~

Maar deze dromen zijn verslavend, en om ze in stand te houden zijn er hulpmiddelen nodig, en ook nog in steeds grotere hoeveelheden. Wat begint als een stap in de richting van het geluk, eindigt als een nachtmerrie. Misselijkmakend, ontgoochelend, angstaanjagend en intens droevig tegelijk zien we hoe Sara geterroriseerd wordt door haar koelkast, hoe Harry en Tyrone alles op het spel zetten voor hun dagelijkse dosis en hoe Marion zich tot het uiterste vernedert om te voorkomen dat ze wakker wordt uit haar droom.

Repetitie

Het is moeilijk te beschrijven wat je precies ziet. Regisseur Darren Aronofsky blijft de kijker verrassen met technische hoogstandjes, die niet alleen symbolisch zijn, maar de kijker ook het idee geven dat hij zich in een hallucinatie bevindt. Aronofsky gebruikt splitscreens om geestelijke verwijdering te laten zien, sequenties van steeds weer dezelfde beelden om routine uit te drukken. Steeds weer zijn er die staccato shots: de voorbereiding, de spuit of het opgerolde bankbiljet en de spiegel, de verwijde pupillen. Het is een steeds terugkerend refrein in een steeds droeviger wordend muziekstuk.

~

In een allesomvattende climax waar je maag van omdraait worden tenslotte drie van de vier de dromers ruw wakkergeschud. De vierde zal zich voor altijd in een toestand tussen slapen en waken bevinden. Het is een onthutsend beeld wanneer Marion op de bank haar pakje drugs in de armen klemt om zo in slaap te vallen. Deze mensen zijn zo echt, hun ellende is zo tastbaar en hun lot is zo immens droevig, dat ik knock-out in mijn stoel zat en niets tegen al die tranen kon doen. Een chemische droomwereld houdt nooit stand. Deze hallucinatie op celluloid blijft echter dagenlang werken.

Het boek Requiem for a Dream is al evenzeer de moeite waard. Lees hier de boekrecensie

~

Whoopi is dood

Stu is in een soort droomwereld terecht gekomen. Zijn stripheld Monkeybone is er ook, en samen proberen ze de weg terug te vinden. Stu ontdekt dat deze wereld een soort wachtkamer is voor mensen in coma. Red je het, dan word je met een schietstoel het leven weer in gelanceerd, maar anders stuurt de dood (vertolkt door Whoopi Goldberg) je door naar het hiernamaals. Al snel komt Stu erachter dat de wereld veel gelijkenissen vertoont met zijn ergste nachtmerries. Als hij dan eindelijk zijn felbegeerde ticket naar aarde bemachtigd heeft, keert Monkeybone zich tegen hem, en gaat er met het ticket aan de haal. Op aarde komt het tekenfilmfiguurtje in het lichaam van Stu terecht…

Monkey Trouble

Op aarde gaat Monkeybone zich in Stu’s lichaam behoorlijk te buiten aan allemaal ongein. Hier krijgt Fraser de ruimte om een soort Jim Carrey-act ten beste te geven, en dat doet hij naar behoren. Monkeybone heeft een duivels plan bedacht om de hype rond zijn strip afgrijselijk uit te buiten…

Mens vs. tekenfilm

Monkeybone doet vaag denken aan Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas. Vaag, want deze film kan niet tippen aan het brilljante sfeertje wat Burton wist op te roepen. Fraser doet zijn best en redt de film een beetje. En dat is precies wat er schort aan deze film. Want een mens die de show weet te stelen qua rare capriolen tussen diverse tekenfilmfiguurtjes, dat kan toch niet?