Het opvallende aan Lowlands dit jaar is dat het voor de tweede keer op rij niet uitverkocht is. Eerder schreven we al over de moordende concurrentie van andere festivals in de zomer waardoor er te veel keuze is in festivalland. Toch loopt het terrein van Lowlands dit jaar iedere dag goed vol waarbij het in het Heineken tot aan Alpha gedeelte (vooral na een headlinershow) soms aardig langzaam lopen is. We beginnen deze eerste festivaldag met een flink zonnetje, een gezonde smoothie en een zuivere set van Tom Odell in de Alpha. De tent is op deze vroege middag goed gevuld en het publiek heeft er zin in. Odell en band zetten een beschaafde show neer zonder dat het al te spannend wordt. Met zijn sterke vocals maakt hij dit gelukkig meer dan goed: met een knetter van een uithaal in het midden van zijn set vestigt hij alle aandacht op zich. Ook het meebrengen van de achtergrondzangeres slash performer is een opfrisser van de live act: met haar prachtige verschijning en dito dansbewegingen weet ze alle ogen op zich te richten. Hoogtepunt is zonder twijfel het lieflijke ‘Grow Old With Me’ en hitje ‘Another Love’ waarbij er flink wordt meegezongen en gezwijmeld. Al met al een fijne show om Lowlands mee te beginnen.

Tijd voor wat meer buzz en beweging in de Bravo bij het Londense AlunaGeorge: singer-songwriter Aluna Francis en producer George Reid. Het publiek wordt weliswaar nog niet getriggerd om compleet los te gaan maar hé, het is ook nog vroeg op deze vrijdagmiddag. De frisse pop met hier en daar een fijn randje dance blijkt perfect te zijn om de heupen en benen vast een beetje los te krijgen voor de rest van het festival. Tijdens de eerste paar tracks is de stem van Francis ietwat schel, waardoor de focus voornamelijk ligt op de beats die Reid uit zijn knoppen tovert. Het samenspel komt pas echt goed tot zijn recht tijdens hitje ‘White Noise’ (Disclosure) waarbij de show voor het publiek ook tot een toppunt komt.

Heupwiegen vs. compleet losgaan

Mike Snow

In de Alpha probeert Jake Bugg even kort na AlunaGeorge de aanwezigen in te pakken: op zijn geniale stem en aanstekelijke hits is er kwalitatief niets aan te merken. Feit blijft dat het geheel qua performance een beetje saai is. Helemaal wanneer je op de eerste festivaldag nog vol energie zit. Dan maar een kijkje nemen bij Miike Snow in de Heineken waar we door een verlate start het begin nog mee kunnen maken. Is het de vertraging waardoor de show niet volledig uit de verf komt? Of ligt dat aan het feit dat niet de hele band op de bühne aanwezig was? Dat blijft waarschijnlijk gissen, het geheel komt in ieder geval routinematig en hier en daar rommelig over. Het blijft slechts bij voorzichtig heupwiegen bij nummers als ‘Cult Logic’, ‘Burial’ en afsluiter ‘Animal’.

Omdat we inmiddels toch wel zin hebben om een beetje los te gaan op deze zomerse dag sluiten we ons aan bij de grote fanbase van John Coffey in de Bravo aan het eind van de middag. Hier is het vanaf opener ‘Broke My Neck’ feest met liters bier in de lucht, een crowdsurfende frontman David en een menigte die direct opgaat in de gekte. Het is voorlopig de laatste festivalshow van de Utrechtse band: in september zijn er nog vier afscheidsshows voordat John Coffey er mee kapt. Flink uitpakken dus, zoals vrijwel iedere eerdere show legendarisch is. 30 man tegelijkertijd crowdsurfen? Geen probleem. Een van de grootste circlepits van de Bravo creëren? Ook geen probleem. De heren hebben er een grandioos afscheid van gemaakt. Dat we ze ooit nogmaals mogen verwelkomen op de festivalgrond van Lowlands.

John Coffey

In de India staan er reeds een aantal rijen te wachten op de opkomst van The Kills, de Brits-Amerikaanse band die sinds kort uitgebreid is met een drummer en een toetsenist slash bassist. Wat volgt is een redelijke show met zowel sterkte uitspatters als saaie momenten. Wanneer Alison Mosshart een van de tracks voortijdig stopt omdat het niet helemaal lekker loopt is het goed te merken dat de nieuwe formatie nog niet helemaal op elkaar ingespeeld is. Natuurlijk is er in de maar liefst veertien nummers die ze ten gehore brengen ook genoeg moois te beluisteren: het fijne ‘Baby Says’ blijft favoriet onder het publiek en nieuwe track ‘Doing It To Death’ is live nog sterker dan op de plaat. Wellicht nog even een keer samen oefenen voor de volgende reeks (festival)shows.

