We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
De biobak
Sommige spelletjes verdienen eigenlijk geen volledige review. Om de consument toch te kunnen waarschuwen voor sommige wanproducten introduceren wij De Biobak. Hier gaan we vluchtig in op enkele titels die u maar beter kunt laten liggen.
~
Mary Kate and Ashley: Girls night out
Uitgever: Acclaim • Platform: Gameboy Advance • Prijs: €45
Soms krijg je als recensent spelletjes binnen waarvan je weet: dit gaat een leuke recensie worden. Mary Kate and Ashly (MKAA) is zo’n spel. De cheesy cover, de glossy Barbie-achtige looks, alles heeft het doosje van dit spel tegen. In zulke gevallen roep ik er meestal een mede-reactielid bij, want de leuke dingen des levens moet je delen zeg ik altijd maar.
DUST-a-Groove
In MKAA moet je de beide pubermeisjes laten dansen op muziek. Het komt erop neer dat de gameboy je toetsen volgordes geeft, en dat je die op de maat van de muziek moet intoetsen. Zoiets zagen we al eerder in Bust-a-Groove voor de PSX. Anders dan bij dat spel heb je hier slechts de
~
Conclusie
MKAA is al met al een tegenvaller geworden. Het feit dat je dit muzikale spel dus met muziek uit kan spelen is lachwekkend, even als de weinige variatie die de muziekjes bieden. De speler kan wel wat prutsen met een bijgeleverde editor, maar daar zal hij niet veel vrolijker worden. Het dansen valt helemaal weg, omdat je meestal naar de rechterkant van het scherm zit te staren. Mijn eerder genoemde mederedactielid haalde zijn neus op en verliet de kamer. Dikke onvoldoende!
~
Final Fight: ONE
Uitgever: Ubi Soft • Platform: Gameboy Advance • Prijs: €49,95
Eind jaren 80 waren side-scrolling beat ‘m up spelletjes erg populair in de speelhallen. Je koos een mannetje, en mepte vervolgens een paar levels lang boeventuig tot pulp. Omdat zo’n beetje alles gerecycled wordt op de GBA besloot Ubi Soft dit werkje nog even snel op de markt te brengen.
Mannen van hout
FF: ONE biedt de keuze aan drie vechters. Na het uitgekauwde verhaaltje over straatbendes die de stad onveilig maakten ging mijn mannetje aan de slag. In een typische afbraakbuurt gaat een grote schurk met een meisje aan de haal. In no time schop ik wat mannetjes die met een koddige schreeuw tegen het asfalt vallen. Dan komt er zo’n typische stage boss, en als die verslagen is doen we nog maar een leveltje. De controls zijn erg
~
Conclusie
Voor dit gebrek aan fantasie durven de mensen bij Ubi Soft nog een kleine vijftig euro te vragen! Op de kleuren na zou dit spel prima op de klassieke Gameboy hebben gepast, maar de Advance is toch echt toch meer in staat. Wil je per se een side-scrolling beat ‘m up spelen, haal dan nog eens je Mega Drive uit de kast en speel Streets of Rage. Laat dit wanproduct maar lekker liggen in de schappen!
Venus Boyz
Een man in vrouwenkleding vinden we zo langzamerhand heel normaal. Extravagant uitgedoste nichten die kirren van plezier zien we niet alleen meer in het grootstedelijke uitgaansleven, maar sinds jaar en dag lopen ze domweg over straat of zingen liedjes op tv. Voor de masculien georiënteerde vrouw ligt het allemaal wat moeilijker. Er voor uitkomen dat je het hartstikke naar je zin hebt in een frisse grijze mannenslip met gulp lijkt me niet makkelijk als vrouw. Helaas portretteert Gabriel Baur in Venus Boyz slechts de excessen van het vrouwdom: hardcore potten, seksuele twijfelgevallen en miskende feministes. De gezonde potige vrouw met de behoefte de mannenwereld te imiteren lijkt in Baur’s universum niet te bestaan.
