieuwste album. In een mailwisseling laat hij – op de opmerking dat het geen makkelijk album is geworden – weten: “Dit is wat eruit kwam!”. Van de luisteraar wordt een flinke inspanning gevraagd om dit album te doorgronden.

Nauwelijks een compositie

Het voordeel van moeilijke albums is dat je erin wordt vastgezogen als je je eenmaal de moeite hebt getroost om helemaal in zo’n album te duiken. De pracht van dergelijke albums geeft zich niet gemakkelijk prijs, gesteld natuurlijk dat die pracht en kwaliteit aanwezig is. Soms wordt de inspanning ook niet geheel beloond, zoals in dit geval. Van Bijlevelt heeft echter in het verleden krediet opgebouwd, waardoor een extra inspanning wel van de luisteraard kan worden gevraagd, maar wie met dit album pas kennis komt maken met Okieson wordt aangeraden om eerst bij het oudere werk ten rade te gaan – tenzij men het experiment niet schuwt.

Dit experiment horen we direct aan het begin van The Moment You’re Airborne. Het album opent met een soort soundscape waarin we geluiden horen en geschreeuw in een grote ruimte. ‘Trash In The Eye’ valt nauwelijks een compositie te noemen, terwijl het daaropvolgende nummer ‘Boards Of Oak’ weer heel goed aansluiting vindt bij het oudere werk van Van Bijlevelt.

Oase van rust

Dat we ons niet te snel blij moeten maken met composities die een duidelijke kop en staart hebben, laat Okieson al snel merken. ‘You’re Better Off’ is een depressief nummer, dat eigenlijk als toevoeging aan de titel het woord ‘Dead’ moet hebben. Daarna worden we weer helemaal op het verkeerde been gezet met ‘Fuck That Shit’, dat ook helemaal vol zit met uitroepen van die titel. Dit is overigens een nummer dat al zo’n twee jaar geleden op YouTube verscheen en dit roept de vraag op in welke periode het materiaal is opgenomen.

‘Girl Like You’ is een ballad en daarmee een oase van rust in de woestijn van geluiden die net is gepasseerd. Een verademing in de verwarde wereld van Okieson’s The Moment You’re Airborne (After Driving Off A Cliff), zoals het album helemaal voluit heet.

Het album kent bijzonder ingetogen momenten naast uitzinnige experimenteerdrang of een exploderende passages in ‘Lorelei’. De luisteraar wordt steeds op het verkeerde been gezet. ‘Onderhoudend’ is misschien wel het woord dat dit nieuwe werk van Okieson het beste beschrijft.

Wie de stijl van Jarvie wil vergelijken met die van anderen, komt al snel uit bij Emmylou Harris en Lucinda Williams. Dat zijn geen kleine namen om mee te worden vergeleken als je net met een debuut de arena betreedt. In oktober vorig jaar kwam dit album reeds in de USA uit, maar vanaf half februari mogen we ook in Nederland genieten van dit bijzondere album, dat inmiddels bij liefhebbers veel opzien baart.

 Onderbewust en emoties

 Suzanne Jarvie maakt met Spiral Road een heel bijzonder en vooral persoonlijk album. Veel liedjes zijn geïnspireerd op het miraculeuze herstel van haar veertienjarige zoon, die zwaar hersenletsel opliep bij het vallen van een hoge wenteltrap. Was dit ongeval niet voorgevallen dan was Jarvie waarschijnlijk nooit meer muziek gaan maken. Terwijl ze als tiener wel met muziek bezig was, koos ze er toch voor om naar de universiteit te gaan en een carrière in het criminaliteitsonderzoek te starten. Naast het moederschap van vier kinderen was er geen ruimte en geen ambitie meer voor het maken van muziek.

Terwijl haar zoon in diepe coma was geraakt na het noodlottige ongeval, hoorde Jarvie plots melodieën in haar hoofd. Ze pakte haar gitaar en zonder moeite ontsproten haar liedjes uit haar onderbewustzijn, vermengd met de emoties van het moment. In de maanden die volgden bleven de liedjes maar uit haar handen en hoofd gutsen.

Ondertussen herstelde haar zoon heel langzaam, tegen alle doktersvoorspellingen in. Het sterkte haar en haar gezin om naast de heling van hun zoon ook het magische wonder van de liedjes een vervolg te geven.

 Persoonlijk en heftig

 Samen met producer en multi-instrumentalist Hugh Christopher Brown maakte Jarvie de ruwe, diepe, persoonlijke en vooral pijnlijke liedjes tot haar debuutalbum Spiral Road. Het eerste liedje ‘Before and After’ was ook het eerste liedje dat spontaan in twintig minuten ontstond zoals hierboven geschetst. Dit tot volle verbazing van Jarvie zelf. Een ooit gesloten deur was op bijzondere wijze geopend en dit bleek niet een eenmalige exercitie te zijn.

Wie alleen al de titels leest met het bovenstaande verhaal in gedachten, leest de emotie die zich binnenin de liedjes bevindt. De titels ‘Spiral Road’, ‘Never Gonna Stop’, ‘Tears of Love’, ‘Angel of Light’, ‘Love Is Now’ en ‘Wait For Me’ spreken al boekdelen. Wanneer je als luisteraar nog dieper in de muziek van Jarvie duikt, beleef je een schat aan mooie en persoonlijke momenten van deze zangeres.

Het album verovert na eenmaal aandachtig luisteren direct een plaatsje bij andere albums die je regelmatig terug wilt horen. Met Spiral Road is er een nieuwe Suzanne Jarvie opgestaan. Laten we hopen dat haar inspiratie niet stopt bij dit debuut, want dit album mag tot een van de beste van dit jaar worden gerekend. Het zal moeilijk zijn om in dit genre zo’n persoonlijk en heftig album te overtreffen.