Theater / Voorstelling

Schijn Bedriegt

recensie: Schijn Bedriegt

Drie versleten stoelen, een kanarie in een oude kooi, een kledingkast en zo’n 10 paar schoenen. Daaruit bestaat het decor van het door het Belgische De Tijd gespeelde stuk Schijn Bedriegt.

~

Koning van de borden

In dit door Thomas Bernard geschreven stuk spelen de twee gepensioneerde broers Karl en Robert. Vroeger liet Karl zeer succesvol borden ronddraaien op en stokjes (op zijn hoogtepunt maarliefst 23 borden in de lucht!) en is daar nog altijd uiterst trots op. Daarnaast is hij uiterst filosofisch geïnteresseerd, heeft overal een mening over en zeurt altijd. Karl is getrouwd geweest met Mathilde, die na haar overlijden het buitenhuisje aan Robert heeft nagelaten. Dat irriteert Karl mateloos. Robert is acteur en heeft grote rollen gespeeld. De enige dat hij nog wil spelen is King Lear, maar Robert is te oud om de tekst te onthouden.

Praten en zeuren

Karl en Robert praten; ze praten bijna anderhalf uur lang. Zo nu en dan worden ze even onderbroken door pijnlijke stiltes. Verder praten ze en zeuren ze. Vooral Karl zeurt. Over Robert, die volgens hem hypochondrisch is. Over acteurs in het algemeen, die niet eens begrijpen wat ze voordragen. En over Mathilde, zijn overleden vrouw. Als kind stelde ze al niets voor en hij heeft het beste van getracht te maken, maar het heeft niet mogen baten. Enige gecultiveerdheid heeft hij haar nooit kunnen bijbrengen; ze bleef een simpel meisje.
Ook Robert heeft altijd van Mathilde gehouden, en zij hield waarschijnlijk ook van hem. Robert weet dingen van Mathilde die Karl niet eens weet. Robert kreeg het buitenhuisje. Dat irriteert Karl nog altijd mateloos. Karl spreekt in kwade bewoordingen over Matthilde, Robert liefkozend. Beide missen haar, maar Karl zal het nooit toegeven.

Slapend meisje

In Schijn Bedriegt wordt het ouder worden als een pijnlijk proces neergezet, waar een ieder zich het liefst aan zou onttrekken. Dit ouder worden brengt een allesvernietigend cynisme met zich mee. Het verbitterd en maakt vergeetachtig. Wat dat betreft wordt het stuk bij vlagen geniaal gespeeld. Het rust echter wel heel erg op de mono- en dialogen, met als gevolg dat je erg makkelijk even afdwaalt met je gedachten. Hoewel er weldegelijk humoristische momenten in het stuk zitten, zou het beter zijn geweest als er net iets meer momenten waren, waarop de glimlach op je gezicht verscheen. Nu kon zelfs de schreeuwende Karl niet verhinderen dat het meisje dat naast me zat haast in slaap viel.