Dat begint al vroeg: halverwege de middag starten er gratis sessies op verschillende plaatsen in de stad, bijvoorbeeld in museum De Fundatie. Met een afterparty tot diep in de nacht is het dan ook de gehele zaterdag mogelijk om in de Overijsselse hoofdstad aan je muzikale trekken te komen. Van de neoklassieke pianist Michael Price tot de noise-rockers van METZ en Paceshifters: ook dit jaar biedt Let’s Get Lost voor nagenoeg elke muziekliefhebber een optreden naar zijn gading.

Husky onstage

Tijd te kort en te veel

De Statenzaal zit helemaal volgepakt als Husky met ‘Ruckers Hill’ driestemmig aan hun optreden begint. Van tevoren tuurt het publiek nog massaal in zijn programmaboekje om de beste Let’s Get Lost-route te bepalen, maar vanaf de eerste noot van het viertal is het muisstil. De voormalige vergaderruimte van de Provinciale Staten blijkt de perfecte plaats voor de folkliedjes van de langharige mannen. De toch al sfeervolle nummers komen door de ambiance van de Statenzaal extra tot hun recht en bij de toeschouwers gaat het er terecht in als koek. Na drie kwartier zit de tijd er toch echt op. Het soebatten van de Australiërs om slechts één nummer extra maakt geen verschil. Tijd om maar eens een kijkje bij een andere locatie te nemen.

Stijlvol in het zwart stapt Todd Dorigo met zijn band het podium op. Bij aanvang is de ruimte nagenoeg leeg, maar langzaam druppelen er mensen binnen. Toch voelt de grote zaal van Hedon als een te ruime jas. De toeschouwers houden zich overal mee bezig, behalve met het optreden. Ook Todd en zijn begeleiding tonen zich niet bijzonder geïnspireerd. Pas op het einde komt het publiek een heel klein beetje los, maar dan houdt Dorigo het al voor gezien. De tien minuten die overblijven, zou Husky maar wat graag aan hun set hebben toegevoegd.

Holy Holy als hoogtepunt

Holy Holy ’s middags in de Fundatie.

De volgende act op de agenda is Holy Holy. Al een half uur voor aanvang staat er een rij bij stadscafé Blij, waar een bijzonder steile trap de wachtenden naar boven voert. De bovenzaal is warm en muf, maar bovenal vol met mensen die benieuwd zijn naar de nummers van de Australiërs. En met reden, want live klinkt de op plaat toch al aanstekelijke indierock nog veel beter. Holy Holy speelt strak en enthousiast: al bij het eerste nummer staat zanger Timothy Carroll te springen en krijgt hij de bijna onverdeelde aandacht van de aanwezigen. Absoluut een hoogtepunt van de avond, en zeker een band om in de gaten te blijven houden. “See you at the bar!” roept Carroll na afloop van de set. Een andere keer misschien, want nu wacht de Statenzaal weer.

Daar is Sales al aan de gang. Dat de zaal deze keer slechts half gevuld is verwondert niet, want het Amerikaanse duo komt met zijn lo-fi muziek en optreden niet helemaal uit de verf. In tegenstelling tot de show van Husky is de locatie in dit geval geen bonus die de performance extra kracht bijzet.

Prachtig pianissimo-optreden

De teleurstelling over Sales is snel vergeten, want de volgende act in de Statenzaal staat al op het punt van beginnen: Michael Price. Een naam die wellicht weinig bellen doet rinkelen, maar de Engelsman is zeker niet de minste. Zo is hij medecomponist van de soundtrack van BBC-hitserie Sherlock en maakt hij deel uit van het louter kwaliteit leverende label Erased Tapes. Met die kennis in het achterhoofd, kun je met een gerust hart zonder verdere voorbereiding naar zijn optreden uitkijken.

Helemaal vol is de ruimte bij Price evenmin, maar de aanwezigen hebben het geluk een intieme en ingetogen afsluiting van het Statenzaalprogramma mee te maken. Daarbij is werkelijk elk bijgeluid te horen, van het openen van een blikje tot de rammelende maag van de achterbuurman. Maar dat alles verbreekt de magie niet. Price zet een prachtig pianissimo-optreden neer – de beste man speelde behoorlijk zacht – dat eindigt met een crescendo van strijkers.

Al met al was ook deze editie van Let’s Get Lost weer een bijzonder prettige. Met de vele mooie locaties, het gevarieerde en uitgebreide programma en de vriendelijke sfeer heeft Zwolle een festivalformule in handen die zeker niet verloren moet gaan.

