Moeder met acht kinderen (in Slipknotuitrusting):
“Weten jullie waar de Heineken Music Hall is?”
Jan Auke en ik:
“Ja, daar gaan wij ook naar toe.”
Moeder met acht kinderen (in Slipknotuitrusting):
“Zien jullie wel kinders, er gaan echt wel meer oude mensen naar dit concert.”

Nou moet je weten dat wij beide rond de twintig jaar oud zijn. Met nadruk op oud, want dat was precies hoe wij ons voelden in de Music Hall.
Vaders en moeders met kinderen van dertien en veertien jaar, gekleed in shirts en overalls met logo’s van hun favoriete nu-metalband, liepen massaal uit voor de snoeiharde muziek van Slipknot.

Alvorens de hoofdact op het podium verscheen moest het meer dan duizend paar oren tellende publiek zich eerst door de eveneens keiharde muziek van American Head Charge heenslaan. Een band die aan Slipknot verwante muziek maakt en een belofte is voor de nu-metal toekomst. American Head Charge heeft net een nieuw album uit dat The War of Artheet, dus luisteren als je van Slipknot houdt.

En dan de gemaskerde hoofdact zelf. Opvallend was dat aan beide kanten van het podium twee grote trommelstellages waren neergezet, die al dan niet mechanisch omhoog konden worden getild door een mechanische arm. Heel indrukwekkend, ware het niet dat er verbazingwekkend weinig gebruik van werd gemaakt. Ook het echte drumstel kon mechanisch worden opgetild om vervolgens nog een knik naar voren te maken en rond te gaan draaien, terwijl de drummer een solo gaf. Wederom heel indrukwekkend.

De heren van Slipknot lijken, op de maskers na, eigenlijk best veel op de opper-nu-metalgoeroe’s van Limp Bizkit. Zij delen op zijn minst dezelfde volkmennerspraktijken. Zinnen als: “put your hands in the fucking air” and “I wanna fucking hear you Amsterdam”, werden veelvuldig gebruikt door de gemaskerde zanger/schreeuwer. Natuurlijk werd er telkens weer gehoor gegeven aan deze, op zijn zachtst gezegd, cliché-uitspraken.

De muziek is keihard zoals dat hoort bij metal. Het concert zelf in de veilige en brandschone setting van de Heineken Music Hall heeft daar echter niet veel meer mee te maken. De band was om kwart voor elf klaar, zodat iedereen zijn trein nog kon halen. Slipknot is een collectief dat het het op het podium vooral moet hebben van de show en van de kwaliteit om zo vaak mogelijk fuck te roepen. Buiten de muziek is er niets hards aan Slipknot. We kregen nog net geen snoepzakje mee naar huis.

Ierse roots

Deze donderdag bleek dat echter uit niets; The Unseen is een recht-toe-recht-aan punk band, Tiger Army maakt punk in een bijzondere bezetting en de Dropkick Murphys zetten een fijne mengeling tussen punk en folk neer. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat daar soms een accordeon bij zat.
Donderdag was duidelijk de punkavond in het programma van het Folk Festival. Een band als de Dropkick Murphys misstaat daarin geenszins. Deze uit Boston afkomstige clan heeft haar Ierse roots nooit verloochend, met als gevolg dat ze een bijzonder geluid neerzetten, dat maar weinigen ze na weten te doen.

Matige vervanger

The Unseen was de eerste band die het podium mocht betreden. Terwijl zij in de zaal hun ding al aan het doen waren, liep de meerderheid van de bezoekers nog wat rond of moest nog binnenkomen. Blijkbaar was niemand echt geïnteresseerd in deze punkers. Een aantal jongens en meisjes stonden aan het podium en er werd zelfs een kleine pit opgezet, maar de grotendeels lege zaal ademde weinig enthousiasme uit.
The Unseen was als vervanger van Lars Frederiksen (lid van Rancid) and the Bastards geboekt. Deze konden niet komen wegens gezondheidsproblemen bij Frederiksen. Blijkbaar waren de meeste bezoekers hier wel van op de hoogte, maar een enkeling wist het niet van te voren en was toch een ietwat teleurgesteld.

Staan op de bas

Na The Unseen was het de beurt aan Tiger Army. Tiger Army heeft met een drummer, een zanger/gitarist en een bassist een op zich geen opzienbarende bezetting. De bassist speelde echter niet op een gewone bas, maar op een staande contra-bas. Hij bespeelde het ding als was het een slaginstrument en rende ermee heen en weer over het podium. Dat is heel wat anders dan een standaard bassist die vaak een heel optreden rustig zijn ding staat te doen. Op het hoogtepunt van zijn act zette de bassist zijn instrument met de punt op het podium, zocht een goede balans en klom er vervolgens op. Zo stond hij met beide benen op de bas balancerend een strakke partij te spelen.
Muzikaal gezien is Tiger Army niet een erg bijzondere band. De aanwezigheid van de staande bas geeft uiteraard wel een eigen geluid, maar verder klinkt het toch als een van de zovele punkbandjes.

Fragiele vrouwenstem

Het publiek ontving Tiger Army al veel enthousiaster dan The Unseen, maar het was duidelijk dat iedereen voor de Dropkick Murphys naar Tilburg was gekomen. Een dik jaar geleden brachten de Dropkick Murphys hun cd Sing Loud, Sing Proud uit, waarop ze bewezen de perfecte balans tussen punk en folk gevonden te hebben. De zaal stroomde helemaal vol en iedereen was in afwachting van wat zou komen. De spanning werd goed opgebouwd toen de lichten uitgingen en de zaal massaal, begeleid door handgeklap, “Let’s go Murphys” scandeerde. Dit hield aan tot een vrolijk Iers deuntje, begeleidt door een fragiele vrouwenstem, de zaal werd ingeslingerd. Daarna werd het weer stil en ieder wachtte vol spanning af wat de Dropkick Murphys ons zouden brengen. Toen het doek met het teken van de Dropkick Murphys viel juichte de zaal massaal. Het scanderen werd weer ingezet en de bandleden betraden in het donker het podium.

Podium vol meisjes

Het optreden begon meteen goed met een grotendeels instrumentale versie van For Boston, dat door het publiek enthousiast meegeschreeuwd werd. Daarmee was de toon voor het hele optreden van de Dropkick Murphys gezet; een goed samenspel tussen de band en de zaal vol fans die alle nummers kenden. Beiden wilden er een groot feest van maken, en dat werd het.
Bij de eerste klanken bestormden de eersten het podium al, om er op rond te dansen, in de microfoon mee te brullen en er vervolgens weer af te springen. Vaak liepen ze de bandleden in de weg, maar die genoten van het enthousiasme en moedigden het allemaal alleen maar aan. Tijdens The Spicy McHagis Jig, een nummer dat verhaalt over hoeveel doedelzak-speler Spicy McHaggis van vrouwen houdt, werden alle meisjes in de zaal opgeroepen het podium op te komen en te dansen. Een enkele jongen leek het ook wel wat, om op een podium vol meisjes te staan, maar die werd door de roadies vakkundig weer de zaal ingewerkt.

Uiteraard moet zo’n avond een einde hebben en dat naderde logischerwijs gestaag, maar zowel de Dropkick Murphys zelf als het publiek was graag nog even doorgegaan. Zo eindigde de avond die met The Unseen zo matig begon groots met de Dropkick Murphys.

Links

www.folkfestival.nl
www.dropkickmurphys.com