~
De drag kings lijken mannen niet als ideaalbeeld na te streven. Waarom ze zich dan aankleden als man? Eenvoudig: voor de macht en bewustwording van de vrouwelijke onderdrukking. Dat mannen anders tegen mannen praten dan tegen vrouwen wordt opgemerkt alsof het de wijsheid van de eeuw betreft. Het mannelijke schijnt voor de vrouwen alleen erotisch te werken wanneer ze de kans hebben een tiet aan het publiek te laten zien. Weer een ander speelt een lieve zorgzame vrouw, om daarna om te slaan in een kerel van het ergste soort. Typisch is dat juist deze vrouw, vol penisnijd, andere vrouwen gaat leren hoe ze zich moeten gedragen als man. Sneu is dat alleen onmacht en irrationaliteit haar werkelijkheid constitueren. Haar vrouwelijk uitziende dochter beklaagt zich erover dat moeder alles wel heel erg stereotiep bekijkt.
Platvloerse filosofie
~
Testosteron-injecties
De enige positieve uitzondering in de film is het portret van een seksueel twijfelgeval met baardhaar en een vrouwelijk geslachtsdeel. Het is natuurlijk de droom van elke heteroman een vagina te hebben en daar grondig gebruik van te maken. Maar wanneer je er echt een hebt (incluis hormoonhuishouding) is het toch geen pretje. De twijfels en problemen rondom de identiteit in combinatie met het uiterlijk zorgen voor een moeilijk leven. Opgevoed als vrouw besluit ze het roer om te gooien en verder te gaan als man. Hij neemt nu elke dag testosteron-injecties waar de gezondheidsrisico’s niet bekend van zijn. Maar ja, een man wil wat…
Tweederangs camp
Gabriel Baur heeft door haar brede keus van vrouwen en cross-overs een incoherente documentaire gemaakt. De portretten komen niet uit de verf en krijgen geen enkele diepte. Het blijft giswerk naar de ware beweegredenen van de vrouwen. Wat rest is tweederangs camp met een vleugje boerinnenpsychologie. Deze vrouwen verdienen beter.
Venus Boyz
Regie: Gabriel BaurJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Floris
.
Jaren zestig
Wat een heerlijke serie. De dialogen zijn zo star als een strijkplank en ademen in alles een belegen jaren zestig-sfeer uit. De verhaaltjes zijn bijzonder kuis en slechts in een paar van de twaalf afleveringen komen vrouwen voor. Geen schone jonkvrouwen voor Rutger, maar paardrijden en zwaardvechten met zijn vrienden in maillots. Rutger zelf en Jos Bergman als Sindala leveren prima spel, maar de soldaten zijn karikaturen van dommeknechten en ook de andere tegenspelers hebben niet al te veel kwaliteiten als acteur. Veel geschreeuw en gegil, rollende ogen en zwaar brommende bulderlachen zijn nou niet direct subtiel te noemen.
Tand des tijds
Toch kan Floris de tand des tijds prima doorstaan. Dat komt vooral door het prima stuntwerk en de goed geschreven scenario’s. Gerard Soeteman is geen ster in het schrijven van natuurlijke dialogen, maar de opbouw van het verhaal is prima. Hij speelt met verstrekken van informatie aan zowel de karakters alsook de kijkers. In een eenvoudige aflevering als De Koperen Hond weet Soeteman de spanning op te bouwen door iedereen te laten huiveren wanneer ze de term ‘Koperen Hond’ horen. Pas na een aantal scènes komt de kijker erachter wie of wat die Koperen Hond eigenlijk is. Het zijn simpele trucjes, maar ze werken prima.
Zonder stootkussens
~
Het stuntwerk van het team onder leiding van Hammie van de Beukelaar (elke aflevering op de titelrol) is prima en levensecht. De vuistgevechten zijn niet van echt te onderscheiden en stunts op paarden, zwaardgevechten en andere gevaarlijke bezigheden worden zonder stootkussentjes uitgevoerd. Petje af voor de man die zich achter een wagen aan door zand en water laat slepen.