Verrassend goed

Oscar and the Wolf

Hoewel het Belgische Oscar and the Wolf eerder dit jaar aangaf een tijdje te stoppen, staan ze deze zomer toch alweer op een aantal festivals. Toegegeven: ietwat sceptisch begeven we ons naar de Alpha waarbij we ons afvragen of de Belgen de grootste tent van het festival wel kunnen verslaan. Twee jaar geleden stonden ze immers nog in de Charlie, het kleinste podium van Lowlands. Natuurlijk is er in de tussentijd veel gebeurd voor de talentvolle muzikanten maar de shows van de afgelopen twee jaar zijn ook vrijwel altijd hetzelfde. Dat moeten ze hebben geweten, voor het optreden vanavond hebben ze van alles meegenomen: vuurwerk, confetti, lasers, LED-bakken van een meter of twee waar de muzikanten op staan en een indrukwekkende lichtshow. Vanaf track nummer één, het nieuwe ‘The Game’, laten ze zien wat voor een steengoede productie ze in handen hebben. Zwoele dansmoves, glimmende glitters en sexy hits: Oscar and the Wolf heeft het anno zomer 2016 allemaal. En inderdaad: de Alpha is precies goed voor deze excentrieke synthpop.

Biffy Clyro

De volgende keuze is tussen Chvrches en Biffy Clyro. We kiezen voor laatstgenoemde, omdat we erg benieuwd zijn hoe de Schotse rockband het er vandaag de dag van af brengt. Voor velen zijn de hits van Biffy Clyro jeugdsentiment: de band is sinds 1995 actief. In de Bravo spelen ze vanavond een mix van oude hits en nieuwe tracks. Showtime van de band is wellicht wat lastig: ze staan tegelijkertijd met hype band Chvrches en meteen na hun show speelt headliner Muse op de planken van de Alpha. De Bravo is dan ook maar half gevuld, maar wél met mensen die alles van het begin tot aan het einde meezingen. Vuisten gaan de lucht in, er is een kleine pit en bovenal: het gevoel van samenzijn bij een concert overheerst. ‘Bubbles’ is het absolute hoogtepunt en hitje ‘Many of Horror’ doet het fantastisch. Biffy Clyro verdient meer publiek maar knalt alsof ze voor een volle Alpha staan en dat is meer dan prettig.

Afsluiter

Niemand minder dan Muse mag vandaag de Alpha afsluiten: rijen dik tot ver op de heuvel proberen iets mee te krijgen van deze intense Britse rockband. Muse geeft precies wat het publiek lijkt te willen: een setlist waar je u tegen zegt met de grootste hits. ‘Plug In Baby’ komt vroeg in de set en zorgt voor een compleet meezingende Alpha, er is de nodige sentiment bij ‘Time Is Running Out’ en er zijn natuurlijk de welbekende grote ballonnen bij ‘Starlight’. Deze ijzersterke hitjesset knalt en is wat je mag verwachten van de Britse rockers, hoewel er hier en daar best een vernieuwend element had mogen zijn. Die grote ballen zagen we namelijk ook tien jaar geleden al in de Brabanthallen en negen jaar geleden op Pinkpop et cetera. Toch kunnen we uit de line-up van deze vrijdag geen betere band kiezen die het grootste podium van Lowlands zo goed kan afsluiten als Muse. Petje af.

Wanneer de headliner klaar is, begint de nachtprogrammering: dansen op hitjes van Zer00’s Heroes in de Heineken, losgaan op de vetste tracks van Jameszoo in de Haciënda of flink raven in de sfeervolle X-Ray. Een midnight snack haal je bij een van de vele eettentjes: van kaasfondue tot aan Indonesische gerechten en van biologische macaroni van Vantland (voor slechts twee muntjes én met veel kaas!) tot aan echte Spaanse churros. In de hoek naast de ingang van het festival staat dit jaar een nieuwe tent bestaande uit diverse containers: Helga’s. Hier vindt iedere nacht Helga’s House of Pain plaats: een ‘shockerende’ show met raggende gitaren, halfnaakte transgenders en vooral je ogen uitkijken. Geniale toevoeging aan het festival, maar mag nog best een tikkeltje meer shocking. De vrijdag van Lowlands vraagt naar meer; gelukkig hebben we nog twee dagen festival tegoed.