Indiana Jones and the resurrection of Ancients

~

Overstemd

Het was niet erg druk in Huize Maas toen Kitt moest spelen. Dat deden de Belgische talenten van Millionaire beter. Waarschijnlijk lezen toch té weinig mensen de WEEKLY, want ik had hem al getipt. Het optreden was zeker erg mooi, alleen was een gedeelte van de bezoekers vrij rumoerig. Uiteraard voorkom je dat niet bij een showcase-festival als Eurosonic, maar bij mooie en ingetogen muziek als Kitt het maakt is het mooier als iedereen stil is.
Op een gegeven moment ging Kitt in zijn eentje met de akoestische gitaar het podium op en vroeg zich hardop af of dat wel een goed idee was. Hij kreeg het publiek er wel redelijk stil mee, maar toen Wray Gunn op het andere podium met de soundcheck begon was het afgelopen. Hij maakte het liedje niet af en liet de andere bandleden weer het podium op komen.

Jammen en rocken

Met de twee andere leden van de band kwam ook een roadie mee het podium op. Hetzelfde principe als ik al in Vredenburg had gezien. Daar David gezien had dat hij het met een akoestische gitaar alleen niet redde, moest er maar gerockt worden. Vandaar dat het publiek op een extra lange en extra enthousiaste afsluiter kon rekenen. Tijdens de afsluiter nam ook de roadie een gitaar te hand en jamden ze er gevieren vrolijk op los, terwijl een drumcomputer voor nog meer lawaai zorgde. Ergens midden in het nummer bewerkte Kitt zijn gitaar met een stok, sloeg hij met het ding op de grond en haalde op alle mogelijke manieren lawaai eruit. Een groot gedeelte van de zaal genoot van deze uitsmijter, maar velen vonden het wel té lang duren. Daar kan ik inkomen, maar van mij had Kitt best nog even door mogen gaan.

Nieuw werk

Het verloop van het concert was erg te vergelijken met dat van Vredenburg; ook daar begon hij met de bandleden, ging daarna even in zijn eentje op het podium staan om vervolgens rockend terug te keren. Voordeel van Vredenburg was wel dat het publiek stil was, wat waarschijnlijk kwam doordat daar zitplaatsen waren. Bij een festival als Eurosonic loopt iedereen op goed geluk een zaaltje binnen, in de hoop iets moois te zien. Dat zorgt voor rumoer dat je bij David Kitt eigenlijk niet kunt gebruiken.

Jammer is ook dat Kitt zelf weinig nieuws deed, maar dat is ook niet helemaal onbegrijpelijk. Heel oktober en november heeft hij met de Tindersticks door Europa getourd, dus had hij ook geen tijd om nieuwe dingen te maken. Toch hoop ik de volgende keer iets nieuws van hem te horen. Ben namelijk erg benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen.

~

Priority act

Na deze teleurstelling is het aan de Hoornse popsensatie Johan om de avond te redden. En meer mensen blijken daar zo over te denken. De Grote Zaal is werkelijk afgeladen vol als zanger Jacco de Greeuw, gitarist Maarten Kooijman, bassist Diets Dijkstra, toetsenist Diederik Nomden en drummer Wim Kwakman het podium betreden. Het massaal toegestroomde publiek verdringt zich voor het podium. Het is inmiddels wel duidelijk: Johan is uitgegroeid tot een absolute “priority act” binnen de Nederlandse popscene.

Genadeslag

Het verhaal van Johan is bekend: na het afleveren van een geniaal debuutalbum, simpelweg getiteld Johan (1996), werd de Hoornse popformatie met open armen ontvangen. Gitaarminnend Nederland was het er unaniem over eens: niets dan goeds over Johan. En toch ging het fout. Er kwam maar geen nieuw album. De – ooit stampvolle – zalen stroomden langzaam leeg, hun tournee door de Verenigde Staten werd halverwege afgeblazen, zanger en gitarist Jacco de Greeuw zat depressief thuis, bandleden Niels de Wit en Remco Krull zagen het niet meer zitten in Johan en brachten met hun vertrek de groep de genadeslag toe.

Weemoedig ondertoontje

~

Johan trapt af

Johan trapt af middels successingle Tumble and Fall. De band laat er geen misverstand over bestaan: Johan speelt troef! Gevolgd door troefkaarten als het opzwepende Tomorrow, eveneens afkomstig van Pergola. De nadruk ligt duidelijk op materiaal van deze tweede plaat. Van het debuutalbum, waar een aantal prachtsongs op te vinden zijn, zoals Everybody Knows en (It’s) O’Clock, horen we weinig. Van de ‘oudjes’ komt alleen het meesterlijke Swing voorbij. Uit de reactie van het Groningse publiek blijkt dat deze nummers weinig van hun oorspronkelijke charme hebben verloren.

Op het scherpst van de schenen

Johan speelt vanavond “op het scherpst van de schenen” (spreek uit volgens de Cruijff-methode). Klap op de vuurpijl is een bijna tien minuten durende versie van Day Is Done, de huidige hitsingle. Het laatste nummer van de avond, dat door een minutenlange solo van gitarist Maarten Kooijman tegelijk een toegift vormt. De leadgitarist gaat dusdanig tekeer dat de overige bandleden slechts werkloos kunnen toekijken. Toetsenist Diederik Nomden neemt rustig de tijd om even lekker te gaan zitten roken. Het enige puntje van kritiek is van arbitrale aard: Johan krijgt 45 speelminuten, en geen seconde blessuretijd. We want more!