Verzorging
De verzorging van de dvd is niet al te best. De afleveringen staan erop en ook een keur aan extra’s, maar de mogelijkheden zijn beperkt. De menu’s zijn geen visuele hoogstandjes en de afwerking is slordig. Bij sommige afleveringen zit een aftiteling, bij andere weer niet. Het geluid is mono en het beeld wordt gepresenteerd in het oorspronkelijke (televisie-)formaat. Er zitten nogal wat beschadigingen op het originele filmmateriaal, maar dit is niet echt storend en draagt eigenlijk alleen maar bij aan de nostalgische gevoelens. De drie dvd’s zitten in een kartonnen uitklapbox met oubollige tekstjes en, vreemd genoeg, kleurenfoto’s van Floris in actie. Dat doet het vermoeden rijzen dat de serie in kleur op dvd staat, terwijl dat niet het geval is.
Extra’s
~
Eerste making-of ooit
Het kijkje achter de schermen is misschien wel de eerste making-of ooit gemaakt en belicht in een half uur alle aspecten van het maken van Floris. Je ziet een piepjonge Paul Verhoeven met zijn brillepoot in een beker koffie roeren en aanwijzingen geven, terwijl Rutger Hauer nog wat extra stoppelbaard opgeschminkt krijgt. Een stuntman wordt aan een boom opgehangen (voeten boven, dat wel), kleermaaksters strijken de mantels, scriptgirls geven aanwijzingen, zelfs het componeren van de muziek en de special effects worden behandeld. Deze authentieke making-of is een prima aanvulling op de dvd.
~
Dus
Alhoewel de inhoud van de set boven verwachting is, laat de presentatie te wensen over. De interactiviteit is miniem: zelfs de afleveringen zijn niet in hoofdstukken onderverdeeld. Het was ook leuk geweest krantenartikelen of andere commentaren over Floris op de dvd te zetten, om de tijdgeest nog meer op te roepen. Het gaat echter om de afleveringen, en die zijn nu gedigitaliseerd en gaan nooit meer verloren. Go Floris! Paam, papapam papam papam!
Floris
Regie: Paul VerhoevenJaar: 1968
Distributeur: Video Express
Misschien ook iets voor u
Jon Spencer Blues Explosion
Het zal niet veel kerken gebeuren, maar afgelopen zondag stonden mensen in Amsterdam te dringen om binnen te komen. Op de stoep werden de laatste toegangskaarten nog snel verhandeld, waarbij overigens geen spoor van enige barmhartigheid merkbaar was. Waar je in de voorverkoop €15 (excl. servicekosten) voor een kaartje moest betalen, werd hier gerust het dubbele gevraagd. Het Volk van Nederland was massaal uitgelopen om de Messias van de Rock ’n Roll te zien. Deze avond zou Jon Spencer zijn aanhangers, verzameld in Paradiso, verlichten.
~
Heilige Geest
Het optreden van de Blues Explosion had aan het kerkgebouw een goed décor. De muziek past niet meteen binnen het traditionele plaatje van de Nederlandse geloofsbeleving, maar de performance van de zanger zou binnen een zwarte geloofsgemeenschap niet misstaan. Jon Spencer jutte het publiek op, hield een korte preek, oreerde in termen als sacred place, viel bij herhaling op zijn knieën voor het publiek en wist de spanning tot een hoogte te brengen waarbij iedereen aangeraakt werd door de Heilige Geest van de Rock ’n Roll. Als Jimi Hendrix in persoon uit het nirvana was neergedaald om de Blues Explosion een handje te helpen, had niemand raar opgekeken.
Judah Power
~
Naast Jon Spencer (zanger/gitarist) zelf staan Judah Bauer (gitaar/zang) en Russell Simins (drums) op het podium. De Blues Explosion doet het dus zonder bassist. Die mis je echter geen moment: de drie leden vormen samen één groot blok energie, dat het publiek meesleurt in haar enthousiasme.
Dat het publiek genoot van de sfeer en het optreden bleek wel toen de band er na de uitputtingsslag mee stopte. Het gejoel was massaal en men bleef hopen op een terugkeer. Toen de DJ al enige nummers gedraaid had hield het applaus en geschreeuw nog aan. Pas toen de roadie met het drumstel onder zijn arm het podium afliep begreep iedereen dat het écht afgelopen was. De Jon Spencer Blues Explosion had een geweldig optreden gegeven, waarbij iedereen volstrekt in de muziek zat. Deze avond hebben jammer genoeg geen wonderen plaatsgevonden, of het moet zijn dat het podium niet bestormd werd. Want we namen het Jon Spencer eigenlijk allemaal wel een beetje kwalijk dat het concert was afgelopen.