Hamed Shahi, de festivalleider, opent de lustrumavond met een terugblik van de start van het festival tot waar het nu staat, zo’n vijf jaar later. Wat startte met acht bands op twee dagen in deze zaal, is nu uitgegroeid tot een festival met 27 bands, zeven zalen en 12.000 toeschouwers. Tevens worden de elf buitenlandse journalisten welkom geheten. Het contrast is deze keer zeer groot: zaterdag speelt de ruim 70-jarige Marianne Faithfull, terwijl vanavond Aurora met haar negentien jaar de jongste artieste is.

Beeld en geluid

De Robert-Schumann-Saal maakt onderdeel uit van het museum Kunstpalast. Deze zaal is oorspronkelijk gebouwd voor het beoefenen van kamermuziek. De akoestiek en de sfeer van de zaal is daarop aangepast, maar het New Fall Festival laat horen dat ook andere soorten muziek er prima klinken. Al vanaf de start van het festival worden hier optredens verzorgd. Donderdagavond is het aan jong talent om hun artistieke prestaties ten toon te stellen.

Het voorprogramma wordt verzorgd door (Christophe) Chassol, die zijn muziekstukken – geïnspireerd op zijn reis naar Martinique – laat horen, maar vooral ook laat zien. De magische ontdekkingsreis, zoals hij deze noemt, bestaat uit film- en geluidsbeelden, die hij gemonteerd en gesampled heeft op deze reis. Samen met zijn drummer speelt Chassol daarbij op synthesizers. Een bijzonder tafereel in beeld en geluid ontrolt zich zo aan de concertbezoeker.

Bijna een uur houdt Chassol het publiek in zijn greep. Pas aan het eind, als hij zijn publiek bedankt, krijgen we de artiesten zelf goed in beeld, omdat ze tijdens het optreden enkel als schimmen tegen het doek zijn geprojecteerd. De beelden zijn concertzaal-groot en eisen alle aandacht op. Wie de ogen sluit mist natuurlijk het visuele, maar krijgt tevens een indruk hoe de muziek ook dan nog behoorlijk indrukwekkend is. Chassol wordt niet voor niets door de organisatie een grote toekomst beloofd. Ze vonden het reden genoeg om hem meerdere keren op het festival een voorprogramma te laten verzorgen. Zo speelt deze Fransman morgen ook in het voorprogramma van Apparat.

Het talent is geland

Als jongste optredende artieste siert Aurora Aksnes ook de festivalgids met daarin alle wetenswaardigheden en het speelschema. Deze dame vormt het middelpunt van de band Aurora, die we als 8WEEKLY mochten spotten tijdens het EuroSonic festival afgelopen januari. Bij het optreden in Düsseldorf kunnen we haar vorderingen als opkomend artiest volgen. Ze werd al in Groningen bestempeld als dé ontdekking voor het komende festivalseizoen. Dat ze dat heeft waargemaakt, kunnen we nu – ruim een halfjaar later – alleen maar bevestigen. De band speelt hechter dan voorheen, maar de prachtige liedjes zijn gebleven. Soms vragen deze een vette bandbezetting, maar ook verlangt de breekbaarheid van de zangeres soms alleen een akoestische gitaar of een lichte toetsenbegeleiding. Alles komt aan bod in de ruim een uur durende show. De onschuld van Aurora Aksnes zelf is ook gebleven.

Het is heerlijk te zien hoe zij nog steeds verbaasd en overdonderd kan zijn door het applaus, dat haar heftig ten deel valt. De ontroering aan het eind van het optreden is geen toneel; het is nog steeds echt. Aurora brengt muziek dat zweeft tussen Ane Brun en Kate Bush, maar met een heel eigen interpretatie. Diverse composities hebben nu vaste vorm bereikt, zoals het door Vodafone omarmde ‘Running With the Wolves’, maar ook ‘Awakening’, ‘Little Boy In The Grass’ en het nog steeds griezelige ‘Murder Song’, waarin volgens de tekst de zangeres zelf het leven laat. Ze lijken allen rijp om toevertrouwd te worden aan de eeuwigheid door het opnemen van een debuutalbum. Dat is iets waar deze band nog steeds geen stappen voor gezet heeft, maar waar de liefhebbers wel naar snakken. Als toegift zingt Aurora een fragiele versie van David Bowie’s ‘Is There Life On Mars’. Dat deed ze in Groningen ook, maar nu is deze dame veel zelfverzekerder dan toen en dat straalt ze bij deze afsluiter dan ook helemaal uit! Het talent is geland.