Een droom van synths en samples
Cranekiss is een titel die open is voor eigen interpretatie. Volgens zangeres Tamaryn Brown zelf is de titel een omschrijving van het gevoel van de lucht in getild worden door een zoen. De muziek is misschien niet zo verheffend, maar dit derde album neemt je wel mee in een dromerige wereld.
Als er een term op de muziek van Tamaryn van toepassing is, moet het wel ‘dreampop’ zijn. Zang die gekenmerkt wordt door veel lucht en neigt naar fluisteren, gitaareffecten, en een muur van lawaai. Althans, zo luidt de definitie van de All Music Guide to Electronica. Deze ingrediënten zorgen ervoor dat de luisteraar ondergedompeld wordt in de muziek. Bij vergelijkbare groepen als Lush horen we een prominente leadgitaar, terwijl er bij bijvoorbeeld Pale Saints een aardig tempo in zit. Tamaryn is op een andere manier te typeren. De van oorsprong Nieuw-Zeelandse zangeres gebruikt haar stem veel in de hoogte, maar zorgt er tevens voor dat haar zang vaak in de muziek verdwijnt.
Dromerig
Doordat (zoals bij veel muziek wel het geval is) de zangstem niet op de voorgrond treedt, luister je onbewust al minder naar de tekst. Natuurlijk is dat ook het werk van de producer, in dit geval van Jorge Elbrecht (o.a. Ariel Pink, Lansing Dreiden). ‘Keep Calling’ is een traag nummer, waarin de ijle zang soms net boven de oppervlakte van de muziek uitkomt. Neem daarbij de vaak herhaalde patroontjes, en je zakt er zo in weg. Een snelle, lichte gitaarsample opent ‘Sugar Fix’. Mede door de galm over de zang doet deze soms denken aan Enya. Dat de zang ook gerust helemaal op de achtergrond mag blijven, laat ‘I Won’t Be Found’ horen. Na en tussen wat achtergrondgepraat en -gelach door, is er een zacht en haast onverstaanbaar regeltje te horen dat vervolgens enkele keren herhaald wordt.
Samples
In het nummer ‘Softcore’ — de naam verklapt het al — zitten diverse samples van vrouwelijke orgasmes, bij elkaar gezocht op pornosites. Het uptempo nummer is wat donker van karakter. Met de regel “And you will never be alone” heeft het een mooie paradox te pakken als je het vergelijkt met de titel.
Ook veel van de drums op het album zijn samples. Er is vaak gewerkt met MPC’s die zorgen voor het volle en gelaagde geluid wat gedurende het hele album te horen is. Met mede-bandlid Rex John Shelverton zorgt Tamaryn ervoor dat albumopener ‘Cranekiss’ het vermogen heeft om gelijk in je hoofd te blijven hangen, deels door het meezingbare refrein.
Niet genoeg
Het hoge synth-toontje bij ‘Hands All Over Me’ doet erg jaren 80 aan. Zelf zegt Tamaryn hierover dat het een vroege Madonna-song had kunnen zijn, geschreven door My Bloody Valentine. En inderdaad, Madonna valt er wel in te ontdekken, maar dan depressiever en trager. Over het algemeen bekruipt je de vraag of je naar tracks uit 2015 zit te luisteren. Lange intro’s en veel synthesizers nemen je mee terug in de tijd, maar het gebruik van MPC geeft het toch de invloed van nu. Dat is echter niet genoeg om je als luisteraar bij de strot te grijpen.
Sensueel, etherisch, dromerig; het zijn allemaal labels die je op dit album kunt plakken. Of het je smaak is, is een tweede. Op de achtergrond is de muziek met soms bedwelmende zang prima bij bepaalde stemmingen; om er echt voor te gaan zitten mist Cranekiss verrassingen en wat meer tempo.