Jon Spencer Blues Explosion
Prijs: €Gezien op zondag 14 april 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Gaming Legends: Sega Mega Drive
We schrijven 1988. Het Nederlands elftal wordt Europees kampioen, het Oostblok staat op instorten, ik ben een jaar of elf en SEGA brengt de Genesis 16-bit spelcomputer uit. In 1990 zou deze computer onder de noemer MEGA DRIVE een ware games revolutie teweeg brengen. Het was het begin van een nieuw games-tijdperk, en de geboorte van Sonic the Hedgehog. Those were the days…
~
Sonic the Hedgehog
Het was mijn dertiende verjaardag, 1991. Zoals elke pre-puber weet: het zijn niet de kleine cadeautjes die er toe doen. Size does matter. Eindelijk mocht ik het laatste pakje openmaken, die hele grote. Met fraaie flashy letters las ik de woorden die ik wilde lezen: SEGA MEGA DRIVE! In no time was de spelcomputer aangesloten op de TV. De visite was vergeten, een platformspelletje genaamd Sonic trok alle aandacht naar zich toe. Mijn beste vriend kon niet langer patsen met Nintendo’s Mario, Sonic was sneller, flitsender, mooier en domweg beter (op de achtergrond hoor ik duizenden Nintendofans protesteren).
Tweedracht onder gamers
~
Bloed verkoopt
Het verschil tussen de twee consoles was het imago. Terwijl Nintendo vooral op de jongere gamer mikte (lachende wolkjes, lieve kleurtjes) ging SEGA voor de tieners met een harder imago. Gamen moest vooral cool zijn. Een straatvechtersimago werd rond de Mega Drive gekweekt. Toen het bloedige vechtspel Mortal Kombat vanuit de speelhallen de huiskamer binnendrong werd dat verschil extra duidelijk. Nintendo bracht een gecensureerde versie zonder bloed uit, terwijl het bloed op de SEGA met een simpele code was te bezichtigen. Het bleek een gouden greep. Mortal Kombat werd een enorme hit op de SEGA, terwijl de verkopen van Nintendo’s versie zwaar teleurstelden. Toegegeven, de Nintendo was technisch en grafisch superieur, maar de keiharde, snelle games van SEGA maakten een hoop goed.
This is the end my friend
~
TOP 10 SEGA MEGA DRIVE:
Links
Sega.com: Waar is SEGA tegenwoordig mee bezig?
Costello struikelt in zijn haast
Met Elvis Costello weet je het nooit. De ene keer is hij buitengewoon charismatisch en speelt hij de sterren van de hemel, dan is hij weer nukkig en kortaf. In een uitverkocht Paradiso lijkt Costello deze keer zijn draai niet te kunnen vinden en een enorme haast te hebben om terug te keren naar zijn hotel. En dat terwijl dit concert geldt als startschot van Costello’s tournee die een jaar gaat duren. Een snelle start…
~
Geen geouwehoer
Een zwerver bedelt om 15 cent bij de mensen die zich voor Paradiso verzamelen. Een vrouw verzucht medelijdend: “Dat vind ik toch zo zielig.” In Paradiso zijn de zitplaatsen op het balkon als eerste gevuld, terwijl de zaal nog half leeg is. Opvallend veel grijze hoofden en -net zo opvallend- weinig sigarettenrook.
Costello-publiek is duidelijk wat ouder en wellicht wijzer en daarbij buitengewoon beschaafd. Geen geouwehoer door de muziek heen, keurig wachten met klappen en juichen tot een nummer is afgelopen. Hier en daar wordt voorzichtig een dansje gewaagd voor het podium. Misschien zit het Costello dwars dat zijn publiek niet meer uit angry young men bestaat? Wil hij met zijn nogal up-tempo repertoire laten zien dat hij het nog wel is? Wie zal het zeggen.
