Bij binnenkomst in het café-restaurant bestelt ze eerst een uitgebreide Oosterse maaltijd: Perrier komt linea recta van de universiteit waar ze overdag experimentele natuurkunde studeert. De resterende tijd is er voor de muziek. De combinatie studeren/musiceren bevalt haar prima: “Zowel muziek maken als mijn werk als wetenschapper beschouw ik als een zoektocht naar iets nieuws. Het verschil is dat ik bij natuurkunde zoek naar een meetbare waarheid die bij muziek niet bestaat.” Het een inspireert het andere: “Door de wetenschap kan ik beter relativeren. En door de muziek krijg ik een frissere blik op mijn studie”. Een minpuntje is er ook: “Ik zou wel meer tijd aan de muziek willen besteden.”

Meisjesachtig

De half-Aziatische Perrier (Indonesische moeder, Nederlandse vader) begon haar muzikale loopbaan op de harp: “Maar ik ben beter in muziek schrijven. Het is sowieso moeilijk om tegelijk te zingen en muziek te maken.” Veelal op de computer, en soms met behulp van piano en gitaar, componeert ze haar liedjes: “Ik kan net genoeg noten spelen om een liedje te schrijven, haha.” Het is echter vooral de stem van Perrier die doet denken aan Kate Bush, Lana del Rey en Tori Amos wat de aandacht trekt: “Je moet er van houden. Sommige mensen vinden mijn stem mooi, anderen vinden het niks.” Na haar eerste album nam ze twee jaar zangles: “Ik durf nu meer en heb meer controle over mijn stem. Op mijn eerste album klonk ik nog wat meisjesachtig en fragiel.”

New York

Hoewel Perrier pas enkele jaren actief is als muzikante, heeft ze wel al twee albums achter haar naam. Het debuut van Femme Vanille, The Coördinates Album 40 51 10n, 73 56 18w, werd opgenomen in New York, de stad die Perriers hart stal toen ze er stage liep voor de HKU, als componist voor reclamemuziek. De werkzaamheden zelf bevielen haar niet zo: “Ik werkte er niet snel genoeg voor en heb weinig gevoel voor commercie bovendien”. Wel kwam ze er in contact met producers, wat weer prima van pas kwam toen ze een paar jaar later terugkeerde naar New York om daar de demo’s, die ze in Nederland had gemaakt, te verwerken tot een album: “De kern van mijn band heb ik meegenomen uit Nederland, maar de strijkers en blazers die je op de cd hoort, heb ik ter plekke gevonden.”

De bandnaam is ontstaan toen het debuutalbum opgenomen werd. “De producer zei: ‘Je muziek klinkt Europees, kies dan ook een Europese naam.’ Vanille is een heel bijzonder, exotisch kruid. Mensen zijn vergeten hoe exclusief het eigenlijk is. Ze zien de echte waarde van dingen vaak niet meer. Mijn boodschap is dan ook: ‘Vergeet niet!’”

Rafelrandjes

Het gevarieerde debuutalbum van Femme Vanille is sterk geïnspireerd door de jazz van een zangeres als Madeleine Peyroux, maar ook door de klassieke muziek van Debussy. Voor haar nieuwe cd Another Time, die in januari 2016 het licht zag, koos Perrier voor een weerbarstiger en rauwer geluid, met invloeden van Fiona Apple, Radiohead, Patrick Watson en Feist: “Op mijn eerste album wilde ik alles heel mooi doen, op Another Time doe ik het soms bewust lelijk. Ik hou van rafelrandjes in de muziek.” Ze voegt er aan toe: “Ik zie het nut er niet van om twee keer dezelfde plaat te maken. Ik hou van onderzoeken en van nieuwe dingen doen. Stilstand vind ik doods.”

Organisch

Perrier laat zich niet leiden door het oordeel van anderen, maar ze sluit ook niet de oren voor kritische feedback: “Ik wil mijn liedjes wel overbrengen. Toen ik hoorde dat sommigen mijn eerste cd te ingewikkeld vonden, schoof mijn stijl automatisch een stukje op. Het is zonde als mensen afhaken omdat je te moeilijk hebt gedaan.” Ook zijn er al weer nieuwe ideeën voor de toekomst. “Ik ga uitzoeken wat er nog meer mogelijk is behalve akoestische muziek. De kans is groot dat mijn volgende album meer elektronisch wordt.” En zo blijft Perrier in beweging: een onderzoekster pur sang.