- Gaming Legends: Sega Mega Drive

Sonic the Hedgehog

Het was mijn dertiende verjaardag, 1991. Zoals elke pre-puber weet: het zijn niet de kleine cadeautjes die er toe doen. Size does matter. Eindelijk mocht ik het laatste pakje openmaken, die hele grote. Met fraaie flashy letters las ik de woorden die ik wilde lezen: SEGA MEGA DRIVE! In no time was de spelcomputer aangesloten op de TV. De visite was vergeten, een platformspelletje genaamd Sonic trok alle aandacht naar zich toe. Mijn beste vriend kon niet langer patsen met Nintendo’s Mario, Sonic was sneller, flitsender, mooier en domweg beter (op de achtergrond hoor ik duizenden Nintendofans protesteren).

Tweedracht onder gamers

De Mega Drive was de opvolger van het wat tegenvallende Master System. Omdat Sega inmiddels de speelhallen had veroverd was de verovering van de huiskamers niet heel erg moeilijk. Spelletjes als Sonic, Hang On, Shinobi, Ecco the Dolphin en Streets Of Rage werden allen grote hits. Michael Jackson bracht de gameversie van zijn film Moonwalker exclusief op de Mega Drive uit. De concurrentie van Nintendo’s Super NES was moordend. Alsof het twee bekende Nederlandse voetbalclubs betrof (over welke teams zou ik het nu hebben?), zo lijnrecht stonden de gamers tegenover elkaar.

Bloed verkoopt

Het verschil tussen de twee consoles was het imago. Terwijl Nintendo vooral op de jongere gamer mikte (lachende wolkjes, lieve kleurtjes) ging SEGA voor de tieners met een harder imago. Gamen moest vooral cool zijn. Een straatvechtersimago werd rond de Mega Drive gekweekt. Toen het bloedige vechtspel Mortal Kombat vanuit de speelhallen de huiskamer binnendrong werd dat verschil extra duidelijk. Nintendo bracht een gecensureerde versie zonder bloed uit, terwijl het bloed op de SEGA met een simpele code was te bezichtigen. Het bleek een gouden greep. Mortal Kombat werd een enorme hit op de SEGA, terwijl de verkopen van Nintendo’s versie zwaar teleurstelden. Toegegeven, de Nintendo was technisch en grafisch superieur, maar de keiharde, snelle games van SEGA maakten een hoop goed.

This is the end my friend

Halverwege de jaren 90 liep het 16-bits tijdperk op zijn laatste benen. SEGA startte het 3D-tijdperk goed door met zijn VIRTUA games-lijn te komen. Virtua Soccer, Virtua Racing en Virtua Fighter bleken in de speelhallen grote hits. De games waren op de Mega Drive met een extra apparaatje (de 32X add-on) te spelen. Omdat er echter niet voldoende titels voor de 32X uitkwamen was het einde van de Mega Drive een feit. Haar opvolger, de SEGA Saturn, zou heftig floppen, evenals uiteindelijk de (overigens voortreffelijke) SEGA Dreamcast. De Sony Playstation bleek de verrassende winnaar van de console war. In Japan bracht SEGA nog wel een handheld versie van de Mega Drive uit, maar die wist niet aan te slaan. SEGA ging zich na het Dreamcast debacle weer toeleggen op dat waar ze het best in zijn: Het uitbrengen van uitstekende games.