When I Was Cruel
Stipt om half 9 loopt Costello met zijn band The Imposters het podium op. De band bestaat bijna uit zijn oude band The Attractions, met drummer Pete Thomas en pianist/toetsenist Steve Nieve. Alleen bassist Bruce Thomas ontbreekt. Die werd vervangen nadat hij in een boek wat nare uitlatingen over Elvis had gedaan. De nieuwe bassist Davey Faragher doet het echter uitstekend en is ook niet vies van het spelen met effecten, zo blijkt later.
Het is even stil voordat Costello, gekleed in een sober zwart pak en een bril met oranje glazen, zijn bijtend nasale stem de microfoon in knalt: “Accidents will happen”. Na wat oude up-tempo nummertjes komen al snel de nieuwe songs aan bod van de afgelopen weekend onverwachts uitgekomen CD When I Was Cruel, zijn eerste plaat in zeven jaar. De schijf werd pas 23 april verwacht, maar lag afgelopen weekend plots al in de schappen. Opvallend is dat een groot deel van het publiek de nieuwe songs meezingt! Costello speelt bijna alles van de nieuwe CD.
Nukkig en angry
~
Tegelijkertijd onderstreept Costello zijn antiheld-imago op subtiele wijze met het prijskaartje dat nog aan een van zijn (vele) gitaren hangt. Alsof hij hem net nog even gejat heeft.
De koek is op
Nieuwe nummers als 45, Spooky Girlfriend, het liefdeslied Tart (Costello blijft grappig) en het slepende When I Was Cruel No.2, met een te gekke sample en een Satie-pingeltje van Steve Nieve, komen voorbij in hoog tempo. Naast het nieuwe repertoire speelt hij vrijwel alleen oud werk, niets uit eind 80-er of begin 90-er jaren. En niets van de nummers die hij samen met Burt Bacherach maakte.
Technisch gezien is er niks op het concert aan te merken, iedere noot zit op zijn plaats. Maar de magie ontbreekt deze avond, het wil maar niet komen. Er wordt teveel gehaast, en dat is zelden goed. Op het moment dat Costello nog verder door had moeten gaan om het publiek en zichzelf werkelijk op te warmen (het had nog kunnen gebeuren), stapt hij opeens van het podium af. Hij is door zijn set heen, de koek is op. Niet te geloven, het concert heeft amper een uur geduurd!
Oranje bebrilde antiheld
Natuurlijk komt Elvis terug, maar pas na tien minuten luid applaudisserend en gillend publiek, dat uiteraard meer muziek wil horen in ruil voor het duur (35 euro!) betaalde kaartje. Costello continueert met Alibi, waarna nog twee nummers volgen. De band wordt vlug voorgesteld en de oranje bebrilde antiheld verdwijnt weer van het toneel, om voor een tweede keer terug te worden geroepen.
Tot grote vreugde van het publiek speelt Costello dan uiteindelijk nog zijn grote hit I Want You. Niet slecht gespeeld, maar ik heb het hem wel eens (veel) beter horen doen. Het publiek neemt evenwel genoegen met deze middelmatige uitvoering en gaat uit haar dak. Dan is het afgelopen. Dankzij het gejakker van de heer Costello struikelen wij om tien uur alweer naar buiten, de regen in.
Elvis Costello
Prijs: €Gezien op maandag 15 april 2002 in Paradiso, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
‘De cirkel is rond’
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver / beeld: Melson Zwerver 0 SterrenNaast Goudse kaas en wiet zou Paul Verhoeven wel eens het meest succesvolle Nederlandse export-product kunnen zijn. De man achter de legendarische TV-serie Floris, een paar van de meest succesvolle en best gewaardeerde Nederlandse speelfilms aller tijden en een hele rits controversiële en zeker niet minder succesvolle Amerikaanse films werd afgelopen weekend in Amsterdam bekroond met een heuse Lifetime Achievement Award op het 18e Festival van de Fantastische Film. Wij spraken met de regisseur over zijn drijfveren en keken met hem naar de toekomst.
~
Ironisch genoeg heeft Verhoeven, wiens werk sinds 1987 voor het grootste deel uit science fiction heeft bestaan, weinig op met het genre. “Ik kijk graag naar een science-fictionfilm, maar als ik lees, dan lees ik over het verleden. Of het nu over Nederland gaat of over andere landen, geschiedenis is voor mij tien keer interessanter omdat het echt is gebeurd. En dan maakt het niet uit hoeveel vervalsing er plaatsvindt; er blijft een kern van waarheid in zitten die bij science fiction gewoon ontbreekt.”
En daarom is Verhoeven na zeventien jaar nu weer terug in Europa, met tenminste twee grote projecten in ontwikkeling, allebei stevig geworteld in de Europese geschiedenis. “Het idee van de Batavia bestaat al meer dan twintig jaar bij [scenarist] Gerard Soeteman en mij,” zegt hij enthousiast, “maar pas nu lijkt het kringetje rond te zijn.”
“Ik bouw ‘m toch”
~
Rond diezelfde tijd liep scheepsbouwer Willem Vos met plannen rond om een replica van een oud schip te bouwen, maar hij wist niet welk. Pas nadat hij in 1981 een interview las in de Telegraaf met Soeteman en Verhoeven waarin ze hun enthousiasme voor de Batavia uiteenzetten, stond zijn besluit vast. “Hij belde me op en vroeg wanneer we de film gingen maken, zodat hij op tijd zijn schip af kon hebben. ‘Maar Willem,’ zei ik, ‘we krijgen nooit zoveel geld bij elkaar in Nederland!’
‘Geeft niks,’ zei hij, ‘ik bouw ‘m toch.’
Batavia’s Graveyard
Veertien jaar later was het schip klaar. De filmplannen waren er nog steeds, maar Verhoeven zat inmiddels al lang in Amerika, bezig met films als Basic Instinct, Starship Troopers en Hollow Man. Het project kwam weer terug onder de aandacht toen Verhoeven het manuscript las van Batavia’s Graveyard van de Engelsman Mike Dash. “De Engelse filmmaatschappij FilmFour heeft de rechten van het boek voor me gekocht en Gerard begint binnenkort aan het script waar we vijfentwintig jaar op hebben gewacht. We zijn net begonnen met de onderhandelingen met Willem Vos en de scheepswerf in Lelystad om het schip gedurende een paar maanden te gebruiken, want zonder het schip hoef je niet eens over de film te denken. Het is het grootste schip dat ooit gebouwd is en het zou voor alle partijen geweldig zijn.”
Onevenwichtig
~
Gestolen
Dat wil niet zeggen dat Verhoeven in die tijd zware thema’s uit de weg ging. Zijn eerste Engelstalige film, het middeleeuwse spektakel Flesh & Blood (1985), stond bol van de verkrachtingen en martelingen. “Flesh & Blood was eigenlijk een voorstudie voor Batavia,” zegt Verhoeven nu. “Tal van elementen die in die film zitten, hebben we gewoon gestolen van de Batavia. Bijvoorbeeld het feit dat ze allemaal rode kleren gaan dragen: dat gebeurt allemaal op dat eiland. Toen we ons realiseerden dat we nooit het geld bij elkaar zouden kunnen krijgen in Nederland om zo’n groot project als de Batavia te kunnen doen, hebben we alles wat zich op het water afspeelde verplaatst naar het land en de kastelen.”
Rammstein
~
'De cirkel is rond'
Regie: Paul VerhoevenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Rayman Rush
Sinds de komst van het immens populaire Crash Team Racing worden kart-games aan de lopende band gemaakt. Zo hebben de Flintstones, de Rugrats en de Muppets hun eigen racegame. Geen van deze games komt echter ook maar in de buurt van CTR. Ubi Soft is koppig en probeert het met Rayman Rush, met als kanttekening dat het hier eigenlijk niet gaat om een kart-, maar een hardloop-game.
~
Gameplay
Ubi Soft heeft zich er niet makkelijk vanaf gemaakt door Rayman in een kart te stoppen en Crash Team Racing te kopieren, zoals de meeste developers dat hebben gedaan. Zoals gezegd laat Ubi Soft Rayman de benenwagen gebruiken in plaats van een racewagentje. (Een opmerkelijke keuze als je bedenkt dat Rayman helemaal geen benen heeft.) Daarnaast zijn sommige levels zo opgebouwd dat de camera af en toe naar een zijaanzicht verplaatst en je in 2D kan racen. Nog een welkome vernieuwing zijn de interactieve levels. Door op knoppen te schieten kan je bijvoorbeeld boosts verplaatsen of platformen verhogen of verlagen. Zo kan je het je tegenstander moeilijk maken als hij op een platform springen wil en jij het net buiten zijn bereik plaatst. Alle characters beschikken over dezelfde moves, zoals klimmen, glijden, helikopter en springen. Het vervelende van dit springen is dat het je heel erg afremt wanneer je bijvoorbeeld aan het glijden bent.
Graphics
Rayman Rush ziet er aardig uit, maar niet meer dan dat. De graphics van dit soort games zijn vanaf het begin (Mario Kart) al vrolijk en cartoony, maar bij RR ziet alles er veel grauwer uit. In principe is het natuurlijk niet erg om met dit soort tradities te breken, maar juist bij Rayman, wiens spelen altijd vrolijk en kleurrijk waren, zou dit wel het geval moeten zijn. De grauwere kleuren nemen veel van de sfeer weg die zo typisch is voor de Rayman-games. Daarnaast zijn de graphics klein en kartelig en zijn de levels erg leeg. Over het algemeen maakt het spel op dit gebied een onafgemaakte indruk.
Geluid
~
Single- en multiplayer
Waar het allemaal om draait in dit soort games is eigenlijk de multiplayer. De singleplayer (die bestaat uit vijf modes per racebaan) is niet zoveel aan, omdat je maar tegen een persoon tegelijk kan racen en je maar twee wapens hebt. Het is echter wel verplichte kost, als je alle characters, levels en gamemodes wil unlocken. Je speelt het spel ook in multiplayer tegen één ander persoon. In principe heb je dus te maken met exact dezelfde gameplay in de multiplayer. Groot nadeel is echter dat de game behoorlijk lijkt te vertragen zodra je in elkaars buurt komt.
Conclusie
Zoals bijna alle games die nog voor de psx uitkomen lijkt ook Rayman Rush te snel afgemaakt. Dit spel was goed geweest als het een paar jaar terug in de winkel was verschenen, nu is het niet meer dan een aardige racegame, een die de naam Rayman eigenlijk niet waard is.
Pool of Radiance: Ruins of Myth
Fantasy leeft weer als nooit tevoren. Nu hebben fantasy RPG games natuurlijk altijd wel op een trouwe schare fans kunnen rekenen, maar sinds Lord of the Rings in de bioscopen draait maakt het fantasygenre een revival door. Misschien dat uitgever Ubi Soft ons daarom verrast met de opvolger van Pool of Radiance. Maar goed, bij die mensen moet er ook gewoon brood op de plank.
~
Evil doesn’t sleep
Na een behoorlijke installatie (1 gigabyte!!!) kwam ik terecht in de fraaie openingsdemo van Pool of Radiance: Ruins of Myth. Ik moet bekennen dat ik het eerste deel nooit gespeeld heb, maar voor zover ik het begrijp speelt dit spel een aantal jaren na de gebeurtenissen uit deel 1. Een groepje soldaten bewaakt een plek waar ooit het kwaad verslagen was. Verslagen ben je echter pas in de dood, en dus keert het kwaad terug om maar weer eens een gooi te doen naar hel en verdoemenis. De speler moet een groep van vier helden verzamelen en een queeste ondernemen om iedereen op de planeet te redden.
Dood door muisklik
~
Saaie dungeons
Grafisch is POR het neusje van de spreekwoordelijke zalm. Vooral bovengronds ziet alles er werkelijk fantastisch uit, iets wat veel spelers zaal aanmoedigen door te zetten, ondanks de vervelende spelbesturing. Al snel komt echter de eentonigheid van de beelden om de hoek kijken; met name ondergronds valt er grafisch niet veel te beleven. Trolletje hier, dungeon daar, hup klaar. Al snel begon ik mijn aandacht voor dit spel te verliezen, en juist bij een RPG is dat dodelijk. De mooie, maar spaarzaam gebruikte muziek verandert daar niets aan.
Gewoon net niet…
POR is een spel dat me twee gevoelens bezorgt. Enerzijds ziet het er allemaal puik uit, en lijkt het spelidee qua opzet best onderhoudend. Anderzijds verloor ik snel mijn interesse, en ik betwijfel of dat voor de volle 100% aan mijn gebrek aan RPG-ervaring ligt. Natuurlijk had het een stuk geholpen als ik meer feeling met het genre had, maar mijns inziens moeten spellen ook voor zogenaamde ‘groentjes’ speelbaar zijn. Verder zijn er betere spellen in het genre verkrijgbaar, denk bijvoorbeeld maar eens aan Baldurs Gate. Voor de die hards in het genre misschien te verteren. Jammer, want er had veel meer ingezeten.
Aliens in de bossen
~
Bij iedere nieuwe verfilming van een boek van Stephen King houd ik mijn hart vast. Is men in staat de essentie van het boek weer te geven, of haakt men gemakshalve toch weer hoofdzakelijk in op de horror-aspecten?
Te vaak komen namelijk de typische Stephen Kingonderwerpen als vriendschap en hoop te weinig aan bod. En dan blijven al snel alleen de bloederige taferelen over. Niet dat daar iets mis mee is. Het gaat tenslotte vaak om een horrorfilm. Maar je doet er de schrijver te kort mee.
Mooi
Dat juist de aspecten vriendschap en hoop mooie films kunnen opleveren bewijzen films als Stand by Me en natuurlijk het prachtige Shawshank Redemption. Nou zijn deze gebaseerd op korte verhalen van Stephen King, die veel meer op deze begrippen berusten en dus geen horrorelementen bevatten. Maar ze geven wel aan dat Stephen King meer in zijn mars heeft dan alleen wat bloederige gebeurtenissen aan elkaar rijgen.
~
Het verhaal
Ik was dus zeer benieuwd wat Dreamcatcher me deze keer te bieden had. Het verhaal was me al bekend van het boek, dus daar zou het niet aan liggen. Voor diegenen die het boek niet gelezen hebben:
Vier vrienden komen jaarlijks bijeen in ‘Hole in the Wall’, een blokhut in de uitgestrekte wouden van noord Amerika. Daar worden oude herinneringen opgehaald, er wordt gejaagd en dat alles voorzien van wat drank. Al twintig jaar lang. Alleen dit keer zijn ze niet alleen. Een gestrand ruimteschip gooit roet in hun jaarlijkse uitje. En zoals dat goede aliens betaamd willen ze de wereld veroveren. Drie keer raden wie dat dient te voorkomen? De vriendengroep wordt hierbij geholpen door een geestelijk gehandicapte, genaamd Duddits.
Over de band tussen Duddits en de vier vrienden wil ik hier niet te veel uitweiden aangezien deze een wezenlijk element van het plot vormt.
Uitzondering
Ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld ben in deze laatste verfilming. Bij wijze van uitzondering blijft zowel het element vriendschap als de horror in deze nieuwste film redelijk overeind. Het is duidelijk dat de vier mannen uit het verhaal al meer dan twintig jaar een hechte band met elkaar en ‘Duddits’ hebben. Deze vriendschap wordt snel, maar duidelijk neergezet en is uitermate functioneel. Daarnaast is de dreiging van de aliens goed uitgewerkt; mede ondersteund door de degelijke special effects. Ook de schrikeffecten zijn goed gedoseerd en werken zelfs goed op de momenten dat je ze eigenlijk al verwachtte.
Regelmatig wordt er gebruik gemaakt van humor, zodat de er een mooie samenhang tussen humor, spanning en ontroering ontstaat. Hierdoor ontstaat er eigenlijk nergens in de film een dood moment.
Angstig
Niet alleen voor de doorgewinterde Stephen Kingfanaat, maar zeker ook voor liefhebbers van een spannend avondje film, is er in Dreamcatcher een heleboel te genieten. Het is een goed uitgebalanceerde film, die van het begin tot het eind onderhoudt, beangstigt en vermaakt.
Dreamcatcher
Regie: Lawrence KasdanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur: